Vissen op La Palma deel 3 (laatste deel)
Dit is een vervolg op deel 1 en deel 2
Ook de 3e dag vissen we vanaf het strand. Het aantal aanbeten blijft echter beperkt tot 2. Beide aanbeten zijn van kleinere roggen. Toch hebben we weer een heerlijke dag met mooi weer en een relaxte visserij. En dat in december terwijl ze zich in Nederland lopen te vernikkelen van de kou;)
Op de vierde dag zullen we niet gaan vissen met René. Hij moet aan aantal werkzaamheden verrichten en deze dag staat dan ook zonder hem gepland. Wij zullen vandaag daarom naar de Oostkant van het eiland rijden om te proberen enkele grote gepen te vangen. Alhoewel dit meestal niet zo moeilijk is lukt het ons niet om er ook maar één te vangen. Verder als een volger achter mijn popper en de vangst van enkele Lizard visjes en een met de hand gevangen trompetvis komen we niet. Of ze zitten er niet of ze doen het niet. Volgens René zitten ze er gewoon niet, want normaal gesproken is het vrij gemakkelijk ze te vangen.
Omdat het aantal beten vanaf het strand vanaf dag 1 duidelijk minder werd zullen we dag 4 en 5, de laatste 2 dagen, vissen met René vanuit zijn boot. Daarbij zullen ons weer voornamelijk richten op rog. Alhoewel het vanaf het strand al behoorlijk sleuren is om een rog binnen te krijgen, is dit vanaf de boot nog een klapje moeilijker. Omdat je verticaal onder de boot vist is het in sommige gevallen zelfs met zware boothengels niet mogelijk om de rog van de grond af te krijgen. En als zo’n grote en zware rog gewoon blijft liggen kun je sleuren wat je wilt, dan krijg je hem dus nooit binnen, aldus René.
Vissen uit de boot
We gaan het beleven. Vanuit de haven varen we al trollend met een plug achter de boot naar de stek waar we het voor het eerste zullen proberen. Daar aangekomen (onze pluggen zijn onaangeroerd gebleven) laten we het anker zakken. Echter niet voordat we er een grote zak vol visafval aan gebonden hebben. Om de “rubby dubby” zijn werk te laten doen binden we vervolgens een jerrycan aan het ankertouw waarna we verder gaan met trollen in de hoop een “pelagic” te vangen. Zo geven we de roggen de tijd het spoor te vinden en zich, hopelijk, massaal te verzamelen op onze ankerplaats waar we later terug zullen komen.
Double hook-up!
Nou is trollen niet echt onze favoriete bezigheid dus als we na een klein uurtje varen onze hengels nog steeds niet hebben zien dubbelklappen opperen we voorzichtig om de ankerboei op te zoeken. We hebben wel weer zin in zo’n lap! Aangekomen op onze “voerstek” laten we 2 boothengels voorzien van een flinke kop van een tonijn zakken naar de bodem die zo’n 30 meter onder ons ligt. Reel op de ratel en wachten op de eerste actie. Die laat niet lang op zich wachten. Een tik op de top van mijn Beastmaster gevolgd door het heerlijke geratel van mijn reel verraadt een eerste aanbeet. Hendel naar voren, strak draaien en hijsen maar. Ik sla vast op een dood gewicht. Ik zet zoveel mogelijk kracht maar er gebeurd maar weinig. In de minuten die volgen heb ik soms het idee dat ik lijn aan het winnen ben, maar evenzo snel moet ik die dan weer afgeven. Door de deining lijkt het net of de vis in beweging is maar dit is niet het geval. Dan hoor ik achter me “hangen” en zie ik ook HJ ineens met een kromme hengel. Double hook-up! Ook hij kan zijn arm en rugspieren even testen. Bij mij gebeurt er nog steeds weinig De hengel staat krom maar ik lijk vast te zitten aan de bodem van de aarde. Maar ook HJ zit letterlijk en figuurlijk in hetzelfde schuitje. Het lijkt er op dat we allebei meteen een monster hebben gehaakt. Vanaf het strand zijn die met veel kracht en geduld nog wel te vangen, maar vanaf de boot is dat toch een ander verhaal. Geholpen door de verticale waterkolom kunnen deze “aliens” gewoon op de bodem blijven liggen. En daar zit nou net het probleem. Als je ze los krijgt van de bodem is de strijd meestal wel in je voordeel te beslechten, maar stilliggend op de bodem krijg je zo’n vloerplaat van vele tientallen kilo’s simpelweg niet omhoog. René meldt dat we de “pech” hebben allebei meteen een hele grote te hebben gehaakt. Die zijn uit de boot niet of nauwelijks te vangen.
