Soroya
Na de nodige voorbereidingen en het boeken bij soroya-fishing.com van Marc van Roie, werd woensdag 3 juni de reis naar het prachtige Soroya aangevangen. We hadden gekozen voor de rit met de auto om zo wat meer materiaal mee te kunnen nemen. Weliswaar waren we al vaker in Noorwegen geweest, maar de onbekendheid met deze locatie voor wat betreft dieptes, stroming e.d. deden ons besluiten om flink in te pakken.
Na een vlotte reis door Duitsland, Denemarken, Zweden, Finland en Noorwegen namen we vrijdagochtend om 08:15 de veerboot naar het visrijke eiland. Toen we van de boot afreden stond Marc van Roie ons al op te wachten waarna we in het Hasvik hotel aan een heerlijk ontbijtje gingen.
Eenmaal aangekomen bij de locatie Krane Brygge snel de spullen uitgepakt en hoewel we al bijna 48 uur wakker waren lieten we ons door Marc wat stekken aanwijzen en gingen we er meteen op uit.
Tijdens dit soort trips moeten de vis(sen) en het vooral het weer leuk meewerken wil je in een week successvol kunnen zijn. Uitspraken als ‘you should have been here last/next week’ hadden we al te vaak gehoord dus ook nu waren we gematigd enthousiast over onze kansen omdat bijvoorbeeld de berichten over de kabeljauw niet buitengewoon goed waren.
Daarom besloten we meteen maar eens een poging te wagen op de Heilbot. Aangekomen op de eerste stek werden de shads te water gelaten en telkens weer opgedraaid om een heilbot tot aanbijten te verleiden. Na zelf er 2 gelost te hebben kreeg Jeroen een volger tot in het wateroppervlak die na het laten afzakken en weer omhoog draaien van de shad besloot toe te happen. Na een ferme dril op de 80 grams spinhengel was de eerste ‘platte’ een feit.
Na nog wat gefröbeld te hebben langs een rotswand waar ik een 90-er gul wist buit te maken was het tijd om de rest van ons reisgezelschap op te halen die op Hasvik met het vliegtuig zouden landen.
Na die avond een goed maal genuttigd te hebben, nog wat gevist met middelmatig succes waarna het was gebeurd met ons uithoudingsvermogen en we de bedden opzochten.
De dagen die volgden waren vooral dagen waarin het zoeken was naar de vis. Door de aanhoudende koude zat de vis niet in grote getale in het fjord en bleef het zoeken naar kleine concentraties vis.
Toch lukte het ons elke dag om een paar goeie vissen te pakken, vooral het langzaam op de benzinemotor slepen van shads leverde een paar fraaie heilbotten op.
Op maandag waren we weer op zoek naar vis en lieten we ons van een talud afdriften wat van 30 naar 50 meter liep. Op het moment dat mijn shad de bodem raakte kreeg ik meteen een aanbeet en ook Jeroen kon meteen aanslaan.
Het verschil was echter dat de door mij gehaakte vis vrij makkelijk omhoog kwam maar dat de vis die Jeroen gehaakt had daar heel anders over dacht. Na in eerste instantie wat mee omhoog gezwommen te zijn spurtte de vis terug naar de bodem.
Na het nodige drilwerk kwam de vis voor het eerst naar boven en aangezien het die maandag een werkelijk schitterende dag was en er absoluut geen wind stond konden we zo’n 15 meter onder het wateroppervlak al zien dat het hier een fraaie heilbot betrof.Nu is het in helder water altijd lastig schatten hoe groot een vis werkelijk is maar dat dit een ‘goeie’ was, was inmiddels wel duidelijk.
Naast de boot gelegen stelde ik mijn eerste schatting van 1 meter 20 al snel bij naar 1,40 à 1,50 maar lang de tijd om daar over na te denken hadden we niet, want zoals het een heilbot betaamd knalde de vis weer naar beneden.
We besloten het in ieder geval rustig aan te doen omdat naar we konden inschatten het gevaar op verspelen minimaal was. De vis zat goed gehaakt en we dreven midden in het fjord zonder noemswaardige obstakels en de vis zat recht onder de boot. Daarnaast had ik al kunnen zien dat de vis prima gehaakt zat dus er kon van de dril genoten worden.
Na het nodige drilwerk en vooral ook weer de nodige duikvluchten van de heilbot lag de vis na 45 minuten eindelijk naast de boot klaar om geland te worden. De truc met het touw om de staart ging alleen niet lukken aangezien de vis vrijwel rechtstandig in het water hing waardoor de staart buiten bereik was. Uiteindelijk dus maar de gaf in de bek gehaakt en de vis met man en macht over de reling getrokken.
Na de nodige meet en weegacties kwamen we op 1 meter 46 bij 40 kg. A fish of a lifetime.
De resterende dagen vlogen voorbij, het met licht materiaal en kleine pilkertjes vangen van schelvis leverde een heerlijke visserij op en ook de vele zeewolven en kleinere gullen gaven acte de présence. Daarnaast was de eerste aanbeet op het talud natuurlijk altijd van een lom.
