Slagzij…

Zaterdag sta ik om negen uur bij Michel op de oprit. Vroeg beginnen is niet nodig bij deze visserij, de middag is toch vaak de betere tijd. We doen een bakkie koffie en gooien dan de spullen in zijn auto. Vandaag beginnen we wadend op snoek. Een paar afgesloten rivierplassen zijn ons doelwit. De afgelopen weken stonden ze nog geheel onder water, maar inmiddels is de rivier dusdanig ver gezakt dat er weer te vissen moet zijn. Nu maar hopen dat het water ook een beetje helder is…

Dat valt dus even tegen, als we ons door de struiken naar het water bewegen. Het water is behoorlijk bruin en bovendien nog zeker een meter hoger dan verwacht, waardoor we niet naar het talud kunnen waden. Een tegenvaller, maar we besluiten er toch maar voor te gaan. Duidelijk is dat het water nog knap koud is. Zouden ze al het ondiepe op gekropen zijn? Ik verwacht ze eerlijk gezegd eerder halverwege het talud. Goed, als je het niet probeert weet je het zeker niet dus beginnen we vol goede moed te gooien.

Stukje bij beetje schuiven we op. Dit  heeft geen zin hier. Het water is net te ondiep om overheen te vissen en net te diep om verder richting talud te waden. We stappen de kant weer op en na wat geklauter door de begroeiing stappen we aan de andere kant van de plas weer in. Hier ligt het talud vlak onder de kant wat de visserij makkelijker maakt. Meter voor meter vissen we het talud af, waarbij we beide toch langzaamaan koude voeten beginnen te krijgen. Hoog tijd voor een bakje koffie dus en even later ploffen we neer op de zomerdijk. Uit de wind is het een stuk beter te doen dan langs het water. Zo veel is zeker!

Uit de wind is het aangenamer

Na een bakje koffie en een paar broodjes kunnen we er weer even tegen. Tijd voor het laatste kwart van de plas. Hier hebben we de wind vol tegen. Hadden ze 10 graden en een lekker zonnetje voorspeld, het is eigenlijk gewoon onaangenaam koud. Bovendien is het erg lastig om met deze wind goed contact met de jerkbait te houden. Met het idee ‘dit wordt hem niet’ besluiten we dan ook op wat hoger tempo door te vissen richting het eind van de plas.

Met een dikke nul op de teller rijden we door naar de volgende plas. Hier weet Michel een goede hoek die ook nog eens uit de wind ligt. Kon nog wel eens interessant zijn, zeker nu er een voorzichtig zonnetje tussen de wolken door schijnt. Het is een eindje wandelen, maar dan komen we aan bij het water. Gevoelstemperatuur ligt hier zeker vijf graden hoger en daarmee stijgt het vertrouwen. Ook het water is iets helderder, zou het nu gaan gebeuren? We kammen de hoek uit en op de terugweg krijg ik vlak voor mijn voeten een wel erg vissige tik. Geen kolk… Snoek? Brasem aangetikt? De daarop volgende worpen leveren niets op. Tijd om verder te gaan dus…

De rivier zelf, daar wil ik graag nog even kijken. Eerste stek is een potentiële paaistek. Uitloper die in de rivier uitmondt. Er ligt vrij veel witvis, maar van roofvis lijkt geen sprake. Langs de rivier zelf vissen we een vijftal kribvakken uit. Tot mijn genoegen is het water prachtig helder. Ik stel daarom voor naar een ander stuk van de rivier te rijden. Een stuk waar ik vaker grote vissen heb gezien/gevangen in de wintermaanden. Het wordt een mobiel dagje zo. Auto weer in, stukje rijden, auto weer uit. Heerlijk om weer op ‘mijn kribben’ te staan. Klein half jaar geleden alweer. Veel te lang als je het mij vraagt! Het water is hier nog helderder en op de bodem staan nog wat plantenresten. Als het ergens gaat gebeuren, dan hier… Hoe goed moeten de omstandigheden zijn? Vandaag lijkt het allemaal niet uit te maken. Hoewel ik echt verschrikkelijk lekker sta te vissen, heb ik de hoop eigenlijk al opgegeven als ik het laatste kribvak nader. Ze staan gewoon echt niet aan!

