Sint Maarten revisited – Deel 6

Dag 10

Onze laatste volle dag alweer. Vanuit ons nieuwe hotel, nou zeg maar gerust omgebouwde gevangenis, maken we ons op voor een laatste lange dag vissen. ’s Ochtends nog een laatste keer knallen op de zoutmeren en dan ’s middags bellyboaten bij Creoul Rock. Het moet er van komen vandaag, dat staat vast.

Rond een uur of negen staan we langs het zoutmeer. Wederom vissen en filmen we om de beurt en dit keer hebben we als doel om wat popper aanbeten vast te leggen op film. Nadat André een aantal vissen mist, waarvan één recht onder onze voeten en dus ook recht onder de camera, ben ik het die de eerste vis vangt. André filmt een tailende vis die ik vervolgens aangooi, echter net voordat de popper de tailende vis bereikt wordt deze bruut aangevallen door een andere vis, die we absoluut niet hadden zien aankomen. Enorm spektakel dus!

Het zit André niet echt mee want werkelijk de een na de andere tarpon weet de popper te lossen. Een van de vissen die ik vast leg op film springt direct na de aanbeet zelfs volledig het dammetje op, om na wat gestuiter terug in het zoutmeer te belanden en na nog een drietal sprongen alsnog te lossen. Rond een uur of twaalf hebben we vijf vissen geland uit een belachelijke hoeveelheid aanbeten. Drie voor mij en twee voor André, die er zeker meer verdiend had.

Een van de weinige die wel bleven hangen deze ochtend…

Ook de lokale bevolking kwam even kijken

We vallen de subway nog eens lastig voor een middagmaal en racen dan door naar de noordkant van het eiland voor de laatste bellyboatsessie van deze vakantie. We hebben nog wat Japanse haringen over van de vorige keer en hopen daarmee een paar verse aasvissen te kunnen vangen.

Eenmaal aan het strand blijkt er een behoorlijke wind te staan. Een dikke vier zoniet vijf is behoorlijk heftig op de Atlantische oceaan. Ik vraag me af of dit wat gaat worden. De vangdrang neemt het even over van verstand en dus peddelen we een half uur later weg richting Creoul Rock.

De wind zet verder en verder aan, wat de golven doet rijzen tot ruim een meter. André heeft er met zijn wat langere kickboat weinig last van, ik krijg het aardig moeilijk in mijn High & Dry. Door de korte punt duik ik regelmatig in de golf wat me behoorlijk afremt, maar bovendien ook zeiknat maakt. Als we, behoorlijk vermoeid, Creoul Rock bereiken komt er gelijk een boot op ons af varen. Nota bene vanuit de kant waar wij kwamen. De Fransman komt ons melden dat er niet gevist mag worden binnen een straal van 300 meter. 5000 Euro boete horen we deze keer. De bedragen worden steeds onwaarschijnlijker en we trekken er ons dan ook niet al te veel van aan.

We peddelen voorbij het eiland waarna we ons echt op open water begeven. De lucht betrekt en een flinke bui trekt langs de andere kant van het eiland. De wind neemt aan tot een dikke zes en ik begin behoorlijk spijt te krijgen van de hele peddeltocht. Er valt gewoonweg niet fatsoenlijk te vissen en bovendien wordt mijn bellyboat langzaam zacht door het koelere en bewolkte weer. Na een half uur besluit ik dat het genoeg geweest is. Ik peddel om Creoul Rock heen naar de luwte kant en ga daar aan wal.

Dit wordt toch echt te gek

Ik rust even uit en loop dan naar de andere kant van het eiland om André te waarschuwen. Een half uur later is ook hij het eiland gerond en ik vraag naar de vangsten. Één ‘lachebekpapagaaivis’, is zijn korte antwoord. Bij het zien van de foto kan ik het alleen maar eens zijn met deze benaming.

De ‘lachebekpapagaaivis’

We besluiten even af te wachten wat het weer doet en aan wal te blijven. Zelf was ik al een eindje de rots opgeklommen, maar we besluiten nu helemaal naar de top te gaan. Dit gaat vrij gemakkelijk en eenmaal daar kunnen we genieten van een prima uitzicht. Even lekker tot rust komen…

Even genieten

Na een uur gestruind te hebben besluiten we weer wat te gaan vissen. André wil eerst even wat vanaf de kant gooien. Ik heb mijn hengel al opgetuigd voor de visserij met aasvis en kijk dus even toe. Regelmatig slaan er woeste golven op de stenen in wat voor spectaculaire plaatjes zorgt. Bovendien weet André ook nog een mooie grouper te scoren. Hij gooit nog even verder waarna we weer richting bellyboats lopen. De zon begint te zakken en dus wordt het tijd voor spektakel!

