Amazonia in Guyana #3, It get’s even better

Na de commotie van gisteravond zijn we blij Raymond redelijk fris bij het ontbijt aan te treffen. Hij heeft geen koorts gekregen en heeft een bandage om boven en onderbeen. Hij strompelt een beetje maar zegt dat hij zich goed genoeg voelt om een tweede dag op Arapaima jacht te gaan. Alhoewel de gezondheid van Raymond natuurlijk het belangrijkste is, was het raar geweest je gids “kwijt” te raken aan het gedoe met de Kaaiman.

Na de gebruikelijke routines, komen we bij een stroomversnellingsgebied aan waar we proberen peacocks te vangen. Het onbewolkte weer, denken wij, dat de oorzaak is dat we geen aanbeten krijgen. Wij besluiten maar uit de boot te stappen en vanaf de rotsen het gebied nauwkeurig uit te vissen. Wij zijn al zeker een half uur bezig, wanneer HJ roept dat hij een Arowana heeft weten te verschalken.

Omdat we niks anders kunnen vangen wordt de Arowana veroordeeld tot het lot van aasvis. Het is niet veel, maar hier moeten we het maar mee doen, we varen door naar het Arapaima gebied. Na in een eerste kreek er een gespot te hebben is de overlast van piranha’s zo groot dat we langzaam naar het meertje varen waar HJ 3 dagen geleden zijn slag sloeg.

We stoppen de motor direct wanneer we het meertje opvaren en starten met het spotten van Arapaima’s die aan het oppervlak komen. Na een minuut of 10 zien we 2 arapaima’s op vrijwel dezelfde plek boven komen ongeveer 150 meter verderop. Zachtjes wordt in de richting gepaddeld, gelukkig hebben we duidelijke herkenningspunten op de oever. Net wanneer we op de plek aankomen verschijnt een arapaima vlak voor de boot. De brokken aas vliegen in de richting van de grote kring in het water. Vrijwel direct heeft de Arapaima het aas gevonden en kan Roel aanslaan – Raak ! Een forse arapaima springt na 3 minuten drillen naast de boot – yes ! Rustig wordt de vis naast de boot richting een standje gedirigeerd. Wij kunnen een aantal fraaie platen schieten van de fotogenieke vis.

Nadat de vis weer goed richting het diepe gegaan is, is het tijd voor de shore-lunch. En terwijl we ons tegoed doen aan ons bakje met bief-kouseband & rijst blijven we arapaima’s spotten vanaf het strandje. In een kwartier zien we zeker 5 vissen, bijna allemaal op de zelfde plek waar we de eerste vis van de dag vingen. Veel tijd om uit te buiken nemen we niet en we varen met een rustig gangetje met een ruime boog weer richting onze eerste plek. Wederom binnen een paar minuten zien we een arapaima in het oppervlak en binnen 5 minuten na het vertrek van het strandje staat HJ met een kromme hengel met zijn tweede arapaima eraan. Dit keer is het een iets kleiner exemplaar, we schatten zo’n 1.80

Na twee vissen gevangen te hebben lijkt de rust verstoord en zien we geen vissen meer in het oppervlak. We verspelen het laatste van ons weinige aas aan de piranha’s en we besluiten weer richting het viskamp te gaan en onderweg nog een peacock te vangen als aas voor een avond sessie.

Wildlife: who is watching who

Bij een hele mooie stroomversnelling stappen we uit de boot om vanaf de kant verder te vissen. Na 10 minuutjes vissen komen we op een zandbank aan die vol is met verse Jaguar pootafdrukken. Ohh,.. zegt Raymond later – he probably came here just to drink,… Toch maar even achterom gekeken of er geen gele ogen in de bosjes loerden.

Bij een tweede stroomversnelling is het eindelijk raak, dubbel raak zelfs, van een groepje zwarte piranha’s weet 1 de voorste en 1 de achterste haak van de skitterwalk te pakken.

Nu is dit niet het allerbeste aas, maar we zullen het er maar mee doen vanavond. We gaan verder richting kamp en zien op een breed stuk rivier plotseling twee silhouetten die doen denken aan kleine bruinvissen, zoals ze door het water gaan – reuzen otters – wat een kadootje dat we ook die nog te zien krijgen.