Op woensdag besloten we echter toch nog maar eens echt op zoek te gaan naar grote gullen want daar konden nog wel wat PR’s worden aangescherpt. Dat we hiervoor naar dieper water moesten was inmiddels wel duidelijk. Na van Marc een waypoint gehad te hebben voeren we om 04:00 uit met werkelijk prachtig weer. Op het waypoint werden de shads te water gelaten en wist ik al snel een leuke heilbot te haken. De gullen lieten het alleen afweten.
Na de GPS en de dieptekaart geraadpleegt te hebben werd een mooi talud in de buurt van het waypoint opgezocht waarna toch al vrij snel een mooie vis werd gehaakt. De truc bleek vooral het ver boven de bodem vissen van de shad te zijn. Door deze langzaam op te draaien kregen we steeds ver boven de bodem aanbeten van mooie gullen. Zelfs op 40 meter van de bodem werden de shads nog gegrepen. Toch even wennen als je het hengsten van pilkers en shads boven een noordzeewrak gewend bent. Toch viel het hier na een uurtje ook weer stil.
Na om 08:00 Marc nog eens gebeld te hebben kregen we een nieuwe waypoint door waar we in de buurt maar eens moesten gaan zoeken. Dat zoeken ging wel lukken, vangen deden we alleen niets. Ook bij Marc die in de buurt lag sprongen ze niet in de boot.
Op de GPS de dieptekaart er nog maar eens opgezet en op zoek naar een plek waar de dieptelijnen dicht bij elkaar liggen. Hier kun je vrijwel altijd een fors verloop in diepte vinden en daar wil je ook wel eens vis tegenkomen. Ook hier leek het niet ‘dik’ te zijn en we wilden al gaan verkassen. Tijdens het snel opdraaien van mijn pilkertje werd deze bruut gegrepen waarna de slip begon te lopen en na enkele minuten een leuke koolvis zich meldde.
Nu ben ik echt een koolvisfanaat, vanwege de fanatieke vechtstijl van deze vissen aan licht materiaal, dus toen ook Gertjan in het snel opdraaien een vis haakte die helaas loste werd er een waypointje aangemaakt en maakten we het driftje opnieuw. Door de boot voor het waypoint stil te leggen drift je uiteraard vanzelf over de gewenste plek heen en al snel schoten wat lichte pilkertjes naar 100 meter diepte.
Vrijwel alle 3 kwamen we op de bodem aan en begonnen we hard in te draaien en ook alle 3 kwamen we nooit verder dan 5 meter van de bodem want vrijwel onmiddellijk hadden we een triple hookup. Al snel werd duidelijk dat het hier geen koolvissen betrof, maar dikke gullen. Hoeveel er daar gestapeld hebben gelegen zullen we nooit weten, maar het waren er genoeg.
Vreemd genoeg zag je niets op de visvinder (snap ik nog steeds niks van) maar dat mocht de pret niet drukken want drift na drift stonden we onze hengels krom te trekken op fraaie gullen. Vooral shads leverden de grotere vissen op en als je veel vangt ga je expirimenteren dus een 9” relax shad werd gemonteerd en jawel, meteen knalde er een metervis op de combinatie.
Na onszelf werkelijk helemaal lam te hebben gevist zorgde de aankomst van een tuimelaartje rondom de boot en even later een school grotere dolfijnen voor het eindsignaal. We kregen geen beet meer wat eigenlijk maar goed was ook anders waren we waarschijnlijk een paar weken arbeidsongeschikt geweest.
De donderdag was onze laatste visdag en hoewel het fors waaide konden we het niet laten en gingen we er toch nog even ‘uit’ om op de waypoints van de dag ervoor nog wat shads te laten zwemmen. Ook nu knalden er weer de nodige gullen op die voor een fantastische sport zorgden.
Resumerend is Soroya een prachtige locatie om helemaal los te gaan met relatief licht materiaal op zware vissen. Nu moet gezegd worden dat terwijl wij er waren er vrij weinig stroming stond dus de omstandigheden zullen bij zware stroming zeker anders zijn.
Ga je met de auto, hou dan rekening met 34 uur reistijd exclusief bootovertochten en pauzes. Je moet dus zeker geen hekel hebben aan lange autoritten want dan kun je beter gaan vliegen.
Neem een creditcard (mastercard) en je pincode van die kaart mee anders loop je met je aankopen en brandstof te tobben. In Finland kun je met mastercard niet tanken dus neem ook euro’s mee om dit op te lossen.
Vergeet vooral geen lichte spinstokken en wat shadjes en kleine pilkertjes om de aanwezige koolvissen en schelvissen te belagen want dit is in het fjord (kan ook bij slechter weer) werkelijk een topvisserij. De ene na de andere vis kun je zo pakken en in ons geval klapten er ook een paar dikke gullen op.
Hou het vissen een beetje leuk voor jezelf en anderen door niet elke vis de kop in te meppen maar gooi ze lekker terug. Visje mee voor thuis is natuurlijk prima maar hou het netjes en respecteer de limieten.
Wij gaan in ieder geval nog een keer terug in de hoop op die megakabeljauw.
Naschrift: De groep die nog een week langer bleef ving op de dag van ons vertrek een kabeljauw van 1 meter 28 bij 20 kilo. Foto’s hiervan volgen nog.
