Texas dag 7: de laatse dag vissen
Net als gisteren vis ik ook vandaag weer samen met John. Na te hebben getrailerd varen we daar waar we gisteren stroomafwaarts hebben gevist nu een behoorlijk stuk stroomopwaarts. We installeren de hengels op enkele mooie plekken en al heel snel komen de eerste beten en vangen we onze eerste vissen. Ook nu gaat het weer om vissen van ongeveer een meter of iets daarboven. Op het materiaal waar we mee vissen bieden deze eigenlijk te weinig sport. Ik heb voor deze trip mijn drie 2,70 meter lang zware glasvezel Rodvisions meerval hengels meegenomen. Deze zijn voorzien van Shimano Spheros 14000A molens gevuld met witte Berkeley Wiplash lijn met een trekkracht van 100 pond. Omdat we in totaal met vijf hengels vissen (vier op de kant en 1 uit de boot) vissen we daarnaast nog met 2 hengels van Kirk. Dit zijn korte Shakespeare Ugly Sticks voorzien van Penn 760 Liveliner (type baitrunner) molens. Alhoewel het materiaal van Kirk overduidelijk zeer intensief is gebruikt is het technisch in redelijk goede staat. De spoelen van de Penn molens zijn voorzien van zeer dikke 150 ponds Powerpro. Zou genoeg moeten zijn…
Om ongeveer 11.00 uur wordt ik gebeld door Kirk. Hendrik-jan en Roel hebben een dikke vis bij de boot! We halen onze hengels snel binnen en varen volgas naar hun toe. Alhoewel Gars doordat ze beschikken over longen buiten het water redelijk lang in leven kunnen blijven (volgens Kirk wel zo’n 2 a 3 uur) zijn we binnen enkele minuten ter plaatse. Daar treffen we een zeer gelukkige Roel aan die zijn tweede honderd-plus ponder deze week in de boot heeft liggen. Omdat we de foto’s van de afgelopen week welke zijn geschoten met de vis en de vanger in het water overduidelijk de mooiste vonden, besluiten we deze vis alleen op dergelijke wijze te fotograferen. De vis die 201cm en 135 pond blijkt te wegen wordt na te zijn “getagt” gefotografeerd tezamen met een van oor-tot-oor glunderende Roel. Na de fotosessie zwemt de Gar zonder enig probleem weg waarmee de 5e honderd-ponder op deze laatste visdag een feit is. We praten nog wat na over deze vangst en de dril die bijzonder lastig blijkt te zijn geweest. Door de vele obstakels (bomen en takken in het water) had Roel de vis zeer kort moeten houden en de vis uit alle macht moesten blokken wat van de dril een hachelijk avontuur had gemaakt.
Striped Bass
Na elkaar wederom succes gewenst te hebben varen John en ik met Byron weer stroomopwaarts. Er moet tenslotte gevist worden. We vinden een mooie stek en zetten onze hengels weer uit om te wachten op de dingen die komen gaan. Tussen de aanbeten door vissen met lichte hengeltjes op catfish. Daarbij weet ik nog een fotogenieke Striped Bass te vangen die naast de vele Gars, Catfish, Turtles en Buffelo Carps rondzwemmen op deze rivier. Wachtend op een aanbeet zien we enkele herten een eindje verderop de rivier oversteken. Wat is het hier prachtig en wat is de rust hier overweldigend.
Lang hoeven we niet te wachten, want al snel hebben we weer beet en vangen we een kleine Gar. Bij één van de volgende beten gaat er iets mis. Terwijl we een andere vis aan het drillen zijn komen we er achter dat een Fox beetverklikker heeft geweigerd (het wieltje waar de lijn overheen loopt draait niet goed) en dat we ook op deze hengel beet hebben. En goed ook. Aangekomen bij deze hengel blijkt de spoel nagenoeg leeg! Alleen het nylon wat ik onder de Berkeley Wiplash dyneema heb gespoeld (tegen het slippen op de spoel) is nog zichtbaar. Snel springt John op de kant om daar zijn vis te verder uit te drillen. Ik pak de hengel en begin stroomafwaarts varend snel lijn op de winden. De vis, als deze er tenminste nog aan zit, is inmiddels zo’n 300 meter stroomafwaarts gezwommen. Bij de dobber aangekomen zie ik dat de lijn in een tak zit en de dobber niet meer beweegt. Ik besluit strak te draaien en aan te slaan. Raak! Even later kan ik een kleine Gar landen. We varen terug om John op te pikken die nog steeds een Gar aan de lijn heeft. We onthaken de (kleine) Gar en snel varen we weer richting onze nog uitstaande hengels.
Als we terugvaren krijgen we weer een aanbeet. Snel pakt John de hengel weer en varen we, inmiddels routinematig, achter de vis aan De dobber koerst daarbij regelrecht op een midden in de rivier gelegen drijvende boom af. Dit gaat fout, denk ik bij mezelf. Als de dobber vlak bij de boom is besluit John in een wanhoopspoging toch maar strak te draaien en aan te slaan. Hoewel de haak oberduidelijk in het obstakel vast zit voelt John wel een vis trekken. De lijn blijft echter vast zitten we besluiten zo dicht mogelijk naar de omgevallen boom toe te varen. Ik pak de tak van de boom vast en probeer de boel te lichten. Dit lukt gedeeltelijk waardoor we redelijk goed kunnen zien hoe de lijn verward zit. Ontwarren blijkt een te grote opgave maar wat wel mogelijk blijkt is met een pikhaak het stuk lijn op te pakken dat rechtstreeks contact heeft met de vis. We snijden op dit punt de lijn door en knopen deze razendsnel aan de hoofdlijn van een andere hengel. Hierna kan John de boel wederom strak trekken waarna hij rechtstreeks contact heeft met de vis en deze na een korte dril kan landen. Ook nu gaat het echter weer om een kleine vis. We beginnen er een beetje flauw van te worden. Alhoewel we regelmatig dikke vissen zien rollen, vangen we alleen maar kleine gars. Leuk hoor, maar we komen toch echt voor de grotere jongens.
