Jurassic Park fishing
Steuren komen al 200 miljoen jaar voor op deze planeet. Daarmee behoren steuren tot niet alleen tot de grootste maar ook de oudste vissen ter wereld. Er zijn meer dan 20 steuren soorten waarvan de Beluga steur de grootste is.
In Europa hadden we ooit de Atlantische steur maar deze is echter nagenoeg uitgeroeid, op enkele Franse steuren in de rivier de Gironde na. Een intensief kweek – en beschermingsprogramma moet de steur daar van de ondergang behoeden. Ook In Nederland wordt getracht de steur weer te herintroduceren. Maar net als de pogingen om de zalm weer te herintroduceren in de Rijn is dit een vrij kansloos project zolang de migratieroutes van de steur vol blijven staan met netten van beroepsvissers.
In Noordamerika gaat het beter met de steur. Hier leven voornamelijk witte steuren (White Sturgeon – Acipenser transmontanus) die voorkomen in o.a. de Fraser River in Canada (Brits Colombia) en de in de Colombia River in de staat Oregon, gelegen in het Noordwesten van de USA. Ook deze grote rivier heeft haar oorsprong in Canada.
Vissen in de Columbia River – USA
Al jaren had ik plannen ooit eens te gaan vissen op zo’n prehistorische reus. In gedachten was ik al menig keer in gevecht geweest met een oude, (steuren kunnen 100 jaar oud worden) narrige, maar strijdbare gigant. Een gevecht waarbij steuren van bepaald geen kinderachtig formaat meerdere keren volledig uit het water sprongen en mijn materiaal en mijn spieren flink op de proef werden gesteld.
Rondreis in Canada en Noord-West USA
Afgelopen zomer is het dan eindelijk zover. Tijdens rondreis in een huurauto in Canada en Noord West Ameria met mijn vrouw Claudia doen we o.a. Vancouver Island en Yellowstone park aan. Een prachtige trip met heel veel natuurschoon en o.a. beren op Vancouver Island en de bijzondere wonderen der natuur in Yellowstone (zie foto’s onderaan dit artikel)
Aan het einde van onze 2-weekse trip heb ik 2 dagen vissen ingepland. Hiervoor heb ik eerder in het jaar contact opgenomen met Charlie Foster, een gids op de Columbia River. Charlie is full time visgids en heeft een zeer lange ervaring als het gaat om het belagen van grote steuren. Met zijn kennis en een beetje geluk maak ik een goede kans een steur te vangen.
De trip van Yellowstone naar het plaatsje “The Dalles” in Oregon is behoorlijk lang. De laatste paar uur rijden we parallel aan de Columbia rivier, hier ga ik morgen vissen! Dit gebied staat bekend om haar hoge temperaturen in de zomer. De temperatuurmeter van onze huurauto laat elk uur een hogere temperatuur zien en bij aankomst ‘s middags gaf deze zelfs 39 graden aan! Na een rit van 6 uur checken we in ons motel in. We bezichtigen het stadje en eten wat in één van de restaurantjes in het centrum van The Dalles.
Aasvissen vangen
Als ik samen met Claudia ‘s ochtends vroeg naar de trailerhelling rijd waar ik met Charlie heb afgesproken is het al redelijk warm. De kennismaking is hartelijk en na een kort gesprek wordt de motor gestart. We zullen eerst een aantal aasvissen moeten regelen. Hiervoor zullen we “Shads” gebrruiken die in deze tijd van het jaar in grote getalen op de rivier voorkomen om te paaien. Na het paaien sterft een deel, mede door de hoge watertemperatuur. Sommige van deze dode vissen komen boven drijven en vormen zo een makkelijk vangst voor ons. We turen over het water op zoek naar deze z.g. “floaters’ en al snel vinden we er een paar. Met een schepet vis ik ze uit het water en leg ze in de koelbox.
Als we er genoeg hebben draaien we de boot om en varen een flink stuk stroomafwaarts. Hier weet de gids een aantal plekken waar we een goede kans maken. Normaliter legt Charlie de boot op een veelbelovende plek voor anker, echter omdat er vandaag een harde wind waait tegen de stroom in blijkt dit vandaag geen optie. Op aanwijzing van Charlie laat ik een shad getakeld op een weerhaakloze (dit is verplicht hier) enkele haak, tezamen met een bal lood van ca. 600 gram naar de bodem zakken.