Laatste troef, weer de auto in. Eind rijden, maar ook een erg mooie plas waar het al wel eens mee zat. Het is inmiddels vijf uur ’s middags en we besluiten nog één uurtje door te zetten. Het water is prachtig helder, de jerkbaits wiebelen als nooit tevoren. Het gaat gewoon niet gebeuren vandaag. Één klein tikje denk ik te voelen, maar in de concentratie zou dat ook wel eens de onderlijn geweest kunnen zijn, zo redeneer ik later. Ze doen het gewoon niet vandaag en dan kun je de mooiste en duurste jerkbaits laten zwemmen, uit is uit…

Dus, om zes uur gaan de hengels weer in de auto en nemen we afscheid. Beide zijn we het er over eens dat het gewoon een lekkere dag langs het water was. Misschien zat het weer ons niet helemaal mee, we hebben gedaan wat we konden. Blanken is zo erg nog niet, als de randvoorwaarden goed zijn…

Poging twee

Die avond heb ik een verjaardag. Dorstig tik ik een paar biertjes achterover. Beetje slap ouwehoeren en dom lachen. Prima invulling van de avond. Als we tegen twee uur thuis komen slaap ik als een blok. Geen wekker, toch een beetje weekend deze week. De klok is de 10 al ver gepasseerd als ik wakker word. Heerlijk uitgeslapen, ook niet verkeerd! Tijdens het ontbijt wordt het al duidelijk. Judith wil studeren en ik, de eeuwige muziekluisteraar (althans, of het muziek is, daar zijn de meningen over verdeeld… J ) ben eigenlijk te veel in de huiskamer. Beetje onrustig doen… Ja hoor daar komt de vraag al:”Ga je nog vissen vandaag?”. Binnen twee minuten sta ik aan de andere kant van de drempel. “Tot vanavond schat, studeerze…”

Om twee uur rolt de boot dan eindelijk van de trailer. In tegenstelling tot gisteren doet de zon nu wel goed zijn best en is de wind bovendien minimaal. Oké, met krap veertig kilometer per uur is het warmtepak nog zeker nodig, maar we gaan voelbaar de goede kant op!

Na een klein kwartier varen draai ik de plas op. Eerst even een rondje trollen, kijken of ik witvis waar kan nemen. De watertemperatuur is met 4,2 graden nog niet echt veelbelovend, de ballen witvis die ik tegenkom wel.

Het trollen levert niets op en ben ik bovendien al na krap een kwartier goed zat. Vuil van de haken plukken, beetje de menselijke equivalent van een hengelsteun spelen, ik ben er van genezen. Lekker werpen, dat doet mij veel meer plezier! Ik vaar naar een mooi talud, knikker de electro te water en begin te gooien. Het windje blaast me met een heerlijk rustig gangetje langs het talud. Soort I-Pilot. Hoef de motor helemaal niet aan te raken. Worp na worp zweeft de jerkbait tot kort onder de kant. Een plons alsof er vijfentwintig ganzen op dezelfde plek ‘bommen los’ doen en dan weer rustig binnentikken. Pauze om de zoveel haaltjes, het voelt al weer zo vertrouwd!

Na dit steile talud volgt een ondiepe rietkraag met een lange zandplaat ervoor. Liggen ze hier dan? Watertemperatuur loopt zowaar 0,2 graden op. Zelfs die kleine beetjes kunnen groot verschil maken. Net als gister blijft het akelig stil aan de andere kant van de lijn. Ik ga er even bij zitten, drink wat en kijk om me heen. Als ik een snoek was, met name een moddervette grootmoeder, waar ging ik dan liggen?

Andere plas… Weg hier! Water is me gewoon te koud. De rivier zelf is nota bene 6 graden! Vol gas knal ik naar een andere, kleinere plas. Hier is de watertemperatuur nagenoeg gelijk. Op een meter of acht enorme scholen witvis. Toch even backtrollen dan maar. Twee grote hompen rubber overboord. Voel wat witvis tikken maar verder krijgt het toch alle schijn van een kansloze onderneming hier. Ik kwam om te werpen, wegwezen dus!

Kwart over vier… Om vijf uur moet ik eigenlijk weer naar de helling. Nog één taludje dus… Hmmm, hét kneitertaludje? Dat taludje waar je misschien één op de 5 sessies een beet krijgt, maar waar die beet zelden teleur stelt? Het is een wilde gok en bovendien een eind varen, maar toe maar. Ik ben lekker buiten, beetje rondkijken overal kan ook geen kwaad.

