Suriname 2013 Deel 2
Na mijn eerste week op de rivier gingen we weer naar de bewoonde wereld om de andere mannen op te halen. De andere mannen waren Ton, John en Danny en kwamen ongeveer gelijk met mij aan bij het huisje. Onder het genot van enkele “djogo’s” (literfles Surinaams bier) vertelde ik over mijn avonturen op de rivier waarbij de foto’s natuurlijk ook aandachtig werden bekeken.
We hadden een appartement gehuurd voor een maand en dat bleek goedkoper te zijn dan een paar nachten in een hotel. De volgende dag vertrokken we naar Nickery en dat de reis lang was is een understatement. Na twee en een halve dag waren we eindelijk op de bestemming aangekomen. Hè hè wat een trip. Afgezien van het feit dat de reis lang was, was het ook schitterend. Wat een verpletteren mooie natuur is het toch met ara’s, otters, kaaimannen en andere voor ons rare beesten.
Maar nu eerst vissen, terwijl Paul ging koken gingen wij dus proberen zo’n grote lau lau te vangen. Het werd niks, we vingen zelf helemaal niks, gelukkig hadden John en Ton wel actie met een kleine redtail en een kleine lau lau.
Als je op een nieuwe stek bent aangekomen zit je altijd vol van verwachting alleen blijft het hier ook vissen en niet alleen vangen, ook hier springen ze niet vanzelf de boot in. ’s Middags gingen we gooien met poppers op peacock baars (toukanari) en piranha’s. Voor de actieve onder ons is dit een geweldige visserij heel visueel en spectaculair maar wel vermoeiend in die hitte. De volgende dagen vingen we een paar mooie redtails waaronder een fraaie van 107 en wat kleiner exemplaren.
Ook vingen we nog koebie’s (een soort van kruising tussen een zeebaars en een snoekbaars) en allerlei kleinere soorten. Die koebie’s zijn gewoon te vangen met allerhande kunstaas werpend diagonaal gevist over de bodem. Sta er niet van te kijken als je er een vangt zonder staart, omdat die piranha’s ze aanvallen tijdens de dril.
’s Avonds al na een kwartiertje kreeg ik een aanbeet op een koebie filé op de hengel die ik naar de kant had gegooid. Langzaam zag ik de lijn van mijn spoel verdwijnen. De vis zwom dwars onder de boot door en dat maakte de aanslag er niet makkelijker op. Met de hengel tot aan het handvat in het water gaf ik een ram en moest ik de eerste run opvangen onder de boot. Toen ik aan de andere kant verder ging was de vis op snelheid gekomen en gaf ik volle bak druk met een bijna dichte slip. Na zo’n vijfenzeventig meter stopte die en kon ik dat hele stuk weer binnen draaien. Hij bleef nog wat bokken onder de boot en na een klein kwartiertje kwamen de bellen en kwam er een enorm beest boven. Yes, wat een bak, 195 tot aan de vork van de staart en zo’n kilootje of 90.
We meten tot de vork omdat ook hier de piranha’s vaak de rest van de staart er tijdens de dril er van af knabbelt. Na een paar dagen beneden de waterval gingen we de volgende dag door naar boven de waterval wat een wandeling van een uur met volle bepakking betekende. Gelukkig hoefde ik de buitenboordmotor niet te dragen, dat deden David en zijn maat. Respect hoor in 35 graden door het regenwoud langs de waterval. Het begon echt op een expeditie te lijken.
Toen we boven waren lag daar al een koreaal (uitgeholde boomstam) klaar waar we met z’n allen in gingen op weg naar het miereneiland. Na wat hachelijke momenten in de stroomversnelling met een afslaande motor bereikten we de bestemming.
David maakte kamp door wat bomen om te hakken en op een bepaalde manier samen te binden zodat we onze hangmatten er aan konden binden. Nadat er een bouwzeiltje over was gespannen zaten we nog droog ook. Na de eenvoudige maaltijd gingen we vissen. Het was echt te gek we vingen allemaal vis, redtails en spickerycatty’s (zebra meerval) het kon niet op. Op een gegeven moment hadden we met z’n vieren tegelijk beet wat een leuk plaatje opleverde.