Lipstick grouper?

Heftig zeetje

Nadat we ingestapt zijn hangen we beide zo’n Japanse haring aan de circle hook. Liever vers aas maargoed het is beter dan niets. André knipt zijn aasvis in tweeën en raad mij aan hetzelfde te doen. Je zult zien dat de vis net de achterste helft af bijt. Is zijn commentaar. Ik reageer er ludiek op met de zin, “dan komt‘ie nog wel terug voor de andere helft” en besteed er verder niet te veel aandacht aan. Een lange slanke aasvis van 35cm, moet kunnen lijkt me.

We liggen nauwelijks op de juiste plek of er komt een boot met grote snelheid op ons af varen. Daar komen de volgende zeikerds, denk ik in eerste instantie maar gezien het formaat van de boot en vooral de staat waarin deze verkeerd besluiten we toch maar even de camera’s er bij te pakken. Op de rotswand zitten een aantal Jan van Gent achtige vogels, en uiterst geïnteresseerd beginnen we er plaatjes van te schieten.

Als de boot dichterbij komt blijken de vermoedens juist. Er zit een blauwe lamp bovenop en dat betekend niet veel goeds. Op de zijkant zie ik Police Naturelles staan. Nu zul je het krijgen…

Even de fotograaf uithangen…

We doen ons voor als vissende natuurfotografen en vragen wat het probleem is. Dat er niet gevist mag worden weten we al, maar dat doen we toch ook niet? Vissen doen we straks buiten de grens van het natuurgebied. De vriendelijke agenten geloven ons op ons woord en nadat ze twee maal over mijn lijn heen varen, zonder iets te merken, stuiven ze er weer vandoor. Ik ben al lang blij dat ik de twee 300 PK sterke motoren niet gestrikt heb en we besluiten dan toch maar weg te gaan bij het eiland. De grens is bereikt en ongetwijfeld komen de agenten nog eens terug vanavond. Die boete, hoe hoog ook, willen we liever niet en dus beginnen we aan de lange terugtocht naar de kant. Wat een tegenvaller zo op de laatste avond…

Eerlijk gezegd ben ik het vertrouwen inmiddels wel kwijt. Terwijl André stug door blijft gooien met pluggen besluit ik lekker relaxt terug te peddelen naar de kant. Die aasvis doet zijn werk wel en aangezien de wind nog steeds krachtig is, is het peddelen op zich al voldoende inspanning.

We zijn ruim een half uur onderweg als wat denk te voelen. Ik zou zweren dat… Ja weer een bonk. Dan giert de licht afgestelde slip het uit. André, vis! Precies op dat moment lost de vis de aasvis. Gelijk schiet de opmerkingen van André door mijn hoofd. Dit meen je niet hé, krijgt hij toch gelijk? Is de aasvis in tweeën gebeten? Heel lang om er over na te denken krijg ik niet, want als ik de lijn strak begin te draaien voel ik opnieuw een bonk en dan giert de slip het uit. Krijg ik dan toch gelijk? Kwam de vis toch terug voor de andere helft?

Langzaam draai ik de slip dicht terwijl de vis er met een moordend tempo vandoor gaat. De circle hook doet zijn werk weer perfect en dan kan de dril echt beginnen. Na een run van tientallen meters zie ik de vis in de verte hoog het water uitkomen. Barracuda of Wahoo, de laatste erg onwaarschijnlijk zo dicht onder de kust. Hoe dan ook, de vis is van enorm formaat en doet er alles aan om te ontkomen.

Terwijl ik zo goed als het gaat richting André peddel neemt de vis keer op keer belachelijk snelle runs, gevolgd door rustige periodes. Een typische barracuda dril. Gaat het me dan toch nog lukken om zo’n kneiter te vangen?

