Striped Bass vissen in Montauk NY
Het zal zo’n 8 jaar geleden zijn dat ik ergens een foto van een grote Striped Bass voorbij zag komen. Haar stoere uitstraling, die prachtige strepen, de ruige stekels en haar indringende ogen maakte diepe indruk. Ooit zou ik ook zo’n “turbo-zeebaars” vangen, zo nam ik me voor.
In 2010 was ik voor mijn werk was ik in Las Vegas en door wat research op internet wist ik dat er in nabij gelegen Colorado River een klein maar interessant bestand aan “Trophy landlocked Stripers” (Striper is een ander woord Striped Bass) rondzwom. Topvissen met een gemiddeld gewicht van tussen de 25-35 lbs (11-15 kilo). Ik maakte contact met een gids met wie ik een dag lang zou gaan proberen er één te vangen. Jammer genoeg mislukte dat, de Stripers lieten zich niet zien. In datzelfde jaar ving ik in Texas in de Trinity River tijdens een trip waarop we het op Aligator Gar hadden gemunt per toeval mijn eerste Striped Bass. Daarbij ging het weliswaar om een visje van zeer bescheiden afmeting, maar toch.
Omdat er ook nogal wat andere visserijen en vissoorten op mijn verlanglijstje stonden zette ik de plannen voor het vangen van zo’n gestreepte rover weer een tijdje in de koelkast. Tot najaar 2013. Toen reisde ik in oktober tijdens de “ Fall Run” (de migratie waarbij grote hoeveelheden Striped Bass voor de kust van Montauk samenscholen in hun trek naar het Zuiden) samen met John Smit naar Montauk NY om een weekend lang een poging te wagen. Om onze kansen te vergroten hadden we voor deze trip contact opgenomen met de zeer ervaren Striped Bass visser Jeff Nichols (www.secondchoicecharters.com)
Jeff’s leven draait volledig om deze markante vis en vorig jaar verscheen er van zijn hand het lezenswaardige, vermakelijke, schokkende maar ook zeer informatieve boek “Caught”. Hierin beschrijft Jeff behalve zijn “nogal” kleurrijke leven welke grotendeels in het teken van de Striped Bass staat zijn avonturen rondom zijn Striped Bass verslaving. Een groot deel van zijn boek beschrijft tevens de problemen rondom de overbevissing en de illegale verkoop van Striped Bass op de zwarte markt waarmee deze culinair hoog gewaardeerde vis momenteel, ruim 30 jaar nadat deze door overbevissing nagenoeg was verdwenen, wederom wordt geconfronteerd.
Montauk NY
In Montauk, gelegen in de staat New York op het meest oostelijke puntje van het schiereiland Long Island draait alles om de visserij en tegenwoordig ook om het toerisme. Dit laatste omdat Montauk en ook de “posh” Hamptons de afgelopen jaren zeer populair geworden zijn als strand – en badplaats. Wie wel eens op Amerikaanse zoutwater hengelsport forums rondneust (o.a. www.stripersonline.com) komt Montauk regelmatig tegen als “the place to be” voor het vissen op deze populaire sportvis. Montauk wordt zelfs de “Sportfishing Capital of the World” genoemd. In Noord-Oost Amerika draait de zoute sportvisserij sowieso voor een groot deel op deze Stripers. De Striped Bass is zelgs benoemd tot “Statefish” van aan aantal in het Noordoosten van de US gelegen Staten. Tienduizenden Amerikanen vissen er regelmatig op, zowel vanuit de boot als vanaf de kant (surf-casting).
Compleet uitgeroeid in de jaren 80
Begin jaren 70 zwommen er in de Atlantische Ocean voor de Noord-Oost kust van Amerika enorme aantallen Striped bass. Zowel de commerciële als de recreatie visserij vierde hoogtij en het leek allemaal niet op te kunnen. Elk jaar weer werden steeds grotere aantallen Striped Bass gevangen. Totdat eind jaren 70 duidelijk werd dat het ook in de Atlantische Oceaan niet mogelijk blijkt ongelimiteerd vis weg te vangen zonder dat dit gevolgen heeft voor de visstand. In slechts enkele jaren tijd ontstond er een dramatische situatie. Het bestand ging zelfs zo hard achteruit dat er gevreesd werd voor een voor totaal verdwijnen van deze bij zoveel Amerikanen geliefde sport – en consumptie vis.
