2 oktober. Bellyboaten op grote snoek. Het ongelovelijke gebeurde toch…
Precies een week geleden stond ik nog blij als een kind op de kant na het vangen van een
zeer mooi nieuw PR van 117cm. Voor mij een vangst waarvan ik dacht dat
ik hem misschien op 5 jaars basis eens zou evenaren. Toch worden er als
je met een groep bent natuurlijk grappen gemaakt en zo maakte ik de heren
wijs dat ik deze zondag een écht grote snoek zou gaan vangen met
de bellyboat. 120+ zou die worden, een te gekke gedachte natuurlijk maar
achteraf gezien geen verkeerde…
Om te kunnen doodaasvissen moet er toch eerst aas gevangen worden. Omdat baars toch wel favoriet
lijkt moest er dus baars gevangen gaan worden. Dit lukt over het algemeen
aardig, totdat je ze dus nodig hebt… De eerste sessie met Thijs leverde
1 schitterende baars van 31op, en een snoek van 80+ die loste. Geen aasvis
dus… De 2e sessie viel volledig in het water door enkele mega hoosbuien.
De derde sessie was gelukkig wel succesvol. Op vrijdagmiddag was ik nog
even alleen met de boot op pad gegaan. Hornet en een JSR5cm aan de hengels
en trollen maar. Het begon vrij taai, maar toen ik ze vond wist ik toch
7 mooie baarzen van 25-30cm te vangen. Die gingen niet meer terug, die
waren voor vriendin snoek. Als laatste klapte mijn 1-5 grammer wel heel
erg hard dubbel. Een megabaars? Nee, het blijkt een schitterend mooi getekende
snoek van 62 te zijn die wel wat in de Hornet zag.
Schitterende
tekening!
Goed, aasvissen zijn er genoeg. Nu is het wachten tot dé dag. Eerst stond
mij echter nog een andere leuke bezigheid te wachten. Namelijk wokken
met het hele metersnoekenteam. Op deze uiterst gezellige avond kwam ook
nog eens de 1 miljoenste! bezoeker op die site. Gefeliciteerd Dick, en
bedankt voor het lekkere eten! Na dit etentje ben ik bij Sander (Arubaman)
blijven slapen. Dit zodat ik niet terug hoefde met de trein ’s nachts.
Na een borrel en flink wat bier was het toch al na vijven eer we het bed
opzochten. Dit om vervolgens de volgende ochtend om 11 uur alweer in de
trein te zitten. Toch maakte dit niet uit, ik had er zin in!
Goed, aangezien vele van jullie na dit verslag misschien ook wel de doodaaskriebels
krijgen en ik telefonisch al enkele vragen over de techniek gehad heb
zal ik komende donderdag een nieuwe TIPS plaatsen hierover. Nog even geduld
dus, maar dan kunnen jullie allemaal aan de slag.
Terug naar het verslag. Thijs stond al met de auto vol spullen klaar. Even bij
mij langs, spullen erin en gaan maar. We rijden naar een nieuw gat. Een
soortgelijk water aan dat van vorige week. Het is een eindje rijden, maar
dat hebben we er voor over. Er moet namelijk grote snoek liggen hier…
Als we aankomen bij het gat een domper… Een groot hek om het gat dat deze keer
op slot is zorgt ervoor dat we er niet zomaar kunnen komen. Hoe gaan we
dat doen? Ik loop een eindje en zie een slootje, daarachter geen hek.
Waadpak aan en door de sloot dan maar. Ik stap er met een been in en die
gaat tot over mijn knie in de modder. Shit, dat wordt hem niet… Verder
zoeken dan maar. Na een kleine 100 meter een rietpol midden in de sloot.
Zou je er op kunnen staan? Ik waag het erop. Gelukkig houd de pol mij
en even later staan we met bellyboats en al aan de andere kant. Snel doorlopen
naar het water, flippers aan en gaan!
We zijn net een minuut onderweg als het lekker begint te regenen. Begint goed
zo, beloofd wat..! We besluiten eerst een stuk tegen de wind in te peddelen,
zodat we daarna een hele lange drift kunnen maken lang de hele oever.
Rustig peddelend volgen we zo goed als het kan (zonder dieptemeter) het
talud. Een enkele keer lopen we vast, verder gebeurt er helemaal niks.
Na een klein uur zijn we op het eindpunt, omkeren en driften maar. Flippers omhoog,
zon op de snuit en hangen in die luie stoel. Heerlijk! Nu moet alleen
die dobber nog even wegzakken… Dit gebeurt na een 20 minuten bij Thijs.
Heel langzaam zakt de dobber weg. Is dit vis, vraagt Thijs? Zal wel bodem
zijn gezien de snelheid, antwoord ik. Nee volgens mij is het toch vis,
ik dacht iets te voelen. Nou, slaan dan maar en dan merk je het vanzelf.
