Het is niet alles goud wat er blinkt…

Na de overweldigende vangsten in Noorwegen is bij mij de vangdrang nog niet echt tot grote hoogten gestegen. Ik vis wat avondjes met Bas die inmiddels alleen mag vissen en we vangen leuk voorntjes. Net als bij mijzelf vroeger bestaat het werk van pa voornamelijk uit het ontwarren van tuigjes danwel het maken van nieuwe. Toch vind ik het hartstikke leuk dat hij zelf op pad gaat dus dat nemen we er graag bij.

2 matige openingssessies waarvan 1 op een grote rivier, waarbij we 6 visjes buit weten te maken, en 1 sessie een complete blank laten de motivatie ook niet echt naar grote hoogten stijgen. Wateren die normaal gesproken goed zijn in dit jaargetijde zijn onbevisbaar door lage waterstanden en ook traileren is zeker niet meer overal mogelijk.

Als ik na een totaal mislukte sessie op Hemelvaartsdag dan ook bedenk of ik nog wil gaan vissen lijken er niet veel opties te zijn. Nu ja 1 dan misschien, een dag bikkelen op een groot zandgat, maar dan hebben we wel aasvissen nodig en laat ik nu net de diepvries zo goed als leeg hebben. Vrijdagavond sta ik dan ook samen met Michel voorntjes te tikken in een lokale stadsvijver. Allemaal fraaie snoekbaars fireball formaten maar een fatsoenlijke snoekvoorn zit er niet bij. 2 mini brasempjes en 1 wat grotere hybride zijn de enige opties die voor wat betreft snoek boven water komen.

Zaterdagmiddag als Volkmar belt spreken we zondag vroeg om 04:00 bij de helling af. Vroeg er op en vroeg er af is het plan… de wind zal pittig gaan waaien op de dag en ook krijgen we flink regen dus het plan is om in de vroege ochtend onze slag te slaan en tegen de tijd dat iedereen wakker wordt al weer in bed te liggen.

Om 02:30 gaat de wekker (gek zijn we) en om een uur of drie rij ik weg om rond de klok van 4 uur op de bestemming aan te komen. Bij de helling staat Volkmar al klaar met ook nog 3 halfwas voorns dus aantallen aasvis genoeg, alleen de juiste maten ontbreken. Daarnaast heeft Volkmar nog een apart plastic zakje bij zich met daarin een sluierstaart. Bij navraag blijkt dit het zojuist overleden exemplaar uit de vijver te zijn. Ziet er best ‘vangig’ uit moet ik zeggen.

Het plan is simpel, een aantal uren bikkelen op grote snoekbaars met een voorn op de fireball en als bonusoptie nog een getakelde vis onder een dobber. De dobber wordt voor de gelegenheid wat lichter gepakt (25 gram) en in mijn geval voorzien van 25 gram lood zodat deze met een aasvis eraan op het gewicht van de vis net zinkt. Door nu slepend te vissen op de elektromotor blijft het geheel net boven water en voelt een aanbijtende rover niet al te veel weerstand. Zeker bij de wat grotere snoekbaarzen kan dit een hoop lossers schelen.

Op een voor ons bekende stek op dit water gaat de hele handel over boord. Ik vis de dobber vlak bij de boot omdat deze in het schemerdonker anders niet te zien is. Op de handhengel gaat een forse voorn aan de fireball en al snel maken we onze driftjes over en langs het talud. De eerste 3 driften brengen niet veel actie, Volkmar krijgt een aanbeet die meteen weer loslaat en ik heb in het geheel geen actie. Omdat de wind vrij lullig over het talud heenstaat ben ik ook nog eens druk met sturen wat het optimaal vissen ook niet bevorderd. Ook de inmiddels al flink opkomende plantengroei gooit regelmatig roet in het eten als we het wier van onze aasvissen moeten afplukken.

Als ik de 4e drift inzet besluit ik het talud iets dieper te pakken om in ieder geval alle onderwatergroente te omzeilen. Met een soepel worpje gaat een getakelde voorn richting het diepere water en laat ik op de handhengel de fireball naar de bodem zakken. Half metertje opdraaien en laten hangen maar.  ‘Snok’, de loeiharde aanbeet verrast me volkomen maar de reflexen zijn gelukkig nog prima want vrijwel automatisch sla ik hard aan. Een korte schermutseling verder schuift Volkmar het net onder een dikke snoekbaars die de 80 centimeter inmiddels gepasseerd is.  De heerlijke grove vis die de nodige oorlogswonden heeft glijdt niet veel later ongeschonden het water weer in. Ik lijn de boot opnieuw uit en we glijden niet veel later weer over het water… met een lekkere bak koffie erbij geniet ik nog even na van de vangst van de fraaie snoekbaars van zojuist.

Fraaie vis bij opkomende zon

Als we halverwege de drift zijn zie ik hoe mijn dobber onderschiet en voordat de ratel van de reel een tik kan geven heb ik de handhengel in de steun gedrukt en de ratel uitgeschakeld waardoor de vis vrij lijn kan nemen. De snelheid waarmee de vis ervandoor speert doet grove snoekbaars vermoeden en als ik strakdraai en de haak zet geven de grove stompen van de vis inderdaad een snoekbaars aan. De volgende dikke 80-er schuift niet veel later het net in en mag na een fotootje ook weer terug.