Er trekt een bui langs en die neemt gigantische windvlagen met zich mee. Dit is bellyboaten op het hoogste niveau. Een oersterke vis die je praktisch uit je stoel trekt en een wind die je alle kanten op doet klotsen. Langzaam maar zeker win ik lijn, waarnaar de vis er opnieuw vandoor gaat. Weer komt ze helemaal het water uit, zeker anderhalf a twee meter hoog hangt ze horizontaal in de lucht. Een kneiter van een barracuda, geweldig!

Bellyboaten op het hoogste niveau!

Helaas hebben we ’s middags de film camera leeg gefilmd. Mijn fototoestel is vol gefilmd met die haai van André en zijn camera kan nog anderhalve minuut filmen. Tijdens het filmen komt de vis tailwalkend over het oppervlak, maar helaas doet ze dit precies achter mij waardoor er op film nauwelijks iets te zien is.

Na een minuut of tien komt de vis langzaam maar zeker in de buurt. In het heldere water zie ik een zilveren schim onder me door komen, deze mag ik echt niet meer verspelen. Ik pomp de vis zo veel mogelijk omhoog om haar met geen mogelijkheid de rotsen te laten bereiken. Dan, na nog een aantal minuten doorbreekt ze het oppervlak. Ze komt recht op me af gezwommen en ik besluit er dan maar even omheen te peddelen. Dit gaat een tijdje zo door en dan vraag ik André of hij het schepnet klaar wil maken. Geen onnodige risico’s met die enorme tanden.

De vis past er ‘net’ in en een vreugde kreet klinkt door de baai. De vis is slank van bouw, maar heeft wel een enorme kop en zeer lang lijf. Ik verbaas me over het gewicht, ze is alsnog nauwelijks te tillen. Snel houd ik haar op voor een paar foto’s. Wat een beest!

Dé beloning!

Gruwelijke kop

Na een snelle fotoserie houden we de vis naast de hengel. André houdt de hengel vast op de juiste plek terwijl ik de vis onthaak. De circle hook zit muurvast in de scharnier en was nog niet los gekomen al had de vis honderd keer gesprongen. Ik bewonder de vis nog even waarna ze weer rustig wegzwemt de duistere diepte in. Wat een slot!

Terug de duistere diepte in

Zo snel als ik kan gris ik het meetlint uit de tas. Langs de hengel komen we tot een lengte van 120 centimeters. Wat een slot van de vakantie, toch nog die kneiter uit de bellyboat!

Ik prik een nieuwe aasvis aan de circle hook, uiteraard weer een hele, en dan vervolgen we onze peddeltocht. Ik ben helemaal verzadigt. Mijn doelstellingen, tarpon en grote barracuda zijn bij deze meer dan behaald. Wat een heerlijk gevoel zo op de laatste avond van de vakantie.

De rest van de tocht naar de wal blijft het stil, totdat ik plotseling een aanbeet krijg, praktisch op het strand. Tot twee keer toe wordt de aasvis gepakt maar beide keren zet de aanbeet niet door. Kleine knabbelaars waarschijnlijk. We varen de dobbers een eindje uit en peddelen dan naar de kant. Wie weet wat er nog gebeurt terwijl we de spullen opruimen.

Ogenschijnlijk gebeurt er niets, maar als we na het opruimen onze lijnen binnen draaien zijn beide aasvissen verdwenen. Dan moet er wel een hele batterij kleine knabbelaars toegeslagen zijn. We tuigen de hengels af en stappen in de auto. Nog een keer kijk ik over de baai voordat ik achteruit de steeg uit rij. Deze avond vergeet ik nooit meer.

Dag 11

Onze vertrekdag ziet er een beetje rommelig uit. We moeten half drie op het vliegveld zijn, zo is ons verteld. Douchen in het hotel is er niet bij, want met diezelfde douchekop is een dag eerder de verstopte wc doorgespoeld door de onderhoudsman. Ongelofelijk dat zoiets gebeurd en helemaal in het bijzijn van de klant. Op mijn vraag of de man dit normaal vond kreeg ik het doodsimpele antwoord. ‘So what’s your problem’, duidelijk dus…

Oke niet douchen dus in het hotel. Bovendien moeten de bellyboats nog even goed drogen voordat ze de koffers in kunnen. Scheelt een hoop qua gewicht en stank. We besluiten nog even naar de haven van Phillipsburg te rijden om te kijken of Barry Barracuda misschien zin heeft in een Japanse haring. Zo hebben we nog wat te doen ook tijdens het drogen van de spullen.

