Genieten
Soms kijk ik terug naar vroeger, de goeie ouwe tijd, om maar met een cliché de deur binnen te vallen. Ik zie het setje lepels die ik van pa heb gekregen nog voor me. Ik kreeg er de kriebels van. Aan het einde van een stalen onderlijn, want zo moest het volgens de hengelsportwinkelier, dwarrelde het aas meer dan eens door het water. Hoe vaak zou ik de aasjes niet door de takken getrokken of in de bomen gegooid hebben? Ik weet het niet, wel weet ik dat ik geen enkel van de vijf lepeltjes nog heb. Allemaal hebben ze een oud, verroest plekje gevonden. En hoe slecht ik ook bezig was, hoe weinig ik ook ving, altijd had ik plezier.
Hoe anders is het nu. De duurste materialen maken plaats voor de oude telescoophengeltjes met nylon. Alle details worden geanalyseerd. En dan niet alleen het materiaal, maar ook de manier van vissen, stekken, noem het maar op, overal wordt rekening mee gehouden. Constant denken wat de beste rationele beslissingen zijn leidt dan uiteindelijk ook tot betere vangsten. Wat zeg ik? Veel betere vangsten! Soms heb ik het idee dat mensen vergeten wat het vissen eigenlijk is. Het één zijn met het water. Het genieten van de omgeving, de adrenaline bij een mooie aanbeet. Het vissen.
Vandaag trek ik er op uit met trouwe kameraad Tom Dieleman, ook een visgek die een schuurtje vol heeft staan met allerhande high-tech vismateriaal. Verzuimt hij het om te genieten op een dag als vandaag? Dacht het niet, vandaag gaan we achter de grote baarzen aan. De visioenen van grote stekelkammen, donkere strepen en vuurrode vinnen zijn de grote motivatie van vandaag. We hebben een dag met mooi weer uitgekozen, want vandaag gaan we het er vol van nemen. Een dikke vis vangen zal zeer mooi zijn, maar we komen om te vissen!
Met het eerste daglicht worden de remmen van de ruime Peugeot voor de laatste keer deze rit ingedrukt. De portieren gaan open en een heerlijke geur komt ons tegemoet. De geur van vrijheid. Een groot water ergens in Nederland, veel vaarverkeer is er aanwezig, maar met een rustig windje hebben we alle overzicht om de dag goed door te komen. Het water is kraakhelder en de bodem is keihard. Mossels en schelpen zijn echte aantrekkers voor baarzen en snoekbaarzen. Ook voor shads. Meters hebben we uitgevist als we allebei tegelijk vastzitten. Ik sla de shad direct af en Tom moet ook op sarcastische wijze zijn shad gedag zeggen. We zitten een beetje te kloten met de wind en de regen en voor we het weten zijn de handen bijna gevoelloos van de kou. Vanuit het niets doemen ook nog eens drie vissersbootjes op die op onze stek gaan vissen. Pas de tweede keer dat Tom hier komt en voor mijzelf de eerste keer. Duidelijk is deze stek geliefd. We vissen even verder, maar trekken niet veel later onze conclusie. We zijn hier om plezier te hebben, we zeggen dag tegen de grauwe omstandigheden, de overige vissers en de vele binnenvaartschepen. Op naar een andere stek!
We zeggen dag tegen de grauwe omstandigheden…
…,de overige vissers en de binnenvaartschepen.
We hadden al iets in het achterhoofd. Een wat bekendere stek bij ons en onze vrienden. Eén van onze mooiste vissessies hebben we er beleefd tijdens het einde van vorig seizoen. We kennen het er wel een beetje. Wanneer we onderweg zijn wordt het weer ook steeds helderder en zakt de wind weg. Niet onverdienstelijk!
