Fenomenaal!
Het zoveelste weekend van twijfel, nou ja twijfel, wanneer ik vrijdagmiddag uit het werk een rondje om rijd met de auto om een aantal wateren te bekijken weet ik het eigenlijk al wel zeker. Weer een weekend niet echt vissen, er ligt gewoon nog té veel dicht. Misschien nog een middagje meepakken, neem ik mezelf voor.
Zaterdagochtend maar gewoon lekker uitslapen dan. Helemaal niet verkeerd, al jeukt het toch wel behoorlijk. Een blik op de buienradar doet de jeuk omzetten in frustratie. Nee hé! Hele ochtend mooi weer geweest en ’s middags komen de buien. Sneeuwbuien nota bene! Had ik nou maar…
Ik besluit eerst maar eens de schuur in te duiken, moet nog een tweetal jerkbaits spuiten dus daar heb ik mooi even de tijd voor. Een blackbass kleur wordt het vandaag, op een jerkbait gemaakt voor het snoekbaarsvissen. Ratel, vrij snel zinkend uitgelood en dus diep te vissen. Als ik de buienradar nogmaals bekijk zie ik dat het om een uur of half vier droog zou moeten zijn. Inpakken die visspullen dus en gewoon gaan tegen die tijd. Ik moet gewoon even vissen!
Ik maak de jerkbait af en tot mijn genoegen wordt het ook echt droog iets na drieën. Auto starten en gaan! Een half uur later kom ik aan bij de plas, een koude wind waait me recht tegemoet en ik hijs mijn kraag direct op tot standje windscherm. Doe rechts ook maar gelijk een handschoen aan, die koude aluminium calcutta reel voelt echt niet fijn aan de blote hand.
Vandaag kies ik niet voor makkelijk. Al jaren droom ik van een mega-winterbak. En dan niet zo’n vis die elk jaar tig keer gevangen wordt maar een echte droomvis van vrijwel nooit bevist water. De enige wateren in Nederland waar zoiets echt kan zijn wat mij betreft de zandafgravingen en rivierplassen. Er zijn er veel maar oh wat kan de visserij er moeilijk zijn. Vaak zat stond ik er ’s winters, om met een dikke nul op het scorebord thuis te komen. Nog geen tikje, geen volger zelfs! Toch bleef ik er van overtuigt dat het moet kunnen. Gewoon een paar keer per jaar gaan en wachten op die ene sessie. Die ene sessie dat alles klopt en er wel zo’n fabelachtig
mooie snoek uit komt.
Twee weken geleden waren Timon en ik dicht bij zo vis. Een dijk van een snoek volgde mijn eigen gemaakte whopper, maar haakt af als ze de boot ziet. Diezelfde vis komt nog zes keer bij de boot, om de beurt één van de twee jerkbaits inspecterend. Stijf van de adrenaline vissen we zonder vangst verder, maar oh wat een mooie momenten waren het! Het vuurtje is aangewakkerd tot een brand!
Voor vandaag heb ik enkel wat eigen gemaakte jerkbaits bij me. De Stropper, een soort kruising tussen een striker en een whopper, moet nog steeds een eerste aanbeet incasseren en daar lijkt het mij vandaag een mooi moment voor. Bovendien is deze jerkbait erg traag en diep te vissen, wat volgens mij helemaal niet verkeerd is onder de huidige omstandigheden. Vol verwachting maak ik mijn eerste worpen. Dit voelt gewoon goed!
De Stropper, een Striker-achtige jerkbait die door zijn afgeplatte neus ook behoorlijk diep duikt
Met de polaroid op mijn neus zie ik de jerkbait ruim op tijd aankomen in het kraakheldere water. Ik start vanaf een klein steigertje zodat ik mooi de rand van het talud af kan vissen. Al na een kwartier lijkt er iets mee te zwemmen. Ja zeker! Een mooie dikke vis van eind 80 volgt de jerkbait tot onder mijn voeten, ik geef een laatste verleidelijke haal maar de snoek keert om en gaat er vandoor. Balen! Maar goed voor het vertrouwen dit! Het moet nog trager, gok ik. Ik kam de plek helemaal uit, laat de jerkbait na elke haal even stilvallen en las geregeld een pauze van 2-3 seconden in. Het minste tikje kan al een aanbeet zijn nu, bedenk ik me en exact op dat moment voel ik een lichte weerstand. Voor de zekerheid sla ik toch maar. Ja, daar is ie weer! De snoek rolt een keer door het oppervlak en lost dan de haak. Die komt niet meer terug…
Geconcentreerd vis ik verder. Gooien, jerkbait een seconde of vijf laten zinken. Drie haaltjes, veel slack, lange pauzes. Het is echt even wennen om op deze mannier een jerkbait binnen te vissen. Vooral even wennen om ook tijdens die lange pauzes toch te voelen wat er met die jerkbait gebeurt. Plots is er een verzwaring. Bodem? Toch slaan. Gelijk lost de massa. Volgens mij was dat echt vis!