Bij de avond sessie doen de piranha’s hun ingeschatte aas kwaliteit eer aan, dus zonder piepje van de Delkims slapen we de nacht door.

Dinsdag

Met 3 gevangen arapaima’s is het voor ons beiden  “mission accomplished” voor deze trip en is alles nu bonus wat we gaan vangen; op het wensenlijstje staan nog: shovel-nose tiger catfish, leopard catfish en een grote Lau voor Roel. Vol goede zin beginnen we de visdag. Voor Roel is de ochtend topwater sessie een bezoeking – 18 aanbeten, geen enkele gehaakt, gelukkig is HJ met een  zara-super-spook meer succesvol en moet de mooiste en grootste peacock van de vakantie zich helaas ook schikken in zijn ongelukkig lot van aasvis

Op het “idyllische plekje” van afgelopen zondag beginnen we met vissen. Het bodem aas wekt niet veel interesse, maar HJ heeft met de aruku snel meer success en vangt een paar Koebies.

Het los-schiet verhaal van Roel gaat verder wanneer een grote Payara zich weet los te maken van de haken van de aruku. In het volgende uur weten we twee Simura’s,  een soort kleine platbek-meerval annex Lau Lau bait te vangen die de cooler ingaan voor latere plannen. Na nog een tijdje in een rivierbocht naar Arapaima gespeurd te hebben komen we in een bocht met een diep gat waar we ons Simura-aas laten zakken en de hengels op het strand neerzetten terwijl we ons aan de lunch tegoed doen.

HJ slaat aan op de eerste aanbeet en weet een “Blinka” te vangen, zoals deze meerval in de Arowak taal heet, geen spectaculaire soort, maar wel de grootste die we deze vakantie zouden vangen.

We plaatsen weer een vers beaasde hengel. En zien kort daarna dat helaas pindakaas de zwarte piranha’s weer gearriveerd zijn, ze mollen het aas op de linker hengel. We weten er wel een te haken, maar ja, dat is weinig sport op de Kaibutsu-Caranx-Light Pleasure. We hebben de hoop eigenlijk al opgegeven en verwachten dat ook het aas van de rechter hengel wel snel gevonden zal worden. Wanneer het aas vervolgens gepakt wordt en er een goede run volgt – blijkt dit duidelijk niet de “ black-death” te zijn. Roel slaat aan op wat hij denkt dat het een redelijke vis is die wel vanaf het standje gedrild kan worden. Gelukkig schat HJ de situatie beter in – stap maar aan boord “dude” ,… dit wordt serieus, and right he was.

Wat volgt is een serie lange harde runs, waarbij de boot met drie man over het water gesleept wordt. Dit kan maar 1 vis zijn die dit doet – Lau Lau! Alhoewel er met stevig materiaal gevist wordt en een  gevlochten lijn van 55 kilo breeksterkte is er de eerste 20-25 minuten weinig in te brengen tegen het geweld onder water, anders dan de runs te pareren en daar waar mogelijk wat verloren lijn terug te winnen. Na een klein half uur stoppen de runs en ligt de boot recht boven de vis, die op 15 meter diepte nog geen aanstalten maakt naar boven te komen. Het zweet parelt inmiddels van het gezicht bij 33 C en 80% luchtvochtigheid. Langzaam kan de vis omhoog gepompt worden, waarbij de vis korte runs maakt richting de bodem. Na 5 minuten, 2-3 meter onder het oppervlak blaast de vis “de bellen” en komt dan in het oppervlak. Met een soepele worp gaat er  een strop om de staart en is de vangst binnen. Yess!! Daar waar vorig jaar in Suriname zo’n joekel nog losschoot, kunnen we nu langzaam richting het standje voor de fotoshoot.

We besteden goed aandacht aan het op krachten krijgen van de vis, om zo’n mooi beest geen slachtoffer te laten worden van de hordes zwarte piranha’s in de diepte.

Soms is een visdag gewoon goed geweest, zo voelen we ons ook nu ! We hebben zin aan een biertje en gaan terug naar het kamp.

Het schiet al weer op – de een na laatste dag

We vragen aan Raymond of we vandaag eens downstream van het kamp kunnen vissen en dat kan. We gaan richting een punt waar alle zijstromen van de Essequibo bij elkaar komen tot 1 stroom. Op die plek is in het regenseizoen een gigantische waterval, maar nu in het droge seizoen, kunnen we passeren en vissen in het zeker 30 meter diepe gat dat op die plek uitgespoeld is.

