Vertikalen op wintermeerval
Wie mij 10 jaar geleden had gezegd dat de winter de beste tijd was om meerval te vangen had ik vast voor gek verklaard. Mijn jongste ervaringen doen mij nu achter de oren krabben. Van de zomer, in juni om precies te zijn, heb ik vier dagen over de Po gedobberd, in een poging al vertikalend een meerval te vangen. Dat resulteerde in precies één aanbeet. En die vis verloor ik ook nog eens. Verslagen moest ik toen de thuisreis aanvaarden. Dus toen mijn ouwe, Italiaanse vismaat, Filippo, mij een paar weken terug uitnodigde om tussen kerst en oud en nieuw op meerval te gaan vissen, had ik er bitter weinig vertrouwen in. Maar ja, vissen is meer dan alleen vangen, het is ook gewoon gezellig met je vismaat op pad gaan. Dus accepteerde ik zijn uitnodiging graag.
Anderhalf jaar geleden heb ik mij voor mijn werk (product-manager voor D.A.M) in Beieren gevestigd. En dat het daar echt flink kan sneeuwen, merkte ik uitgerekend de ochtend van mijn vetrek naar Italië. Er lag 25 centimeter sneeuw. En dat baarde mij zorgen: ik woon onderaan een heuvel. Even was ik bang dat ik de straat niet eens uit zou komen. Maar na een flinke aanloop lukte het me de derde keer toch om, glibberend en glijdend, boven te geraken. Ik maakte me zorgen: als er hier al zoveel sneeuw ligt, hoe moet het dan wel niet in de Zwitserse Alpen zijn? Gekkenwerk, dacht ik… En ik had gelijk: een rit die volgens mijn navigatiesysteem 6 uur zou duren, kostte mij in werkelijkheid 12 uur…
Waar was ik aan begonnen? Meervallen in de winter. Idioot!
De volgende ochtend moest het gaan gebeuren. Tijdens het inladen van de boot viel mij direct op dat er nog sneeuw op de ponton lag en ook de boot wit van het ijs zag. Wel stond de Po op zijn normale niveau en stond er geen zuchtje wind. Driften zal in ieder geval wel lukken. Een vriendelijk zonnetje fleurde mij zelfs een beetje op.
Als snel kwam ik er achter dat een levende forel van een centimeter of 25 houdt het verrassend lang uithoudt aan een fireball. Na 10 minuten driften voelde ik opeens een wel erg flinke tik op mijn hengel. Ik kon het eigenlijk niet geloven. Meerval of toch gewoon de forel? Toen merkte ik dat de lijn slap was gevallen…
Forel op 150 grams fireball
Een forel die met een 150 grams firelball omhoog zwemt? Nee, daar geloof ik niet in. Ik draai de lijn strak, tot de top begint door te buigen en ik zet de haak. Meerval! En een goeie ook! Maar dan gebeurt waar iedere visser altijd een beetje bang voor is: de haak schiet los! Hoe is het mogelijk?! Ik vis met een fireball met een vlijmscherpe, maat 2/0, MADCAT stinger dreg. Daar kan het dus niet aan liggen. Gewoon domme pech. Maar een goed begin is het halve werk. En opeens blaak ik van het vertrouwen. Ondanks dat de water temperatuur slechts 6 graden bedraagt. Maar die dag gebeurt er verder niks meer.
Diep gat
De volgende dag beginnen we weer vol goede moed. Maar na de nodige uurtjes driften zonder ook maar een stootje te hebben gezien, begint de twijfel toch weer een beetje te knagen. De forellen hebben de nacht niet overleefd, dus vis ik nou met een dode forel. Moet ook kunnen, praat ik mijzelf moed in. Toch? ”Hey, Filippo, kun jij je nog dat ene gat herinneren waar we 15 jaar geleden zo goed met het kwakhout hebben gevangen? Laten we het daar nog eens proberen!” Om de vis niet te verstoren, zetten de we daar de motor zo’n 50 meter stroomopwaarts af. Ik kijk op de dieptemeter. Hier is het 8 meter diep. Dan zakt de bodem weg, naar 12, 13… BOINK! Keiharde tik op mijn hengel! In een reflex zet ik de haak. Hangen! En weer los! Opeens volgen de aanbeten elkaar in rap tempo op. Het meest frapante is wel dat we de vis opeens gewoon, op de visvinder, zien zwemmen. Ze zijn zowaar gewoon los. Bij een watertemperatuur die de 6 graden niet meer haalt. Dat is toch wel een openbaring! ”We hebben ze gevonden!“ Helaas… blijven de vissen maar losschieten! De ene na de andere! We vangen allebei een paar kleintjes en daarmee bedoel ik vissen van rond de één-dertig. Een uurtje later valt het een beetje stil. Zou het bijtuurtje voorbij zijn? Dan weer een dreun op mijn top. Ik zet de haak en voel gelijk dat het een zware vis betreft. ”Beton!”
Baggervette wintermeerval!
Eerlijk is eerlijk… Meervallen vechten bij zulke lage watertemperaturen wel wat trager. Na 5 minuten verschijnt de vis al aan de oppervlakte. En het eerste wat door mij heen schiet, is: die gaat naar de twee meter! Ik ben zo blij als een klein kind. Dan zie ik opeens dat de vis aan de kleine haak hangt: de haak die eigenlijk alleen bedoeld is om de aasvis in te hangen. De schrik slaat mij om het hart. Maar Filippo trekt de vis vakkundig aan boord. Een vreugdekreet klinkt over het water. Lang geleden dat ik zo’n grote vis gevangen heb. Ik was bijna vergeten hoe geweldige kick het mij geeft! De 2 meter haalt hij niet. De vis is precies 190 centimeter. Misschien heb ik mij erop verkeken omdat de vis zo vet is.
