Olá Mexico – Deel 3
Piep piep….Piep piep…. Iedereen wordt wakker en stapt uit bed. Het vaste ochtenritueel met een paar muffins en een glas multivitamine vind plaats. We zijn vandaag nog vroeger dan voorheen. We moeten Jeroen immers eerst
afzetten bij de Boca Paila Fishing Lodge en daarna nog terugrijden naar de stek. Spullen worden ingepakt en met een rotgang knallen we weer over het weggetje. Vandaag ben ik weer aan de beurt. Jeroen filmt nog even
van een afstand terwijl ik door een erg grote en diepe plas scheur, altijd leuk om terug te zien! Dan zijn we bij de lodge. Jeroen afzetten en snel terug naar het water, tijd om te vissen!
Bij het water aangekomen pakken Andre en ik beide de vliegenlat. Zware 400 grains zinklijnen zwiepen heen en weer en brengen onze streamers op diepte in de geul. Ik vis vandaag met een makreelpatroon, Andre probeert eens iets niet natuurlijks, namelijk oranje geel. Terwijl ik meer de geul zelf bevis, loopt Andre steeds verder richting zee. Na een half uur zie ik hem aanslaan. Een Snook van een centimeter of 45 is de dader en mag snel weer terug. Weer een half uur later volgt een tweede. Iets groter dit keer. Waarom ik hier nou geen Snook kan vangen op de vliegenlat is mij een raadsel, maar kennerlijk doe ik toch iets verkeerd. Als Andre voor
een derde maal aanslaat springt er direkt een grote Snook het water uit. Een keiharde run naar zee volgt. En zelfs met een aftma 10 is het een hele klus om de vis in bedwang te houden. Als de vis eenmaal bij de kant komt blijkt het om een echt mooi exemplaar te gaan. Tachtig centimeter meten we later na op de hengel. Geen dikke vis, maar wel een met een mooie lengte. Ik schiet snel een aantal platen en dan mag de vis weer weg.
80cm Snookpower die toch wel een aardig eind de backing in ging…
Oke, dat moet anders. Laat die Snook maar even hangen. Ik ga wat nieuws proberen. Speciaal voor deze trip had ik een, laten we zeggen, ‘zware spinstok’ aangeschaft. Voor de echte kneiters. Een 2.70 meter lange 150 gram werpvermogen sterke DAM Meervalspinstok. Met 65 LBS Power Pro op de spoel van de molen was ook dit berekend op het zware werk. Dus daar gaan we dan maar eens naar op zoek. Ik hang een blauw witte Pinky van Guusbaits aan de lijn en loop een eind het strand op. Constant in de branding turend naar grijze schimmen, of wellicht iets anders?
Af en toe smijt ik in. Gewoon op de goede gok. Een prachtig gezicht om die Pinky op hoge snelheid in het strakblauwe water door de branding te zien scheren. Dat moet gewoon vis op gaan leveren. Na een half uur lopen zie ik opeens drie grote grijze schimmen met een rotgang door een golf scheren. Precies op de plek waar de golf lijkt te gaan breken kijk ik in de buik van de golf op jagende Jacks. Wat een gezicht! Ik reageer direkt en smijt de Pinky net achter de top van de golf, een meter of vijf voor de Jacks. Ik begin te draaien en gelijk reageren de Jacks. Een vis draait weg uit de school en knalt de golf uit, waarbij hij op een haar naar de Pinky mist. De vis draait bij en slaat nu een megakolk op de Pinky. Heel even voel ik een tik, maar helaas haak ik niets. Dat is wel een nadeel in de
branding. Zeker een jerkbait of plug wordt alle kanten op gesmeten en het is moeilijk dit te controleren of uberhaupt de lijn strak te houden. Maar wat een spektakel! En wat een Jack!
