1e kerstdag 2009 (Copper shark fishing Namibia)
Al langere tijd hadden wij ( mijn vrouw Claudia en ikzelf) het idee dit jaar rond de kerst met vakantie te gaan. Vraag was alleen waarheen. Het moest er in ieder geval lekker warm zijn, dat was een eerste vereiste. Het idee lekker vakantie te vieren onder de zon terwijl iedereen in Nederland zit te koukleumen trok mij erg aan… Omdat we beiden niet erg warmlopen voor strandvakanties speelden we met de gedachten wederom naar Afrika te gaan. Al eerder trokken we door zowel Zuid-Afrika als Kenya waar we een prachtige tijd beleefden in o.a. de vele fascinerende National Parks waar we onze camera’s overuren lieten maken met het filmen en fotograferen van een zeer grote verscheidenheid aan kleine en grote dieren (waaronder de “Big Five”) en de prachtigste natuur.
zandduinen Namibie
Na enig beraad viel de keuze op Namibië. Dit land is zeer afwisselend met naast de befaamde zandduinen en woestijnen ook een mooie kust en in het noorden het Etosha National Park waar we wederom op jacht konden (met de camera) naar klein en groot wild. Omdat we slechts enkele weken voordat we vertrokken de reis boekten en ik in die periode erg druk was met mijn werk had ik niet veel tijd genomen me bijster goed voor te bereiden. Wel had ik verschillende artikelen gelezen over het vissen op Coppershark (koperhaai) vanaf het strand. Dit zag er erg spectaculair uit. Echter omdat deze vakantie niet in het teken zou staan van vissen en we pas heel kort van tevoren wisten op welke data we op welke plekken we zouden zijn in Namibië (we hadden een auto gehuurd en zouden een rondreis maken), besloot ik geen poging te ondernemen vanuit Nederland iets te organiseren. Voor 2010 staat er tenslotte al een vistrip naar het buitenland gepland en deze vakantie zouden we met zijn tweeën doorbrengen. Maar toch, die haaien zagen er bijster interessant uit…
Halverwege de vakantie, op 1e en 2e kerstdag zouden we verblijven in de kustplaats Swakopmund. Deze plaats ligt vlak bij Walvisbay en ik wist dat van hieruit vistrips georganiseerd worden. Ik had (het bloed kruipt waar het niet gaan kan…) al enige informatie verzameld en zou als we daar zouden zijn in ieder geval eens informeren.
Eenmaal aangekomen in Walvis Bay zoek ik het adres op dat ik had gekregen. Helaas blijkt mijn informatie niet juist en organiseert het gevonden bedrijf alleen boottrips om dolfijnen en zeehonden te bekijken. Ik krijg wel een ander adres door. Daar aangekomen vertel ik dat ik interesse heb om morgen te vissen op Coppershark en of daar mogelijkheden toe bestaan. Omdat het morgen kerst is en ik dus helemaal niets heb gereserveerd verwacht ik eigenlijk niets. De man, Tim genaamd, is zelf niet goed op de hoogte van de mogelijkheden maar belt voor mij een plaatselijke visgids. Deze krijg ik aan de lijn en ik leg uit wat mijn bedoeling is. De gids zegt dat het weliswaar mogelijk is om te vissen maar dat het vermoedelijk op niets uit zal draaien omdat de visserij op Coppershark (of Bronzies, zoals ze hier genoemd worden) momenteel erg slecht is. Als ik hem vraag welke visserij momenteel wel goed is antwoord hij dat eigenlijk alle visserijen momenteel slecht zijn. Ze zouden qua weer een vreemd jaar hebben en eigenlijk was het hele seizoen nog niet goed geweest. Ik bedank hem voor de informatie en zeg dat ik het dan inderdaad laat overgaan. Als ik neerleg praat ik nog even verder met Tim. Er komt nog iemand binnen en Tim vertelt hem dat ik interesse had in Coppershark fishing maar dat dit volgens de gids momenteel verspilde moeite is. Dan antwoord de man dat hij heeft gehoord dat een andere gids vandaag aan het vissen is met een paar gasten en dat ze enkele “Bronzies” hebben gevangen. Als ik dit hoor spits ik mijn oren en vraag naar het wie, waar en hoe. Tim probeert deze gids te bellen maar krijgt geen gehoor. Hij beloofd mij echter vanmiddag een SMS te sturen als blijkt dat de informatie klopt en het toch nog mogelijk is morgen te vissen. Ik geef mijn nummer en noteer ook dat van hem.
