Geen kerstballen
Als ik heel eerlijk ben, durf het eigenlijk en zeker niet hardop, te zeggen, ga ik het liefst lekker vissen tijdens de kerstdagen. Leuk zo’n boom, familie en lekker eten maar na een uurtje of drie heb ik het persoonlijk wel gezien. Als ome Kees, om twee uur in de middag, het toegestane alcohol percentage al ruimschoots heeft overschreden en tante Bea, zonder enige echte overtuigingskracht, op hem probeert in te praten, dan dwalen mijn gedachten al snel richting rietkragen vol grote baars en blauwe meren barstensvol groengele snoek. Ik verruil , weggezakt in mijn stoel, de kerstsfeer voor tropische oorden waar ik met de zon op mijn kop prachtige lange worpen maak over diep azuurblauw water. Iedere worp is raak en levert een prachtig zilver glanzende Bonefish op.
Met één oog open kijk ik de kring nog eens rond en beloof mezelf plechtig dat ik volgend jaar gewoon niet meer mee doe. Volgend jaar ben ik weg! Gerust gesteld door dit voornemen zak ik nog even weg in warm zand en tropische lekkernijen.
Peter,…..Peter!! Huh, wat…wat? ‘Neem jij dat laatste toastje’?
Voor mijn neus wordt een, door het lange liggen, akelig slap geworden toastje zalm gepresenteerd. Ik wil hem zeker niet, maar neem hem toch aan, onderwijl naarstig zoekend naar een grote plantenbak om de kleffe boel in te laten verdwijnen. Als ik op kijk , met het toastje nog levenloos in mijn hand, kijken meerdere ogen mij onderzoekend aan. Het is niet anders. Even flink zijn. Een grote hap en snel doorslikken. Mmm, lekker weet ik nog uit te brengen. Op het moment dat de hap langzaam naar binnen glijdt, besef ik dat ik hier volgend jaar weer zit. Met dezelfde mensen en met hetzelfde misselijkmakende gevoel van slappe toast. Heb er gewoon de (kerst) ballen niet voor.
Dit stukje schreef ik verleden jaar. En zoals we allemaal weten kan er in een jaar veel gebeuren. De slappe toast is gebleven, maar oom Kees is van de drank en heeft een andere verslaving ontdekt: snoeken. Doet het ook nog heel aardig die ouwe. Neefje van me heb ik zo gek gekregen om te gaan vliegvissen en volgen jaar staat er een gezamenlijke trip naar Zweden op de kalender. Deze kerst gaan we, als het weer het toelaat, met een groot deel van de familie de polder in. Dat gaat een familiewedstrijdje worden.
Ik voel een nieuwjaarswens opkomen; ik wens jullie allemaal wat meer tijd om te vissen in 2013!
Peter
Vind er ook niks aan al die slechte kerstliedjes, ben lekker wezen vissen en ook nog een kerstsnoek gevangen.
:)
“Willen jullie naar het bos of vissen”, vroeg ik aan m’n kinderen kerstochtend. “Wat moeten we nou in het bos? Beetje stom lopen zeker?”. En zo stonden we aan de waterkant met een hengel. Opvoeden stopt nooit, ook niet met kerst :-)
Ha, heel herkenbaar:)