Op de terugweg evalueren Filippo en ik wat er is gebeurd. Natuurlijk hebben we goed resultaat geboekt: lef gehad om hartje winter op meerval te vissen, doorzettingsvermmogen getoond door de kou te ontberen, negen aanbeten afgedwongen en er een grote uit getrokken. Maar… drie van de negen aanbeten verzilveren is niet genoeg! Het heeft er alle schijn van de de koude meervallen niet al te gulzig zijn en bovendien de aasvissen bij de kop grijpen. En dus moeten we, voor morgen, onze techniek aanpassen!
Speciale loodkop
Filippo besluit om niet direct aan te slaan, maar een telt of tien te wachten, tot de meerval de vis goed in zijn bek heeft. Ik heb daar mijn twijfels over. Wat als de vis meer uit nijd dan uit trek aanbijt? Dan laten ze bij de minste of geringste weerstand los! Ik besluit om met een nieuwe ontwikkelde MADCAT loodkop te gaan vissen. Een prototype. Eentje speciaal bedoeld voor dode aasvissen. Eentje waarbij de vis niet gefixeerd wordt door een enkele haak, maar door een borsteltje dat je via de bek van de dode aasvis naar binnen drukt. Op die manier loop ik niet het risico dat de vissen zich (slecht) haken op de kleine, enkele haak, omdat die er gewoon niet meer is! Om de bek van de forel volledig om het borsteltje te sluiten, rijg ik de bek met behulp van een boilienaald en powergum dicht.
De derde dag. Natuurlijk varen we gelijk naar de stek. Al bij de eerste drift krijgt Filippo een aanbeet. ”Hey, Lucas, er zit er eentje op!” De seconden lijken eeuwig te duren! Filippo bewaart zijn kalmte. Hij draait zijn hengel krom en zet dan de haak! Hangen! En hij blijft hangen! Helaas geen echt monster, met zijn (geschatte) lengte van 130 centimeter. Maar, helaas, de rest van de dag zien we geen stootje meer. Wintermeervallen blijkt een taaie bezigheid…
”Nu of nooit!”
De vierde dag. Mijn laatste dag. Het is nu of nooit. Opnieuwe gebeurt er uren niks. De twijfel slaat weer toen. De dieptemeter geeft aan dat het nog maar 4,9 graden is. Maar we geven niet op. Dan, net als de tweede dag, rond 2 uur ’s middags krijgt Filippo weer een aanbeet. En opnieuw wacht Filippo heel even alvorens aan te slaan. En opnieuw verloopt alles volgens plan. Het resultaat is een knappe meerval van 165 centimeter. Da’s een echte! Langzaam begint het besef door te dringen dat de meerval niet alleen maar uit nijd toehapt. Ze willen echt vreten. Maar na twee dagen zonder aanbeet begin ik toch weer een beetje aan mijn dode forel te twijfelen. Filippo ziet het: ”Wil jij de laatste, levende kroeskarper hebben?” Toch sla ik Filippo’s aanbod af. ”Nee, die is voor jou!” En daar heb ik geen spijt van gekregen. Als Filippo even later de boot een beetje draait, wordt mijn hengel plots in een indrukwekkende curve getrokken. Na een stugge dril van weer 5 minuten verschijnt er opnieuw een woeste meerval in de oppervlakte. Vlak bij de boot die hij zijn bek open. Ik zie de dreg zo’n 15 centimeter diep zitten. Maar hij lijkt wel erg lichtjes gehaakt! De schrik slaat me om het hart. De vis duikt even weg en komt dan weer boven. Nu zit de dreg opeens in de mondhoek! Hoeveel mazzel kan je hebben?
Eenmaal aan boord valt ons direct op hoe een dikke pens deze siluro heeft! Onvoorstelbaar! Snel meten en foto’s maken er terugzetten! Daarbij spuugt de meerval nog een barbeel van ongeveer 40 centimeter uit. Amper verteerd. Toch uit nijd gebeten? Of gewoon onverzadigbaar? Mij maakt het niet uit. Ik heb zojuist weer een Po monster van 178 centimeter gevangen.
We hebben nog een uurtje voor het donker wordt. Ik monteer nog een forel. Een beetje argeloos laat ik de vis naar de bodem zakken. Dan sla ik de beugel dicht en op hetzelfde moment wordt mijn hengel bijna uit mijn handen getrokken. ”De volgende,” roep ik lachend. Maar die vis schiet dan toch los. Daarna is het over en uit. De koek is op. Tijd om naar huis te gaan. We zijn tevreden. We hebben het geflikt.
Terwijl we terug varen realiseer ik mij opeens dat al het materiaal door mij ontwikkeld is. De MADCAT Vertikal 190 hengel, de Quick Victor 950 werpmolen, de MADCAT 0,50 millimeter 8-braid, de MADCAT wartels, haken.. alles! En het heeft de test met glans weerstaan. Oprecht in de praktijk getest. En dat geeft de vangsten, voor mij, een extra dimensie. De vier visloze dagen van afgelopen zomer zijn op slag vergeten. Mijn wraak was zoet! Zo zoet dat het naar meer smaakt. Kan niet wachten om weer terug te gaan.
Lucas van der Geest
Heel, heel cool!