Aangekomen op de stek bekijk ik de mogelijkheden. Windje staat perfect in lengterichting over het talud. Ik besluit er tegenin te gaan varen. Zo kan ik het tempo van de boot perfect aanpassen aan de visserij. Telkens een klein stukje opschuiven en dan in waaiervorm het talud afvissen. Klein half uurtje nog, op hoop van zegen dus. Één teken van leven, meer hoef ik niet!

Het water is prachtig helder, krap zes graden en de zon staat vol op het talud te branden. Hoe mooi kan jerkbaitvissen zijn! Uiterst traag vis ik worp na worp de eigenbouw whopper binnen. Door hem telkens stil te laten hangen kan ik de jerkbait naar 2,5 meter diepte vissen. Tot een kleine twee meter diep kan ik hem volgen. Vreselijk spannend, want elk moment kan er zo’n vette kneiter uit de diepte omhoog komen…

Het is die gedachte die mij op de been houd in dit soort tijden. Februari en maart zijn elk jaar weer maanden van alles of niets. Vorig jaar was het op 2 sessies na alle sessies niets. Dit jaar was het beide sessies raak, maar de gevolgen daarvan hebben jullie vorige week al kunnen lezen… Het kan dus maar zo weer een paar visdagen duren voordat ik een… WOW!

Terwijl mijn jerkbait zijn laatste glijvlucht van de worp maakt komt vanuit de diepte een grote groenige schim omhoog. Dikke brede bak, 110 met gemak! Ik zie echter direct al dat ik kansloos ben. Die snoek heeft duidelijk argwaan, ziet mijn boot en zwemt heel rustig weer terug naar het talud. Oké, geen echte schrikreactie dus. Gunstig, rustig blijven. Waar zwom ze heen? Ik gooi er een knap eind overheen. Haaltje, haaltje… Pauze… Haaltje, haaltje… Vlak voor de boot weer een groene schim. Niet zo groot als de vorige, maar nog altijd dik over de meter en net zo slim… Ik laat de jerkbait stilvallen. Amper twintig centimeter er achter ligt ze… Kom op, bek open en hij is binnen… Toe dan! Slurp!!!

Niets daar van. Net zo relaxed laat ze zich verticaal afzakken naast de boot. Prachtig hoe die grote vissen dat doen. Op de dieptemeter zie ik haar hangen. Op 2,5 meter, boven dik zeven meter water. Dit zijn de koninginnen van dit talud, geen angst, geen stress. Gewoon wachten op een geschikte prooi. Die prooi wil ik maar al te graag imiteren, maar de boot lijkt voorlopig het struikelblok. Ik bedenk me dan ook geen moment en vaar de boot op de electromotor zo ver als mogelijk buiten het talud. Tot de afstand waar ik nu lig gaan ze echt niet volgen en onderaan het talud, waar het allemaal lijkt te gebeuren, zien ze zeker niet mijn boot…

Ik gooi zo hard als ik kan. De jerkbait haalt maar net het talud. Zal nu al boven een meter of 2-3 zweven. Twee haaltjes zijn genoeg. Woeste knal, één van de dames kon het niet laten! De tactiek lijkt gewerkt te hebben en ik ga vol in de hengel hangen. Direct zie ik de halve waterkolom oplichten. Dit is geen vis van zojuist! Dit is véél groter!

De vis zoekt de diepte op. Met een maximaal gekromde St Croix hang ik even later over de rand van de boot. Dit begint qua massa heel erg in de buurt te komen bij wat ik vorige week loste. Knikkende knietjes! De vis neemt een lange, niet te stoppen run. Mag, want na de eerste lastige momenten bij het talud heb ik nu speelruimte. Één ding weet ik zeker, deze vis gaat me niet ontkomen. Al moet ik er voor overboord..!

Na een aantal minuten zie ik voor het eerst op 2,5 meter een enorme waas omhoog komen. Ik weet niet wat ik zie! Nog nooit eerder zag ik een snoek met zo’n enorme omvang en ik mag wat dat aangaat toch echt niet klagen… Ze verdwijnt direct onder de boot, uiteraard schuin weg richting electromotor. Die gaat dus direct uit. Wat een geweldenaar aan de andere kant van de lijn!

