Blijven schakelen leidt tot succes bij het snoekbaars vissen!
Het is erg mistig deze ochtend en daarom monteren we eerst de (verplichte) radarreflector op de boot. En dat blijkt niet onnodig te zijn. Al direct na het afvaren worden we verrast door een binnenvaarder die plots uit de mist opdoemt. Voorzichtig varend langs de oever vervolgen we onze weg en na ongeveer 20 minuten zijn we op de plek van bestemming.
Het is een fantastische ochtend! Een mistig zonnetje breekt door, de natuur is prachtig met de kenmerkende herfstkleuren en de vissen zijn los! We willen tijdens de ochtend ook proberen een snoek te bemachtigen voordat we ons alleen op het verticalen richten. En dat werkt! Na ongeveer 2o minuten loopt de Shimano baitrunner van Michel plotseling af. Als hij snel de beugel open zet komt de dobber echter weer boven. Is de aasvis (een flinke voorn) dan toch vast gelopen? Als we goed kijken zien we echter duidelijk de dobber naar rechts lopen, echter zonder daarbij onder te gaan. Michel weet genoeg, draait de boel strak en geeft een flinke haal. Hangen! Na een korte maar felle dril kan een prachtige snoek geland worden. Een prima start! Als er daarnaast ook al snel de eerste baarzen binnenkomen en ook de snoekbaars ondiep blijkt te liggen is het feest compleet. Michel vist met een profi-blinker shad op en een 10- grams kop je werpend de kanten af terwijl ik verticalend de bodem aftast. Op deze manier weten we allebei enkele mooie snoekbaarzen en baarzen te vangen. Het blijkt maar weer dat ook in dit jaargetijde de vis erg ondiep kan liggen en kort op de oever. We kammen rustig de oeverlijn van de rivier uit en blijven regelmatig een visje vangen. Dan schiet opeens ook mijn dobber, die nog steeds achter de boot meehobbelt, weg. Zou daar de 2e snoek komen? Als ik strak draai voel ik echter geen weerstand, de vis heeft losgelaten. Waarschijnlijk een snoekbaars geweest John, roept Michel terwijl ik mijn aasvis inspecteer. Aan de bijtsporen te zien lijkt hij daar inderdaad gelijk in te hebben. Misschien was deze voorn iets te groot voor de snoekbaars?
Dan lijkt het ineens allemaal over en krijgen we geen beet meer. Ook dat blijft een bijzonder fenomeen in de visserij: je vangt je scheel en dan opeens is het alsof ze afspreken niet meer te reageren. Niets meer!
We besluiten het daarom ook even op de rivier te gaan proberen maar dat is geen succes. Er ligt of geen vis of we doen iets niet goed want behalve dat we regelmatig vast zitten krijgen we vis niet te pakken. Terug naar “onze plas” dus maar.
Na een lekker de ondertussen traditioneel geworden “shore-lunch met soep en knakworsten gaan we verder met verticalen. Het is ondertussen halfdrie ’s middags. Het zal niet lang meer duren voordat het donker zal worden en we hopen natuurlijk op een opleving die de dag net zo mooi afsluit als dat hij begonnen is. De vis lijkt echter verplaatst te zijn. Plekken die eerst vis aangaven blijven nu stil. Omdat er ondertussen een licht windje is opgestoken zoeken we daarom een talud op de windkant. En daar presenteren we naast de shad nu ook allebei natuurlijk aas op de fireball jig. Dat blijkt de combinatie te zijn! Al snel zit het tempo er weer goed in en wordt opvallend genoeg nu voornamelijk het natuurlijk aas gegrepen. De vis zit strak op de bodem tegen het talud aan maar dan nu aan de diepe kant. Een opvallende verandering ten opzichte van het begin van de dag.
We stoppen om vijf uur. Vele vissen hebben de boot van binnen mogen bekijken en zijn vereeuwigd op de gevoelige plaat, of beter: de SD kaart. Het was een prachtige dag. Met veel leermomenten: de diepte waar de vis zich bevindt wijzigt, aasvoorkeur wijzigt, succes op talud bij oppikkende wind, etcetera etcetera . Als je alert blijft blijk de vis toch weer te vangen. “Vissen waar de vis zit” blijft daarom één van mijn motto’s! Maar dat kan alleen als je ook begrijpt waar die vis zou kunnen zitten, en …… kunt blijven schakelen in techniek en locatie.