De overheid greep hard in er werden strenge vangstquota vastgesteld. In sommige Staten werd zelfs een totaal verbod voor 5 jaar voor de visserij op Stripers afgekondigd in een poging het tij te keren en de vis van de ondergang te redden. De maatregelen hadden effect en in het midden van de jaren 80 was de Striped Bass weer terug van weggeweest. De yanks konden weer genieten van hun vis en van hun sport!
De Homo Sapiens blijkt echter uiterst hardleers. Geld, hebzucht, slecht management, een slapende overheid en een haperend controle systeem hebben wederom gezorgd voor een situatie die volgens biologen en visserijdeskundigen zeer snel aan het verslechteren is. De enorme scholen vissen die jaar in jaar uit voor de kust van o.a. Montauk voorbij trokken zijn nog maar een fractie in omvang van wat ze zo’n 10 jaar geleden waren. Door steeds betere en efficiëntere vistechnieken wordt er nog steeds behoorlijk gevangen maar uit heel veel signalen is op te maken dat een situatie zoals in de jaren 70 binnen enkele jaren wel eens bewaarheid zou kunnen worden. Stelselmatige overbevissing door beroepsvissers, een levendige handel van Striped Bass op de zwarte markt en ook de in Amerika grootschalige sportvisserij waarbij lang niet iedereen zich houdt aan de vangst limiet van 2 Stripers per dag zorgt voor een situatie zoals we die helaas over de hele wereld zien. En daarvoor hoeven we niet eens over de grens te kijken.
Het is overal hetzelfde
De dramatische situatie van de zeebaars in Europa, het compleet kapot geviste IJsselmeer en sinds kort ook de alarmerende situatie rondom de Benedenrivieren, het is overal hetzelfde liedje. Politieke nitwitten als Sharon Dijksma weigeren in hun eeuwige drang naar het sparen van zowel kool als geit om de maatregelen te nemen die nodig zijn om een goede toekomstige visstand te garanderen. Bovendien laten nóg dommere ambtenaren en overheden zich steeds weer verleiden om tegen alle signalen, rapporten en het gezonde verstand in wederom nieuwe vergunningen af te geven aan “zielige” beroepsvissers voor hun destructieve visserij met zegens en kieuwnetten. We staan er bij en we kijken ernaar.
Najaar 2013, eerste kennismaking met Montauk
Met een huurauto rijden we vanaf New York over de Highway 27 naar Montauk, een rit van zo’n 3 uur. Hier hebben we afgesproken met Jeff. De rit via de idyllische “Hamptons” is prachtig. Het is herfst en de bomen laten zich in de mooiste kleuren van hun beste kant zien. Al in Nederland zagen we dat een voorspelde wind van BF 6 wel eens roet in het eten zou kunnen gooien. S’avonds ontmoeten we Jeff en bespreken met hem onze opties. Omdat de grootste vissen voornamelijk s’nachts worden gevangen was het ons oorspronkelijke plan om vooral tijdens die nachtelijke uren te vissen. Omdat het echter hard waait en er grote golven staan moeten we dat plan al meteen laten varen. Het is zelfs maar zeer de vraag of we morgen überhaupt kunnen uitvaren.
Onverantwoord
We checken daarom maar in in ons motel en slapen wat totdat Jeff ons de volgende ochtend in alle vroegte komt ophalen. Er staat nog steeds een harde wind maar we gaan het proberen. Als het niet verantwoord blijkt zullen we teruggaan, zo beloven we onszelf. In de haven lijkt de wind mee te vallen maar eenmaal buiten wordt het naarmate we verder de zee op komen steeds ruiger. Halverwege concluderen we dat het onverstandig is om verder te varen en we besluiten om terug te gaan. Hoe graag we ook een grote Striped Bass willen vangen, onze levens zijn ons nog net iets liever.. Noodgedwongen gaan we het vanaf het strand proberen. Echter ook dit blijkt door de grote golven onbegonnen werk. Er zit niets anders op dan afwachten of de wind wat wil gaan liggen, iets wat volgens de voorspellingen later die middag het geval zal zijn.
