Te snel
Het was alweer enige tijd geleden dat ik met Michel de roofvis achter de vodden heb gezeten. Ik had er dan ook direct zin toen we elkaar spraken. Een dag en locatie worden afgesproken. Het uitgezochte water bevat echte kanjers. Sterker, de kans op een grote vis is groter dan een kleine. Daar staat wel tegenover dat het niet aantallen vangen is. Specimen hunting zeg maar.
Er staat nog een vier op de digitale klok naast mijn bed. Stilletjes sluip ik uit het warme bed en in mijn viskloffie. Gauw een paar boterhammen klaarmaken en versie koffie in de thermoskan. Met een uurtje rijden voor de boeg heb ik nog even bedenk ik mij. Ik neem op het gemak de weersverwachting door op het internet. Het kon nog wel eens een natte bedoening worden vandaag….
Ik stap in de auto en schrik nog wakkerder dan ik al was. De navigatie meent het beter te weten dan ik en stelt de reistijd op tenminste anderhalfuur. Aiaiai… Wat nu? Michel bellen heeft niet heel veel zin want hij zal al de nodige kilometers hebben afgelegd. Te laat komen dan? Er zijn Dutchanglers voor minder gekielhaald.
Ik besluit gas te geven. Zoveel als ik durf. De verwachte aankomsttijd op het navigatiescherm loopt gestaag terug. Ik rijd terug in de tijd. En snel ook. Elk moment verwacht ik de achterlichten te zien van Michel zijn trailer of blauwe zwaailichten in mijn binnenspiegel. Geen van beide is gebeurt als ik alleen bij de trailerhelling arriveer. Ik ben op tijd en hij niet. Hmmm…. snode plannen komen op in mijn gedachten.
Michel arriveert echter met een goed humeur en ik vergeet mijn kamikaze-acties van eerder deze ochtend. We varen de plas op. Heerlijk zo bij het ochtendgloren op het water. De Mercury brengt ons naar een plek waar we in het verleden al de nodige vissen hebben gevangen. Maar wat we ook proberen, aanbeten op de aasvissen blijven uit. Ook kunstaas wordt genegeerd. Nog een drift en het is mooi geweest. Terwijl Michel een andere montage aan het knutselen is speur ik het wateroppervlak af naar zijn dobber. Ik pak zijn hengel en voel een lichte weerstand. Nog even wachten en ik sla aan. Vis! Michel drilt de vis. Een metervis komt aan de oppervlakte. Zouden ze dan nu los zijn? Nee, het blijft verder stil dus we verkassen naar een ander talud.
Mooie metervis
De weersverwachting had het een keer bij het juiste eind want de waterdruppels blijven vallen. Met de buien trekt ook de wind aan. Vissig weer zo stel ik mij voor en ik concentreer mij nog meer. Weer is het Michel zijn dobber die de diepte opzoekt. Voor de tweede keer deze morgen mag hij poseren met een metervis terwijl ik de foto’s neem.
Volgende keer wat blijer kijken… ook als het regent :P
Maar net als bij de eerste vis blijft het nu ook weer akelig stil. Na een minuut op dertig besluiten met te verkassen na een ondiep gelegen plaat. Een goede keuze want de fireball van Michel is gearresteerd door wat lijkt een snoekbaars. Een ‘bak’ verschijnt in het oppervlak en blijkt net de magische negentig centimeter te halen. Met enige routine pak ik de fotocamera terwijl Michel poseert.
Fraaie snoekbaars die de 90 centimeter net haalt
De vis lijkt verspreid te liggen want nu ook krijgen we geen beet meer. We besluiten de kanten uit te werpen. Eindelijk is daar dan voor mij loon na werken wanneer een snoek mijn roodwitte bulldog te pakken heeft. Niet voor lang want de snoek weet het weerhaakloze stuk rubber te lossen. Mijn waterdichte kleding begint inmiddels behoorlijk door te lekken als we besluiten een stuk te trollen. Ik knoop een Shadrap aan de andere kant van de Revo Toro. De korte nacht, wind en regen beginnen hun tol te eisen en ik begin wat te dommelen. Het is mij een raadsel hoe sommige vissers een hele dag kunnen trollen zonder in slaap te vallen. Nu is mijn rust echter van korte duur want met een geweldige beuk heeft iets mijn Shadrap te pakken heeft genomen. Michel kijkt me vragend aan. Ik moet hem het antwoord schuldig blijven. Ik weet simpelweg niet wat ik sta te drillen. Ineens is daar een staart. Huh? Ik blijk een grote roofblei te hebben gehaakt. De staartdreg volledig in de bek, dus geen toevalstreffer. We zijn beide verbaasd dat er hier (grote) rooblei zit. Maar ook dat deze geen moeite had een getrolde Shadrap vol te nemen. Eindelijk mag ik dan op de foto terwijl de regen onophoudelijk blijft vallen.
Roofblei op de super shadrap
Onweer is gearriveerd boven de plas. Niet iets waar ik nu heel vrolijk van kan worden. Buienrader laat zien dat er nog veel meer regen met donder en bliksem ons te wachten staat . We besluiten dat het welletjes is. Twee metersnoeken, een negentiger snoekbaars en een respectabele roofblei van net geen tachtig centimeter. Het kan slechter.
Na het traileren rijd ik als een soort van boetedoening voorbeeldig en zeker niet te hard naar huis. Het lijkt te hebben gewerkt want tot op heden heb ik nog geen post van het CJB ontvangen. Ze hebben vast de noodzaak begrepen daar in Leeuwarden.
Arno Ruijter