Bij aankomst toch een domper. We stappen in bij een trailerhelling. Het staat vol met auto’s en trailers. Volop visbootjes op het water. Op de eerste stek buiten het haventje van de helling liggen al drie bootjes. Op het talud verderop liggen er ook een paar. Dit is minder fijn. We besluiten het voor lief te nemen. Het gebied ziet er zo prachtig uit en waarschijnlijk vissen de bootjes toch veel dieper dan wij. Bellyboats terug opblazen en peddelen maar!
We vissen de ingang naar het haventje uit. De bodem is hier echter totaal niet interessant en de diepte valt heel veel tegen. Hier gaan we ze niet vinden. Met topsnelheid peddelen we de haven uit. Het grote water lonkt. De mannen in de visbootjes kijken verbaasd. “Werpend vissen en dan ook nog eens op het ondiepe? Gekkenwerk.” “Prima, laat ze maar denken.” Zo zijn we het met elkaar eens.
We kennen het talud. Het loopt door tot ruim 12 meter. We houden ons op boven een meter of zeven water en gooien de shads het ondiepe op. Allebei met een schoepstaartje. Tom met zeven gram, ik met 10. De shads vallen bijna direct op de bodem. Zo ondiep is het er. Eén tot twee water. Wanneer het talud bereikt wordt worden de hangperiodes van de shads een stuk langer. Van twee meter vissen we de shads tot vier/vijf meter diepte om daarna weer een nieuwe worp te maken. Onder mij hangt een slugje aan een dropshotmontage aan de bijhengel. Tom heeft een bliek aan de fireball gezet. Er ligt veel vis op de bodem volgens Tom. We zullen zien wat het beste werkt…
Het zonnetje komt te voorschijn en de wind is helemaal uitgevlakt. De concentratie is dan ook opperbest. Het moment dat de shad van het talud afvalt is overduidelijk te voelen. Op één van de eerste worpen wordt deze al onderschept. Ik ros de lange werphengel een eind de lucht in en voel dat de eerste baars al hangt. Met een grijns op mijn gezicht dril ik de vis uit, de bootvissers hebben we nog niks zien vangen. Een monsterbaars doorbreekt het oppervlak. Subtiel wordt de vis geland en direct gemeten. 48,5 centimeter, dit is groot! Een schitterende vis met knalrode vinnen wordt op de plaat gezet. We vangen wat jaloerse Belgische blikken op en releasen het monster. En dit is nog maar nummer één…
Jaloerse blikken van de mannen achter ons.
Op en top monsterbaars!
Mijn mondhoeken krullen op en blijven de rest van de dag staan. Onder deze omstandigheden vissen is het mooiste wat er is. En dan nog eens zo’n baars erbij… Tom is het met me eens. Hij doet ook zijn best een mooie baars te vangen. Veel worpen hoeft hij niet te maken. Ook zijn shad is met een goede ros gegrepen. “Dikke baars!” roept hij. En of, weer een groen gekleurd beest met stekels. Een waar kleurenpracht. Vissen van dit formaat tonen echt karakter, je zou ze zo namen kunnen geven.
Een schelpenhoedje.
Ook Tom doet zijn best.
Wát een karaktervis!
46 centimeter, wat een topstek!
Als die kleine kinderen aan de sloot met een spinnertje liggen wij nu op het water. We genieten! Tom ruimt zijn bellyboat weer op. Ik maak weer een worp. Daar is de lange val weer, het talud af. RAM! Nog niet vaak heb ik van zo’n harde baarsaanbeet mogen genieten. Ik jubel in het opblaasbootje. Tom kan het ook haast niet geloven. 45 gehavende centimeters liggen niet veel later op schoot.
RAM! Zelden zo’n harde baarsaanbeet gehad!
Ondertussen horen we geschreeuw van midden op het water. Vast een dikke vis geland. Daar zijn nog meer mensen met plezier, dat zijn ook vissers. Een aantal worpen verder grap ik: “goh, het duurt wel lang nu he.” En hop weer een aanbeet. De dril is identiek. Overduidelijk weer een dikke baars. Deze keer net onder de 45 centimeter. We zitten goed!
