Sint Maarten revisited – Deel 7

Dag 12

De ‘extra extra dag’. We doen rustig aan en genieten van een stevig Caribisch ontbijt. Vanuit onze stoelen kijken we toe hoe een schooltje Needle-Fish een voor een over een drijvend takje heen springen. Waarom ze het doen weet niemand, maar het blijft een bijzonder gezicht. Als ik even later een stukje meloen in het water gooi wordt deze gelijk gegrepen door een van de geepjes. Een heuse vechtpartij ontstaat, maar uiteindelijk vindt geen van de gepen het stukje meloen lekker. Het daarop volgende stukje meloen wordt met even veel bombarie rond geslingerd. Mafketels…

Onder de andere kant van het terras ligt een leuke barracuda. We besluiten dan ook de hengels op te tuigen en te kijken of we er een paar kunnen vangen. Gelijk de eerste worp heeft André er een achter zijn lepel, maar de vis vind de lepel, en later de mijne, toch niet mooi genoeg. Als we de steiger achter het terras oplopen is het wel direct raak bij André. Hij drilt een leuke barracuda uit van een halve meter, die wordt gevolgd door een kleinere soortgenoot. Dan schrikken we van een enorme zilveren verschijning naast de barracuda. Een tarpon van zeker 140 zwemt langs en verdwijnt onder de steiger. Zag je die bak!

Leuke barracuda

Nadat we wat foto’s gemaakt hebben van de barracuda mag deze weer zwemmen. De vis raakt echter nauwelijks het water of de grote tarpon komt met een enorme klap onder de steiger vandaan. We zien de vis wegzwemmen met de barracuda half in de bek, om deze even later helemaal op te slurpen.

Met stomheid geslagen kijken we naar de kolk die uit deint. Tarpons die barracuda’s van een halve meter eten. Het moet niet gekker worden! We vissen verder en missen of haken de een na de andere kleine barracuda. Het ligt er werkelijk vol mee! Bij de zoveelste barracuda die volgt komt de grote tarpon weer een kijkje nemen. Rustig komt ze onder de steiger vandaan en de barracuda weet niet hoe snel hij weg moet komen. Jammer dat al die steigerpalen het drillen van de tarpon onmogelijk maken, want deze moet te haken zijn.

We lopen een eindje verder naar de volgende steiger en vangen ook hier een aantal barracuda’s. Zo gaat het eigenlijk de hele ochtend door. Zelfs mijn bonefishvlieg, bedoeld voor wat kleine rifvisjes is niet veilig en wordt aardig afgeslacht door die monsterlijke barracudatanden.

Tegen de middag zoeken we kust op. Steile rotsen met diep water voor de kant, daar moet vast iets te vangen zijn. We zien hier en daar wel wat bont gekleurde vissen zwemmen maar aanbeten blijven uit.

Maanlandschap

Omdat we ’s avonds nog even bij Simpson Bay Bridge op tarpon willen vissen stoppen we op tijd. De zware hengels worden opgetuigd want vanavond willen we het met garnalen proberen. Dit is waar de tarpons op jagen en misschien maken we op die mannier meer kans. Na een snelle Mac Donnalds hap staan we rond een uur of zeven op de brug. Laat maar komen die tarpons.

Ook dit lijkt niet goed genoeg. Keer op keer zien we nieuwsgierige tarpons in de buurt van onze garnalen komen, maar keer op keer draaien ze ook weer op het laatste moment weg. Haal je een garnaal op den duur van de haak en laat je hem in het water vallen dan is hij binnen vijf seconden weg. Erg frustrerend!

We verkassen een paar keer maar wat we ook proberen, de tarpons lijken er niet in te tuinen. De zoveelste forse vis volgt mijn garnaal, welke ik als een vluchtend exemplaar over het oppervlak laat stuiteren. Zo zien we de wilde garnalen dat ook doen. Voor mijn voeten zie ik de vis bijdraaien en op dat moment slaat André hard aan. Verrek, das mijn vis!

Even gaat de vis als een gek tekeer maar dan krijgt André toch langzaam maar zeker overmacht. Plat op mijn buik kan ik net met het schepnet bij het wateroppervlak komen en even later schuift de moddervette tarpon er in.

