The one that got away…
And the one that didn’t… Een tegenstrijdig begin van dit verslag, welke twee vissessies beschrijft. Alhoewel? Eigenlijk hoorden de uren tussen de twee momenten aan het water ook bij de totale sessie, want mijn gedachten weken geen moment. Noem het gedreven, noem het gestoord. Maar er zijn van die vismomenten die je nog dagen bezig houden. Momenten waar je wat mee moet, momenten die je moet afsluiten. Althans, bij mij wel…
Zondag om iets voor vijf gaat de wekker. Het wordt pas om acht uur licht, toch wil ik op tijd ter plaatse zijn. Ik sluit me vandaag aan bij Sander en zijn vismaat Henk. Nou ja aansluiten… Ik heb een voorraad aasvis en zij vrijwel niets, dus het is een welkome aanvulling geloof ik wel. Die aasvissen van mij kwamen niet vanzelf. Zeker een half uur heb ik ijs staan bikken voordat ik er bij kon. Garantie op een protesterende rug, maar je moet er wat voor over hebben zegmaar…
Goed, het is nog donker als ik aankom en ik bekijk de mogelijkheden. De haven ligt nog grotendeels dicht maar de wakken die we vorige week dicht bij de kant sloegen zijn prima bereikbaar. Ligt toch alweer een dun vliesje ijs in maar dat tik ik gemakkelijk door met de steel van het schepnet. Ik beaas beide hengels en leg ze op twee strategische punten. De een boven dieper water, de ander bovenaan het talud. Niet veel later komen Sander en Henk aanrijden. Al snel wordt er gezellig geouwehoerd terwijl we naar de dobbers staren. Het is de mijne die keihard onder gerost wordt. Ik grijp de hengel en zet de haak op wat een behoorlijk zware vis lijkt te zijn. Het plezier is echter van korte duur want al snel schiet de dame los… Balen…
Ook Henk mist zijn eerste aanbeet. Toch enige voorzichtigheid onder water dus? Je ziet vaker op dressuurwateren dat snoeken de aasvis een tijd helemaal voorin de bek vasthouden. Gewoon een voelen wat er gebeurd en de mogelijkheid behouden de aasvis los te laten. Zijn wij vissers niet blij mee maar het is een logisch gevolg van de drukte op bepaalde stekken. Gek zijn ze niet hoor, daar beneden!
De aarde begint dan plots te beven. Nee geen aardbeving, geen T-Rex op zoek naar een snack… Hendrik Jan komt aangereden in zijn Berlijnse muur op wielen. Hoekig, geen onnodige versieringen en hij doet wat hij moet doen… Haha, ik zei het gister nog tegen Sander. Verbaasd me niets als hij ook langskomt! Michel en zoon Bas zitten naast hem. Terwijl we staan te praten wordt mijn aasvis gepakt en weer losgelaten. Lekker laten liggen, misschien komt ze nog een keer…
HJ en Michel gaan verderop kijken. Mijn dobber knalt weer onder, blijft even staan en loopt dan schitterend traag weg onder het ijs. Ik draai de lijn strak en ga vol in de hengel hangen. Zo, weer een beste! Dan opeens een enorme knal. Vol verbazing zie ik mijn reel op de kade stuiteren. Wat? Huh? Ik grijp de reel, maak nog even contact met de vis maar deze schiet direct los. Kanonne, wat is dit nu weer?! De reelhouder lijkt in de loop der tijd langzaam losgedraaid te zijn, iets anders kan ik niet verzinnen. Gelukkig is er geen echte schade, had me ook zomaar een paar hengelogen kunnen kosten… Gaat in ieder geval lekker zo! 3-0 voor de onderwaterwereld!
HJ en Michel komen een uur later weer terug. Geen enkele actie. Sander heeft inmiddels wel vis te pakken en ook Arend die later aankwam heeft direct prijs met een slanke 111. Michel gaat aan de overkant zitten, HJ komt bij mij staan. Sander heeft één van zijn twee hengels nog naast de mijne liggen. Als de dobber hard ondersnokt bedenk ik me geen moment. ‘Die is dan voor mij’. Een stevige 90er mag even later poseren voor de camera.
Arend: Komt als laatste, vangt als eerste!