HJ bemant de hengels en is er maar druk mee, elke 3-5 minuten is er wel een run, maar haken,….. ho maar. Beet na beet, maar geen vis in de boot. Raymond is er zeker van dat dit Payara’s zijn, die notoir moelijk te haken zijn, of losschieten, wat ook regelmatig gebeurt. Na 15 frustrerende misslagen is het plots raak.

Roel vermaakt zich met het tropisch snoekbaarzen. De aruku shad valt erg in de smaak bij de Simura meervalletjes, we vangen er een stuk of 6, waarvan 2 de klos zijn als Lau-Lau bait. De kleine tikjes tegen de shad merken we zijn van de Koebies. Als we eenmaal de slag te pakken hebben, kunnen er een aantal de boot van binnen bekijken – wat een gave visserij en wat een lekkere dril geven deze beesten.

Tussen de aanbeten van de Paraya’s komt plots een mooie lange snelle run, waarop HJ aanslaat op iets wat duidelijk groter is dan een Paraya. Na een minuutje of 5 zien we een jonge Lau van om en nabij 1 meter lengte in het oppervlak. De vis is helemaal perfect, inclusief een lange franje van de rugvin. Naarmate Lau’s ouder worden de vinnen meer gehavend door vraat van Piranha’s

Een paar minuten nadat de Lau weer terug is, loopt de lijn van de volgende hengel. De aanslag is raak op wederom een stevige vis, die stroom afwaarts gaat. Da’s waarschijnlijk geen Lau, die gaan meestal stroom opwaarts. Nadat de vis afbuigt naar links richting de oever voelt Roel de lijn schuren – shit stenen ! Na 1 minuutje wordt de vrees werkelijkheid – de vis lijkt zich te hebben vast gezwommen. Als na een paar minuten er geen beweging in de zaak komt, hebben we de aandrang de lijn strak te trekken in een alles of niets poging. Raymond vraagt om de lijn, laat mij eens proberen, het kan zijn dat de vis stil is gaan liggen. Hij loopt zachtjes te prutsen met de lijn, die wonderwel weer loskomt. 3 minuten later ligt een prachtige Jau in het oppervlak. Na de Lau heeft is de Jau de meerval soort die het grootst kan uitgroeien.

Het blijft maar goed lopen op de stek waar we zitten. We zitten hier al de hele dag en hebben continue beet. Niet lang erna giert de lijn er weer vandoor – deze furie van 1 lange on onderbroken lange run kennen we – Lau ! HJ slaat aan en ja hoor daat schiet de lijn in volle vaart door de stevig afgestelde slip heen. Raymond maakt snel het anker los en de dril kan beginnen. De vis heeft hetzelfde pad in gedachten als de Jau, maar deze keer is Petrus HJ minder goed gezind, zodra de Lau bij de stenen beland schuurt de 135 lbs lijn door – SHIT !@#

We besluiten dat het goed geweest is voor vandaag en gaan terug naar het kamp. We kunnen het toch niet laten om toch nog even onze hengels uit te varen in het diepe gat voor het kamp, drinken nog 1,2 biertjes – badderen lekker in de rivier, schieten in de vers gewassen kleren en schuiven aan bij het maaltje dat al weer dampend staat te wachten. Naast de tafel staat de Delkim receiver, die plots een luide run laat horen, waarop HJ een sprint naar het standje maakt, waar ik hem even later aantref: geen boot in de buurt, niemand in de buurt van de andere boten en bijna gespoeld, lijn geblokt & af gebroken,….. $@! Daar ging de tweede Lau van de dag, de frustratie wordt weggespoeld met nog een koel biertje voordat we gaan slapen – morgen weer een dag !

De allerlaatste visdag

Het plan voor de laatste dag is snel gemaakt -> we gaan weer naar dezelfde plek als gisteren. We zijn inmiddels ruim tevreden met de vangsten van de afgelopen week. Het enige dag op het “perfecte” lijstje nog ontbreekt is een shovel nose tiger meerval en een lekkere banana fish, ofwel een redtail voor HJ. De aashengels hebben het rustiger dan gisteren, alhoewel de Payara aanbeten blijven doorkomen. Het vangen van Simura meervalletjes op aruku’s hebben we perfect onder de knie, we vangen er al snel een stuk of 6.