Ik loop en vis nog een half uurtje door maar besluit dan terug te lopen naar Andre. Ik sta inmiddels toch wel een kilometer verderop en mocht er wat gebeuren, of iemand vangt een grote vis dan is dat niet handig. Ik loop terug naar Andre en vertel over de jagende Jacks. Dat lijkt hem ook wel wat en we spreken af de volgende dag wat meer tijd langs de kust te spenderen. Nu gaan we eerst de flats verkennen, want dat hadden we immers gepland voor vandaag. We lopen terug naar de auto en pakken de kayaks er uit. Mijn negenenzesitg luchtkamers rijke (bij wijze van spreken, het zijn er in ieder geval erg veel…) kayak pomp ik als eerste op en als ik klaar ben is het eerst tijd voor een halve liter water. Andre pompt zijn tweekamerige kayak in twee minuutjes op en we pakken de spullen voor de rest van de dag. Andre, hagedis! De hele week proberen we al leguanen en hagedissen te fotograferen, maar elke keer zijn ze ons te snel af. Dit keer blokkeer ik de vluchtroute naar acheren en kan Andre een aantal mooie platen schieten. Hebbes!
Hij had ons in de gaten…
De kayaks gaan te water en dan komt het moment waar we allemaal op gewacht hebben. De eerste instap. Jammer dat we geen filmcamera hebben, oppert Andre al. En terecht, want we hebben natuurlijk weer de meest onmogelijke instapplaats gekozen. Allemaal grote scherpe stenen en direkt ‘diep’ water voor de kant. Het moet dus in een keer goed gaan! Uiteraard mag ik als eerste
en voorzichtig stap ik met een voet in de kayak, welke door wind en stroming direkt van de kant wegdrijft. Oh ooh! Ik trek snel mijn andere voet binnen boord, ben in gedachten al omgeslagen maar als een wonder komt de kayak toch net voor het omslagpunt weer overeind. Andre ligt in een deuk en dat is niet zo gek… Ik had mijn gezicht ook wel eens willen zien… Als dit allemaal achter de rug is bedenk ik mij dat ik mijn camera nog niet in de waterdichte tas gedaan had… Oei…
Klaar voor vertrek
We peddelen door een smal mangrovekreek en kijken onze ogen uit. Dit is echt fantastisch. Andre heeft dit op Cuba ook al gedaan, voor mij is het allemaal nieuw. De kreek ligt helemaal vol met Mullets (soort harders) en Needlefish. Dan spot Andre een flinke Bonefish en even later een grote Stingray. Prachtig om te zien allemaal. Van boven worden we in de gaten gehouden door de
Pelikanen, welke ons aankijken alsof wij toch echt de ‘vreemde vogels’ zijn hier…
Door de behoorlijke stroming is werpend vissen vanuit de kay ak hier niet alles en we besluiten door te peddelen naar de flat zelf. Deze is zo groot als het ketelmeer en dus zijn er mogelijkheden genoeg. We struinen rustig wat rond. Andre met een bonefishuitrusting en ik met een middelmaat skitter pop op de spinhengel. Als we bij een mooie punt met daarnaast een eilandje
komen zien we een Barracuda wild door een school harders heen jagen. Ik gooi direkt de popper in de richting maar deze wordt totaal genegeerd. In het komende half uur zien we de Barracuda nog een paar keer. Steeds ben ik net te laat. Ik besluit nu maar eens te wachten en te kijken wat er gebeurt. Wham! Weer een kolk. Mijn skitterpop land er keurig bovenop. Vol adrenaline tik ik en BENG! Allemachtig wat een knal! De Barracuda neemt wat lijn en komt dan helemaal het water uit. Als de vis land een wilde kopstoot en dan valt de druk weg. Sh*t! Gelost… Dat is al de tweede mooie vis van vandaag…
Popperen langs de mangroven, een Barracuda zag de skitterpop wel zitten!
We vissen nog even door en zien het langzaam zwart worden richting zee. Ojee, dat wordt weer elendig! Snel gaan alle tassen dicht en dan barst de hel los. Een megahoosbui. Daar sta je dan op een open flat! We klimmen half in de mangroven maar dat slaat eigenlijk ook nergens op. Die 2 takjes met 3 blaadjes houden nou eenmaal weinig tegen. Gelukkig staan we hier wel een beetje uit de wind, maar desalniettemin krijgen we het steenkoud op den duur. Het regent maar en regent maar. De overkant van de flat is al
niet meer te zien. Wat een ellende zeg!
