Memories
De tijd dat ik bijna elke week achter de karperstokken zat is inmiddels al lang geleden. Na vele jaren kon ik het niet meer opbrengen. Door de week boilies draaien, voeren, voeren en nog eens voeren en dan op vrijdagavond meteen na het werk met een afgeladen auto naar de waterkant. Hengels installeren, tentje opzetten en wachten op de fluiters. Dan op zaterdagochtend na een (soms) nacht vol met actie de hele bende weer (nat) inpakken en naar huis. Om de rest van het weekend worstelend door slaapgebrek door te brengen. Waarna het hele circus weer opnieuw begon.
Nee, op een bepaald moment was het toch een beetje over. De spanning en de drive waren misschien niet helemaal weg, maar wel een stuk minder. Bovendien had ik het roofvissen ontdekt en inmiddels mijn eerste bootje, een polyester wiebelbootje, gekocht.
Maar toch, het blijft zo af en toe kriebelen. Heerlijk zitten achter de stokken. Lui, achterover, genietend van een kop koffie, turend over het water. De rust, de geur van het natte gras in de ochtend en natuurlijk die spanning. Die constante spanning van zo’n heerlijke fluiter. En als die dan kwam, kicken! Ja, ook nu kan ik zo af en toe weer echt weer verlangen naar een bak boilies, beetverklikkers, en hengels met baitrunners.
Ook Edwin, die de laatste jaren zijn hengels vaak verruilde voor de racefiets, had wel weer oren naar een ouderwets ochtendje achter de stokken. Een afspraak was dan ook snel gemaakt. Gekozen werd voor een water we 25 jaar geleden (…) al samen achter de hengels zaten. We hadden er zelfs eens enkele karpers, gevangen in een verderop gelegen overbevolkte karperput, uitgezet. Toen visten we, met als vervoersmiddel een brommer, met aardappel, deeg en later harde mais. Nu zouden we met boilies vissen. Voor de zekerheid voerde ik een paar keer voor op de stek van onze keuze.
Het is nog donker als we naar de stek sjokken waar we onze hengels opzetten. Twee hengels voor zijn beiden is genoeg, meer heeft niet zo veel zin. We zullen om en om vissen, de eerste run is voor Edwin. Niet veel later zitten we weer ouderwets te genieten achter de stokken. Het is een schitterende mistige ochtend. We zijn benieuwd. Zou het nog lukken? Zouden “onze” karpers van vroeger er nog zitten? En hoe groot zouden die dan nu wel niet zijn? Vele verhalen en belevenissen van toen passeren al snel weer de revue terwijl we onze uit nostalgische overwegingen gemonteerde aluminium folietjes nauwlettend in de gaten houden.
Video
Alle nostalgie ten spijt heb ik vandaag wel mijn GoPro Hero action-cam geïnstalleerd op een steuntje. Eens kijken of het lukt een run te filmen, lijkt me behoorlijk gaaf. Al na een uurtje gebeurt het. Na een eerste waarschuwend piepje loopt het wakertje van de hengel die we vlak onder het kantje hebben neergelegd strak. Edwin is er meteen bij en trekt de hengel krom. Ja! Karper! Na een korte stevige dril kan ik het net onder een zo te zien fraaie spiegel schuiven. Yes! In een zacht herfstzonnetje maak ik enkele prachtige foto’s van een 25 pond zware vis. Na nog een korte bewondering over zoveel pracht en praal laten we de vis snel weer in het water glijden. Missie geslaagd!
Een beauty
De ochtend is nog jong en de hoop op nog meer actie is dan ook aanwezig. Die laat even op zich wachten maar na geruime tijd loopt toch de waker van de andere hengel strak. Als ik de hengel oppak voel ik een rustige maar zware weerstand aan de andere kant van de lijn. Ik hou behoorlijk druk op de zaak maar hoef in open water niets te forceren. Dan schiet de vis los…
Een herkansing krijg ik niet en aan het einde van de ochtend pakken we ons boeltje in. Omdat we deze ochtend naast behalve erg aangenaam ook behoorlijk succesvol vonden spreken we af het komende week nog een keer te proberen, we willen het dan zelfs een nachtje proberen.
Ook in die nacht weten we 2 vissen te vangen, beiden schubkarpers van ruim 10 kilo. In de ochtend nog gevolgd door een kleinere maar niet minder mooie vis. De karper heeft onze koorts, al jaren bedwongen met behulp van een boot, shads,fireballs, pluggen en jerkbaits weer even doen oplaaien.
Michel Rijnberg
