Alleen in de boot.
Het gebeurt niet vaak, maar dit keer moest ik dan toch ,min of meer noodgedwongen alleen vissen. Hendrik-Jan zat met Jeroen op de Lek, ze moesten zo nodig een wedstrijdje vissen op de rivier, terwijl John zijn jaarlijkse familie-uitje had.
Dan maar alleen er op uit, dacht ik bij mezelf op de voorafgaande zaterdag. Want na een week werken was de nood weer behoorlijk hoog. Omdat ik ook de afgelopen weken voor mijn werk weer een aantal dagen in het buitenland was geweest besloot ik om nu eens keer niet voor dag en dauw op te staan, maar eerst uit te slapen om vervolgens samen met mijn vrouw te genieten van een zondagochtend ontbijt, iets wat al een tijd niet meer was voorgekomen. Zo af en toe wil je tenslotte ook laten blijken dat er iets is wat bijna net zo belangrijk is als vissen;)
Het was dan ook al 10.30 toen ik de boot achter de auto kon hangen. Omdat je altijd zal zien dat je een mooie vis vangt juist als je alleen bent, besloot ik om mijn camerastatief toch ook maar in de boot te gooien.
Een uur later laat ik mijn boot op de trailerhelling het water inglijden. Ik heb dit al ontelbare keren gedaan en zelfs in mijn eentje lukt dit dan ook probleemloos. Ik besluit om te beginnen met verticalen, eens kijken of er een visje te vangen is. Op de bijhengel monteer ik bovendien een fireball montage met een dood voornje. Ik zet de Daiwa Viento reel in vrijloop en wacht tot het aflopen van de lijn stopt ten teken dat de montage de bodem heeft bereikt. Als dit het geval is draai ik aan de slinger en hang de montage vlak boven de bodem. Beng! Meteen is het raak en buigt de soepele top van mijn 2,60 meter lange bijhengel na een harde tik door. Ik pak de hengel uit te de steun en heef hem een flinke haal. Zo, de eerste hangt, zo te voelen in ieder geval goed aan de maat. Als ik de vis even later weer terugzet en op mijn Lowrance naar beneden zie duiken bedenk ik dat dit wel eens goede dag zou kunnen worden. Nog geen 10 seconden aan het vissen en meteen al de eerste snoekbaars!
Toch laat de 2e aanbeet beduidend langer op zich wachten. Maar na zo’n 10 minuten haak ik de 2e snoekbaars, dit keer op mijn roze Fox shadje, één van mijn favorieten. Sinds kort heb ik deze Fox shadjes gemonteerd op de nieuwe hammerhead kopjes van Fox. Deze zijn prachtig afgewerkt met een harde laklaag en hebben aan beide kanten een levensecht oogje. Ook de haak is prima en heeft een weerhaak die niet te groot is. Alhoewel ik eerlijk gezegd vermoed dat het allemaal geen fluit uitmaakt vind ik het er wel prachtig uitzien. En het oog wil ook wat zullen we maar zeggen.
Om 14.30 besluit ik het snoekbaarzen te laten voor wat het is. Ik heb dan een mooi aantal goed maatse vissen gevangen en mij prima vermaakt. Ook werpend heb ik een paar mooie snoekbaarzen gevangen, vissen die me veel voldoening gaven. Het werpend vissen op snoekbaars doe ik nog niet zo lang en ik probeer mij deze techniek steeds beter eigen te maken. De afgelopen keren ging ik dan ook niet op pad zonder naast mijn verticaalhengels ook mijn 2,60 meter lange “special-made” Spinhoven stok mee te nemen. Deze hengel liet ik speciaal voor het werpend vissen bouwen en het betreft hier eigenlijk een verlengde verticaalhengel. Omdat ik op zoek was naar supergevoelige hengel vroeg ik Cor een verticaalblank dusdanig te verlengen dat er een 2,60 meter snaarstrakke hengel met een gevoelige top ontstond. Het eindresultaat was zoals te verwachten van Cor perfect. Weliswaar ziet de hengel er door het lange topdeel (feitelijk dus een gehele verticaalblank) en het korte achterdeel er vreemd uit maar de combinatie vist fantastisch en is supergevoelig door de extreme topactie en de fijne balans.
Anyway besloot ik dus de snoekbaarsspullen op te ruimen en te gaan snoeken, hopend op zo’n mooie groenjas. Ik had s’ochtends thuis in de schuur nog snel een paar voorns uit de diepvries gegrist en in mijn kleine koelboxje gestopt. Op mijn korte baitcaster monteer ik een Fox Fireball van 28 gram met daar aan een kort stukje gecoat 28 lbs staaldraad (Drennan) en een Daiici dreg maatje 4. Hier gaat een 15cm lange voorn op. Mijn 2e hengel, voorzien van een Shimano baitrunner 3500, is met 2,70 meter een stuk langer. Deze tuig ik op als dobberhengel. Hieraan hang ik een takel met 2 dreggen maat 2 met daarboven een 30 grams sleepdobber een schuiflood van 20 gram. Omdat de diepte van deze plas hier zo’n 5 meter bedraagt, stel ik het stuitje af op zo’n 3,50 meter. Zo vis ik ruim boven de bodem en weet ik zeker dat ik beet heb als de dobber onder gaat. Op de takel van deze hengel hang ik een 20cm grote voorn.