Nummer 2

Als we de drift vervolgen en bijna aan het einde zijn zie ik op de side imaging van mijn Humminbird een plantenveld aankomen en ik probeer de boot naar dieper water te krijgen. Helaas lukt dat niet voor de dobberhengel van Volkmar die zijn hele montage de planten in ziet schuiven. Snel draait hij de handhengel op om de zaak schoon te maken en dan gebeurt er iets waar we beiden geen verklaring voor hebben… ik kijk 1 keer naar mijn dobber en als ik weer terugkijk naar de punt zie ik een over het gangboord hangende Volkmar die tevergeefs naar zijn vertikaalstok grijpt. Zelfs een ‘maai’ met de dobberhengel mag niet baten en zo zien we een pittig geprijsd setje naar de bodem zakken.

Snel zet ik een waypoint en laat Volkmar het anker zakken. Tevergeefs blijkt al snel want wat we ook proberen we krijgen de hengel niet meer boven water. Een bedrijfsongeval natuurlijk maar wel een zure…. toch maar eens gaan nadenken over drijvende hengels… Om toch nog een kans te hebben op het opdreggen van de hengel stel ik voor om te gaan speedvertikalen met zware loodkoppen en grove shads. Lekker dicht bij de bodem en veel water dekken zou zomaar een hengel kunnen opleveren en anders misschien een dikke vis.

Met ferme halen trekken we de shads langs het talud en het is Volkmar die de eerste actie mag noteren. Een harde beuk op een fox 6 inch Shad levert even een goed zwaar gewicht op wat dan losschiet. Het zit niet mee in de punt zullen we maar zeggen. Als we de drift terug maken is het mijn beurt en krijg ik weer een knalharde beuk. Bij mij blijft de vis gelukkig wel hangen en na een leuke dril scheppen we 80-er nummer 3. Ik zit overduidelijk op de goede stoel vandaag.

Wederom een mooie grove vis

Na het lossen van nog een zeer zwaar aanvoelende vis en de nodige loze meters stel ik voor om een verderop gelegen stek te bezoeken, hier vingen Volkmar en ik al eens vaker enkele dikke vissen en omdat de wind hier vol op staat geef ik ons een goede kans om ook hier enkele vissen te arresteren. Ik krijg ook hier al snel mijn gelijk als mijn dobber circa 30 meter in de drift onder schiet en ik een dikke 70-er snoekbaars mag noteren.

Dikke zeventiger

Als ik hierna in de voorraad aasvissen loer valt mijn oog op de door Michel gevangen hybride en ik besluit om die eraan te knopen. Dat blijkt al snel een gouden greep als bij een deuk in het talud mijn dobber onderploft en ik kan aanslaan op een bijzonder goed aanvoelende massa onder water. Grote snoek eigen komt de vis eerst in de oppervlakt om pas daarna de kuierlatten te nemen. ‘Dat is wel een metertje’ zo concluderen we beiden terwijl de vis de lijn van de abu afrost.

De dril is heftig… erg heftig zelfs, als de vis weer bovenkomt dit keer dichter langs de boot stellen we onze verwachting bij… ‘gaat richting de 1,20’ zo concluderen we. Een paar nabranders later landen we de vis die in de boot opeens wel heel imposant oogt… meting wijst uit dat we ons vergissen in de lengte want die blijkt 1 meter 26 te zijn. De vis is prima gehaakt en verder kerngezond en na een fotosessie en het even laten ‘plonzen’ van de vis zwemt ze weer weg.  Overigens niet voordat ze me nog wat oorlogswonden bezorgt.

1 meter 26 en kerngezond

Omdat ze zo mooi is…

Ik kijk op mijn horloge en zie dat het 8 uur is… voor mijn gevoel ben ik wel klaar voor vandaag maar het kan toch niet zo zijn dat Volkmar vandaag niks gaat vangen. We besluiten dan ook om nog een drift te maken om te kijken of er nog meer in het vat zit. Dat lijkt zo te zijn als Volkmar’s dobber onderschiet en een vis door de ratel heen lijn neemt. Dat soort aanbeten zijn vaak goede berichten en als volkmar de baitcaster achterover hakt en aanslaat op een solide aanvoelende vis hopen we even op een kentering.  Helaas staat bij hem de schakelaar vandaag echt uit aangezien de vis vrijwel meteen losschiet. ‘Dit kan toch niet waar zijn ?’

Het laatste wapen wordt ingezet, de sluierstaart krijgt een zeemansgraf maar dan wel op een fireball. Ziet er ook nog eens verdraaid vissig uit met die wapperstaart. De aanbeet volgt binnen 10 minuten wanneer Volkmar een harde beuk krijgt die dit keer wel blijft plakken. Even hopen we op een goeie snoekbaars maar ook dat blijkt tegen te vallen als een snoekje formaat haring bovenkomt. Aangezien de sluierstaart nog in de oppervlakte drijft tikken we de vis snel buitenboord los en proberen we de sluierstaart te scheppen. Dat lukt gelukkig wel als Volkmar het net eronder schuift, enige nadeel is dat gat in mijn net waar de vis zo doorheen glijdt….. om vervolgens te zinken.

Dressuurdoorbrekend ?

Dat is de druppel… 2 man in dezelfde boot, 1 heeft een topsessie en de ander louter pech, hoe is het mogelijk. We besluiten de boot te traileren en naar huis te gaan, het is mooi geweest.

Hendrik-Jan Verheij

Gerelateerde artikelen:

• Dutchanglers Jaaroverzicht 2014
• We zijn er weer :)
• Wisselen(d) succes
• Riefiskje 2011, from hero to zero…….
• Snoek(baars) updates