Amazonia in Guyana #2, toothy critters
Wij staan bij het krieken van de dag op, zo rond een uur of 6, frissen ons op en schuiven aan bij het ontbijt. We maken een lolletje over hoe voor ons de hemel eruit zou mogen zien: wakker worden, ontbijt al voor je klaar gemaakt, hele dag vissen, en ’ s avonds terug komend de kleren gewassen vinden en het diner al weer gemaakt – inderdaad zoals we nu onze dagen beleven komt het toch wel heel dicht in de buurt.
Raymond maakt duidelijk dat vandaag andere gasten in het kamp richting arapaima gaan, wij gaan in 1 van de vele zijtakken van de rivier achter de meerval aan. Gewoonte getrouw begint de visdag met het vangen van een paar peacocks. Vandaag knallen ook de nodige zwarte piranha’s op de top waters, die wel als aas te gebruiken zijn, maar door de gids veel minder hoog op vangkracht worden aangeslagen.
De Essequibo rivier heeft veel stroomversnellingen en watervallen. Achter deze watervallen worden in de regentijd diepe gaten uitgespoeld van 5 tot wel 80 meter diepte. In deze gaten vissen we op meerval en hopen op een grote Lau-Lau. Tot een meter of 10 diepte heb je kans zwarte piranha tegen te komen. Hebben deze eenmaal de plek gevonden is het snel over met de pret. Het aas is binnen een minuut verdwenen en de kans om een andere vis te vangen is minimaal. Helaas voor ons heeft dit stuk rivier geen erg diepe gaten. Op alle plekken die we aandoen verschijnen binnen 10 minuten de zwarte piranha’s. En,… misschien klinkt het raar, maar na een paar dagen begin je een grondige hekel aan deze vandalen te krijgen. 1 exemplaar die volgens ons wel een pondje of 8 haalt en daarmee een heel stevig kaliber is, gaat nog ff op de foto.
Na een lekker maaltje in het kamp en een paar koude biertjes concluderen we dat deze dagen er ook tussen zitten, morgen beter.
Dag3 Vissen in een idyllische omgeving
Vanochtend zijn donuts de verrassing bij het ontbijt ! Voor mijn werk maakt ik snel een paar fotoos om te laten zien dat het ook met een wok op een bush-fire kan ! Na het vangen van de aasvis (sorry peacocks) belanden we nu op een zeldzaam idyllisch plekje. Een 20 meter diepte poel aan het einde van een 100 meter lange, nauwe stroomversnelling in de meest prachtige omgeving. Dit ziet er wel heel vissig uit.
Een lekker stuk cut-bait gaat met een 4 oz lood op een zip-slider richting de bodem. Roel krijgt vrijwel direct beet en slaat aan op wat een vis van gemiddeld gewicht lijkt. Langzaam maar zeker komt de vis richting oppervlak, waar we het dracula gebit van een mooie stevige Payara zien.
De Payara heeft zulke lange ondertanden dat ze speciale gaatjes in de boven kaak hebben waar de tanden in passen. Door de week heen zullen we de Payara’s zowel op de bodem met bait als ook het kunstaas op halfwater en zelfs op topwaters vangen. Door de weinig vlezige kaken zijn ze ook moeten te haken of schieten snel los.
Nadat de Payara weer het sop gekozen heeft krijgt HJ gelijk beet en slaat aan op een steviger vis. Na een stevige dril komt een andere vis van het wensenlijstje boven – een Jau.
De Jau is na de Lau-Lau (Piraiba) de grootste meerval soort van de amazone, die kan uitgroeien tot over de 100 pond en heeft een prachtige gemarmerde tekening. Vrijwel direct na de Jau vangt HJ een kleinere meerval soort, zonder bekdraden en een merkwaardige brede platte bek, die de Arowak indianen in hun taal een “Simura” noemen en die volgens Raymond de favoriete bait is voor Lau-Lau. Jammer voor de Simura, maar dat willen we graag gaan uitzoeken.
Nadat het wat rustiger wordt met de aanbeten op het bodem aas. Gaan we met de lichte hengel en aruku shads proberen of er ander vis huist op deze prachtige plek. We gooien de aruku’s ver in en laten deze schuin afzakken op diepte, waarbij we geregeld een rukje geven om de shad te laten ratelen. Al snel staat HJ met een kromme hengel en blijken er inderdaad Koebie’s te zitten (zoals ze in Suriname genoemd worden) – Corvinha in het Spaans, Silver Croaker in het Engels.
De koebies hebben naast hogelijk aangeslagen culinaire kwaliteiten ook de merkwaardige eigenschap dat ze een “gekken uurtje” hebben zo rond 5 uur smiddags. Ze hebben twee steentjes in hun schedel van een gram of 5 waarmee ze een tikkend geluid veroorzaken dat tot boven het water te horen is, vaak het signaal voor de lokalo’s om te gaan vissen. Een paar steentjes zijn meegenomen voor in het rariteiten kabinet van Roel.