Als het op je eigen hengels niet wil…
Een klein uurtje later horen we Michel roepen. Een hoepelronde paarsroze?! hengel steekt strak af tegen de donker gekleurde boot. Al snel wordt duidelijk dat het een beste vis betreft en dus springt HJ met Bas in de auto om te assisteren bij het maken van de foto’s.
Roze hengel, wat zal die snoek gebaald hebben…
De vis blijkt 107. Ook Sander heeft inmiddels een tweetal meters te pakken. 106 en 112 waarbij vooral de 106 erg imposant was qua bouw. Het loopt aardig door dus met de dikke snoeken, maar ik zit gewoon niet echt lekker te vissen. Terwijl HJ onderweg terug is schiet plots zijn dobber weg onder het ijs. Ik zie hem nog niet aankomen en besluit toch maar aan te slaan. Zo is ook vis nummer twee vandaag voor mij gevangen op andermans hengel. Je moet wat, zegmaar…
Toch een beetje ‘hun vis’
Dan gaat het verderop helemaal los. Sander komt de een na de andere aasvis halen en passeert al snel de 10 vissen. HJ en ik staan erbij en kijken ernaar. Lang houden we vol, ze komen hier vanzelf wel langs… Toch? Op den duur wordt het toch echt te gek en besluiten we ook die kant op te verkassen. Die keuze maken we te laat… Ik vang direct een mooie dikke 95er maar daarna is het helemaal over. Weer een uur later zie ik dan Sander en Henk terug zijn gegaan naar de stek van vanmorgen, daar waar HJ en ik zaten dus. Let maar op, die gaan dik scoren daar, zeggen HJ en ik tegen elkaar terwijl we de spullen opruimen.
95cm vetklep
HJ en Michel gaan huiswaarts, ik ga mijn tweede plan in uitvoering brengen. Weg uit de drukte, lekker helemaal alleen aan een grote rivierplas staan. Gewoon echt vissen, als ik eerlijk ben. Ik zeg Sander en Henk gedag en stap weer in de auto. Onderweg krijg ik weer echt zin, zin om naar ‘mijn plas’ te gaan. Het is deze plas waar elk jaar iets geks gebeurd. Het weekend van 20 februari is er een die in mijn geheugen gegrift staat. Warm of koud, ijs of geen ijs, het is dit weekend dat de snoeken er het talud opkruipen. Niet een week eerder, maar ook een week later heb ik zelden succes. Gisteren ben ik al even wezen kijken, maar 98% van de plas lag nog dicht. Toch heb ik er, geen het smelttempo vanochtend, best vertrouwen in dat de plas nu open ligt.
Eenmaal aangekomen blijkt dat inderdaad zo te zijn. Althans, het grootste gedeelte van het talud ligt vrij. Ik zie dat één hele grote schots een boel kleine schotsen tegenhoud. Als ik die grote schots weet te breken is ook dat gedeelte van het talud in no time vrij. Regelen dus en ik zoek een zware tak. Half uurtje duwen en breken, maar dan kan het vissen echt beginnen. Ik begin bovenwinds en vis zo achter het ijs aan. Jerkbait aan de speld, ik hoef niet eens na te denken welke. De eigenbouw Fatboy heeft een dodelijke wiebel voor deze tijd van het jaar, waarbij de 2 forse ratels het helemaal afmaken.
Het is altijd even wennen, die eerste sessie van het jaar. Niet staren naar dobbers of een shadje optillen, maar met veel gevoel een hybride terugvissen. Voelen wat de jerkbait doet, in de gaten houden waar hij is en bovenal: 100% concentratie voor zelfs het meest minieme tikje. Dit is geen visserij van aantallen, dit is vechten voor een beet.