Na een uur neemt de regen wat af. We gaan terug naar de auto. Al kayakkend door de mangroven werpen we nog wat en dan haakt Andre opeens een kleine Barracuda op zijn streamer. Dit geeft toch weer een boost en zeker omdat we veel jagende vis zien. Dan kun je als visser toch niet van het water gaan… Even later komt er een mooie gidsboot aan varen. Het is Jeroen met gids. Wat een drama zeg dit weer. Er valt weinig te spotten zo. Jeroen heeft een aantal Bones gevangen en ook wat Mangrove Snappers. Permits wel gezien
maar niet gevoeld. Jeroen verdwijnt weer in een zijtak van de kreek en wij vissen verder. Dan, vanuit het niets komt er drie meter voor mijn kayak een babytarpon helemaal het water uit. De skitterpop overdwars in de bek. Tarpon! Roep ik maar het kwaad is al geschied. Met het vele kopschudden en de halve salto weet de vis de popper alweer te lossen, als ze uberhaupt al gehaakt was…
Ik begin er toch wel een beetje de balen van te krijgen. Zit ik hier nat tot op het bot in mijn kayak en ik heb nu al drie hele mooie vissen verspeeld! Wat een topdag had kunnen zijn is verandert in een baaldag, want geloof mij als je zo nat bent als wij op dat moment is er weinig leuks meer aan. Een half uurtje verder, en met handen en voeten alsof we de hele dag in bad gelegen hebben, stappen we de kayaks weer uit. Hier staat inmiddels ruim 5 cm water in, en dat op een oppervlakte van 320X50 centimeter! Dat
is 80 liter regen in een paar uurtjes!
De kayaks worden weer opgeruimd en even later rijden we alweer naar de Boca Paila Fishing Lodge. Uiteraard schijnt het zonnetje inmiddels weer en nadat we Jeroen opgehaald hebben besluiten we toch nog even te kijken of we bij de geul nog wat moois kunnen vangen. Een goedmaker zullen we maar zeggen! Ook dit blijkt echter niet te lukken en hoewel de harders en megatarpons ons weer om de oren springen voelen we geen stootje. Genieten is het echter weer wel, en met al die reusachtige zilveren vreetmachines op het netvlies gebrand is de elende van de regen weer snel vergeten.
Omdat het met al die regen voor Jeroen een beetje onmogelijk was een goede kans op Permit te krijgen mocht Jeroen terug naar Boca Paila voor een herkansing. De volgende morgen zitten we dus weer vroeg in de auto en zetten we Jeroen wederom af. Andre en ik rijden een eind terug. Eerst proberen we het nog een uur bij de geul maar dit levert gek genoeg helemaal niets meer op. Dan maar de kust verkennen. We rijden door naar een ondiepe baai waar we vaak pelikanen zagen jagen als we opweg waren naar onze visstekken. Hier aangekomen doen we een korte verkenningstocht, maar ondanks de jagende pelikanen is het niet erg intressant hier. Zelf met je popper haak je de planten al, en dat schiet natuurlijk niet op.
Veel bloemen zie je niet, maar degene die je ziet zijn vaak fraai van kleur
Fraaie stukjes koraal, jammer dat je ze niet mee mag nemen…
De volgende plek waar we stoppen is een rotsachtig gebied met daarvoor een stevige branding. Het lijkt wel of je op de maan loopt hier. Een echt kraterlandschap met dichter bij zee allemaal miniaquariums. Diepe poeltjes met prachtige anemoonen en opmerkelijk veel vis er in. Een soort zwart geel gestreepte snappertjes van een centimeter of drie en nog vele andere soorten. Elke poel zit weer vol verassingen en je blijft gewoon kijken. Vissen is meer dan een hengel vasthouden, vissen is ook genieten van alles om je heen.