We zitten goed!
Er breekt een periode van stilte aan. De bootmannen vangen hier en daar een snoekbaarsje, maar niks om over naar huis te schrijven. De vis ligt strak aan de bodem en lijkt haar activiteit te hebben verloren. We spreken nu al van een schitterende dag, dus wat kan ons het verder schelen. Een hele poos later rijgt Tom z’n hengel hard richting hemel. Ze willen nog wel! Het is een ‘kleintje’. Op een centimeter na 40. Wat een verwennerij… Minder blij zijn we er echter niet om!
39 centimeter, een kleintje… Verwende nesten!
De activiteit lijkt weer een beetje op gang te komen. Weer is het Tom die een aanbeet mag verzilveren. Ik hang een beetje in de weg. De lijn loopt recht onder mijn bellyboat en ineens komt een snoekbaarskop naast me het water uit. Ik duw de vis naar Tom zijn kant die de vis verder uit kan drillen. Geen gigant, maar wel een schitterende vis met fotogenieke kwaliteiten.
De andere stekelridder, een welkome verrassing!
Een fotogeniek model.
Een paar worpen later kromt mijn hengel weer richting oppervlak, weeral een topbaars. 45 centimeter dit keer. Wat een feest! We lopen een beetje hard van stapel nu. Eventjes moeten we het laten bezinken. Ik verspeel een shadje in de mossels en we besluiten de kant maar even op te zoeken. Even de benen strekken en wat consumpties naar binnen werken. Zittend niks doen kan soms saai en ongeïnteresseerd overkomen, maar we laten alles even over ons heen komen. Echt beseffen wat hier gebeurd is niet makkelijk. Genieten is niet moeilijk. We hebben het naar ons zin!
Wat een feest!
Tot ziens!
Even laten bezinken, wat een water!
Op het gemakje, want we hoeven nergens voor te haasten, stappen we weer het water in. De kalmste uurtjes treden nu aan. Geen aanbeet meer te herkennen. Het talud loopt hier ook een stuk dichter onder de kant. Misschien toch minder interessant omdat de zon het water boven het talud daar niet snel kan opwarmen. Leuk om erover te filosoferen, maar we vissen het verder wel gewoon uit. Je weet immers maar nooit.
Het kantje levert verder niks op. Dan volgt weer een plaat met daarachter het talud. Precies zoals we in het begin hadden. Een loeiharde bodem met veel stenen en mosseltjes. Je voelt constant precies wat je doet. Heerlijk vissen. We zijn volop in gesprek als ik een knabbeltje denk te voelen. Ik geef een haal en toch hangt daar weer wat te bonken in de diepte. Een gouden vlek wordt steeds duidelijker in het heldere water. Een schitterende met goud beklede vis en prachtige strepen komt eventjes boven water kijken. Mijn kleinste vis vandaag, maar zeker niet de minst mooie.
42 centimeter goudklomp!
Vanuit het niets lijkt het weer los te gaan. Ik zit heerlijk in mijn stoeltje Tom te observeren en kan de aanbeet mooi waarnemen. Een knal wordt wederom met een flinke aanslag beantwoord. Dit voelt goed. Een zware vis die maar moeilijk omhoog komt. Af en toe even goed door de slip zelfs. Ik vraag nog: “is het toch geen snoek?” Ik word direct beantwoord met een luid: “baaaars!” Een hele dikke verwacht ik dan wel. En dat komt ook uit. Heel eventjes twijfelen we. “Zou deze het halen?” We trekken geen conclusies maar een meetlint over de vis. Ze komt een centimeter te kort. Niettemin een prachtvis. We moeten wel heel dement worden willen we deze vis ooit vergeten!
“Baaaars!”
Net niet de echte magische grens.
Deze wordt niet snel vergeten.