Die middag bezichtig ik met Claudia Swakopmund. Als ik om 16.00 uur nog steeds niets heb gehoord zet ik het idee om morgen te gaan vissen definitief uit mijn hoofd. Totdat ik om 17.15 wordt gebeld. Of ik degene ben die interesse had in het vissen op Coppershark en of ik nog steeds interesse heb? Ik antwoord dat dit inderdaad het geval is als er tenminste een gerede kans bestaat dat ik er ook daadwerkelijk één ga vangen. De man aan de andere kant van de lijn verteld dat ze er vandaag liefst vier hadden en geeft me voor morgen ook een goede kans. Er is wel een probleem. Ik ben morgen de enige gast en hij gaat normaal gesproken niet weg met slechts 1 persoon. Als ik echter toch perse wil vissen kan dat wel maar dan moet ik voor twee personen betalen en dat kost 2000 Namibische Dollar (zo’n 190 euro). Omdat ik na het horen van de vangst van vandaag weer helemaal op scherp sta meld ik hem dat dit akkoord is en dat mijn vrouw dan ook mee gaat. Mooi, dan komt zijn gids ons morgen om 9.00 uur afhalen bij ons hotel, zo spreken we af.
Het is nog geen 9.00 uur als de gids, Chris genaamd, zich bij de receptie van het hotel meldt. We stappen in zijn Landrover Defender en rijden naar het plaatselijke postkantoor omdat er eerst een vergunning geregeld moet worden. Dit neemt niet veel tijd in beslag zodat we snel op weg zijn naar het noorden waar hij een paar goede stekken weet. Chris blijkt een jonge gozer die studeert in Stellenbosch Zuid Afrika. Bovendien blijkt hij een bijzonder gepassioneerde sportvisser die niets liever doet dan vissen, bij voorkeur vanaf het strand op haaien. Vissen is voor hem net als voor mij een “way-of life” en ik kom er dan ook al snel achter dat ik me voor vandaag geen betere gids had kunnen wensen. Als ik hem vraag naar de kansen voor vandaag op Coppershark zegt hij dat de kansen behoorlijk goed zijn. De zee is kalm met weinig golven wat ideaal is en als we ook nog een stek kunnen vinden waar het water enigszins “gekleurd” is zou het moeten lukken een “Bronzie” te haken. Gisteren had hij inderdaad met een paar andere vissers voor wie hij gidste (Chris heeft vakantie en doet het gidsen in zijn vakantie om er een zakcentje bij te verdienen) vier Coppersharks en de omstandigheden waren toen ongeveer hetzelfde, alhoewel het vannacht wel flink heeft gewaaid. Ik krijg er steeds meer zin in alhoewel ik qua vangst eigenlijk nergens op reken. “You should have been here yesterday” hoorde ik al eerder en ik weet dat niets zo onvoorspelbaar is als vissen. We zouden er in ieder geval een lekker dagje vissen aan het strand van maken en verder zou ik het wel zien.
Na zo’n drie kwartier rijden komen we aan op een stek waar we eerst wat aasvissen moeten zien te vangen. Volgens Chris moet dit geen probleem zijn. De bedoeling is 3 zandhaaitjes (prachtige vissen trouwens van zo’n 60-70 cm) te vangen welke zullen worden opgeofferd voor ons doel.
aasvisjes vangen (zandhaaitjes)
Chris werpt 2 hengels uit en inderdaad meldt zich vijf minuten later de eerste. Even later krijg ook ik een tik op de top gevolgd door een wegtrekker en ook ik vang een mooie zandhaai. Als we 15 minuten later de derde hebben binden we de hengels weer op de auto op weg naar de eerste stek waar we zullen proberen een haai te vangen. Op deze eerste plek vindt Chris het water te helder maar niet ver daarvandaan bevind zich een stek waar inderdaad her en der wat lichte verkleuring (vertroebeling) te zien is. Weliswaar minder als gewenst, maar in ieder geval het proberen waard zo meldt Chris.