Weer komt ze boven, het beste is er wel vanaf nu. Ook bij mij. Sterker nog, als ik er achter kom hoe de vis gehaakt zit kunnen ze me oprapen. Jerkbait niet in de bek maar onder de kop. Om preciezer te zijn tussen de twee kieuwen in! Als de vis even op haar zij rolt zie ik pas hoe lullig. Één haakpunt door de ene kieuwflap en één door de andere! Voor de snoek geen gevaarlijke plek gelukkig, maar voor mij vandaag wel! Waarom vergeet ik vandaag dan mijn schepnet? Waarom?

Dit wordt gekkenwerk. Wetende dat de kans ongeveer 90% is dat ik met een 2/0 gamakatsu in mijn hand ga eindigen besluit ik er toch maar gewoon voor te gaan. Wie zegt dat ik ooit nog zo’n vis tegenkom? Ik krijg geen hand onder de kieuw. Één haakpunt moet ik wel lostikken… Adrenaline giert door mijn lijf. Alles gaat in de zesde versnelling nu… Ik pak met mijn vinger de dreg en tik één haakpunt los, wacht geen seconde en grijp de vis direct in haar handvat…

Ik krijg gelijk… Direct rolt de vis van me af. Krokodillenrol en hier is niets aan te houden. Ik voel hoe de dreg zich in mijn vinger boort en er even zo snel weer uit getrokken wordt.  De scene die volgt lijkt er wel één uit jaws. Bloed in het oppervlak, op de rand van de boot… De vis verdween onder de boot uit zicht en totaal teleurgesteld gris ik naar de hengel. Wat? Ze hangt nog?! Ik krijg nog een poging..!

Kieuwgreep probeer ik nogmaals maar de vis geeft zich echt niet gewonnen. Wil weer gaan rollen. Dan zit er maar één ding op. Ik ga op mijn knieën zitten, grijp de vis bij de staartwortel, duik voorover overboord en hangend op de rand van de boot steek ik mijn arm zo diep mogelijk onder de vis door. Als ik eindelijk aan de andere kant van de pens ben slinger ik mezelf in één keer aan boord. Zeiknat lig ik tegen de rand van de boot. Wat ik nu op schoot heb is niet te bevatten… Ik krabbel overeind en grijp direct de camera…

Ontzag en bewondering vallen in één…

Nadat ik de camera op het statief heb staan schiet ik snel nog een drietal platen. Mijn vinger bloed als een runt en de snoek is echt gewoon niet te tillen. Durf het bijna niet te schatten, maar zou het een veertiger zijn..?

Dit gaat alle verwachtingen te boven!

Niet te tillen…

Mijn onthaakmat, die ligt naast mijn schepnet… Thuis dus… Gelukkig heb ik één troef en dat is de driftzak. Ik knoop het touw van de boot er aan en leg de vis vervolgens op de driftzak. Weger erom en wegen maar. Tot mijn grote schrik ga ik ver over de 20 kilo. Meen je dit nou? Hoe zwaar is die driftzak dan? Kan geen vijf kilo zijn toch? Dat is de driftzak ook niet en ik kom op een belachelijke 21 kilo voor deze snoek. Dan dringt pas echt tot me door wat ik hier aan boord heb…  Zo vreselijk lang had ik haar toch niet geschat, de verhoudingen zijn compleet zoek… Ik leg haar op de meetplank… 117… Wat een monster!  Mijn grootste jerkbaitsnoek, mijn zwaarste snoek aller tijden en dat na 1,5 dag doorzetten. Ik ben er helemaal stil van… Leg de vis op schoot, geniet nog even en til haar dan overboord. Krap twintig seconden later zwemt ze met krachtige slagen weg… Wauw…

Wauw…

Nu kan ik nog een heel verhaal gaan typen over mijn vreugderoep die ongeveer twaalfduizend ganzen het luchtruim deed kiezen, mijn vinger die werkelijk de hele boot van rode druppels en strepen voorziet, of de terugtocht naar de helling, maar dat heeft helemaal geen zin. Na zo’n vis is er maar één ding dat past en dat is stilte… Bewondering voor die ‘fish of a lifetime’…

Groet,
Volkmar Strikkers

Gerelateerde artikelen:

• De keuze gemaakt – “Wie zaait zal oogsten”
• De keuze gemaakt
• Synergie
• Dom doordoen
• Voorbij voordat het begon