40 meter diep
De Lowrance dieptemeter geeft hier een diepte van zo’n 35-40 meter aan. Als de aasvis en montage de bodem heeft bereikt varen we stroomopwaarts waarbij ik de reel in de vrijloop houd. Op zo’n 50 meter vanaf de plek waar het aas ligt houdt Charlie de boot met behulp van zijn trollingmotor zo goed mogelijk op één plek. Ik heb de reel inmiddels van de vrijloop afgehaald en houd de lijn zo goed mogelijk strak. Als de lijn wat te strak komt te staan zet ik de reel even in de vrijloop om zodoende lijn bij te geven, en als de lijn te slap valt draai ik iets lijn in. Zo wacht ik, vissend op gevoel, op de dingen die gaan komen.
Steur!
Na een tijdje zo met de hengel in de hand te hebben gestaan voel ik een duidelijke tik op de hengel en lijn. Ja! Roep ik tegen Charlie en Claudia. De tik wordt gevolgd door nog een tik. Als ik vervolgens een harde ruk voel loop ik enkele passen naar achteren en sla 3x hard aan. Het is raak, en goed ook. Vele meters lijn worden genomen en voor het eerst deze trip sta ik met een kromme hengel. Charlie vaart op de hoofdmotor stroomafwaarts om zo boven de vis te komen. Op deze wijze kunnen we maximaal druk zetten op de vis en lopen we het minste risico op lijnbreuk omdat de lijn over de bodem kan schuren.
Omdat Charlie richting de vis gevaren is heb ik een behoorlijk stuk lijn kunnen terugwinnen. Nu we echter boven de vis zitten besluit de vis een flinke spurt te nemen. Ik kan slechts toezien hoe steur wederom vele meters lijn neemt. Charlie corrigeert constant de boot om zodoende zo min mogelijk lijn uit te hebben staan. Hierdoor vind de dril grotendeels plaats recht onder de boot waardoor de hengel in een gevaarlijke curve komt te staan. Door te “shortpumpen” probeer ik het risico op hengelbreuk zo klein mogelijk te houden.
Na 15 minuten hard drillen, mijn onderrug begin ik al aardig te voelen, zien we de vis voor het eerst. Zowel ikzelf als Claudia kunnen een grote “wow!” niet onderdrukken. Een enorme steur, de gids schat haar op 8,5 voet (zo’n 260cm) laat zich heel even in haar volle glorie zien. Hier ben ik voor gekomen, schiet het door mijn hoofd. Dit is de vis die je zo graag wilde vangen en nu heb je haar bijna bedenk ik mij met verhoogde hartslag. De steur is het er echter allemaal niet mee eens en met enkele flinke slagen verdwijnt ze weer in de diepte richting de bodem. Wederom pomp ik de vis langzaam richting de boot. Keer op keer moet ik echter toezien hoe de gewonnen meters weer worden teruggepakt.
10 minuten later is het dan toch klaar. Een prachtige steur van een formaat waarvan ik slechts had durven hopen ligt langs de boot. De steur is moe en lijkt goed gehaakt. We varen rustig naar de kant richting een klein zandstrandje. Hier vaart Charlie de boot het zand op waarna ik eruit spring. In het ondiepe water weet ik de vis klemvast in de bek grijpen. Yes het is gelukt! Ik heb steur! En wat voor één, een prachtexemplaar! Claudia maakt een serie flitsfoto’s waarna ik de vis met vereende krachten weer weet om te draaien om naar dieper water kan begeleiden. Hier zwemt de majestueuze vis met een vermoedelijke leeftijd van 60-70 jaar meteen de diepte in, mij in euforie achterlatend.
Eenmaal weer in de boot besef ik pas wat er zojuist is gebeurd. Binnen een uur vissen heb ik mijn droomsteur gevangen. Ik ben in de zevende hemel. Ook Claudia en Charlie zijn erg blij. De verdere dag vissen beleef ik in een roes. Ik weet zowaar nóg enkele steuren te vangen. Het zijn wat kleinere vissen maar de kleinste meet toch altijd nog zo’n 175cm. Die avond vieren we het succes in de plaatselijke steakhouse van The Dalles.
Dag 2
De volgende ochtend varen we wederom om 5.30 de rivier op en wordt het aasvis-vangen-ritueel herhaald. Daarna varen we meteen naar hetzelfde stuk rivier als gisteren dat enkele kilometers stroomafwaarts van de stuw van “The Dalles” ligt. Omdat er iets minder wind staat besluit Charlie nu wél de boot te ankeren. Hierna laat ik het aas naar de bodem zakken. Door vervolgens slack in de lijn te brengen en het lood steeds iets op te liften kan ik het aas zo steeds verder achter de boot in een iets dieper gedeelte van de rivier brengen.