Eenmaal in de haven is Barry al snel weer van de partij. Toch is ook zo’n uit het oosten geïmporteerde superharing niet interessant genoeg voor deze sluwe vos. Ik vang nog een paar kleine yellowtails maar ook dat vind Barry maar niets. De Japanse haringen ingooien en laten liggen is ook geen optie, want na een kwartier tover je een gratenpakket boven water. Tegen elven besluiten we er mee te stoppen. We moeten immers de laatste spullen nog inpakken en ons bovendien even opfrissen.

Als alles ingepakt is gaan we op weg richting het vliegveld. Het plan om bij een resort te douchen laten we maar vervallen. Het is al tegen tweeën, dus we frissen ons op het vliegveld wel even op.
Eenmaal op het vliegveld kijk ik even bij de check in balie. Open vanaf 11:30, ja dat is nuttige info. Omdat we onze shampoo’s en dergelijke niet mee mogen nemen naar de gates besluiten we ons eerst even te wassen voordat we inchecken. Als ik een tijdje op André sta te wachten zoeken mijn ogen een klok. Nergens te bekennen op dit vliegveld. Hoe laat is het eigenlijk? Ik zet mijn telefoon aan en schrik me de pleuris. Vijf voor half drie. We moeten opschieten!

Ik loop naar het toiletgebouw en roep naar André dat we gelijk in moeten checken. Even later lopen we naar de balie maar tot mijn verbazing zie ik niemand staan. Dan maar even bij het KLM kantoortje langs.

‘Your late sir’… Een schok gaat door m’n lijf. We kunnen toch nog mee? De supervisor wordt gebeld. Nee, niets is mogelijk. Je maakt een geintje zeker, het vliegstuig staat er nog een uur!
We kunnen hoog en laag springen, de chagrijnige baliemonsters zijn absoluut niet bereid ons te helpen. Na twintig minuten discussiëren komt het er op neer dat we twee dagen moeten wachten en bovendien nieuwe tickets moeten kopen. We mogen al ‘blij’ zijn dat André een credit card heeft, anders waren we helemaal niet meer weggekomen. In een klap zie ik mijn zomer vakantie en een aantal andere aankopen aan mijn neus voorbij gaan. Ik bel mijn ouders, Judith, werk en Ron om ze op de hoogte te stellen. Ik kan het niet bevatten. Vliegtuig gemist…

Langzaam dringt het tot ons door wat er allemaal gebeurt. We zijn er beide van over tuigt dat we gruwelijk belazerd worden hier. Oke, we waren technisch gezien laat, maar waarom wordt ons dat verteld dat we prima een uurtje van te voren op het vliegveld kunnen komen? Hadden ze gewild dan hadden we bovendien nog makkelijk mee gekund in het vliegtuig, want dat vertrekt uiteindelijk met enige vertraging. Eerst het gezeur met omgezette vluchten en nu dit, lang leve de KLM!

We moeten verder. André gaat op zoek naar een goedkoop hotel in de buurt. Ik blijf achter met de spullen. Een half uurtje later zie ik een drietal woeste Amerikanen. Zij zouden hier overstappen op een ander vliegtuig, maar na uit het ene vliegtuig gestapt te zijn zien ze het andere zo voor hun neus vertrekken. Dit terwijl ze geen vertraging hadden.

Overboekt, sorry jongens. Is het enige excuus dat ze krijgen. Of ze ook maar even twee dagen op Sint Maarten willen blijven. Wat een service hier… We krijgen sterk het vermoeden dat ons hetzelfde overkomen is.

Een uur later belt André. De shuttle bus van het auto verhuurbedrijf komt mij en de spullen ophalen. In ieder geval iemand die met ons meeleeft. Vlakbij het vliegveld ligt bovendien een leuk hotel waar we voor 90 dollar per nacht, inclusief ontbijt, kunnen overnachten. We zullen er toch iets van moeten maken de komende dagen en zo ploffen we na een avondmaal en een heerlijke douche op tijd op bed. Wat een dag…

Tot deel 7 ,
Volkmar Strikkers

Gerelateerde artikelen:

• Sint Maarten revisited – Deel 5
• Sint Maarten revisited – Deel 3
• Sint Maarten revisited – Deel 1
• Sint Maarten revisited – Deel 7
• Sint Maarten revisited – Deel 2