Moeite en voldoening
Mijn visdag plan ik graag vantevoren in. Ik ben, zeker met het doodaas vissen, niet iemand die van water naar water rent. Mijn kracht vind ik voornamelijk in waterkennis, de omstandigheden en de kansen. Naar mijn mening is dat de methode achter het ‘regelmatig’ vangen van mooie vissen, zeker als je niet dik bedeeld bent met goed viswater. Volharding, strategie en moeite brengen naar mijn mening de resultaten en daaruit haal ik dan ook mijn voldoening!
Dit keer dus eens geen spetterend verhaal over fabelachtige vangsten van magnifieke dikbuiken met prachtige tekeningen. Niet dat ik er vies van ben, verre van. De weg naar deze vangsten, het ontwikkelen van een constante factor, het analyseren van je kansen en begrijpen waarom je succes hebt zijn voor mij echter ook enorm zwaarwegende factoren gebleken.
Ik kom tot dit verhaal na een recente vangst. De zomer tekent zich hier altijd als zeer taai af. Over het voorjaar beslist geen klagen, maar de warmte en passieve snoeken van de afgelopen maanden hebben de gemoedstoestand geen goed gedaan. Tussen de te warme tijden door is er nog behoorlijk wat gevist, maar resultaten waren er zeker niet. Althans niet voor mij, met name vismaat Frank vist echt op een ander niveau en heeft nog wat fraaie vangsten kunnen bijschrijven. Zeker een tiental sessies bleef ik visloos en het wachten op beter tijden leek eindeloos te duren..
‘Genieten van de vangsten van anderen, Frank met een fraai PB!’
De ‘wachtperiode’, zo kan ik persoonlijk de zomer wel noemen, wordt tegenwoordig echter anders ingevuld. De bellyboot geeft een hoop meer mogelijkheden en samen met Thijs ben ik vogelvrij. In deze periode hebben we ondertussen diverse potentiële wateren aangedaan en een inventarisatie gemaakt van de mogelijkheden. Ideaal om op voort te borduren en tijdens de topmaanden naar terug te keren. Ook daar is in mijn ogen dus het opbouwen van water- en stekkenkennis onontbeerlijk. Even vlug scoren is niet mijn ding. Afijn..
Eventuele resultaten zijn natuurlijk mooi meegenomen, maar niet noodzakelijk. Wel zijn het mooie graadmeters voor ‘het echte werk’ en een bevestiging van ons vermoeden en aanpak. Wanneer je na een tijdje dan de meeste zaken op een rijtje hebt en je begint wat te vangen, dan is dat dik verdiend en mijns inziens afgedwongen resultaat. Wanneer tijdens (een) eerste sessie(s) echter direct de vissen je boot binnen zwemmen, zou dat voor mij wat onnatuurlijk en onverdiend voelen. Wie ben ik?
‘Wanneer de vissen je boot in zwemmen..’
Een uniek en erg actueel voorbeeld is natuurlijk de supervangst van Volkmar afgelopen weekend. Een fabelachtig dikke snoek met een tekening van goud. En dat tijdens een testsessie. Hij had het water al als potentieel op zijn lijstje staan en direct tijdens een eerste bezoekje rolt er zo’n vis in de kieuwgreep. Geweldig natuurlijk en wie zou er niet blij zijn met een dergelijke vangst op zich? Tijdens zo’n sessie, mits een niet als bikkelhard bekend staand water, kan je natuurlijk altijd wel een visje verwachten. Maar direct ‘de jackpot’ is volgens mij en in mijn belevingsgevoel niet natuurlijk en dient daar veel harder voor gewerkt te worden.
Hoeveel mooier was het niet geweest als hij tijdens de testsessie genoeg aanknopingspunten had gevonden en na een winter lang informatie en kennis verzamelen en hard werken, uiteindelijk deze vis had gevangen?
Dan nog even terug naar mijn eigen voorbeeld. De zomer was dus hartstikke taai en tijdens één der testsessies beland ik op een water op acceptabele rijafstand van mijn thuisbasis. De potentie is redelijk bekend en de aandacht is getrokken. Een eerste sessie beleef ik er met Thijs, nul resultaat. Toch moet het mogelijk zijn om er resultaat te boeken, zo weten we. De week erop ben ik terug, alleen. Het spel is begonnen, de interesse is gewekt en het leerproces kan beginnen. De verwachtingen van de omstandigheden ter plaatse komen echter niet uit en het blijkt zoeken naar een speld in de hooiberg. Deze sessie blank ik met kunstaas op het grote water. Jammer want hierop ben ik toch van plan mijn pijlen te richten. Dit moet ook zeker mogelijk zijn en de drang is er enorm! Op een aangrenzende sloot vang ik tegen het donker nog een leuk aanknopingspunt in de vorm van een zestiger. Altijd aantrekkelijke plekken maar het grote water trekt. Liever de moeilijke weg..