De eerste Striped Bass!
De voorspellingen kloppen aardig en die middag varen we opnieuw uit. Er staan nog steeds grote golven maar het is net te doen. Aangekomen op de stek zien we grote aantallen vogels herhaaldelijk in het water duiken. Vis! Niet veel later zoeven onze pilkers door de lucht richting de “Feeding Frenzy” en nagenoeg meteen krijgen we beide een vlammende aanbeet waarop we met een kromme hengel staan. Feest! De grote school met jagende vissen blijken echter voornamelijk te bestaan uit Bluefish. Een mooie en zeer sterke vis met scherpe tandjes. Vissen tussen de duikende vogels blijkt garant te staan voor het vangen van hardvechtende Bluefish na Bluefish. Prachtig natuurlijk maar toch zijn we daarvoor niet naar Montauk gekomen. Alhoewel.. tussen het vangen van de vele Bluefish door landen we allebei ook onze eerste echte Stripers. Weliswaar niet de giganten waar we op voorhand van droomden, maar gezien de omstandigheden zijn we er blij mee.
De volgende dag is de wind nog iets meer afgenomen en beginnen ook de zee en de golven wat te kalmeren. We gaan dan ook wederom een poging wagen, dit keer met paling als aas. Met paling worden gemiddeld genomen de grotere vissen gevangen. En laten we daar nou net voor gekomen zijn.. Maar wat we ook proberen, het lukt ons niet een om een grote Bass te vangen. Er zit zoveel Bluefish dat er geen doorkomen aan is. Als er al grote Stripers liggen dan is de Bluefish ze steeds voor. Onze palingen krijgen we steeds weer compleet in stukken gebeten terug.
Als we s’middags terugrijden naar de luchthaven JFK in New York hebben we niet gevangen waar we voor kwamen maar wel heerlijk gevist, veel nieuwe indrukken opgedaan en een kort maar mooi avontuur beleefd samen met Jeff die met zijn achtergrond als stand-up-comedian uitstekend gezelschap bleek en ons regelmatig kramp van het lachen bezorgde. En daarmee eindigt mijn 2e poging om een “slob”, “pig” of “cow-bass” te vangen. Maar wees eerlijk, is de weg ernaar toe niet mooier, spannender en uitdagender dan het uiteindelijke vangen zelf?
Can’t get the Striped Bass out of my head
Het najaar en winter 2013 verstrijken en vele mooie momenten worden beleefd. Hongerig naar avontuur en nieuwe uitdagingen beleef ik met John tijdens de kerstvakantie wederom een prachtig buitenlandavontuur op de Andaman eilanden. En ook in Nederland worden we uitstekend bedeeld met mooie vangsten. Maar toch, zo’n grote Striped Bass, ze blijft in mijn gedachten, zeker na het lezen van Jeff’s boek. De allerbeste tijd om zo’n vis te vangen, zo weet ik van Jeff, is tijdens de zomermaanden met volle maan. Misschien moet ik…
Ik houd contact en het is februari 2014 als ik Jeff vraag welke datum hij zou kiezen als ik wederom een poging willen wagen een grote Striper te vangen. Jeff antwoord me dat hij de periode met volle maan in de maand juli zou uitkiezen. Tijdens volle maan zijn de getijdestromen het sterkst en de kansen optimaal. Hmm.. Ik besluit om het thuis eens in de groep te gooien. Zeg schat, jij wou toch noch een keer naar New York??