Omdat de situatie uitzichtloos lijkt pakt René met een lashandschoen de lijn van HJ om zo met de hand, zonder hengel, maximaal druk te kunnen zetten. Het is buigen of barsten. Het wordt barsten. Na een uiterste krachtinspanning breekt de onderlijn. Mmm, dat begint niet goed. Mijn situatie is inmiddels niet veel beter. Ook hier gebeurt er maar weinig. Ik ben echter nog niet van plan op te geven en zet nog een tandje bij. Eens even kijken of we de rog daarmee op andere gedachten kunnen brengen. Ik zet nu maximaal druk met een nagenoeg dichte slip. Dan breekt ook bij mij, onverwachts, de lijn. 2 aanbeten, nul vissen. Goed bezig Dutchanglers…
Veel actie
Wel actie, geen resultaat. We hopen niet dat dit de komende 2 dagen zo door blijft gaan. We maken nieuwe onderlijnen klaar. Deze worden opnieuw beaasd, dit keer met een iets kleiner formaat vis. Wellicht kunnen we zo iets kleinere vissen selecteren. Vreemd, meestal doen we het andersom;) Het duurt niet heel lang voordat er weer een aanbeet volgt. HJ zet meteen full power en na enkele seconden weet hij de vis tot zwemmen te bewegen. Door de hengel op de rand van de boot te leggen kan hij zo met de hand, geholpen door de deining van de zee, iedere keer een paar meter lijn winnen. 5 minuten later zwemt er naast de boot een prachtige vlinderrog. Omdat het aan boord halen van een rog bepaald geen goed idee is wordt deze in het water onthaakt, iets wat met de weerhaakloze haken niet al te lastig is. Dat de roggen de voerstek hebben weten te vinden blijkt wel als ook na de vangst van deze rog de aanbeten blijven komen. Verschillende roggen, waaronder een Koeneus weten we langs de boot te krijgen. Aan actie bepaald geen gebrek op deze stek. Alhoewel we met de eerste roggen de “pech” hadden dat deze te groot waren om los van de bodem krijgen, lukt het ons nu wel om de meeste aanbeten te verzilveren. We beleven topsport van de bovenste plank.
We worden zelfs een beetje overmoedig. Mijn uit Nederland meegebrachte meerdelige “Shimano Carnanx Kaibutsu STC Light Pleasure” (wat een naam voor een hengel…) wordt opgetuigd en hiermee vissen we om-en-om met iets kleiner aas uit de hand. Deze reishengel die voorzien is van een Twinpower 10000 molen, is eigenlijk te licht is voor het betere roggen-sleurwerk. Toch moeten diverse roggen hun meerdere in deze hengel erkennen, al gaat dat niet vanzelf. Om voldoende druk te kunnen zetten trekken we de hengel regelmatig in een belachelijke curve. Een curve die ik niemand zal adviseren met zijn hengel. Toch blijft de hengel wonder boven wonder heel. René vind het ongelooflijk dat een 4-delige hengel zo sterk is. We staan er zelf eerlijk gezegd ook van te kijken.
Door de waarschijnlijke scherpe manier van vissen (uit de hand op het gevoel) in combinatie met iets kleiner aas krijgen we op deze hengel bovendien de meeste aanbeten. Het gevecht op deze combinatie verloopt ook anders als op de zware boothengels. Enkele roggen nemen zelfs een run en laten de toch niet kinderachtig afgestelde slip heerlijk ratelen. We genieten, al voelen we de spieren van onze kantoor-lijven inmiddels behoorlijk.
Grote roggen willen niet op de foto
Toch krijgen we ook met enige regelmaat beet op de zware boothengels. Als één van de reels in sneltreinvaart lijn afgeeft pak ik de hengel op en geef deze meteen een flinke ros. Gezien de lompe weerstand aan de andere kant van de lijn moet ik me weer opmaken voor een serieuze touwtrekwedstrijd. Die lijk ik te verliezen als ook deze vis niet los wil komen van de bodem. Ik begin te twijfelen aan een goede afloop als ik ineens een meter lijn kan winnen. En dan nog één, en nog één. De naar verwachting grote vis is nu los van de bodem en langzaam maar zeker kan ik lijn winnen. Daarbij is de druk zo groot dat ik, met de hengel op de rand van de boot (rustend op een dubbelgevouwen handdoek om te voorkomen dat deze breekt) op de deining van de golven met de hand de lijn op de reel moet trekken. Meter voor meter.