Chris snijdt een paar grote stukken uit de 1e zandhaai inclusief de bloederige lever (hoe meer bloed hoe beter) en maakt van deze stukken met behulp van een katoenen draad een bloederig pakketje ter grote van ongeveer 10cm. Dit pakketje wordt zorgvuldig op twee grote enkele haken gebonden. De onderlijn bestaat naast een dikke nylon voorslag uit een gecoate stalen onderlijn en een zijlaan bungelt het werplood (100-150 gram). Om dit zware geheel nog enigszins te kunnen werpen wordt er gevist met zware en steil getaperde 1-delige carbon hengels van ruim 4 meter lang. Op deze hengels zit laag geplaatst een grote werpreel (Shimano Torium en Daiwa Saltist) gevuld met 45/00 nylon. Dat werpen blijkt overigens bepaald niet mee te vallen. Alhoewel ik mag zeggen toch wel zeer bedreven te zijn is het werpen met werpreels (op snoek) is dit toch wel even andere koek. De eerste keer gooi ik dan ook meteen een dikke pruik…
Chris zwiept deze combinatie echter toch nog wel zo’n 75 meter ver. Op die afstand bedraagt de diepte ongeveer 2 meter en dat is genoeg voor de koperhaaien die vaak zelfs in kniediep water wordt gesignaleerd, zo verteld Chris. Het overgebleven deel van de zandhaai wordt middels een strandsteun aan de waterlijn gespietst. Volgens Chris creëert dit een extra geurspoor waar de haaien op af komen. Even later staan twee hengels in de steun te wachten op de dingen die komen gaan. Chris heeft de slip grotendeels losgedraaid zodat de haai bij een aanbeet ongehinderd lijn kan nemen. Bij een aanbeet is het zaak eerst de slip vast te draaien, dan te wachten tot de lijn strak staat om vervolgens 3x hard aan te slaan, zo instrueert Chris.
wachten op een aanbeet
Na ongeveer een uur valt na een tik op top de lijn slap te teken dat het aas is gepakt. Chris draait de slip vast en slaat 3x hard aan. Hangen! Ik plaats de butt van de hengel in mijn fighting-belt en geef meteen full power. Ik voel een zware druk aan de ander kant van lijn. Dan volgt er een lange run waarbij er in 1 keer zo’n 100 meter nylon van de reel wordt afgetrokken. Joehoe! Bronzie!, roept Chris die net zo opgewonden is als ik. Als de vis zijn eerste run heeft gestopt probeer ik de vis terug te pompen. Omdat dit door de lange en zware hengel erg veel kracht kost loop ik achteruit het strand op om vervolgens naar voren te lopen en tegelijkertijd lijn op te winden. Op deze wijze krijg ik de vis langzaam maar zeker dichterbij. In de verte zien we haai met de rugvin en staartvin net onder het oppervlakte van het ondiepe water zwemmen en kunnen zo zijn verrichtingen goed volgens. Nice fish, Nice fish!, roept Chris! Dan volgt er wederom een lange run waardoor alle gewonnen lijn weer moet worden prijsgegeven. Dit gaat zo een tijd door en langzaam maar zeker begint alles in mijn lichaam te protesteren tegen deze uitputtingslag. Vooral mijn onderrug doet inmiddels verschrikkelijk pijn, maar ook mijn armen zijn volledig verzuurd. Toch weet ik de haai langzaam maar zeker dichterbij te krijgen. Chris staat inmiddels in kniediep water. Als de haai vlak bij is probeert hij hem te gaffen. Ik kijk vanaf een afstand toe en smeek dat dit in een keer lukt, want ik hou dit echt niet langer vol! Helaas mislukt dit en moet ik weer vol aan de bak. Als ik de haai vlak bij heb gepompt grijpt Chris als een volleerd haaienvanger de haai bij zijn staart en sleurt het beest de kant op. Yes! Gelukt! We schudden elkaar de hand en ik vertel Chris dat dit niet veel langer meer had moeten duren! De dril had bij elkaar 25 minuten geduurd en alhoewel ik een paar keer een langere dril heb meegemaakt had ik nooit eerder een dril die zoveel kracht kostte.