Begin juli zit ik weer in het vliegtuig, dit keer met mijn vrouw Claudia. Ons plan is een week vakantie waarbij we beginnen in New York, vervolgens met een huurauto zullen rijden naar New England om te eindigen in Montauk waar we de laatste dagen zullen doorbrengen en ik met Jeff twee of drie dagen/nachten zal vissen in een hernieuwde poging een grote Striped Bass te vangen.
Volle maan op Montauk
Als we landen in New York staat er een erg harde wind. Boven North Carolina blaast de tropische storm Arthur die ook in New York goed merkbaar is. Nee he, het zal toch niet weer… Maar goed het duurt nog een week voordat ik met Jeff heb afgesproken dus laten we er maar op hopen dat de wind tegen die tijd is afgenomen. We beleven een prachtige week waarin we in New York o.a. getuige zijn van het “Fourth of July” vuurwerk voordat we richting New England rijden. Hier doen we White Mountains National Park”, Portland en Boston aan. Een hoogtepunt daarbij is een “Whalewatching” trip waarbij we middenin een groot aantal vretende Humpbacks terechtkomen, een prachtige belevenis.
Aangekomen in Montauk moeten we flink zoeken naar een betaalbaar motel (het is hoogseizoen) maar als dit is gelukt besluiten we om wat te gaan eten in de haven. We genieten nog van een lekkere steak-met-uitzicht-over de haven als onverwachts Jeff komt aanvaren. Hij blijkt net terug van een korte trip en na een korte begroeting vraag ik hem natuurlijk hoe het was? Enthousiast bericht hij over de vangst van een groot aantal mooie Stripers met als topper een vis van ca. 35 pound! Hij heeft, zo doet hij verslag, niet ver buiten Montauk een flink aantal vissen gevangen van een zeer goed formaat. De wind is na een stormachtige week bovendien eindelijk gaan liggen. Ik kan niet wachten tot de volgende ochtend. Zou het dan nu toch gaan lukken?
Om 5.30 uur ’s ochtends kom ik na een korte rit van ca. 10 minuten aan in de Marina. In de “Seven Eleven” supermarkt heb ik naast een paar broodjes tevens enkele Ice-coffees meegenomen die later uitstekend blijken te smaken. Ik zoek de boot op waarmee we op pad gaan en begroet Jeff en Adrian die er vandaag ook bij is. We treffen de laatste voorbereidingen en even later varen we uit.
De eerste stek ligt op ca. een half uur varen van de haven. De zon komt net op en het is heerlijk op het water. Jeff stuurt de boot naar de meest stroomopwaarts gelegen plek van de beoogde stek waarna de motor wordt uitgezet en het vissen kan beginnen. Net als vorig jaar zullen we ook nu met paling vissen. Deze worden aan een lange fluorocarbon leader voorzien van een enkele 8/0 haak met behulp van een stuk lood van 200-250 gram – afhankelijk van de stroomsnelheid en het tij- tot vlak boven de bodem (het is hier zo’n 12 meter diep) gebracht. Zo laten we ons met de hengel in de hand afzakken op de getijdestroom, in spanning afwachtend op een aanbeet.
De eerste slob – pig – cow bass
Het is Adrian die als eerste beet heeft. De aanslag is raak en aan de andere kant van de lijn is iets vreselijk boos want van de reel op zijn zware boothengel verdwijnen vele meters lijn. 5 minuten later kan ik de eerste grote Striped Bass van mijn leven aanschouwen. Een beauty van een vis met een geschat gewicht van 35 lbs. Wat een prachtbeest! Na een enkele foto wordt de vis weer teruggezet. We varen terug om opnieuw een drift te maken en laten onze palingen weer zakken. Na enkele meters driften krijg ik een harde tik waarna de hengel naar beneden wordt getrokken. Ik sla aan op een zwaar gewicht en nu is het mijn beurt om kennis te maken met de furie van een Striper. Van mijn Shimano Calcutta reel verdwijnen zo maar 30-40 meter lijn en ik moet flink afremmen om de vis niet te ver van de boot af te laten zwemmen. Tjonge want zijn dit een sterke vissen! Aan het einde van de run doorklieft een grote vis het oppervlakte. Na ruim 5 minuten hard drillen kan Jeff de vis waar ik voor gekomen ben in de kieuwgreep pakken en voorzichtig aan boord tillen. Woehoe! Ik heb hem! Ik een heb een grote Striped Bass! En dat al binnen 20 minuten vissen! 3x is scheepsrecht! Ook van mijn vis die naar schatting ca. 30 lbs weegt worden snel foto’s gemaakt waarna de vis weer wordt teruggezet en in de diepte verdwijnt. Ik ben superblij, het is gelukt!