We zijn eventjes de kant op gegaan om de vis mooi op de plaat te zetten. Een heerlijke fotosessie is het resultaat. Dit is ook de eerste keer dat ik met mijn nieuwe camera op pad ben. Heerlijke foto’s kunnen er mee geschoten worden. Ik vind dat foto’s vaak onderschat worden. Een vangst zonder foto is precies dezelfde vangst volgens veel mensen. Volgens mij ook, maar toch is het wel heel fijn om (mooie) foto’s thuis te hebben. Ik vind het heerlijk om maanden nadien nog na te genieten van een sessie dankzij de mooie foto’s. Geheugensteuntjes in mooi gegoten vormen zijn het!
We gaan nog even op zoek naar nog een paar mooie vissen om plaatjes van te maken. En waarempel, het duurt weer maar een paar minuutjes voor het weer raak is. Ditmaal een echte dikzak die de shad recht onder m’n voeten pakt. Weer een goede knal en heerlijk over de shad heen. Ze zijn duidelijk goed los vandaag!
Sfeertje…
Weer er goed overheen!
Hoge, vette vis.
Het valt wel op dat we steeds kleine groepjes met baarzen tegenkomen die toch wel redelijk verspreid uit elkaar liggen. Na deze drie baarzen die zich snel na elkaar opvolgen blijft het weer stil verder op de plaat. Vervolgens komen we weer een heel ander stuk tegen. Een zandplaat van een meter of 4 diep, geen stenen of schelpen meer. We vinden het iets minder interessant, maar je weet nooit wat je tegen komt. Een patrouillerende groep snoekbaarzen wil nog weleens op de zandplaat huizen. We maken meters, maar krijgen geen aanbeten.
Dan maar anders, we trappelen richting de kant, bellyboats op de rug en lopen maar. Het eerste stuk waar we vanmiddag de meeste baarzen hebben gevangen wordt weer het strijdtoneel. Onderweg is het peentjes zweten, maar het geeft wel tijd om te denken. Dat we zo heerlijk bezig zijn zorgt duidelijk ook voor een goede concentratie. Tot nu toe is er nog geen enkele aanbeet gemist. Ook valt op dat de bijhengels geen enkel teken van actie hebben vertoond. Deze passieve aanbieding zou in de winter in theorie toch effectief moeten zijn. Toch worden de actief aangeboden aasjes wel gepakt. Eigenlijk wel leuk om bij stil te staan. Snel en ondiep vissen in plaats van traag en diep vissen. Heel effectief! Leuk ook om te zien dat er maar een kleine selectie vissers is die dit doet, maar er wel de vruchten van af werpt.
Afijn, de gedachten worden omgezet in zweetdruppeltjes wanneer we de plek bereiken waar we er weer in willen. De schemer zal al snel intreden. Over het algemeen een echte topperiode voor de rovers. Vol concentratie en vertrouwen vissen we het talud dan ook weer helemaal af. Dit keer loopt het anders. Geen vis meer te bekennen. De vragen stapelen zich op. Liggen ze nu dichter in de kant? Liggen ze misschien juist dieper? Zijn ze gestopt met azen nu het warme zonnetje er niet meer op staat? Al discussiërend blijven we nog even aan de ingang van het haventje. Tom mist nog een aanbeet van waarschijnlijk een snoekbaarsje voor we afdruipen. Meer dan voldaan kan wel gezegd worden!
Goed aangekleed was een vereiste.
De auto verwarmt de ledematen weer onderweg en de hersenspinsels verwarmen het hoofd nog wat extra. We evalueren, een dag als deze laat toch wel zien dat de kinderlijke vreugde zoals we die nog goed kunnen herinneren nog diep in ons zit. We hebben vandaag lol gehad tot en met en kunnen makkelijk spreken van één van de mooiste dagen ooit. Maar dat is ook niet moeilijk wanneer je een tiental vissen vangt waar menig visser slechts nog over kan dromen.
Tight Lines,
Thijs de Groote