Ik gooi nog een keer over de plek, de spanning loopt op als de jerkbait de rand van het talud nadert. Hier was het zo’n beetje, lange pauze… Een tik! BOEM! Hangen!
Dit is ‘m, dit is die vis waar ik voor kwam! Zware kopstoten in de diepte, logge massa. Kom op neem gewoon een run en loop niet zo zenuwachtig te doen daar beneden! Na een twintig tal seconden rollen en slaan komt de vis in zicht. Niet normaal, wat een bakbeest! En oei wat is ze licht gehaakt! Slechts 1 haakpunt in het puntje van haar bovenkaak. Dit kan eigenlijk niet goed gaan zo! Weer begint het rollen en wilde slaan met de kop, dit is peentjes zweten zeg. Ik ga er eigenlijk al vanuit dat ze los zal schieten. Toch blijft ze wonderbaarlijk genoeg alsmaar hangen en bij de eerste de beste gelegenheid land ik haar. De jerkbait valt er zo uit, geluk moet je soms hebben!
Ik leg de vis op de onthaakmat neer en zie dan pas dat ze niet alleen belachelijk dik is, maar ook gewoon lang, die haalt de 110 wel! Nooit geschat door die enorme pens. De kop valt in het niet bij wat er achter hangt.
Waanzin!
Snel schiet ik een drietal platen, waarna ik de vis meet. 112, mijn eerste snoek van 2010. Mijn eerste snoek op de stropper en mijn eerste echte wintergigant. Precies volgens ‘mijn boekje’. Wat een moment als ze weer met krachtige slagen naar dieper water zwemt! Geweldig!
Precies volgens ‘mijn boekje’
Ik vis verder. Dit smaakt naar meer. Vandaag is de dag kennelijk, twee vissen gezien binnen het half uur. Stukje bij beetje schuif ik op langs het talud. Ik moet mezelf echt inhouden om zo traag mogelijk te vissen. Meter voor meter geef ik de mogelijk aanwezige snoeken alle tijd om een aanval te wagen. Na een half uur komt er voor mijn voeten weer een bak van een snoek aanzwemmen. Helaas ligt mijn jerkbait al praktisch onder mijn hengeltop. De snoek kijkt even, vertrouwd het niet en zwemt dan uiterst rustig verder. Met knikkende knieën gooi ik een eind voorbij de vis. Haaltje… pauze, haaltje, haaltje, pauze. Zou ze…? Nee, helaas. Deze dikke metervis heeft me door en komt niet meer terug. Wat een sessie!
Het begint al behoorlijk te schemeren. Ik kan nog een kwartier vissen schat ik zo en dus besluit ik het nog even op de plek van die geloste 80-er te proberen. Misschien heeft die er nog zin in, anders is het klaar zo. Ik ben al meer dan gelukkig met die mega 112!
Ik hang een eigenbouw Fatboy aan de speld. Geïmiteerd van het model van Joost Stegeman, maar dan licht zinkend uitgelood en bovendien voorzien van twee luide ratels. Een jerkbait die je ook uiterst traag kunt vissen en die bovendien heel veel actie mee te geven is op korte afstand. Ideaal om een snoek helemaal mee gek te maken dus!
Ik loop opnieuw het steigertje op maar begin een meter of vijf rechts van waar ik de snoek loste. Wil de vis niet gelijk op haar kop gooien, mocht ze nog op dezelfde plek liggen. Na elke worp schuif ik een stukje op, in waaiervorm, totdat ik op ‘de plek’ ben. De Fatboy krijgt een seconde of vijf om te zakken en wordt dan met rustige haaltjes terug gevist. Precies op de plek waar ik de vis loste laat ik hem een seconde of drie hangen. BWAAAHM! Wat een beuk zeg! De baitcaster kromt en de vis dendert gelijk vol door de slip. Dit is zeker geen 80er! Wat een beuk!
Dit is totaal anders dan die 112. Deze vis kiest voor runs en het duurt dan ook even voordat ik haar te zien krijg. Jongens wat wordt ik verwend hier! Alweer zo’n bizar dikke metervis! Wauw! De Fatboy is helemaal verdwenen, niks subtiel deze vis! Als ik de vis op de onthaakmat heb liggen kijk ik opnieuw mijn ogen uit mijn kop. Deze is minstens zo dik als die 112, wat een monsters hier vandaag!
Niks subtiel deze vis!
Veel mooier wordt het niet!
Na een snelle fotosessie gaat het meetlint er langs. Ook snoek nummer 2 van 2010 is een meter. 103 Met het gewicht van een 115. Snel terug er mee! Ook deze vis zwemt direct weg richting de donkere diepte. De snijdende wind is inmiddels afgezwakt tot een licht briesje, de zon verdwijnt definitief achter de wolken en de duisternis valt in. Ik sta vanaf het steigertje nog even voor me uit te turen over de plas. Al die blank sessies, dit was waar ik het voor deed. Meer voldoening kun je volgens mij als visser niet behalen, in een woord fenomenaal!
De laatste zonnestralen
Groet,
Volkmar Strikkers