Missie geslaagd! Coppershark 75 kilo
De vis blijkt meteen een hele beste. Het is een vrouwtje van 1,74 meter lang, gemeten vanaf de neus tot aan de plek waar de staart begint (dit is de manier waarop deze vissen worden gemeten, de staart zelf wordt dus niet meegerekend). De vis is bovendien behoorlijk zwaar gebouwd voor zijn lengte en Chris, die regelmatig competities vist waarbij de haaien voordat ze worden teruggezet worden gewogen, schat de vis op 75 kilo. De vis blijkt bij de rugvin een “tag” (merkje) te hebben waaruit is op te maken dat deze vis al eerder werd gevangen. De visserij op haaien hier in Namibië en ook in Zuid Afrika is overwegend een “Tag en Release” visserij. Deze gemerkte haai bewijst maar weer eens hoe waardevol het is deze schitterende vissen na de vangst te laten zwemmen. Chris noteert het nummer (hij meent aan het nummer te zien dat de vis eerder in Durban-Zuid Afrika is gevangen maar weet dit niet helemaal zeker) en we maken snel een paar foto’s. Alhoewel alles pijn doet ben ik in de wolken met de vangst van deze prachtige vis. Voor mij is deze dag, nee, deze vakantie nu al geslaagd! We slepen de vis weer terug het water in waarna ze naar dieper water zwemt en uit ons gezichtsveld verdwijnt. Nogmaals schudden we elkaar de hand en feliciteren elkaar met dit snelle resultaat. Ook Chris, die al zeer veel haaien heeft gevangen is oprecht blij met deze vis. Als hij aanstalten maakt de haken opnieuw te voorzien van een homp vis maan ik hem tot rustig aan doen, voorlopig wil ik echt geen beet meer. Chris grijnst en meldt dat we toch echt nog een 2e gaan vangen…
Die 2e vis laat echter lang op zich wachten. Als we om 14.30 nog steeds geen 2e beet hebben oppert Chris een ander plek te gaan zoeken. Daarbij geeft hij de voorkeur aan een plek waar een paar honderd meter uit de kust een soort van rifje ligt wat volgens hem een hele goede plek is. Nadeel is alleen wel dat we dan staand in het koude water (koude golfstroom) met de hengel in de hand moeten vissen. Daarbij zullen we het vermoedelijk erg koud krijgen, tenzij we een vis haken natuurlijk…
wachten op de dingen die gaan komen…
Ik vind het prima en mij lijkt deze manier juist erg spannend, dus pakken we de spullen en gaan naar de andere stek. Daar aangekomen ploeteren we wadend door de golven zo ver mogelijk over een soort van stenen plateau. De bedoeling is het aas voorbij de rand van het plateau te werpen. Na het inwerpen draai ik de lijn licht strak en hou de hengel in de hand. Ik controleer de slip maar krijg met de hand nauwelijks lijn van de reel getrokken. Ik vraag Chris of de slip wel goed staat en hij trekt met veel kracht lijn van de spoel. Jahoor, prima, antwoord hij. OK…
Door de golven is het nog best lastig om mezelf goed staande te houden. Toch weet ik de lijn gecontroleerd lichtjes strak te houden. Chris houdt me voor pas aan te slaan als de lijn goed doorloopt en straktrekt. Ik beloof mezelf deze koude visserij minimaal een uur vol te houden. Als ik dan geen beet heb vind ik het prima, ik heb mijn portie tenslotte al gehad. Echter na 5 minuten voel ik een trilling en loopt de lijn strak. Ja! Roep ik tegen Chris die naast me staat. Ik veer mee met de hengel naar voren toe om de lijn nog iets verder te laten lopen. Dan laat de vis aan de andere kant van de lijn het aas los. Shit, dat was een goede beet Chris! roep ik. Chris zegt dat als dit een Bronzie was die vermoedelijk nog wel een keer pakt. Het zou echter ook kunnen dat het een spotted shark was. Deze zijn kleiner en laten sneller los, vermoedelijk omdat het aas aan de grote kant is.
Beet!
Een minuut later valt de lijn ineens slap. Ja! Schreeuw ik. Ik hef de hengel naar achteren omdat het contact weer te herstellen. Dan draait de vis aan de andere kant van de lijn zich om en begint de lijn zich te strekken. Ik beweeg nu de hengel mee naar voren om contact te houden. Als ik niet verder naar voren kan wacht ik nog heel even tot de lijn zich strekt en sla dan 3x hard aan. Ja Hangen! Ik voel een zware weerstand maar verder gebeurd er niets. Dan roept Chris ineens; Wow!! that is a biiiggg Bronzie, you have a biiiig Bronzie Michel! Vlak na de aanslag had Chris een vis bij mijn aas het water uit zien komen en herkende deze vis als een hele grote. That might be a 100 kilo fish! roept Chris in extase. Er gebeurt echter nog steeds niet veel. Als ik de druk verhoog kan ik de vis zelfs langzaam binnen pompen. Dit gaat zo gemakkelijk dat ik begin te twijfelen of de vis er nog wel aanzit. Vuil misschien? Ook Chris begint te twijfelen. Misschien was de vis die ik zag toch een andere vis als dat je nu aan de lijn hebt, roept Chris. Want de vis die ik zag was echt een hele grote, bevestigd Chris nog een keer.
Dan blijkt het weldegelijk Coppershark. De vis, die vermoedelijk nog niet echt in de gaten had dat ‘ie gehaakt was beseft plotseling dat er iets niet (of wel) in de haak is. Hij maakt een run en trekt in een keer zo’n 150 meter lijn van de spoel af. Ik kijk naar Chris die alleen maar roept dat ik een biiiiiiiiiiiiggg, Bronzie heb. That’s a 100 kilo fish, roept hij nogmaals.