De vis is los en een paar uur lang maken we drift na drift waarbij we op nagenoeg elke drift wel één of enkele vissen haken van een uitzonderlijk mooi formaat. Zelfs de kleinste vissen zijn naar schatting altijd nog 25 pond, terwijl de grootste vissen een heel eind richting de 40 lbs gaan. De visserij is onwaarschijnlijk goed. Decadent zelfs. Jeff is ook lyrisch en verteld me dat het al lang geleden is dat hij het zo goed heeft meegemaakt. Life’s good.
Bizarre visserij
Als het een paar uur later “dood tij” is stoppen de aanbeten. We gebruiken deze periode om aasvissen te vangen want we zijn inmiddels door onze palingen heen. Door onbekende oorzaak hebben een aantal palingen weten te ontsnappen waardoor we zonder zitten, iets wat tot het nodige gemopper tussen Adrian en Jeff leidt. Met kleine pilkers vangen we echter al snel een aantal Porky’s die we in de bun van de boot bewaren. Als we er genoeg hebben hervatten we onze visserij. Het duurt niet heel lang als ik een tik op mijn top voel. Ik geef met mijn hengel mee richting de waterlijn om de vis wat ruimte te geven. Als de top het water raakt haal ik 2x hard uit. Raak! Meteen worden vele meters lijn van mijn reel afgerost. Na een harde dril ligt 10 minuten later de grootste Striped Bass van de dag naast de boot met een geschat gewicht ca. 40 lbs. Om eerlijk te zijn maakt het me niet zoveel uit of die vis nou 35, 40 of 45 pond weegt. Alle vissen die we vangen vallen onder de categorie “gróóóóóót”. Na een paar snelle foto’s gaat de vis weer zo snel mogelijk terug het water in. Na amper een halve dag vissen ben ik eigenlijk al verzadigd van het vangen van vele prachtige vissen en een supermooie visserij. Alle vissen worden succesvol teruggezet, iets wat mij gezien het teruglopende bestand aan Striped Bass een goed gevoel geeft.
Begin van de middag varen we terug naar de haven. We gaan het water af en ik rij in mijn gehuurde Dodge terug naar ons motel. Claudia blijkt zich met een boek onder een parasol op het strand uitstekend te hebben vermaakt. Om 17.30 zal ik wederom met Jeff en Adrian het water opgaan, dan hebben we weer “tij” en zullen we de avond invissen. Ik heb er nog geen genoeg van en ben met name benieuwd hoe de visserij in het donker zal zijn. Het was ons oorspronkelijke plan om met name s’nachts te vissen. Gezien de uitzonderlijke vangsten die we vandaag overdag hadden zullen we echter voor middernacht het water afgaan. Waarom moeilijk doen als het ook makkelijk kan?
Fishing under the full moon
Die avond vis ik alleen met Adrian, Jeff kan door omstandigheden niet mee. Eenmaal de haven uit koersen we meteen naar de stek waar we vanochtend met onze neus in de boter vielen. Het tij is perfect en al na de eerste drift blijkt er nog steeds vis te liggen. Vissend van 18.00 tot 23.00 uur bevinden we ons wederom in een Striped Bass walhalla. Juichend en jubelend maken we drift na drift en haken, drillen en releasen in totaal zo’n 15 grote vissen tussen de 25 en 40 lbs. Vissen die keer op keer de slip van onze molens en reels flink testen en geweldige sport leveren. Het vissen onder volle maan midden op zee geeft onze visserij bovendien een heel aparte sfeer. Het is een avond om nooit te vergeten. Weer aangekomen in de haven en onderweg naar ons motel waar Claudia vermoedelijk al ligt te slapen overdenk ik nog eens deze dag waarin ik in een hengelsport paradijs ben beland. Ik schrik op uit mijn overpeinzingen als een even verschikt hert voor mijn auto de weg oversteekt.
