Niets wordt alles
Zondagochtend, 5 uur. De wekker doet wat hij moet doen en ik spring uit bed. Vanmiddag de verjaardag van ‘schoonmoeder’, maar dat wil niet zeggen dat er niet gevist kan worden. Vroeg er op en op tijd er weer vanaf.
Ik heb mijn zinnen gezet op een groot water. Een water wat al verscheidene zeer fraaie vissen prijs gaf, maar waar het ook ongenadig taai kan zijn. Alles of niets dus. Toch ga ik er met veel vertrouwen heen. De vis was de afgelopen dagen goed los door de dalende temperaturen.
Een paar boterhammen later haal ik de boot op. Ik schiet lekker op want wil voordat het licht wordt op het water liggen. Één van de stekken is een echte schemerstek. Kom je er te laat of in geval ’s avonds te vroeg, dan gebeurt er vaak helemaal niets. Blijft bijzonder hoe dat werkt op sommige plaatsen.
Met de boot achter de auto rij ik richting snelweg. Na een dik kwartier opeens gele borden in het licht van de koplampen… Huh… Hebben ze nou…? @#$%^&*…
De weg is afgesloten en een alternatief is er niet. De omleidingborden sturen me de dijk op, maar ik weet hoe ver dat omrijden is… Zit er maar één ding op en dat is terug rijden… Met een dik half uur vertraging rij ik op de snelweg. Het schemert inmiddels al en ik weet genoeg. Ik ben te laat op het water… En bedankt!
Bij de helling maak ik in recordtijd alles klaar. Boot van de trailer, spullen op slot en gaan! Eenmaal op de stek pak ik de vliegenlat er bij. Lang niet gedaan, nu wel weer zin in. Er gaat een forse streamer aan de onderlijn en ik begin te zwiepen.
Echt lekker sta ik niet te vissen. Wat is dat toch met die zwieplat? De ene keer krijg je na elke worp een ‘oeh wat was die mooi-grijns’ op je smoel en de andere keer wil je hem het liefst 21-delig overboord zetten. Vandaag lijkt zo’n dag te zijn… Als ik de hele stek heb uitgekamd leg ik de vliegenlat weg, dit gaat gewoon niets worden vandaag.
En zie je wel… Ik ben gewoon te laat! Achterlijke wegversperring ook… Mopperend gris ik direct een noodmiddel uit de kunstaaskoffer. De chartreusekleurige twinler van de oude serie. Timon kwam ooit eens met dat lelijke ding en dat aasje ving meermaals hele dikke vissen op dagen dat ze echt niet van plan waren om ook maar iets te pakken… De enige reden waarom een snoek dit aasje zou kunnen pakken is om evolutie een handje te helpen en die lelijke zwemmende fluogedrochten uit te roeien. Er mee vissen is dus eigenlijk vals spelen, maar vandaag moet het maar even…
Voorzien van een 15 grams loodkop kun je dit aasje tergend traag over de bodem terugvissen. Echt schrapen dus en dat is al vaker succesvol gebleken hier. Op de kant stopt inmiddels een auto. Twee feedervissers beginnen hun spullen uit te pakken. Ja hoor, kan er ook nog wel bij… Gaan straks natuurlijk bovenop het talud vissen en dan kan ik wel vetrekken… Gefrustreerd zet ik de volgende worp in. Even naar de bodem laten zakken, hoog optikken en met een lange glijvlucht het talud af laten zweven. BAM!
Een enorm lompe kleun verrast me totaal maar gelukkig is de reflex sneller dan mijn hersenpan. Ik ram de hengel hoepeltje rond en sla daarmee alle frustratie van me af. Dit is gewoon een dikke vis! Zwaar mokkend hangt de vis boven het talud, dan neemt ze een run recht op de boot af. Ik moet op volle snelheid draaien om de lijn strak te houden. Terwijl ik met een uiterst kromme baitcaster over de rand van de boot hang staan de feedervissers me schaapachtig aan te kijken. “Snoekbaars?” Euh nee…
Dan zie ik de vis voor het eerst, een prachtig breed geschouderd exemplaar. Gaat serieus richting de 110 en is nog niet bepaald klaar. Wederom worden enkele meters lijn van de strak afgestelde reel gerost. Heerlijk zo’n powerhouse van het grote water!
Als de vis weer bij de boot komt besluit ik haar te scheppen. Eenmaal in het net onthaak ik haar terwijl ze nog in het water ligt. Dan klik ik de camera op het gereedstaande statief. Vis optillen, knop in duwen klik, klik klik, klaar. Gaat allemaal razend snel en zo hoort het ook. Ik leg de vis nog even op de plank en kom tot mijn verbazing ‘slechts’ tot 104. Had haar zeker 4 a 5 centimeter meer gegeven, wat een prachtige snoek!
Fraaie breed gebouwde snoek
Het duurt even voordat ze bij komt, maar dan zoekt ze met krachtige slagen dieper water op. Ik kijk naar de kant en zie tot mijn verbazing dat de feedervissers hun spullen weer in de kofferbak aan het opbergen zijn. Er wordt wat gemompeld over ‘hier is’t toch niets meer’ en glimlachend zoek ik het talud weer op. Wat had ik deze vis even nodig vandaag!
Met gesterkt vertrouwen vis ik verder. Het is al zeker twee uur licht en toch komt er een dikke vis uit. Dat geeft de burger moed! Ik maak de drift af en steek dan de geul over naar het andere talud. Over het algemeen minder succesvol dan het eerste talud, maar ook hier heb ik al een paar fraaie vissen gevangen. Wederom wordt de twinler traag en secuur het talud afgevist. Na een half uur volgt een gortdroge beuk. Ik sla aan en voel weer een zeer aangenaam gewicht.