Na 10 minuten ligt er een vlinderrog met een spanwijdte van ca. 2 meter naast de boot, een prachtvis. Deze blijkt echter vals gehaakt, de haak zit in de achterkant in het lijf van deze hevig “vlinderende” rog. Geen idee of de haak is losgeschoten of dat deze van het begin af aan al verkeerd is gehaakt. Omdat de haak niet in de bek zit lukt het niet om de vis goed langs boord te trekken om een fatsoenlijke foto te maken. Daarom proberen we de vis te “keren” . Tijdens deze poging schiet echter plotseling de haak los. Net als de grootste vis van HJ wil ook deze rog duidelijk niet op de foto…
Na nog een rog en een inktvis voor HJ op de Kaibutsu vinden we het welletjes. Doorvissen zal zeker nog vis op leveren maar we zijn meer dan voldaan. We hebben onze portie rog voor vandaag wel weer gehad. Tijdens de terugweg legt René zijn bootje nog even langszij bij het bootje van een lokale beroepsvisser. Hij vist voornamelijk op kleine amberjackts maar heeft ook een niet al te grote roodbaars gevangen. We krijgen deze kado van hem. Enkele uren later ligt deze lekker te sudderen op de gril van het terras van ons huisje.
Laatste dag vissen – ik word gespoeld!
Vandaag alweer de laatste dag vissen. Alhoewel we qua roggen onze portie wel hebben gehad blijft het vissen erop heerlijk. Bootje, zonnetje, zee, goed gezelschap en regelmatig actie maakt ons verblijf op La Palma tot een waar genot. Vooral het vissen uit de hand met de “Kaibutsu” is spannend. Aanbeten verraadden zich meestal door een klein tikje gevolgd door langzaam wegzakken van de top.
Nadat we het anker weer samen met een met visafval gevulde uienzak richting bodem hebben gestuurd installeren we weer onze boothengels. Uiteraard laat ik ook de Kaibutsu weer zakken. Na 5 minuten voel ik een tik waarna de lijn langzaam gaat lopen. Ik sla aan en de vis hangt. Deze maakt meteen een sprint en neemt enkele meters lijn. Prachtige sport, die roggen. Toch? Daar waar de vissen gisteren na een meter of 10 door de slip het toch wel voor gezien hielden gaat de slip nu steeds sneller lopen. En sneller, en nog sneller. Ineens sta ik met een hengel met een jankende slip in mijn handen. En deze vis is niet van plan ooit nog te stoppen, zoveel wordt me langzaam wel duidelijk. René ziet het ook en roept dat dit geen rog is maar een “zwemmende” vis. Zwemmende vis? Ja dat kun je wel zeggen ja, zeg maar gerust een sprintende vis. In hoog tempo vliegt de lijn van de molen en ik begin te vrezen dat dit verkeerd gaat aflopen. Ik word gespoeld, ik word gespoeld! deel ik Rene en HJ opgewonden mee.
Even is er lichte paniek aan boord. HJ duikt voor in de punt om ons los te gooien van het anker terwijl René de motor start. Nog steeds verdwijnt er in hoog tempo lijn van molen. Ik zet de slip van mijn Twinpower nog maar een paar klikken zwaarder, maar forceren durf ik niet gezien de snelheid van deze vis. Rene keert bliksemsnel de boot en begint te varen richting het verdwijnpunt van de lijn. Dit gaat goed en de druk op de lijn vermindert iets. Door de vis te blijven volgen stopt de run. Eindelijk kan ik nu wat lijn terugnemen en ik begin er weer in te geloven. 20 spannende minuten volgen als we nog steeds geen idee hebben wat ik heb gehaakt. René vermoedt een grote Amberjack.
Dan zien we de vis voor het eerst langszij komen in het heldere water. Het is een Hamerhaai. Oei, ik weet wat dit betekend. Dit zou alsnog wel eens verkeerd kunnen aflopen. Ik vis immers met slechts een Fluorocarbon onderlijn van 1,25 mm en dus niet met staal. Als deze onderlijn tijdens de dril even in de bek van de vis komt is het over en uit.