Decadent dilemma
De volgende dag heb ik afgesproken met Jeff te bellen om onze verdere plannen voor die dag en de volgende dag te bespreken. Het is al behoorlijk laat als ik wakker word. Het weer is nog steeds fantastisch en even later zit ik met Claudia dan ook lekker op het strand. Ik bel Jeff en vertel hem dat ik met Adrian een fantastische avond heb gehad. Ik sta echter een beetje in een soort van decadent dilemma. Ik heb na één dag al meer grote Stripers gevangen als waar ik van te voren op had durven hopen en volgens Jeff kan ook de visserij op Mako en Blauwe haai in deze tijd van het jaar erg goed zijn. En omdat ik die nog nooit heb gevangen wil ik daar eigenlijk ook wel een poging op wagen. Aan de andere kant is de visserij op de Striped Bass nu zo belachelijk goed dat het jammer is om dit aan me voorbij te laten gaan. Weliswaar voel ik alle spieren in mijn armen behoorlijk maar deze coole vissen zijn te mooi om onbevist te laten. Bovendien ben ik gekomen voor de Striped Bass. Ik besluit het dan ook nog een laatste keer te gaan proberen die avond samen met Jeff. Die haaien moeten maar even wachten.
Om 17.30 sta ik klaar bij de boot van Jeff. Ik heb een halve pizza voor hem meegenomen uit de plaatselijke pizzeria waar we ons iets hadden vergist in het formaat pizza dat ze daar serveren in de USA. In de States is het echter vrij normaal om hetgeen je in een restaurant niet opeet mee naar huis te nemen in een “doggy bag” en Jeff blijkt nog honger te hebben. Nog voor we de haven uit zijn heeft hij de pizza al naar binnen gewerkt.
Uiteraard varen we meteen naar de plek waar we gisteren zo hebben huisgehouden. In de veronderstelling dat de eerste aanbeet niet lang op zich zal laten wachten maken we de eerste drift. En nog één. En nog één… Er gebeurd echter niets. Bizar, gisteren lagen ze hier opgestapeld en nu zijn ze weg? Dan kan toch niet? Als ook de vierde drift geen aanbeet oplevert oppert Jeff om naar een andere stek te varen. Hij kent een paar goede plekken in de buurt van Block Island, zo’n half uur varen van waar we ons nu bevinden. “Your the expert” antwoord ik hem.
Het begint, afgezien van de volle maan, al aardig donker te worden als we aankomen op de plek. De stroomsnelheid bedraagt hier zo’n 5 kilometer per uur, een stuk minder als op de vorige stek waar we met een snelheid van 9 kilometer per uur over het water heen gierden. De eerste drift is meteen raak voor Jeff. De lijn giert van zijn toch niet kinderachtige boothengel-met-van Penn-reel set up. Ik draai mijn paling binnen om hem te assisteren. Om te voorkomen dat de vis te ver van de boot geraakt schakel ik de hendel van de draaiende buitenboordmotor een paar keer in om zodoende wat dichter bij de vis te komen. Het is weer een “slob” die na 5 minuten hard drillen klaar ligt om gepakt te worden. De vis gaat naar schatting over de 40 lbs en is perfect gehaakt. Jeff zet de vis na het onthaken meteen weer in het water waar hij haar even bij de staart vasthoud. Heel even heeft de vis nodig om op kracht te komen maar dan speert ze de diepte in. We schudden elkaar de hand. Wederom is Neptuna ons goed gezind. Is het de volle maan die haar zo goed stemt?