En in dit soort gebieden kan ik mij uren vermaken, echt waar!
Als we even later de rustige kant van de rotspartij bevissen zie ik al snel een grote geep achter mijn Pinky aankomen. Het lijkt wel een draak! Zeker 80 centimeter lang, donkerblauw lijf en een bijna fluoricerend groene op. De vis draait voor mijn voeten weg en zwemt terug de baai in. Balen! Ook Andre ziet een vis zijn popper volgen. Waarschijnlijk een kleine Barracuda. Ik blijf stug doorgooien op de plek van de geep. Dan zie ik ineens een knalgroene papagaaivis mijn jerkbait volgen. Wat krijgen we nou? Achter
de papagaaivis doemt ineens de grote geep weer op. De papagaaivis kiest direkt het hazepad. De geep waagt een schot, knalt op de jerkbait en lost direkt. Dat heb je met die gepen, aanbeten genoeg maar haken ho maar.
Na nog een uur of twee houden we het voor gezien. Het is mooi rustig en zonnig weer en daar willen we gebruik van maken op de flats. De kayaks worden weer opgepompt en we peddelen naar de eerste flat, te midden van een aantal mangrove kreken. Opeens zie ik een zwarte rugvin boven water. Permit! Ik roep Andre en samen turen we over de smalle flat. Ja, nu ziet Andre hem ook. Overduidelijk een Permit. Muisstil stappen we uit de kayak en zakken gelijk tot onze knieën in de blubber. Niet echt subtiel dus…
De Permit is gevlogen en we besluiten verder te blubberen richting het zanderige gedeelte van de flat, welke wat meer stevigheid onder de voeten bied.
Hier zien we direkt weer een aantal Bones tailen. Een prachtig gezicht! Ik krijg de eer en mag de vissen aanwerpen, maar de Needlefish gooien weer roet in het eten. Zodra de vlieg land schieten ze er opaf en bij het voelen van de haak schrikken ze zo dat de bonefish ook gelijk vertrekt. Als ik er dan toch een aan kan gooien zonder Needlefish in de buurt is het gelijk raak. Een ram gevolgt door een harde run. In een minder helder moment rem ik de vis teveel af en pats… Weg is de bonefish. Hoe kan ik nou zo stom zijn? Dat was mijn eerste ‘echte’ bone geweest… Maargoed er komt vast nog een kans.
Ja, daar is de Permit weer! Hoor ik Andre roepen. En inderdaad daar komt weer een Permit aan. Recht voor onze voeten en misschien vier meter van ons af! Omdat de leader toch al kaal is wordt er direkt een nepkrab aan gebonden en nu mag Andre laten zien wat hij kan. Worp na worp probeert hij de Permit over de streep te halen maar dit blijkt niet mee te vallen. Door de stevige
stroming wordt de krab te snel langs de Permit gevoerd en is het zelfs oppassen dat we de Permit niet verjagen met de voorbij drijvende lijn. Wel is het machtig spannend en uiteindelijk staat Andre gewoon een half uur lang verschillende Permits aan te gooien waarvan de grootste toch zeker richting 70 centimeter zal gaan. Dan vertekken de Permits weer en blijft Andre een beetje verbouwereerd achter. Een betere kans krijg je niet…
We lopen weer richting kayaks, zien een kleine riffhaai voorbij zwemmen en peddelen dan richting de grote flat. Hier probeert Andre het met een streamertje tussen de mangroven, ik ga op bonefishjacht. Al snel vangt Andre een kleine Jack, welke zoals altijd weer leuk sport geeft. Ik heb inmiddels wel twintig bones aangegooid maar geen een er van lijkt intresse te hebben. Dan, tegen de rand van de mangroven een dikke stofwolk. Kijk, dat moeten we hebben! Een stuk of vijf bones zijn druk aan het azen en door het troebelere water zullen ze minder snel afgeschrikt worden. Ik plaats zowaar een perfecte worp en direkt wordt deze beantwoord met een dreun. Ik sla aan en de school bones knalt met een rotgang uit elkaar. De reel begint lijn af te geven en de bone gaat exact de verkeerde kant op… Ergens een meter of vijf in de mangroven stopt de run en haal ik een kale vlieg terug na een lastige zoekpuzel tussen de takken.