Ik heb stiekem de wens om met nog één steur op de foto te gaan. Eentje om het helemaal af te maken. Halverwege de ochtend vang ik wederom na een spectaculaire dril waarbij de vis één keer helemaal uit het water komt een prachtige vis met een geschatte lengte van 8 voet (240). Als de vis langszij ligt twijfel ik, zullen we met deze vis naar de kant om zodoende nog een keer een fotosessie te maken? Ik overleg dit met Charlie. Zijn antwoord is laat maar zwemmen, je vangt nog wel een grotere. Ik moet er om lachen, de optimist. Omdat ik al mooie foto’s heb van de vis van gisteren besluit ik de vis toch maar in het water te onthaken waarna de vis met krachtige slagen de diepte weer inzwemt.
Er volgen nog 2 vissen van een bescheiden formaat (180-210cm) maar dan gaat de beet er een beetje af. De koek lijkt op en er komen geen aanbeten meer. Ik vind het eigenlijk wel prima. Deze korte trip heeft mijn stoutste verwachtingen al overtroffen en ik ben meer dan voldaan. Ik zet de hengel in de steun en geniet van de zon, het water, de wind en de omgeving.
Het beste voor het laatst
Vergis ik me nou of zag ik daar een tik op de top? Ik blijf kijken naar de hengel die nog steeds in de steun staat als ik weer een tik zie. Charlie ziet het ook, yes that is one roept hij. Ik trek de hengel uit de steun en sla vast. Meteen neemt de vis een schot en ik zet me schrap. Enkele tientallen meters lijn zijn al van de reel verdwenen voordat Charlie de boot heeft losgekoppeld van het anker en de achtervolging heeft ingezet. Het is weer een beer van een steur, zo wordt ons snel duidelijk.
Alhoewel de vis aanvankelijk onder de boot vecht neemt deze ineens een run van ons af. Wederom worden tientallen meters 100 ponds gevlochten lijn van de reel afgescheurd. Dan zien we de lijn ineens omhoog komen en het verdwijnpunt van de lijn steeds verder van ons verwijderen. She’s gonna jump!, roept Charlie. Claudia staat met de camera in de aanslag als plotsklaps de steur volledig uit het water komt om vervolgens met een enorme klap weer te landen. We maken een schreeuw van opwinding, wat een machtig gezicht!
Na 25 minuten ligt ze langszij. De vis is niet alleen langer dan de grootste vis van gisteren, ze is vooral vééél dikker. Charlie schat haar op een kleine 3 meter. Omdat ik hier absoluut een foto van wil hebben varen we wederom naar een nabijgelegen strandje. De vis is zwaar, erg zwaar. Ik krijg haar alleen niet voldoende in het ondiepe water en Claudia helpt uit alle macht mee om de vis in iets ondieper water te trekken. Het is haast onbegonnen werk. De steur die vermoedelijk dik over de 200 heen kilo gaat werkt ook al niet echt mee. Toch weten we ook van deze vis een aantal foto’s te maken alvorens we afscheid nemen van deze schitterende Jurrasic Park vis.
Als de vis weer is weggezwommen vind ik het goed. Verder vissen en misschien nog een vis vangen voegt voor mij niets meer toe. Bovendien doen al mijn spieren pijn. Vooral mijn onderrug heeft flink op haar donder gehad. Ik kan er niet rouwig om zijn. De machtige Columbia River was me meer dan goed gezind en heeft enkele van haar grootste schoonheden prijsgegeven. Vroeger als gepland rijden we terug naar ons motel in het stadje The Dalles. Vandaag zullen we hier nog blijven om morgen naar Portland te rijden van waaruit we terug zullen vliegen naar Amsterdam. Met herinneringen die altijd in onze gedachten verankerd zullen blijven.
Info:
Beste tijd.
In de Columbia rivier kan het hele jaar door steur worden gevangen, de beste tijd is echter van eind mei tm begin september.
Materiaal
Ik viste met de hengels en reels van Charlie. Hij gebruikt zelfgebouwde 50 lbs boothengels afgebouwd op glas/carbon compositie Seeker blanks en Avet two-speed reels. Deze materialen voldeden perfect. De reels waren opgespoeld met 100 lbs Powerpro en voorzien van een onderlijn met een trekkracht van 250 lbs. Ik viste met ca. 600 gram lood en een enkele weerhaakloze 12/0 haak.
Gids
Charlie Foster: http://www.nwsturgeonadventures.com/
Michel Rijnberg
GEFELICITEERD Michel,wat een prachtige belevenis daar op de, COLOMBIA RIVER . Schitterende foto van de onderzeeërs. Met John mocht ik ook eens een steur vangen ,ongeveer 100 cm en daar stond ik ook al aan vast. Mooi verslag en verder veel sukses op kaap verdische eilanden !