De volgende dag probeerden we nog peacocks te vangen maar helaas lukte dit totaal niet. Ze zaten er niet, misschien was het water te hoog of zo. Gelukkig maakten de redtail’s en zebra meervallen een hoop goed. ‘s Nachts visten we op wolfsvis (anyoumara) in een smalle kreek met een stuk vis. Dit is wel een rare visserij want in plaats van stil zijn moet je met je aas op het water petsen. Dat beest is erg nieuwsgierig en gaat onderzoeken wat er aan de hand is en dan vind die je aas. Het is een erg spectaculair beest wat wild springt en vecht en ook nog goed smaakt.
Toen we naar een volgende plek gingen kwamen we langs een boom die vol zat met van die schitterende ara’s. Daar ving John een raar soort meervalletje die we nog niet eerder hadden gevangen het bleek om een praprari te gaan. Dat is zo leuk van het vissen in een vreemd land, je weet vaak niet wat er boven komt.
’s Avonds visten we weer met z’n vieren uit de boot wat vistechnisch gezien niet ideaal is maar wel gezellig en je ziet een hoop vis binnen komen. Dit is wel een moment om wat te gaan uitproberen. De meeste van ons viste met een gewone onderlijn van dik kevlar en een gamakatsu 6/0 meervalhaak. Door slechte ervaringen in het verleden ben ik niet zo’n fan van circle hooks maar dit leek me wel het moment om ze weer eens een kans te geven. Ik moet zeggen dat het begon op te vallen dat alles er bij mij aan bleef hangen wat ik haakte, dit in tegenstelling tot de andere heren die wel eens mis sloegen of losschieters hadden. Uiteindelijk was Ton spekkoper met de grootste spickerycatty van meer dan een meter en tot grote hilariteit van iedereen ving ik ook nog een praprari.
Na een paar dagen gingen we weer terug naar beneden waar Paul nieuwe voorraden had gehaald waaronder een heerlijk koud biertje. Het water was inmiddels meer dan een meter gezakt dus was de kans toegenomen dat we peacock’s gingen vangen. Gelukkig bleek dit ook zo en we vingen allemaal wat van die schitterende vissen op allerhande poppers.
Het einde kwam in zicht en de boog was niet meer zo gespannen bij Ton en mij dus besloten we relaxt wat te gaan koebie vissen met van die blad pilkertje en gewone shad’s. Je moet er wel genoeg van mee nemen want die koebie’s hebben ook tandjes net als die piranha’s. Natuurlijk gooiden we ook één hengeltje uit met een brok koebie, je weet immers maar nooit. Dat dit een goed idee was bleek al snel toen Ton zijn baitrunner begon te krijsen.
Omdat hij er vorige week al één had verspeelt en we nu tussen de rotsen in een diep gat visten stond z’n slib op full pull! Toen de vis gas gaf begon alles wel brak te klinken maar het bleef heel en de vis kwam binnen en was weer een kneiter van een lau lau van 186cm. Wat een geweldige afsluiter dachten we alleen was de koek nog niet op en ving Ton er de volgende dag weer één van het zelfde maatje.
Zelf haakte ik nog z’n vreemde witte vis die ze een pasisi noemen, volgens de gids was dit zeer bijzonder en later bleek dat dit de eerste geregistreerde vangst was van deze soort zo hoog stroomopwaarts.
Toen we later in het kamp terug kwamen hadden John en Danny ieder een enorme peacock gevangen wat voor hun ook een mooie afsluiter was.
Het was weer mooi geweest. Zoals dat bij mij altijd gaat worden de nieuwe plannen voor volgend jaar alweer gesmeed dus wie weet komt er nog een vervolg.
Groet Jan Kiel
Mijn ‘bucket list’ is weer een stukje langer geworden Jan. Top!
Genieten dit Jan! Wat een avontuur zo weken achtereen in de jungle. Zal een beste omschakeling geweest zijn terug in Nederland…
Groet,
Volkmar
Erg gaaf verhaal en foto’s. Het is een prachtig land, hoop dat ik bij een volgend bezoek ook een dergelijke trip kan maken.
Super!! Wat een mooie vissen! Gr. John
Prachtig, gave video ook!