Ik ben nog maar enkele minuten aan het vissen als ik een stevige tik op mijn handhengel met de firball krijg. Ik wacht nog 2 seconden, draai de boel strak en zet de haak. Hangen! Nee, shit los! Hevig balend draai ik de montage binnen en vervang de voorn, die flink gehavend is, voor een nieuwe. Als ik de montage heb laten zaken tot ongeveer een meter boven de bodem zet ik de electromotor achteruit en vaar weer verder. Nog geen 5 minuten later krijg ik weer beet op mijn handhengel. Ik draai strak, sla aan, haak heel even een vis maar los deze meteen weer. Hoe is het mogelijk, 2x een misser? Dubbel balen! Ik laat mijn fireball montage meteen weer zakken. Beng, meteen heb ik weer beet, ik herhaal het ritueel en haak vermoedelijk dezelfde snoek nog een keer. Dit keer gaat alles goed en blijft de snoek wel hangen. Even later kan ik een mooie 90-er terugzetten. De wind heeft me inmiddels flink uit de vaargeul geblazen en ik besluit op de motor terug varen naar dezelfde plek. Want waar er 1 ligt… Mijn fireball montage is een beetje verkloot door de vangst van de 90-er, dus ik besluit een nieuwe te monteren. Ik ben nog druk bezig deze te monteren als ik vanuit mijn ooghoeken mijn dobber zie wegploppen. Nog een mooe dril kan een dikke snoek landen. Deze haalt de magische meter en ik besluit om met de zelfontspanner snel een paar foto’s te maken. Hiervoor gebruik ik een Nikon D90 die ik zo instel dat deze 10 foto’s achter elkaar schiet. Hoewel de camera deze eigenlijk te snel achter elkaar maakt is de kans op een goede foto op de manier heel behoorlijk. Als de sluiter van de Nikon 10x op en neer is gegaan laat ik de vis snel weer in het koude water glijden. Ze zwemt meteen weg. Als ik de foto’s bekijk zie ik dat het niet veel soeps is. Ik heb er n.l. geen rekening mee gehouden dat de camera tegen het licht in heeft gefotografeerd. Helaas het is niet anders, dat is nou eenmaal het nadeel van alleen in de boot. En omdat ik geen zin heb om te gaan lopen klooien met mijn vissen neem ik dit maar op de koop toe.
vette snoek
In ieder geval heb ik al 2 prachtige snoeken gevangen dus heb het flink naar mijn zin. Ik schenk nog eens een bakje koffie is en besluit naar dezelfde stek te varen. Zou er nog een liggen? Dit lijkt niet het geval want er gebeurd niets meer. Het begint inmiddels te schemeren als ik al een heel stuk van de vaargeul heb afgevaren. Ik besluit terug te keren om toch nog een keer hetzelfde traject te varen, nog steeds met 1 dobberhengel en 1 handhengel met fireball montage. Als ik bijna de stek van de twee eerdere snoeken voorbij gevaren beng hoor ik mijn baitrunner aflopen. Ik open meeteen de beugel en zoek mijn dobber. Deze zie ik langzaam weer boven komen. Hmm, dus toch vast gelopen op het taluud, denk ik. Ik wacht voor alle zekerheid nog even maar er gebeurd niets meer. Ik besluit de boel binnen te draaien om te kijken of de montage vuil heeft gepakt. Er komt een dood gewicht mee en ik vermoed een tak of plastic zak. Dan voel ik ineens een bonk. Waaatttt? Toch een vis? Inderdaad begint er nu iets heel hard te bonken. Dit voelt goed aan, bedenk ik bij mezelf. De overduidelijk beste snoek besluit zich niet zonder horten of stoten over te geven en neemt keer op keer lijn, mijn hengeltop daarbij flink onder water trekkend. Ik geniet van de prachtige sport die deze vis geeft ondanks een watertemperatuur van 12 graden. 5 minuten later ligt ze langzij en kan ik haar pakken. Ik til haar in de boot en leg haar voorzichtig op de onthaakmat. Na een paar keer meten kom ik op 114 hele centimeters. Wat een schitterende vis. Snel zet ik het statief achter in de boot en zet de camera aan. Omdat het al behoorlijk schemert klik ik de flitser uit. 10 seconden later klikt de camera 1 keer (in de flits stand maakt deze maar 1 foto ontdek ik). Ik besluit het zekere voor het onzekere te nemen en nog een foto te maken. Als de sluiter nog een keer klikt check ik snel de foto. Op het eerste gezicht prima! Snel gaat de vis overboord. Ik houd haar even vast voordat ze met een klap van haar staart de diepte op zoekt. Als ik de foto wat beter bekijk blijkt die heel aardig gelukt en ben ik blij dat ik het statief vanochtend nog snel in de boot heb gelegd. Meer dan tevreden besluit ik dat het mooi is geweest en vaar ik terug naar de trailerhelling. Hoewel een kort visdagje dit keer was het resultaat er niet minder om. Alleen in de boot heeft niet mijn voorkeur maar lukt bij gebrek aan een vismaat prima. Volgende keer echter toch maar weer met z’n tweeën.
Michel Rijnberg