Gemotiveerder dan ooit vis ik verder. Er moet er gewoon een uit komen! Daar is alweer een schooltje. Overal zie je bones hier. Je weet bijna niet welke je aan moet gooien. De ene bone is nog schuwer dan de andere. Een nadeel van de vele gidsboten die je hier elke dag ziet. Dan zie ik een koppeltje bones tailend voorbij komen. Vliegje valt er perfect voor en direkt komen beide bones in actie. Een korte sprint en de grootste van de twee wint. Ik tik aan maar haak geen vis. De kleinere bone sprint nu vooruit en pakt. Weer een tik en nu hangt ie wel. De vis scheurt er vandoor en…lost dan de haak…
Grrrrrrr grom grom…. Granaten, kruisraketten en harpoengeweren spoken kortstondig door mijn hoofd. Mag ik ze niet vangen ofzo? Ik ga wel even tussen de mangroven vissen. Even wat anders. Andre neemt het bonevissen over en je raad het al… Al binnen tien minuten giert zijn reel het uit. Gewoon blind! Roept Andre. Ja hoor, natuurlijk, gewoon blind…
Blind vissend op de flat leverde deze mooie bone op
Een mooie puntgave Bone mag kort poseren en dan weer terug in het heldere water. We vissen nog even door en besluiten dan een nieuw stuk te verkennen. Dieper water langs de rand van de mangroven. Hier liggen Mangrove Jacks, oppert Andre terwijl hij zijn streamer tegen een stronk plaatst. Direkt wordt deze gegrepen en een beresterke vis laat kopschuddend merken dat hij geen zin heeft uit zijn schuilplaats te komen. Helaas lost de vis halverwege de drill. Ik vis ondertussen met een shadje en zie de nodige kleine mangrove jacks en snappers volgen. Dan maar weer even de bonefishvlieg er overheen. Lang laten zinken, een keer strippen en poink. Een klein maar prachtig visje sparteld er wild op los.
Een en al kleurenpracht!
Omdat het langzaam aan tijd wordt om Jeroen op te halen peddelen we terug naar de instapplaats. Als we weer langs de kleine flat komen zien we wederom Bonefish tailen. Toch nog even proberen dan maar… Weer gooien de Needlefish roet in het eten en na een worp of tien zijn alle Bones verjaagt. Morgen kom ik wraak nemen…
Tailing bonefish, een prachtig gezicht!
Helaas wisten de Needlefish de vlieg elke worp weer eerder te vinden dan de bones…
Bij de lodge aangekomen spreken we Jeroen. Hij heeft ook niet veel geluk gehad. Eindelijk een Permit op zijn krab en dan direkt lossen. Wel een stuk of 9 bones. Ach, je kan niet alles hebben…
Als we Jeroen opgepikt hebben is het tijd voor de lange rit richting tankstation en supermarkt. Dat is een nadeel als je je in ’the middle of nowhere’ bevind. Alles is ver weg. Na een uur hobbelen en anderhalf uur asfalt komen we aan bij de megastore, waar we wederom voor elke drie artikelen een plastic tasje krijgen. De tienjarige ‘inpakhulp’ krijgt een paar pesos fooi en met een winkelwagen vol spullen komen we weer bij de auto. Tegenover de megastore in Playa Del Carmen zit een Mac Donnalds, dus wat doe je dan? Juist! Nu is het in een Mac Donnalds in Nederland vaak al lastig communiceren, in een Mexicaanse is het echt een verassing wat je krijgt. Elke keer wanneer het woordt BIG valt wordt er een big mac aangetikt. En als we voor een tweede ronde door de Mac Drive gaan komen we helemaal niet meer bij van het lachen.
Voor elke drie artikelen een tasje…
Wordt
vervolgd…