HJ blijft stevig aanslaan op de Payara aanbeten en kan gelukkig een wel heel stevig exemplaar in het oppervlak krijgen.

Het weer wordt intussen onstabieler, om ons heen zien we de lucht betrekken. Weer krijgt HJ een lekkere run waarbij de hoop op een grote banana fish of redtail beloond wordt.

Na de lunch in de boot kijken we elkaar eens aan – wat gaan we doen, de aller laatste uurtjes doorvissen en een stortbui over ons heen of rustig naar het kamp en ons te goed doen aan een paar biertjes? We besluiten tot het laatste en schuiven bij onze kokkin Thelma Alicia aan in de kook hut met een koele gerstenat.

Voor Thelma zit het seizoen er bijna op – het viskamp stopt een dag of 6 nadat wij zijn vertrokken, bij de aanvang van de grote regentijd. Na een beetje dollen of we wel kunnen koken en of we geen nieuw recept voor haar hebben, besluiten we de handschoen op te pakken, we gaan koken voor het hele viskamp, een man of 15 op een bushfire ! Na inspectie van de keuken besluit HJ dat we een indiaase – rainforest variant op SNERT te maken met gele linzen, kip enz.

HJ’s kookkunsten vallen goed in de smaak bij de kamp bewoners. Na een biertje moeten we naar de tent. Het zit erop en het is inpakken geblazen, morgen gaan we voor het licht wordt al om 5 uur aan de terugreis beginnen van een visreis die in alle opzichten onze hoop en verwachtingen heeft overtroffen.

Naar huis

De terugreis begint met een boottocht over de Essequibo, met alle rotsen en stroomversnellingen – in het donker ! Raymond kent de rivier uit zijn blote hoofd, slechts 1 keer een luide bons als we midscheeps een steen raken. Na een rit van 2 uur door het regenwoud komen we aan op de savanne vlakte bij Annai, waar de airstrip ligt bij een oude koloniale lodge.

Hoe fijn ongecompliceerd kan het leven zijn – inchecken aan een houten tafeltje, bagage wegen op een oude bascule, de vertrek hal een ronde hut met een strooien afdak. Onze vliegende zeepkist is maar 1,5 uur te laat en we zijn weer op weg naar Georgetown.

Na 8 dagen volledig van de elektronische/e-mail/telefoon wereld afgesneden geweest te zijn is het fijn de vrouw te horen vertellen dat thuis in Nederland alles goed is. Na een nachtje tussenstop in Georgetown, een vlucht naar Paramaribo, een bezoekje aan de fameuze Tomahawk outdoor shop, een paar Parbootjes in de lounge van Zanderij, brengt een grote Jumbo van de Flying Dutchman ons weer terug in ons koude kikkerland.

Roel Orsel & Hendrik-Jan Verheij

Over vis-technische zaken:

Gewoonlijk schrijven we vrij uitgebreid over materialen en vis methodes. We houden het nu heel beknopt:

• De zware visserij: Shimano Kaibutsu Caranx Light Pleasure STC reishengel met een Shimano 12000D baitrunner / Saragaosa SW 10000 / Stello 14000SW met daarop zo’n 350 meter 55 kilo powerpro. Terminal tackle: 4-5 oz lood op een zip-slider, 90 lbs gecoat 7 strand met een 10/0 Owner SSW haak (recht, geen circle hook)
• Lichte visserij: 30-40 lbs lijn, 40 lbs flex-wire onderlijn. HJ viste met een handgebouwde bait caster met reel. Roel viste met een Yasei STC Monster reishengel met een 2500 molen.

Over de reis

Guyana is niet rechtstreeks te bereizen. De keuze is via Miami of Paramaribo, waardoor onze heenreis 3 dagen en terug reis 2,5 dagen duurde. Guyana is een dun bevolkt land, waar Engels gesproken wordt, met een prachtige ongerepte natuur.

Voor een ieder die meer wil weten, neem contact met 1 van ons op, of schrijf een e-mailtje naar info@dutchanglers.nl

Gerelateerde artikelen:

• Amazonia in Guyana
• Brits Guyana #4
• Brits Guyana #3
• Brits Guyana #2
• Brits Guyana 2016