Pacific Ocean: Albacore tonijn!
Opnieuw een bericht uit de USA! In één van mijn artikelen noemde ik kort de spanning van het vissen op de spectaculaire Albacore tonijn in the Grote Oceaan, vanuit de monding van de Columbia River. Afgelopen augustus kreeg ik een telefoontje van een lokale vriend en visgids Andy Betnar, die mij vroeg of ik geïnteresseerd was in een tonijn trip. Omdat ik deze vis zelf nog nooit had meegemaakt kon ik dit aanbod niet afwijzen.
De voorspelling voor de Oceaan was dat er golven zouden zijn van ongeveer een halve meter op 10 seconden interval. Je kan geen betere condities krijgen! Om ongeveer 3 uur ’s ochtends verzamelden we bij de trailerhelling. We deden koelboxen aan boord met voldoende ijs, extra brandstof voor de lange trip naar de tonijngronden en eten en drinken – de tonijn zou ongeveer 40 kilometer uit de kust zitten vertelde Andy ons! We waren met in totaal vier man deze dag. We verlieten de haven om ongeveer halfvier en begonnen aan de 23 kilometer lange trip naar de monding van de Columbia rivier waar deze uitkomt in de Oceaan. We zaten in een 28 voet (ongeveer 8,5 meter) Aluminium Sled (specifieke gidsboot) en omdat het nog inktzwart buiten is navigeren we op alleen de GPS, zonder radar, met 40-50 km/u. Dit maakte me een beetje ongemakkelijk dus ik besloot mijn reddingsvest aan te doen als voorzorg. Er zou geen tijd om te reageren zijn wanneer we een drijvend obstakel zouden raken zoals een stuk hout of ander afval met deze snelheid in complete donkerte!
Zonsopkomst boven de Grote Oceaan
.
We passeerden de Columbia rivier opening op nagenoeg volle snelheid. Het was de meest gemakkelijke overgang die ik ooit heb meegemaakt. Normaal is er altijd een deining van 1,5 tot 2,5 meter voor minimaal 3-4 km door de opening. Nu was het niet eens merkbaar dat we door de opening gingen behalve dan via de aanwijzing op de GPS kaart! Iets meer dan een uur na ons vertrek werd het langzaam licht. We zaten nu bijna 30 kilometer buiten de monding van de rivier op zoek naar warmere wateren waarin de tonijn zich zou moeten bevinden. De oceaan was helemaal strak, precies zoals voorspeld, vergelijkbaar met een meer op een kalme dag! De watertemperatuur kroop langzaam omhoog terwijl we de kilometers tussen ons en de kust lieten toenemen.
Het ochtendlicht was genoeg om onze zoektocht naar de vis preciezer te maken. We zaten nu ongeveer 40 kilometer buiten de kust en de watertemperatuur was nu ongeveer 23 graden Celsius, genoeg om de vis die we zochten in aan te treffen! We waren ook voorbij de lijn die “blauw water” wordt genoemd. Het is een duidelijk verschil in doorzicht in het water. Dichtbij de kust is het water troebeler en kun je maar ongeveer een meter erin kijken. Als je in blauw water kijkt kan je zonder problemen tot meer dan 30 meter diep kijken, alsof je in een spiegel kijkt. En zoals we later uitvonden kan je je aas op 20 meter diep zien hangen en kun je de vis er omheen zien cirkelen en het aas zien grijpen; behoorlijk spectaculair! We verminderden onze snelheid en begonnen onze techniek te bespreken. Omdat dit nieuw voor me was zat ik rustig te luisteren en te kijken naar de anderen om maar zo snel mogelijk te leren. Captain Andy legde uit dat als we een groep tonijn zouden zien springen je de richting en de afstand naar de vissen moest roepen. We zouden dan op volle snelheid er naartoe varen en vlak voordat we er waren de motoren uitzetten en in de groep driften. Hierna beginnen we met het gooien en jiggen afgewisseld met het vrij laten vallen van ons kunstaas, vaak het moment waarop het gegrepen zou worden!
Het daglicht helpt om de vissen te localiseren!
.