Ook deze vis zwemt naar de boot toe maar blijft daarbij hoog in het water. Iets kleiner dan de vorige zo te zien, maar toch zeker een fraaie vis. De twinler is helemaal verdwenen en de vis zet aan voor een sprong. Ik steek de hengeltop in het water maar dit maakt overduidelijk geen indruk. Met een achterwaardse salto wordt de twinler door de lucht gesmeten…
Zou toch zweren dat ze goed vast zat, maar niets blijkt minder waar. De twinler is daarbij behoorlijk gesloopt. De hoofdhaak is tot vlak achter de loodkop uitgescheurd. Ziet er een beetje zielig uit. Lijm, dan wel een aansteker heb ik niet bij me en dus gaat er een elastiekje strak om het lijf en de haak heen. Ben benieuwd hoe lang dat goed gaat!
Gedurende dit talud in ieder geval wel, want er volgen geen aanbeten. Ik besluit de geul tussen de twee taluds zelf ook maar wat tijd te geven. Kijken of daar wat rondzwerft. Het zal misschien de tiende worp zijn als de twinler na het landen op half water opgevangen wordt. Daarom dus altijd met de reel in slag modus je aas naar de bodem laten zakken! De aanbeet is spijkerhard en niet te missen. Wat gebeurt hier opeens?
Deze vis heeft weer een andere gevechtsstrategie. Gaat niet de diepte in maar neemt enorm lange runs net onder het wateroppervlak door. En niet een maar veel. Meermaals schiet ze er een meter of vijftien vandoor en krijgen niet veel snoeken voor elkaar. Als de runs korter worden krijg ik de vis voor het eerst te zien. Fantastisch getekend en ondanks dat ze niet echt dik is een prachtige vis.
Eenmaal in het net blijkt de dreg net veel vaster te kunnen zitten. Maarliefst drie haakpunten in de scharnier en dan heb je maar één optie wat mij betreft. De knipex betonschaar erbij en hop die dreg in stukken. Eindeloos gaan zitten wrikken is, zeker op die plaats, geen goede optie. Nadat ik de stukken dreg overboord gekieperd heb til ik de vis snel voor de camera en schiet een paar platen. Dan mag ze weer overboord…
Nét geen meter maar prachtig gekleurd!
Als de vis na een twintig tal seconden rustig wegzwemt zie ik tegelijkertijd mijn bijhengel inbuigen. Daar hangt al de hele dag een grote voorn op voor de bonus, of eventuele volger. In eerste instantie denk ik dat de snoek door mijn lijn zwemt maar dan loopt de lijn de andere kant op weg. Ik spring overeind, grijp de hengel uit de steun en sla faliekant mis. De voorn is van de fireball, balen!
Ik zet nog een half uurtje door en besluit dan te verkassen. Vol gas blaas ik naar een mooi diep gat omringd door planten. Witvis ligt er zat maar gek genoeg verneem ik geen enkele reactie van de rovers die ongetwijfeld ter plaatse zijn. Door naar de volgende stek dus, een ondiepe strook met mooie plukken fonteinkruid. Deels alweer afgestorven maar daarom niet minder interessant. Ik vis de stek af met zowel een jerkbait als een spinnerbait maar ook hier blijft het stil. Grenzend aan deze stek ligt een haveningangetje. Altijd goed om ook die even mee te pakken en dus vaar ik er achteruit naartoe. Ik wissel naar een Svartzonkertail en deze wordt al snel gevolgd door een beste snoek. De vis ligt krap tien centimeter achter de jerkbait doodstil naast de boot.
Zowel de lijn als mijn mogelijkheden zijn op en ik besluit de jerkbait dan maar fors te versnellen, met averechts effect. De snoek laat zich rustig afzakken…
Maar wacht even, zo makkelijk gaat dat niet! Ik geef een forse klap op de achterkant van mijn bijhengel waardoor de voorn een schot naar boven maakt. Even valt de lijn slap, waarna de hengel direct krom slaat. Gefopt!
Ik hijs vol aan en zie al snel dat het inderdaad om dezelfde snoek gaat. Niet moeders mooiste, maar wel weer een 90er op de teller!
Bewaakster van de haven
Als de vis weer zwemt besluit ik nog even door te gooien. Dit wordt binnen vijf minuten beantwoord met een doffe klap op de Svartzonker, die moest hem écht hebben! De vis geeft een kort maar heftig gevecht, waarna ik hem in de boot kan pakken. Fraaie gespierde 80er met een mooie tekening. Even een plaatje en weer door.
Na een spijkerharde aanbeet…
Terug het wijd op gooi ik een half uur lang een langgerekt plantenveld uit maar het lijkt er niet op dat dit de manier is vandaag. Met nog een half uur vistijd te gaan besluit ik het dan maar trollend langs hetzelfde talud te proberen. Aan de steunhengel gaat een grote Westin Jätte en aan de handhengel de grootste Shadclone. Althans, zo was het plan want nog voor de Shadclone goed en wel op diepte is staat de steunhengel al te zwiepen in de steun. Zo snel als mogelijk draai ik de shadclone binnen en grijp dan de hengel uit de steun. Dit alles valt nog niet mee met de harde wind en het is dan ook een wonder dat de snoek gewoon blijft hangen. Wederom een 80er, die dit keer naast de boot losgetikt wordt.
Zou trollen het dan zijn? Het resterende half uur gebeurt er echter helemaal niets meer en dan is het tijd om terug te varen naar de helling. Terugkijkend op een korte, maar toch behoorlijk succesvolle sessie schuif ik even later aan bij de verjaardag. Biertje er bij, ’s avonds barbecue. Het leven is zo gek nog niet…
Groet,
Volkmar Strikkers