Thijs draait z’n lijn strak, geeft een haal en krijgt meteen een paar
flinke mokken op de top. Zo Thijs, das een leuke! Roep ik. De vis gaat
er meteen als een speer vandoor en neemt enkele meters van de zwaar afgestelde
slip. De vis blijft een minuut of 3 erg diep en komt dan voor het eerst
boven. Zo, das een dikke 90er, als ie geen meter is! Ik ga naar de kant
hoor, is het antwoord. Verstandig, want 1 dreg van de takel zwiept vervaarlijk
naast de bek van de vis. Wel keurig gehaakt dus! Bij de kant neemt de
vis nog 2 harde runs maar dan is het gedaan. Zo, dat is niet gek om mee
te beginnen. Z’n eerste bellyboatsnoek is een feit. En hoe! 100cm exact
is deze fraaie dame!
Thijs drillt zijn eerste snoek uit de bellyboat.
Enwat voor een. 100cm puntgave snoek! Gefeliciteerd maat!
Missie geslaagt
100…110…120?
Nog even een echte bellyboatfoto…
En dan weer netjes terug
De vis wordt na een fotosessie weer netjes gereanimeerd en gaat er na een halve
minuut alweer met een klap vandoor. Handen worden geschud, ik feliciteer
Thijs en dan gaan we weer verder. Nu ben ik aan de beurt!
We beginnen weer op het punt waar Thijs zijn vis ving en driften verder. Beetje voelen
met een zelfgefabriceerde ‘dieptemeter’, die jullie ook in de volgende
TIPS tegen zullen komen en zo het talud volgen. Af en toe lopen we nog
eens vast, maar gelukkig krijgen we steeds alles terug. Na een klein kwartier
is het ineens mijn dobber die met een vaartje ondersuist. De ratel ratelt
er lekker op los. Zo, dat beloofd weer wat! Ik klik m’n reel vast, wil
slaan maar sla zo alles het water uit. He? De baars blijkt van de takel
getrokken te zijn… Een paar vloeken gaan over het water. Straks is dit
m’n enige kans. En dit was echt geen slechte vis. Goed, we hebben nog
een paar uur dus een nieuwe baars eraan en verder maar weer. Weer een
klein kwartier verder komen we aan op een ogenschijnlijke topstek. Diep
water tot vlak onder de kant en veel keien. Hier moet gewoon vis vanaf
komen. Dan gebeurt het ineens…
Mijn dobber knalt weg met een snelheid die ik nog nooit gezien heb. De ratel
van de vrijloopt giert het uit en kan het bijna niet bijhouden. Allemachtig
wat is dit? Ik besluit niet te twijflen en meteen de haak te zetten. Tikje
tegen de slinger en RRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRTTTT. Nog voor ik mijn hengel
kan heffen knalt de vis dwars door mijn potdicht afgestelde slip heen.
Deze staat zo strak voor een goede haakzetting, normaal zet je hem gedurende
de drill losser. Dat alles het houd is bijna een wonder, maar als ik mijn
hengel hef is de vis al 30 meter weg. Dit is enorm Thijs, roep ik. Dan
kijk ik naar Thijs en zie ik dat ik ineens een stuk van hem verwijdert
ben, en ik ga nog steeds vooruit! De snoek neemt mij gewoon op sleeptouw
over het gat terwijl de slip maar blijft ratelen. Na een tijdje keert
de vis om vervolgens naar ons toe te komen, dan keert ze weer en gaat
ze er weer 20 meter vandoor. Dit is echt groter dan vorige week roep ik.
De eerste 6 minuten van de drill krijgen we de vis helemaal niet te zien.
Ze blijft maar gaan en ik krijg er geen naar mij gerichte beweging in.
Dan wordt ze toch even rustig. Ik pomp haar voorzichtig omhoog en wat
we dan zien is ongelovelijk. Wat een megabrede rug is dit! En niet alleen
de kop is breed, nee dit gaat door tot aan de staart! Dan besluit de vis
dat ze weer lang genoeg geshowed is. Ze keert een breekt zowat mijn hengel
in tweeën, zo hard gaat ze er vandoor. Ondertussen zijn we naar ondiep
water gepeddelt, de kant is onbereikbaar vanaf hier. Op mijn flippers
in de modder kan ik de vis weer van 30 meter terugpompen. En weer gaat
ze ervandoor, dan is het toch echt gedaan. Ik trek haar naar me toe. Mijn
hand verdwijnt in die kieuw en ik til de vis een eindje uit het water.
