Vissen met junior
Het blijft leuk, vissen met kinderen. Jelle had vandaag echt zin om mee te gaan roofvissen. Best leuk, samen met je zoon in de boot.
Het is zes uur als de wekker gaat. Normaal gesproken zou ik vroeger gaan maar omdat het wat later was geworden de avond ervoor wilde ik het niet te gek maken. Voor mij voelde het vroeg, voor mijn 8 jarige zoon helemaal niet. Letterlijk fluitend komt ‘ie de badkamer binnenlopen en vraagt wanneer we gaan. Mijn “nu” levert een grote grijns op. Voor hem is dit vroege tijdstip echt een makkie. We ontbijten samen en ik doe de laatste spullen in de auto. Aasvissen uit de bak in de ton, boot aankoppelen en daar gaan we! Op weg naar groot water, vissen met tandjes zoeken.
In de auto begint Jelle al te onderhandelen: “is de eerste vis voor mij?” , “wat krijg ik als een grotere vis dan jij vang?” ; dit zijn ongeveer de vragen die ik krijg. Toch vind ik het allemaal leuk. Was het een paar jaar geleden nog zo dat ik echt alles moest doen en in de gaten moest houden. Nu merk ik dat hij op deze leeftijd al veel zelf kan. En dat blijkt ook wel op de trailerhelling en in de boot. Meneer dirigert mij als een politieagent de helling af. Houdt het landvast vast en start de motor. Dus nadat ik de trailer op slot heb gezet zijn we snel weg en we varen naar de visgronden.
Omdat we alleen de ochtend hebben om te vissen heb ik besloten een paar bekende waypoints in mijn GPS in tempo af te vissen. Met één aasvis op half water onder de dobber, één vis strak tegen de bodem aan onder een dobber, een fireball jig met aasvis en een hengel met shad zou toch snel iets op moeten leveren. Overigens, een ander voordeel als je zoon meevist: 2 vergunningen = 4 hengels! Jelle vist met de shad. Het is leuk te zien dat hij handig is geworden met werpen en het bewegen van de shad. Natuurlijk nog niet zo scherp als bij mij :-) maar wel goed.En dat blijkt ook wel, want nog geen 10 minuten later zie ik een paar handjes zich om de hengel krommen. Helaas duurt het maar even en een staartloze shad komt boven. De vis heeft precies achter de staartdreg gegrepen en de shad is keurig ingekort. Jammer!
We varen door naar een lang talud op de elektromotor. Daar krijg ik de eerste aanbeet; de fireball jig is gegrepen en de reel loopt af. Ik sla aan en haak een kleine snoek. Gek genoeg zag ik net daarvoor op 10 meter afstand een zefde snoek door de oppervlakte gaan. Ik zal het niet weten maar als dat dezelfde is geweest dan is er aggressief gejaagd door het beestje. Hij geeft in ieder geval leuk tegengas maar door de nog steeds hoge watertemperaturen hou ik de dril zo kort mogelijk. Jelle staat klaar met de fotocamara en ik wil de snoek landen. Op dat moment springt hij uit het water en komt tegen de boot aan. Ik stap terug, de lijn valt slap en je snapt het al; los! De snoek zwemt in één keer weg en eigenlijk vind ik dat prima zo. Snel en niet aangeraakt weer terug, zo groot was hij nou ook weer niet.
Het lange talud levert niets op en we gaan nu dichter op de kant, ondiep. Na een uur weer niks. Het volgende plekje is een interessante. Van drie meter rondom loopt er tussenin een soort trechter van een meter of acht. Dat heeft al vaker in de zomer dikke vis opgeleverd. Jelle heeft in de tussentijd nagenoeg alles opgegeten en opgedronken wat er aan boord was dus die is er ook helemaal klaar voor. Ik besluit “scherp” te gaan vissen. Daar bedoel ik mee dat ik millimeterend de boot het talud laat volgen terwijl de hengels op verschillende dieptes tegen het talud aan staan, van 8 meter tot 3 meter. Mijn boot is daar eigenlijk niet zo geschikt voor maar omdat het vandaag nagenoeg windstil is gaat het nu prima. Ondertussen heb ik de shadhengel overgenomen en gooi ik die continu in het diepe en tik hem terug. Het duurt niet lang of ik krijg een aanbeet en een woest beukende vis vertelt me dat hij een snoekbaars is van het formaat dat je graag ziet. En dat blijkt ook wel. Deze meet 75 cm en ziet er schitterend uit. Jelle neemt een paar foto’s en even later speert de vis weer terug naar zijn vriendjes.
Fijn dat Jelle foto’s maken leuk vindt, een mooi plaatje door hem gemaakt!
.
Omdat we nog maar even hebben blijven we in de diepe trechter waar de aanbeet vandaan kwam doorvissen. Alle drie de lijnen heb ik nu op 8 meter strak tegen de bodem gesteld en Jelle heeft de shad weer overgenomen. De signalen die soms loskomen van de bodem zijn fenomaal en meermaals staan we vol spanning te wachten op de aanbeet. Terwijl ik genietend naar Jelle sta te kijken met de fireball hengel in mijn hand wordt opeens mijn arm bijna uit de kom getrokken. Mijn hemel, wat een aanbeet! De vis hangt gelijk en neemt meters lijn. Dit moet een goede snoek zijn. Langzaam voer ik de druk op en pomp de vis iets omhoog. Opnieuw neemt de vis een spurt en dan voel ik dat bekende, en niet gewenste: de hengel veert terug. Los! Hier volgt een kleine drieletterige verwensing op waarop Jelle vraagt wat dat is (dat leg ik hem nog wel eens uit) en ik zie de fireball bovenkomen, met de aasvis er nog aan…… Zou ik dan toch niet hard genoeg de haak gezet hebben? Zou de haak van de fireball te klein zijn, zou……. Ik baal ervan, want eerijk is eerlijk, op de fireball die ik gebruik verspeel ik er niet veel en dit was een goede vis.
Machtige signalen op diep water, wachten op een aanbeet…..!
.
We vissen nog een half uurtje door waarin één van de dobbers nog even gegrepen wordt maar eigenlijk gelijk daarna weer losgelaten. Als we stoppen hebben we in een paar uurtjes dus toch vijf aanbeten gehad. Alleen te weinig verzilverd. Maar ja, geen probleem; zou ik er normaal gesproken van balen, nu heb ik een geweldige dag gehad met Jelle die zelf ook veel schik had met het vissen, varen, foto’s maken en opeten van al het lekkers dat ik (natuurlijk) voor hem mee had. En zo zijn we ook weer op tijd thuis om de rest van de dag met het hele gezin nog wat te doen. Prima!
John Smit