Snel stappen we van het dukdalf af in de uitermate luxe rubberboot van Simpson Bay Lagoon Authority. Niet de meest verstandige plek misschien, maar wel makkelijkste. De tarpon, verzadigt van garnalen laat de een na de andere bruine klodder vallen in deze schitterend wit gepoetste boot. Als de vis ook nog een paar keer door het lint gaat zit echt alles er onder. Snel schieten we een paar platen en meten we de vis. Met 88cm valt de lengte nog mee gezien de omvang. Snel weer overboord ermee.

Garnalenslurper

‘Schijt aan de regels…’

Tegen half tien houden de tarpons het voor gezien. Wij hebben nog een aardige wandeltocht te gaan terug naar het hotel. Opnieuw worden de koffers ingepakt, morgen gaan we het vliegtuig echt niet missen!

Dag 13

Goed uitgeslapen komen we ons bed uit. Een snelle douche maakt het helemaal af. Na het ontbijt besluiten we nog even het steigertje af te gooien, dat moet nog kunnen. De barracuda’s zijn echter een stuk minder actief dan de dag ervoor. Ook de grote tarpon laat zich niet zien. We worden nog even getrakteerd op een geweldige hoosbui waarna we de laatste spullen inpakken. Op naar het vliegveld.

Bui in aantocht

Even later, zelfde achtergrond …

Ruim drie uur van te voren checken we in. Dit kan niet fout gaan zo. Toch staan we ruim anderhalf uur in de rij voor de paspoortcontrole. Er moeten vier vliegtuigen vertrekken die middag en alle passagiers moeten door twee poortjes. Werkelijk waar ongelofelijk hoe het er aan toe gaat hier. Eenmaal bij de gate horen we de een na de andere ‘final boarding call’. Er zijn zeker een twintigtal reizigers op drie vluchten die hun koffers weer uit het vliegtuig gehaald zien worden. Een schandalige mannier van doen op dit vliegveld. Het lijkt wel of er opzet in het spel is. Lekker geld verdienen aan al die tickets.

Ons kunnen ze echter niet meer tegenhouden, om half vier gaat de Boeing 747 dan met een hoop kabaal de lucht in. Nog een tussenstop op Curacao en dan de lange reis terug. Ik kan niet wachten…

Achteraf

Dat was het dan, het is een gigantisch verhaal geworden alles bij elkaar. Dertig kantjes om precies te zijn. Toch is het altijd leuk om terug te blikken op een dergelijke ervaring. Ook voor later. Ik hoop dat jullie genoten hebben van alle verhalen en foto’s, maar ook dat jullie de mindere kanten van dit eiland zien. Op de foto’s zie je over het algemeen de drukte en vuiligheid minder goed dan in het echt.

Ik ben in dit verslag niet zo veel ingegaan op de technieken die we toegepast hebben en de materialen die gebruikt zijn, maar daarvoor wil ik jullie verwijzen naar Dé Roofvis, ergens komende zomer. Hierin zal een artikel komen van mij over de bellyboatvisserij in de tropen. Het wordt vooral een technisch verhaal en zeker het lezen waard voor wie zelf eens zoiets wil ondernemen.

Daarnaast ga ik van de geschoten videobeelden nog een DVD maken, welke ik in de toekomst voor een gering bedrag op de site te koop zal zetten. Zo kan iedereen die wil ‘live’ mee genieten van de spectaculaire aanbeten en drils. Hierover, evenals het artikel in Dé Roofvis, horen jullie later meer.

Sint Maarten is al met al geen bestemming waar ik snel terug zal keren als het gaat om een echte visvakantie. Daarvoor kende het teveel nadelen. In mijn ogen is het een prima bestemming voor een vakantie met het gezin, aangevuld met wat korte vissessies. De tarponvisserij is er absoluut niet moeilijk want er ligt gewoon ongelooflijk veel vis in de zoutmeren. Wil je echter een echte vistrip beleven in een natuurlijke omgeving, dan is Sint Maarten zeker geen bestemming voor jou. Te druk, te veel vuil en te gecultiveerd. Gelukkig zijn er nog legio andere plekken op deze wereld te vinden voor de avonturier.

Rest mij iedereen te bedanken voor de leuke en oprechte reacties via mail, msn, telefoon en het gastenboek op deze site. Het is fijn om te horen dat de inzet gewaardeerd wordt!

Groet,
Volkmar Strikkers

Gerelateerde artikelen:

• Sint Maarten revisited – Deel 6
• Sint Maarten revisited – Deel 5
• Sint Maarten revisited – Deel 4
• Sint Maarten revisited – Deel 3
• Sint Maarten revisited – Deel 2