De woensdag erop sta ik weer paraat. Slechts een paar uur heb ik te besteden en ik verwacht dan ook helemaal niets. Slechts een indruk krijgen van de nieuwe methoden is vandaag het doel. Met doodaas het grote water bestoken. Het moet mogelijk zijn en mijns inziens maak ik op deze manier een goede kans op vis. Het wordt deze sessie echter niks en daar maal ik niet om. Ik ga ervan uit dat ik naar omstandigheden het beste heb gevist en dat ik met doorzettingsvermogen en aanwezigheid uiteindelijk resultaat zal gaan boeken. Tijdens het opruimen kan ik het toch niet laten en besluit nogmaals het slootje kortstondig aan te doen. Een afwijking van het plan dus. Niet slecht maar ook niet mijn ding. Ik vang mijn vis het liefst op de uitgedachte manier. Wanneer ik denk dat dit niet langer de beste is zal ik de tactiek uiteraard aanpassen en hierop verder borduren. Maar toch, ik vang mijn vis graag op een bepaalde manier..
Terug naar het slootje. De gehalveerde voorn zweeft onnatuurlijk door het ondiepe heldere water. De te zwaar uitgelode pencil float vergemakkelijkt de presentatie geenszins. Grotendeels kan ik het binnen geviste stukje aas volgen, zonder teken van leven. Aan het einde van de eerste worp laat ik het stuk voorn uit het gezichtsveld zakken en direct is daar de tik. Even lijn vrij en aanslaan. Hangen en het slootje ontploft. De vis kan niet veel kanten op en schiet als een gek heen en weer. Een aantal minuten later onthaak ik een wat slanke, maar schitterend getekend snoek. Ruim over de meter ook. Uiteraard ben ik blij met de vangst, maar het is te snel. Te makkelijk en het neemt een deel van de spanning en beleving weg.
Wat misschien ook meetelt is het feit dat ik tijdens de vangst alleen was. Ik ben en vis graag op mezelf, maar tijdens een heuglijk moment als een mooie vangst heb ik er graag iemand bij om dat plezier te delen. Andersom kan ik ook erg genieten van andermans vangsten, zolang ik zelf maar het gevoel heb goed bezig te zijn!
Het gebrek aan een vismaat is ook duidelijk zichtbaar aan de foto. De op voorhand opgestelde camerapositie bleek op het moment suprême toch niet optimaal te functioneren. Ach, een foto is een mooie tastbare herinnering. Ook voor op de site natuurlijk onmisbaar. Maar de voldoening die je voelt bij het vangen van een lang nagejaagd doel, op een specifieke manier of op een specifiek water, is vele malen meer waard!
‘Statieffoto met mijn oorzaak van schrijven.’
Tot slot.
Wellicht vinden jullie bovenstaand een misplaatst deel. Onbegrijpelijk en een niet na te streven doel. Misschien wat onsamenhangend en uit de lucht gegrepen ook.
Begrijp me echter niet verkeerd! (Ook) ik vang het liefst grote mooie vissen, maar er is zoveel meer. Oorzaken, omstandigheden en technieken die de vangst vele extra dimensies meegeven. Wat de voldoening voornamelijk met zich meebrengt. Wanneer je de continue stroom van informatie en omstandigheden enigszins weet te doorgronden en op meer stuit dan incidentele vangsten. Pas dan komt de ware voldoening om de hoek.
Althans dat is mijn persoonlijke ervaring. Dat kan bij jullie anders zijn. Wat zijn nu echt de drijfveren om te gaan vissen, waaruit put jij je motivatie?
Kijk dit najaar en de koude winter eens verder dan die centimeters en kilo’s. Geniet ook van de blanks want ze zullen je ó zo zoet naar het uiteindelijk nagestreefde leiden!
Groeten,
Tom Dieleman
1 reactie
where can i buy raspberry trim
Moeite en voldoening | The Dutchanglers