Dit gebeurd echter niet en even later ligt de vis uitgeteld naast de boot. René vindt het niet zo’n goed idee om de haai in de boot te halen omdat ze behoorlijk onhandelbaar kunnen zijn. We maken dus een paar foto’s in het water. Omdat ik de vis behoorlijk rustig vind en gemakkelijk bij zijn staart kan pakken stel ik voor de vis toch even aan boord te tillen. René ziet ook dat de vis redelijk rustig is en wil het wel proberen. Gezamenlijk pakken we de vis bij kop en staart en tillen deze aan boord. Dat gaat goed en we leggen de vis op de bodem. Daar begint de haai alsnog een paar keer flink met zijn staart te klappen. Een bos hengels vliegt door de boot maar even later hebben we haaimans weer onder controle. Ik neem dit bijzondere schepsel, waarbij de ogen aan de zijkanten van de “hamer”zitten, in mijn armen en snel maken we wat foto’s. Dan laten we de vis weer overboord glijden. Meteen zwemt deze de diepte in, nagestaard door een meer dan gelukkige visser.
Nadat handen zijn geschut beginnen we wat orde in de chaos te brengen en we bekijken of alles nog heel is. Dat blijkt niet helemaal het geval. Een 4-delig Shimano Exage reishengeltje, bedoeld om met klein aas wat aasvisjes te vangen, blijkt na de encounter met de Hammerhead ineens 5-delig geworden. Altijd jammer natuurlijk, maar ik lig er niet wakker van. De herinnering aan deze spannende dril en prachtige vis zullen me altijd bijblijven. Na de vangst van deze haai vangen we ook op deze laatste dag nog de nodige mooie roggen. Als we s’middags aankomen in de haven kijken we dan ook terug op een fantastische week in een mooie omgeving. We’ll be back…
Naschrift:
Wij visten samen met René Flohil, een Nederlander die op La Palma woont en daar een aantal vakantiehuisjes runt en tevens visgids is. René heeft bijzonder veel ervaring als het gaat om heel veel verschillende typen visserijen. Los van het feit dat je aan hem een zeer goede en pro-actieve gids hebt is hij ook nog eens een aangename persoonlijkheid. Recht door zee, no–nonse en geen bla bla. Je hoeft hem bovendien niks te vertellen wat hij weet heel goed wat hij doet. Het zal voor hem wel even wennen zijn geweest dat ik tijdens het vissen niet zo erg veel praat, want zelf kan hij bij vlagen honderduit praten. Vervelend is dit echter niet, integendeel, HJ en ondergetekende hadden het zeer naar onze zin.
La Palma is, anders dan de andere Canarische Eilanden, niet zo toeristisch. Het is een eiland wat met name geliefd is bij wandelaars, rustzoekers en natuurliefhebbers. René richt zich ook voor wat betreft het gidsen met name op mensen die voor deze aspecten naar La Palma komen. En als ze dan ook nog één of enkele dagen lekker willen vissen dan zijn ze bij hem aan het juiste adres. Op groepen vissers die “hardcore” willen vissen en feesten zit René niet echt te wachten. Serieuze vissers en natuurliefhebbers zijn echter meer dan welkom en zullen aan René een zeer goede hebben. De huisjes die hij verhuurd zijn bovendien meer dan uitstekend. Ook die zullen door de prachtige ligging met name in de smaak vallen bij reizigers die gesteld zijn op rust, natuurschoon en privacy. La Palma ligt op slechts 4 uur vliegen en heeft een fanatisch klimaat met zeer veel zon-dagen per jaar. Zeer geschikt dus voor een combi-vakantie van rust, natuur, wandelen en vissen.
De visserij
Wij wilden met name op grote rog vissen vanaf het strand. Toch bleek ook de bootvisserij erg interessant. René zelf noemt La Palma weliswaar geen echte visbestemming, toch is er, afhankelijk van de tijd van het jaar en de omstandigheden, bij tijd en wijle veel te beleven. Rog is bijna altijd wel te vangen, met bovendien een goede kans op enorme uitschieters tot boven de 100 kilo. Maar ook Tonijn, Amberjacks (met een kleine kans op record formaat vissen!), Tope, Hamerhaai, Six-gill shark, Wahoo, Bonito, Escolar en ander vissoorten zij zeker de moeite van het proberen waard.
Meer info
Als je meer wilt weten kun je mij natuurlijk altijd een mail sturen. Beter nog kijk je echter op de website van René (http://www.vissenlapalma.nl/) of stuur je hem een mailtje. Mocht je plannen hebben om naar La Palma te gaan, wat ik zeker kan aanraden, dan wens ik je heel veel plezier en natuurlijk een goede vangst!
Michel Rijnberg
https://www.facebook.com/michel.rijnberg