Opeens was er de kreet van één van de vissers: “springers, op 2 uur, 300 meter!”. Andy zegt dat we onze hengels moeten pakken en racet in de richting van de vis waar het lijkt dat ongeveer 50-60 vissen in een cirkel van 20-25 meter wild springen terwijl ze op de een of andere aasvis jagen. De motoren gaan uit wanneer we binnen werpafstand komen en de aanwezigen beginnen in te gooien in de richting van de vis. “Fish on!”, en dubbel wanneer de ene na de andere dezelfde kreet slaakt! “Doe je lijn in het water Dale” roept Andy omdat ik nog steeds aan het kijken terwijl de lijnen van de reels begin af te lopen. Ik gooide in en het leek allemaal erg lang te duren, ook omdat ik voorzichtig met de maten om me heen die een vis aan het drillen waren. Toch duurde het niet langer dan één of twee minuten voordat ik de eerste aanbeet kreeg, mijn jig aansloeg en de eerste run kreeg. “Fish on” schreeuwde ik. Wow, er was geen stoppen aan deze vis! Er ging lijn van de reel af in een tempo dat ik nog nooit eerder had gezien! We gebruikten 30lbs lijnen en redelijk licht materiaal maar de vis leek wel op een kogel die door het water gaat! Ik kreeg hem uiteindelijk omgedraaid en begon lijn terug op de reel te draaien. De anderen hadden ondertussen hun vis in de boot gekregen (15-20ponds vissen) en waren alweer terug in het water voor de volgende. Ik landde ook mijn vis, een mooie 20ponder! Zo snel als de actie startte, zo snel was het ook weer over! Andy gaf aan dat ze “sounded off” waren; een soort alarmsignaal dat ze elkaar geven en weg zijn ze!
We gingen daarom weer op zoek naar een volgende groep “springers”. Het duurde ongeveer 15 tot 20 minuten voordat we deze andere groep zagen. Hier landden we maar twee vissen voordat ook deze “sounded off” waren. Dus weer opnieuw zoeken. Een haai van 2,5 meter cirkelde om de boot heen en één van de vismaten vroeg Andy de boot te stoppen. Hij greep zijn hengel en gooide in vlak voor de haai. Het duurde maar een fractie van een seconde voordat de hengel dubbelsloeg, “fish on”. Deze vis vochten we gedurende 20-30 minuten voordat de lijn brak…..
“Terug naar waar we voor kwamen”riep Andy! Omdat we maar weinig groepen zagen besloten we een grote run nog verder naar het Westen te maken! We maakten een run van ongeveer 10 kilometer en zagen toen een mooie groep springende tonijn! De aanpak werd herhaald en in slechts enkele seconden hadden we alle vier een vis aan de haak! In deze groep landen we 6-7 vissen waarvan enkele vissen in de koelbox werden gelegd. Toch was de hoeveelheid die we gevangen nog niet wat we moesten kunnen vangen gezien de eerste uren. Dus maakten we nog een run, een paar kilometer zuidwest. Hier begonnen we steeds meer vis te vangen ; de actie nam toe en de vis was makkelijker te vinden. We waren ondertussen meer dan 50 kilometer uit de kust en we vulden de benzinetanks aan met de extra brandstof die we hadden meegenomen in de jerrycans.
Even relaxen en genieten van een superdag!
.
We genoten van een korte lunch en vervolgens waren we weer aan het vissen. We moesten alleen wel rekening houden met een paar uur terugvaren en natuurlijk de tijd die we nodig hadden om de meegenomen vis schoon te maken. We visten daarom nog even door en eindigden de dag met in totaal 45 tonijnen die we gevangen hadden!
We voeren terug naar land en ik zat terug te denken aan deze dag. Een ongelofelijke visdag. Een nieuwe ervaring en een geweldig einde aan een dag die langzaam steeds beter werd. Om ongeveer 1700uur waren we weer terug in de haven. De anderen begonnen aan het schoonmaken van de vis terwijl ik de boot en materiaal schoonmaakte en zaken opborg. De laatste vissen werden schoongemaakt toen het bijna donker werd! Het was een lange dag geweest. Maar een tonijn-BBQ wachtte op ons vanavond. Een recept dat één van mijn persoonlijke favorieten is geworden! De rest van de vis zou morgen ingeblikt worden. Op dit moment geniet ik van de laatste paar tonijn steaks in de vriezer en hoop ik dat ik nog een keer zo’n trip kan maken in de komende weken.
Albacore tonijn
.
We zijn zo gelukkig dat we hier in dit deel van de wereld mogen wonen waar zoveel te beleven is. Ik hoop dat ik deze plek nooit voor gewoon ga zien! Een paar dagen terug nog waren mijn vrouw Julie en ik aan het wandelen langs de rivieroever toen we een paar mensen uit British Columbia, Canada ontmoetten. We praatten met hen over de omgeving en wat er te vinden is en zetten het allemaal in perspectief toen zij zeiden: “hier dag na dag wakker worden moet voelen als het elke dag opnieuw winnen van de loterij”. Het is echt een ongelofelijke plek.
Tot de volgende keer!
Cheers, Dale Murff.