Ik doe mijn uiterste best me staande te houden in de golven terwijl ik tegelijkertijd de druk op de vis zo groot mogelijk probeer te houden. Chris geeft aanwijzingen in de trant van; let op die stenen rechts, daar mag hij niet naar toe! Maximaal druk nu, hij moet de andere kant op! Ja, Chris heeft makkelijk praten als toeschouwer, ik ploeter door het water en de golven en doe mijn uiterste best de vis weg te houden van de gevaarlijke stenen. Dit lukt, de vis keert zich om en zwemt nu naar links, weg van het gevaar. Ik verlaag de druk iets en begin langzaam achteruit te lopen richting het strand wat nog zo’n 100 meter achter ons ligt. Dat valt echter niet mee met een hengel waaraan een woeste haai tekeer gaat en twee keer struikel ik waarbij ik kopje onder ga. Ik ben inmiddels al bijna een half uur aan het drillen. Keer op keer neemt de vis echter opnieuw lijn, alhoewel minder explosief als in het begin. Het plan is dat we de vis moestrijden in het ondiepe water terwijl ik op de kustlijn sta. Chris zal dan, staand in het water, de vis bij de staart in de houdgreep nemen en hem door het water richting het strand trekken. Als de vis voor het eerst vlak bij Chris komt (die nog zo’n 100 meter uit de kustlijn staat terwijl ik op het strand de vis steeds dichterbij pomp) duikt hij er vol bovenop en grijpt hem met beide handen bij zijn staart. Er volgt een flink robberje “shark-wrestling” waarbij Chris als winnaar uit de bus komt en de haai moet toezien hoe hij achterwaarts richting strand wordt gesleept. Één keer weet de haai zich daarbij uit Chris zijn handen te bevrijden waarna ik meteen weer in de hengel ga hangen om te voorkomen dat hij weer naar dieper water zwemt, waarna Chris hem wederom bij zijn lurven pakt. Als de vis 35 minuten later op het strand ligt ben ik er stil van.
ik ben er stil van
Wat een schitterend dier is dit. We meten de vis op (198cm zonder staart) en maken snel een paar foto’s. Ook Chris gaat mee op de foto en is bijzonder blij met deze vangst. Slechts vier keer eerder ving hij een vis boven de 100 kilo met als grootste een vis van 115 kilo. Ook deze vis schat hij op 115 kilo wat me nog meer doet beseffen wat een ongelooflijke mazzel ik vandaag heb. Handen worden wederom geschud, ik kan het nog maar nauwelijks bevatten. Slechts één dag had ik de mogelijkheid te vissen in deze vakantie en precies op deze dag lukt alles en weten we zelfs één van de grotere vissen te strikken. Als we de vis weer in het water slepen zwemt deze rustig, met zijn ontzagwekkende vinnen boven water weg door het ondiepe water. Totdat hij in dieper water beland en hij geheel onder water verdwijnt. Ik voel me gesloopt maar tegelijkertijd fantastisch. 1e kerstdag 2009 is een dag geworden om nooit meer te vergeten…
115 kilo koperhaai
Chris, if you read this, thanks again for this fantastic experience and memorable day. You’re not only the best guide any shark fisher could wish, but also a great guy. Without you I wouldn’t have had any chance to land this fish. Thanks again and good-luck.
Michel Rijnberg
Met dank aan Chris Orffer
Haha…. op de foto ziet dat er anders precies hetzelfde uit hoor hak :)
Ontzettend gaaf, weer eens wat anders dan naar je schoonouders op eerste kerstdag :-)
Gr Ben
Machtig prachtig !
Goedenavond,
Namibie is nu 20 jaar onafhankelijk (maart 2010 om juist te zijn). Ik was erbij gedurende 7 maanden als lid van de UN-vredesmacht (UNTAG)om de verkiezingen en de overgang naar onafhankelijkheid in goede banen te laten verlopen.
Ik heb toen het geluk gehad om veel van het land te zien, niet alleen de kust (prachtig), maar ook het Etosha National Park, Fish River Canyon, Caprivi strip (vissen op Tigerfish)en de bush in het Noorden van het land (toendertijd nog oorlogsgebied)
Ik kan je alleen maar bijtreden dat het een prachtig land is met ontelbare vismogelijkheden, maar ook met een prachtige natuur)
Jaloers !
Machtig mooi!