En zo begint het concentratiespelletje. Ingooien, 10-15 seconden laten afzinken naar een meter of 3 en dan zeer traag binnenvissen. Twee, drie, misschien vier rustige haaltjes en dan een pauze van één á twee seconden. Juist die pauzemomenten zijn dodelijk, als de jerkbait op zijn plek nog wat nawiebelt. Met de straffe wind is het lastig om ook tijdens deze pauzes de lijn goed strak te houden. We belangrijk, voor die minimale tikjes soms! De frustratie van vanmorgen glijd van me af. Ik sta heerlijk te vissen! Wat een genot om die jerkbait twee meter diep te zien aankomen, dromend van een grote donkere schim, gevolgd door een kijkje in de bek van een mega zware snoek…
Het is een vreemde gewaarwording. Met een jerkbait zigzaggend tussen de laatste ijsschotsen doorvissen. Twee jaar geleden verklaarde ik mezelf compleet voor gek onder de diezelfde omstandigheden. Ook toen lag zeker 70% van de plas nog dicht. Het werden misschien wel mijn beste twee uurtjes aller tijden. Twee absurd dikke snoeken, 112 en 103, een volger van soortgelijk formaat en een losser van tegen de 90. Ze gingen allemaal voor de jerkbait en dat betekend dat het nu ook gewoon kan. Garantie? Nee, maar het is wel weer het weekend van de twintigste…
En dan, na anderhalf uur gooien loopt mijn jerkbait vast tijdens het uitglijden. Ik sla mijn zware St. Croix helemaal dubbel en de hengel blijft vervolgens in deze houding staan. Nee toch? Vast? Niet deze jerkbait! Dan gebeurt het ongelofelijke, ik zit wel vast maar op de goede mannier! Traag loopt de lijn naar rechts. Valsgehaakte karper of zo? Direct wordt mijn vraag beantwoord door het onmiskenbare kopschudden van een megasnoek. De lijn scheert een meter van links naar rechts door het oppervlak. Snoekslagen zoals alleen de echte oma’s dat kunnen. In de tropen kennen ze het principe ‘bow to the tarpon’, in Holland zweten we peentjes voor het headbangen van de snoek.
Gelukkig overleef ik de klappen, waarna ik vol in de hengel ga hangen om de vis weg te houden bij het talud. De rand is steil en de mosseltjes zijn scherp. Ik heb echter nul in te brengen als de vis enkele meters lijn van de spoel rost. Wat is dit voor een monster? De run stopt en langzaam win ik wat lijn. Het gewicht aan de andere kant van de lijn is gigantisch, bijna on-snoeks. Ik voel de vis aanzetten, een gigantische kolk draait weg en de volgende run wordt ingezet. Weer nader ik de kritische taludrand. Met de duim op de spoel zet ik maximaal druk en dan…
…
Mijn jerkbait hangt stil in het water, ik ga er even bij zitten. Geen vrijwillige keuze, moet gewoon. Zeker een minuut lang tuur ik stilletjes over het water. Langzaam maar zeker dringt het tot me door dat dit toch wel echt absurd groot moet zijn geweest. Het mentale gevecht barst los. Had ik meer risico moeten nemen en de vis toch wat meer moeten laten gaan? ‘Tuurlijk niet zegt het andere stemmetje, de vis de mossels had bereikt was het nog veel zuurder geweest. Ik praktiseer er nog even over en kan enkel concluderen dat ik niets fout deed. Botte pech, gewoon dikke vette pech…
Ik vis nog door tot donker. Zeker drie keer kam ik het hele gebied rond de aanbeet nog uit. De concentratie is zoek, ik krijg amper een fatsoenlijke actie uit de jerkbait. Moet mijn verlies even delen en bel Sander. Alweer een foute beslissing… In ‘mijn’ wak ging het helemaal los. Precies zoals voorspeld… Vijf 110+ers waaronder een 120 geloof ik dat hij zegt. Ik hoor het amper, mijn gedachten dwalen weer af.
Thuis zeg ik niet veel. Dit zijn van die dingen waar je maar niet over uit kunt. Ja we verspelen allemaal wel eens een grote vis, maar alles deed vermoeden dat dit er één van de buitencategorie was. Vlak voor de paai, oude rivierplas, het recept voor een absurd monster. Helaas, de kennis dat ze er ligt is alles wat rest. And we’ll always remember her as the one that got away… Waren dat niet de allergrootsten?
Na een woelige nacht zit ik op mijn werk. Weinig concentratie, belachelijk wat deze hobby eigenlijk met me doet. Heeft ook wel weer wat, is dit eigenlijk niet onderdeel van de beleving? Buiten schijnt het zonnetje, wind is ook identiek aan die van gisteren. Naarmate de dag vordert kijk ik vaker en vaker naar buiten. Ik weet wat ik moet doen en loop naar de baas. Is het goed als ik een half uur eerder weg ga? Haal ik morgen weer in. Geen probleem gelukkig en zo sprint ik om vier uur naar huis. De spullen liggen nog in de auto (toeval…?!) en laag vliegend sjees ik naar ‘mijn plas’.