We varen terug naar waar we begonnen en laten onze montages voorzien van een lange wapperlijn met dit keer een circle-hook zakken naar de bodem om deze vervolgens één slag op te draaien. Zo driften we over een diepte die varieert tussen de 10 en 15 meter. Op de Lowrance visvinder zien we regelmatig dikke signalen. Dan krijg ik een tik op de top waarna ik de boel laat straklopen en de hengel hef. Contact! De vis hangt er goed op maar maakt geen run. Vrij gemakkelijk kan ik de vis naar de boot dirigeren en ik meld Jeff dan ook dat ik een niet al te grote vis heb. Vlak naast de boot blijkt de vis ineens door te krijgen dat er iets niet klopt en neemt een enorme run. Die slip van mijn Twinpower (ik ben inmiddels overgegaan op een molen ipv een reel) giert het uit. Wow, deze vis is groter dan ik dacht! Jeff start de motor om de vis de volgen. Even later zien we haar voor het eerst. Big fish! De slip van mijn molen wordt nog een paar keer getest maar dan is het toch echt klaar. Wederom een beauty van een Striper ligt even later in de boot. Het wegen en meten van deze topvis vis openbaren het indrukwekkende formaat van 119cm bij 43 lbs (net geen 20 kilo).
We vangen er om en om (double hooks-ups zien we in het donker in een sneldriftende boot niet zitten) nog 6 hardknokkende Stripers bij, op één na allen boven de 25 lbs. Als het tij dood is krijgen we geen beten meer. Mijn Striper avontuur zit er op en voor misschien wel mijn laatste keer ooit koersen we naar de haven van Montauk. Na twee eerdere pogingen werd ik dit keer rijkelijk beloond. Zal ik hier ooit terugkomen om de Stripers opnieuw te belagen?
Toegift – blauwe haai
Er is harde wind op komst maar morgenochtend zal de zee nog kalm zijn. Ik besluit dan ook om nog een laatste keer met Jeff de zee op te gaan, dit keer voorzien van een zak met Rubby-Dubby en enkele makrelen. Ons doel is het vangen van een Mako, Blauwe of Tresher Shark. Na 1,5 uur driften met in ons kielzog de zak Rubby Dubby begint de slip van mijn Twinpower langzaam te tikken. Omdat er verder weinig gebeurd en ook de dobber nog steeds zichtbaar is twijfel ik. Ik haal toch maar de hengel uit de steun, draai de slip vast en begin langzaam binnen te draaien…totdat ik weerstand voel. Dan sla ik 3x hard aan. Het is raak en na 20 seconden waarin er eigenlijk niets gebeurd komt er aan de andere kant van de lijn iets tot leven waarna de spoel van mijn molen in één keer voor een groot deel wordt geleegd. Na 20 minuten sleuren aan mijn zelfgebouwde (glas) reishengel ligt er een prachtige blauwe haai met een geschatte lengte tussen de 7 en 8 voet (210-240cm) bij een gewicht van 150 lbs amechtig naast de boot.
Vistrips in het buitenland zijn altijd een risico. Je plant het zo goed mogelijk en bereid het maximaal voor maar de omstandigheden kunnen je plannen en de vangsten soms behoorlijk in de war schoppen. Harde wind (de grootste vijand van alle sportvissers) , troebel water, hoog water of vissen die ineens verdwenen blijken te zijn (you should haven been here last week!), ik maakte het allemaal al eens mee. Soms zit het echter ook mee en een enkele keer zoals nu zit het zelfs vreselijk mee!
Als we terugvaren naar de haven begint de wind flink aan te wakkeren en worden de golven steeds groter. Net op tijd komen we rond het middaguur dan toch echt voor de laatste keer aan in de haven. Ik neem afscheid van Jeff en rij naar ons motel. In een overvolle pub in East-Hampton kijken we die middag voetbal en zien Duitsland het WK winnen van Argentinië. Die avond sluiten we de week af in een restaurant waar we nog één keer te genieten van zo’n heerlijke Amerikaanse steak. We hebben een prachtige week gehad met als afsluiting voor mij een geweldige visserij waar ik nog voor vele jaren met plezier aan zal terugdenken.
Michel Rijnberg