We verbazen er ons ook over dat al onze vissen ofwel klein zijn , ofwel meteen 100+ pond. Hoe kan het dat we geen “tussenformaat” vangen? Die moeten er toch ook zitten? Veel tijd om hierover na te denken krijgen we niet want wederom loopt er een beetverklikker te fluiten. Omdat we run-om run vissen is het na de vis van John nu weer mijn beurt. Ook deze Gar zwemt weer rustig maar gedecideerd stroomafwaarts. We volgen de vis al zo’n 200 meter als de vis besluit stroomopwaarts te gaan zwemmen. Byron draait de boot stroomafwaarts van de vis waardoor ik de gelegenheid krijg met een van mij afzwemmende vis goed aan te slaan. De aanslag is raak. De vis komt schuin naar ons toe zwemmen waardoor ik het idee heb dat het weer om een kleinere vis gaat. Bij de boot aangekomen draait de vis zich om en word mijn zware glashengel in een hoepel getrokken en begint de slip aangenaam te krijsen. This is a good fish! Ik moet zwaar in de hengel hangen om de vis onder controle te proberen te krijgen. De vis knokt hard en neemt met enige regelmaat 10-20 meter lijn. Op sommige momenten blijft de overduidelijk grote Gar echter gewoon diep zwemmen zonder zich, zo lijkt het althans, al te druk te maken. Ondanks dat is de vis echter zeer moeilijk te liften. Harder trekken aan de hengel resulteert slechts in een top die nog dieper doorbuigt. De vechtstijl van deze Gar doet me denken aan een (grote) meerval.
Na 5 minuten zien we haar voor het eerst. Wouw! Dit is inderdaad een hele mooie. Met het losschieten na de sprong van een grote vis van gisteren nog vers in het geheugen probeer ik als de vis aanstalten maakt tot springen deze manoeuvre in de kiem te smoren door de hengeltop onder water te duwen en de vis “om” te trekken. Dat lukt, en de vis zwemt weer de diepte in. Na 15 minuten stevig drillen later ligt ze voor het eerst in volle glorie langs de boot. John heeft de lus waarmee we de vis de boot in zullen tillen al klaar gelegd. Als de vis zich rustig houd schuiven we de lus van achteren over mijn hengel richting de vis. De bedoeling daarbij is de lus achter de kop te schuiven waarna deze wordt aangetrokken en de vis niet meer weg kan. De Gar blijkt echter niet zo gecharmeerd van dit snode plan en knalt er voordat we de lus kunnen aantrekken hard vandoor. Ook een 2e poging mislukt, maar bij de derde poging is het raak en heeft John de vis klemvast in de houdgreep. Yes! We hebben hem! De vis wordt met vereende krachten de boot in getild. Nieuwsgierig naar de lengte meten we de vis op. Het meetlint stopt bij 205cm, terwijl de buikomtrek ruim 86cm bedraagt. Daarmee komt de vis volgens de berekeningen uit op zo’n 133 pond. Snel bellen we Roel en Hendrik-Jan om ze het goede nieuws te vertellen. Ze liggen een stuk stroomopwaarts en we besluiten naar hun toe te varen voor het maken van foto’s. Omdat de meeste stukken oever veel te zacht en te modderig zijn valt het niet mee om een goede plek te vinden waar we de kant op kunnen, maar toch vinden we een plek waar de bodem harder is en ondiep wegloopt. Omdat ik geen zin heb om op de kant te worstelen met deze vis beskuiten we alleen foto’s in het water te maken. Deze foto’s vinden we sowieso het mooist maar ook is het in het water veel gemakkelijker deze grote en zware vissen te tillen.
Garrrrrrrrrrr
In volle glorie
Een mooie afsluiting van een heerlijke week vissen!
Als de foto’s zijn gemaakt laat ik de vis los waarna ze meteen weer wegzwemt, ondanks dat ze toch best even op het droge is geweest. In dat opzicht verschilt een Gar hemelsbreed van een snoek die je toch echt meteen terug moet zetten. We schudden elkaar nogmaals de hand en genieten na. We vissen de laatste paar uurtjes van deze week uit waarna we richting trailerhelling koersen. Als de boot er uit wordt getrokken kijken we nog voor een laatste keer naar deze prachtige Trinity River die deze week enkele van haar schatten aan ons heeft prijsgegeven. Als we naar ons motel rijden zijn we dankbaar en voldaan.
Morgen zullen we naar Houston rijden waar we zullen overnachten voordat we zondag terugvliegen naar Schiphol. Maar niet voordat we nog even de Bass Pro onveilig zullen maken. De laatste avond eten en drinken we wat bij “Hooters”. Na een week vissen smaken onze biertjes en margarita’s bij de aanblik van de vele de rondborstige serveersters nóg beter. Het wordt tijd dat we naar huis gaan…
Jongens een prachtig verslag , ik heb genoten en wat een prachtige vissen .
Groeten Hennie
Tjonge jonge wat een mooie vissen nog op de laatste dag! Erg fraaie plaat ook die eerste van Roel.
Jullie zijn alleen de foto’s van hooters vergeten te plaatsen? Of mis ik nu iets? :- )