Dan slaat ze met haar kop. AUW! Mijn vinger bloed als een runt en zwelt
ook helemaal op. Shit, is die gebroken? Naja eerst die vis want die ligt
weer in het water. Ik geef Thijs snel de hengel en sleur haar dan in de
boot. Allemachtig wat een monster…
Pfoh wat een griezelig sterke snoek was dit. Hier ging ze weer 30 meter, en
kijk die kolk voor mijn voeten eens!…
Dit is groot… écht enorm groot!
120+ zeker!
We werden er stil van…
Stilletjes zitten we naar de snoek te kijken. Wat een monster is dit. 120? 130? Ik
durf niet eens meer te schatten. Mijn 117 is in ieder geval weer verpulverd,
dat is zeker. Gezien de lastige situatie in het water besluiten we de
vis eerst te meten. Mocht ze er dan vandoor gaan dan weten we hoe groot
ze is. Ik til de vis een eind uit het water maar helemaal lukt gewoon
niet. De vis is domweg te lang en te zwaar. Dan moet het maar op een minder
exacte mannier. Thijs houd zo goed als het kan de staart recht, trekt
het meetlint onderwater en pakt hem vast waar de vis stopt. Dan komt het
lint tussen de vingers weer boven. Nou, hoeveel?! Ik schreeuw het bijna
uit. 123cm! 123? Ja 123cm. Allemachtig wat een immense bak. De vis oogt
zelfs nog wel groter. Ik ben tevreden met de meting, door naar de foto’s.
123 is zat. Kleiner zal ze in ieder geval niet zijn. Ik plof weer neer
in de stoel en wil de vis poseren. Dit valt echt vies tegen. Want deze
vis is enorm zwaar. Een 30 ponder zal het zeker wezen. Misschien wel richting
40, wie zal het zeggen. Deze bonk spieren is echt gewoon puntgaaf. We
schieten wat plaatjes in de bellyboat, en vervolgens stap ik uit voor
wat releaseplaten. Met kramp in mijn armen, een stevig kloppende vinger
en een verbeten gezicht sta ik dan met mijn nieuwe PR op de foto. Dit
maakt echter geen hol uit, het gaat om haar. Die schitterende monstersnoek
die mijn dag, week, maand, jaar meer dan goed maakte. Hier ga ik nog lang
van nagenieten mensen!
De vis is zo zwaar dat het lachen mij even vergaat
De paars-gekneusde vinger die deze dame mij bezorgde hielp hier ook aan mee…
Nog nooit zo’n mooie snoek gezien
De tanden waren schrikbarend groot!
En in het zonnetje kwamen de kleuren er pas echt mooi uit!
Nog een plaat…
En daar gaat de monstersnoek weer. Kijk eens hoe groot die staart is vergelijken
bij mijn hand!
Na een flinke serie platen mag de dame weer terug. Een vis in deze staat mag
zeker niet ‘lijden’ aan de vangst. Als ze kapot zou gaan zou ik werkelijk
gek worden. Ik leg de vis voorzichtig terug, meteen een immense klap met
de staart. Die staart kan ik overigens sowiezo niet goed vasthouden. Ze
is gewoon te groot voor mijn handen. Thijs wil de vis ook nog even aanraken
en legt de camera weg. Stilletjes verloopt de reanimatie verder. En binnen
een minuut krijg ik weer een klap water over me heen en schuift ze rustig
weg. Even blijft ze op het ondiepe liggen, dan glijd ze over de rand van
het talud naar beneden.
Het is weer stil aan de waterkant. Enkel wat watervogels doen de rust verstoren.
Beide staan we een beetje voor ons uit te staren. Wat een dag is dit!
2 vissen, 2 meters en vooral die laatste is er een om écht nooit
meer te vergeten. De nieuwe stek is op perfecte wijze ingewijd en we zullen
zeker nog eens terugkomen. Weer worden handen geschud, dit keer zijn de
felicitaties voor mij. Maar ook Thijs is net zo blij met deze vangst als
ik. Een vis als deze wordt niet alledaags gevangen. En om erbij te zijn,
of je hem nou zelf vangt of niet, is al een prestatie en gebeurtenis om
nooit te vergeten. Rustig maken we alles weer gereed. We hebben nog een
dik uur. Mijn vinger is er niet best aan toe. Ik kan hem nog bewegen maar
echt buigen lukt niet meer. Het bloed stroomt eruit en de vinger is bijna
een centimeter te dik. Zullen we stoppen? Nee we gaan toch nog even. Zolang
hij niet gebroken is kan dat wel.
We vissen de tijd uit maar krijgen op 2 tikjes voor mij na geen enkele beet meer.
Het kan ons helemaal niks schelen, we hebben onze portie wel gehad. Tegen
6 uur stappen we weer uit het water. Nog even omkijken en dan terug naar
de auto. Dit was geweldig, echt waar…
Groet,
Volkmar Strikkers
