Topdag op een grindgat
Op vrijdag wordt het weerbericht altijd met argusogen gevolgd om voor het weekend de beste keuzes te maken. Ook afgelopen vrijdag was hierop geen uitzondering en al snel werd duidelijk dat de zaterdag ‘by far’ de beste dag zou zijn. De nodige telefoontjes verder hadden 4 man zich aangemeld en het plan was om met 2 boten een groot grindgat onveilig te gaan maken.
Op de ochtend zelf gooi ik nog snel even de boot vol met benzine om na een half uur rijden bij de helling te arriveren. John en Roel staan daar al met een dampende bak koffie en in de lichte regen vliegen de nodige kwinkslagen al snel door de lucht. Als even later Michel aan komt rijden kijken we wat verbaasd naar de grote landrover omdat daar een nogal kritisch onderdeel van de visdag ontbreekt.
Glimlachend komt hij aangelopen waarna we gedriëen vragen of hij wel beseft dat hij onderweg de boot verloren is. Blijkt dat Michel in de veronderstelling verkeerde dat hij bij mij in de boot zou gaan daar waar wij bedacht hadden dat er een wat andere indeling zou zijn :)
Anyway, een uurtje later knallen we alsnog over de rivier om vrij snel daarna het grindgat in te draaien. Het water is zo glad als een spiegel en afgezien van wat andere bootjes is het er heerlijk rustig. Ook de nog vallende regen lijkt snel op te gaan houden, aangezien aan de horizon een lichte streep het voorspelde fraaie weer aankondigd.
John’s eerste dropshot vis
Het plan voor vandaag is simpel… heerlijk vertikalen en eventueel nog wat aasvissen langs een talud slepen in de hoop op een dikke snoek. Met het vertikalen gaat het helemaal goed komen vandaag, John en ik tikken al snel de eerste vissen uit het water en in een gestaag tempo loopt de teller op.
Daar waar John met een klein geel-oranje shadje flink beet krijgt begin ik te experimenteren met grote shads, fireball montages en wat dies meer zij in de hoop een beter formaat vis uit het water te toveren.
Terwijl John steady door zit te vangen blijkt mijn aanpak niet echt successvol te zijn. Wat ik ook probeer ze willen echt alleen dat vermaledijde geel-oranje shadje van John hebben. Van grotere vissen vangen is al helemaal geen sprake, ik krijg helemaal geen beet meer. Toch zet ik stug door in de hoop dat een dikke vis het gelijk naar mijn kant doet doorslaan.
Dat nare geel-oranje shadje
Tegen een uur of 10 komt de zon stevig door, de lucht verkleurd naar helder blauw en met de minimale wind voelt het heerlijk aan, zelfs zo heerlijk dat ik eind november gewoon in mijn trui zit te vissen.
Aan het eind van de ochtend ben ik het eigenlijk wel zat, de behoefte naar beter en groter neemt de overhand en ik stel voor om wat aasvissen langs een ‘snoekig’ taludje te trekken. Ook Michel heeft niet veel overredingskracht nodig en al snel slepen we op de de elektromotor wat getakelde voorns en kolbleien langs het talud. Terwijl ik heerlijk ‘in the zone’ de boot langs het talud stuur en we bijna aan het einde van de eerste drift zijn voel ik een verzwaring op de fireballmontage die ik aan de handhengel voer.
Omdat het een rustig opgebouwde verzwaring is vermoed ik een vastloper, het talud is op die plek vrij grillig dus waarschijnlijk heb ik de hele hap gewoon in een obstakel gehangen. Rustig probeer ik de druk wat op te bouwen terwijl we verder varen, maar daar waar je verwacht dat de lijn schuin weg gaat lopen naar het obstakel blijft deze keurig recht onder de hengeltop. Aangezien dat natuurlijk helemaal niet kan neem ik het risico van eventueel verspelen dan maar en vlot draai ik in waarna ik met een ferme zwiep de haak zet.
Onder water is iets het hier duidelijk niet mee eens en mijn hengeltop wordt dan ook woest onder water getrokken. John heeft nog niks in de gaten dus eerst meld ik maar eens dat er één aanhangt waarna hij de resterende hengels uit de weg legt. ‘Dat zeg je niet eens als je beet hebt’ is zijn terechte opmerking, waarna ik uitleg hoe de vork in de steel zit.
In het heldere water komt al vrij snel een groot snoekenlijf naar boven, een monsterlijk dikke vis hangt er lekker zwaar in om dan vervolgens onder de boot weg te duiken. Na een ferme dril pakt John de vis in het scharnier, netjes in de mondhoek gehaakt tikken we de dreg uit de bek. Ik stel voor om naar de kant te varen om daar even een snelle fotoshoot te doen. Kunnen we daarna meteen ff aan hapje eten op de kant.
Weer een onmogelijk dikke snoek
Als ik de vis terugzet in het water zoekt deze even het evenwicht waarna ze er met een enorme staartslag vandoorschiet. Handen worden geschudt, mijn dag is weer helemaal perfect. Weer een belachelijk grote snoek dit jaar, het lijkt werkelijk niet op te kunnen.
Na de lunch slepen we nog een poos de plas rond en weet John nog een mooi getekende 80-er te vangen op de voerplek van een inmiddels naar huis gegane witvisser. Links en rechts proberen we nog wat, we verkassen nog een paar keer maar er gebeurt niet veel meer.
Leuke 80-er
Uiteindelijk besluiten we het laatste uurtje voor het donker nog maximaal op snoekbaars in te zetten, met de fireball en shad worden nog diverse mooie vissen geland en John sluit af met een 42 cm baars.
42 cm baars
Moe maar voldaan sluiten we de dag af, prachtig weer gehad, aantallen en formaten, mooier wordt het gewoon niet.