Lau-Lau en bijna onze gids kwijt
Later de dag vissen we nog op twee andere gaten waar we een paar andere soorten kleine meerval vangen. We besluiten wat eerder richting het viskamp te gaan, omdat het kamp zelf aan een diep uitgesleten “Lau-Lau-hole” ligt. Van thuis hadden we twee karperpiepers meegenomen met de receiver. We willen eens kijken of we de nacht door kunnen vissen. We varen de hengels uit, beaasd met een brok van een pondje of 2 van de Simura, en besluiten dat de linker hengel voor HJ en de rechter voor Roel zal zijn. Wij zijn de spullen uit de boot aan het opruimen en drinken een eerste pilsje, wanneer de pieper van de rechter hengel het uit gilt. Roel slaat aan, maar slaat in het niets ! gezien de groote van de bait zou dit toch bijna een Lau geweest moeten zijn. En terwijl de lijn ingedraaid wordt en het aas net op de kant ligt, gaat de linker hengel van HJ af, die wel raakt slaat. De gierende run die daar op volgt is overduidelijk – hier trekt een massieve Lau de lijn van de spoel. Snel springen we in de boot, die door de vis stroomopwaarts getrokken wordt. Raymond heeft gehoord dat zijn boot ervandoor is en de motor gestart werd en komt met een tweede boot aanvaren en springt aan boord. HJ laat een no-mercy dril op de Lau los, die na een minuut of 12 zijn “bellen blaast” en naast de boot komt. Snel gaat er een touw om de staart en varen we langzaam terug naar het strandje van het kamp, waar we in de avond zon foto’s van deze dikke 2 meter Lau-Lau kunnen nemen
Na de Lau weer het diepe in begeleidt te hebben wassen we ons en trekken schone kleren aan, die al weer fris op ons liggen te wachten. En in deze vissers hemel staat ook al weer een biertje koel en een dampend maal klaar waar we ons gretig op storten. Na 15 minuten horen we een hoop kabaal van het standje af komen en besluiten we maar eens een kijkje te gaan nemen. Wie schetst onze verbazing als we eenmaal op het standje een hoop joelende mede-vissers van het viskamp aantreffen, die 1 van de visgidsen zover hebben gekregen een kaaiman te vangen, die we gekneveld op de kant zien liggen. En dan niet zo maar een kaaimannetje, maar een fors exemplaar van een meter of 4 en geschat 250 kg ! Een merkwaardige eigenschap van kaaimannen blijkt te zijn, dat eenmaal op het droge, ze volkomen stil gaan liggen en nergens op reageren.
HJ trekt te stoute schoenen aan en neemt plaatst op de rug voor een Crocodile-HJ foto
Dit is de opmaat voor een foto sessie waarbij alle visgasten met het beest op de foto willen: kussend, met de kop opgetild, you name it. Na een minuut of 10 is elke denkbare foto wel gemaakt en wordt besloten het beest weer vrij te laten: de haak wordt los getikt uit de kaak en de touwen verwijderd. En,… er gebeurt niks, het reptiel blijft roerloos liggen, porren in de zij, niks doet haar wat. Gewapend met onze National Geographic TV-kennis nemen wij wijselijk een paar passen naar achteren.
Niet iedereen heeft kennelijk National Geographic gezien, of heeft een grotere interesse dan ons voor het schouwspel, menigeen staat met zijn mobieltje te filmen, waaronder onze goede gids Raymond op ongeveer 2,5 meter rechts voor bij de kaaiman. Dan krijgt iemand het lumineuze idee om een emmer water over de kop van de kaaiman te gooien – en dat werkt ! Plotsklaps van volkomen passief naar 100% explosief valt ze uit naar rechts richting Raymond, die in een bliksem reflex opspringt weg van de kaaiman, maar in de lucht nog altijd in zijn been wordt gebeten. gelukkig valt hij door de klap achterover weg van de kaaiman, die direct besluit dat de wateromgeving te prefereren is boven een mensen-maal. Raymond heeft een puncture-wound in zijn bovenbeen en 6 cm vel losgetrokken onder zijn knie. Met het aanwezig ontsmettings middel, pleisters en verband wordt het door HJ zo goed mogelijk verbonden. Iemand heeft nog een antibiotica kuur bij zich. Oei oei – als de kaaiman daadwerkelijk gegrepen en vast had gehad en was gaan zwemmen, het had zo fout kunnen aflopen,……
Wat een avontuur. Jeremy Wade eat your hart out!
Crocodile HJ:-) Leuk verslag mannen!