Polaroid op de neus, onthaakmat klaarleggen voor het geval dat, en gooien maar. Uiteraard begin ik op de plek waar ik gisteren die zware vis loste. Complete onzin natuurlijk, want die vis ligt daar heus niet meer, of laat zich in ieder geval niet direct weer foppen… Ik tuur even over het water en ga over in een soort contactgestoorde vismodus. Vogels? Ik hoor ze niet. Prachtige luchten? Nooit gezien… Enkel die hengeltop en dichterbij komende jerkbait krijgen mijn aandacht.
Stukje bij beetje schuif ik op langs het talud. Geheel in lijn der verwachting geen vastloper op een tweetonner. Toch heb ik er veel vertrouwen in. Al is het een 70er, ik moet gewoon wat vangen. Het is vandaag de twintigste!
Als ik het einde van het talud nader begin ik te twijfelen. Zonnetje zakt rap weg en in deze hoek vang ik eigenlijk nooit vis. Is ook nog dieper dan de rest. Goede stuk pakken? Nee, gewoon afmaken dit stukje talud. Geen half werk nu. En dan, op de laatste worp van de waaier, wordt mijn jerkbait met een brute klap gegrepen, niet eens zo ver uit de kant. Mijn jerkbait zag ik letterlijk verdwijnen, al zag ik absoluut geen snoek! De reactie is perfect: Hengel krom! Traag komt een dikke metervis voorbij zwemmen. Jerkbait nergens te zien. Weer begint het kopschudden en ook neemt de vis een knappe run. Staat in geen verhouding tot wat me gisteren overkwam, maar dat voel ik even niet. Wat ik voel is voldoening en hoe!
Ik heb bij deze visserij standaard mijn schepnet bij me en die komt nu erg goed van pas. Één blik in ‘het laadruim’ leert me dat de Fatboy helemaal achterin zit. Afdeling lang parkeren zegmaar… Kieuwgreep is gegarandeerd twee maal twee nul in mijn vingers, dat gaan we niet doen dus. Ik schep de vis en beur haar op de onthaakmat. Jongens, wat een geweldige goedmaker!
Ontlading
De vis zit gelukkig slechts met één haakpunt vast en is zodoende snel bevrijdt van de jerkbait. Ik zet de camera op het statief en schiet direct een paar platen. Geweldig licht nu met de zon net boven de bomen. Dan de statistieken. 107, zoiets had ik al geschat. Het gewicht ben ik ook benieuwd naar, 12 kilo volgens mijn nieuwe ReubenHeaton. Echt een topgewicht! Vorig jaar ving ik nota bene een 126 van 12 kilo! Ook meerdere vissen van tussen de 110 en 115 zaten rond dat gewicht.
Met recht een beer van een snoek!
Nog even bewonder ik haar in volle glorie. Fantastisch hoe het zonlicht breekt op het schubbenpatroon. Tijd om afscheid te nemen. Ze mag weer terug naar haar talud, op mijn plas welteverstaan. Als ik haar op de onthaakmat in het water laat glijden komt ze direct overeind. Met rustige slagen zoekt ze de diepte op. Alsof ze zeggen wil: Alsjeblieft, hou je nu op met zeuren?
Gelijk heeft ze. De contactgestoorde vismodus is niet langer nodig. Het laatste kwartier licht besteed ik turend over het water. Het is goed zo. Ik heb wat ik wilde…
Groet,
Volkmar Strikkers
Een Vangstverslag met een hele grote V…
Prachtig!
Een Vangstverslag met een wel hele grote V…
Prachtig!
wanneer komt je boek uit ? :>) mooi geschreven stukje beleving…
grt.Cornelis
Vet
Heerlijk verhaal Volkmar! Prachtig verwoord! Voor mij is dit zo herkenbaar , om te gaan voor de moeilijkere vissen. Maar de beloning die soms volgt is er dan ook naar. Zoveel groter….
Gr Walter
De aanhouder heeft weer gewonnen! Klasse!