Sint Maarten revisited – Deel 2
Dag 2
Vandaag gaat het gebeuren. De bellyboats liggen in de auto aangevuld met zowel spin als vliegvismateriaal. Kijkend naar de kaart hebben we een mooi eiland gespot niet te ver uit de kust. Dat moet te bereiken zijn met de bellyboat en het spreekt voor zich dat dit een stek met potentie is. Net als gisteren scoren we wat brood voor overdag alvorens we naar de stek rijden.
Bij de stek komen we echter niet gelijk, want onze interesse wordt gewekt door een enorme hoeveelheid jagende vis in een smal geultje. We kunnen niet zien wat voor vis het is, maar het moge duidelijk zijn dat er een vreetorgie aan de gang is. André en ik proberen het met de vlieg, terwijl Ron zijn vertrouwde pilker erbij pakt. Na een tijdje observeren komen we er achter dat het toch tarpons zijn. Toch is vangen er nog even niet bij. Zelfs in het troebele water hebben ze het kunstje door lijkt het. Dan is het André die de haak zet waarna er een leuke tarpon over het water stuitert. De vis schiet echter ook snel weer los. Kort erna mag ik er ook een bijschrijven op een klein groengeel streamertje, gebonden op een bonefishhaak. Hierna is het weer rustig.
Onder toezicht…
En weer los…
Ron krijgt een paar geweldige beuken op zijn pilker. Toch blijft er geen vis hangen. Er moet toch iets zijn wat ze wakker maakt? Ik probeer een popper maar dit is absoluut geen succes. De popper zinkt als een baksteen en zelfs dan komen er geen aanbeten op. De vis aast ondiep en dus zoek ik iets passends in mijn vliegendoos. Mijn oog valt op een klein groen wit streamertje met slechts geringe loodverzwaring. Het blijkt een gouden zet want vanaf dat moment is het constant raak. Ik vang vier tarpons bij en verspeel er nog eens vijf. Stuk voor stuk leuke formaten die de aftma 10 heerlijk doen ronden. Ook André is druk aan het graaien in zijn vliegendozen. Bonefish vliegen zorgen voor aanbeten maar keer op keer buigt de haak uit. Er wordt nog een vis geland en daar blijft het bij. De pilker van Ron is duidelijk te zwaar voor dit slag vissen, hij zal de volgende keer iets anders moeten proberen.
Eenmaal de juiste streamer gevonden was het knallen!
We drinken met z’n allen wat in een barretje aan het strand. Het is inmiddels alweer bloedheet en Ron heeft er even genoeg van. Hij besluit niet mee te gaan bellyboaten om zodoende even op temperatuur te komen. We spreken af dat André en ik tegen de schemer terug zullen zijn zodat we samen het avond eten kunnen nuttigen, waarna André en ik op zoek gaan naar een geschikte instapplaats.
Helaas stuiten we op een resort en kunnen we dus niet zo dichtbij komen als gehoopt. We rijden een eindje terug en komen via een smal steegje weer bij het strand terecht. Al snel worden we aangesproken door een uiterst relaxte local die ons gelijk voorziet van een aantal tips en een parkeerplaats op zijn terrein. We maken er dankbaar gebruik van en even later peddelen we weg in het kraakheldere water.
De baai is kaal en behoorlijk diep. Af en toe wat donkere plekken op de bodem, maar met een diepte van acht a tien meter valt daar niet echt meer te vliegvissen. Ik besluit dan ook mijn vlieg gewoon te trollen aan een lange lijn. De bodem wordt zo bereikt, maar aanbeten blijven uit. Daarbij hebben we ons ook aardig verkeken op de afstand. Leek het vanaf het strand een klein rotsblok op een goed half uur peddelen, na een uur zijn we nu net over de helft. Aan een zeiljacht te zien wat naast het rotsblok ligt moet dit minstens een meter of 30 hoog zijn.
Eenmaal bij het rotsblok in de buurt stijgt het vertrouwen met de minuut. De bodemstructuur is hier grimmig en overal zie je grote rotsblokken, al dan niet met koraal er op. Grote tegenvaller is als we aangesproken, nouja ‘geschreeuwd’, worden door een aantal duikinstructeurs. Verboden te vissen wordt er geroepen. Het zal wel, we hebben dit stuk niet voor niets gepeddeld. Eerst maar eens even de wal op om wat uit te rusten.
Op een onbewoond eiland…
Het ondiepe water rondom het eiland is verzadigt van zee-egels en kleine rifvisjes. Prachtig om te zien. Voorzichtig wandelen we over de scherpe stenen naar de andere kant van het eiland. Die grenst aan diep water. Dit ziet er helemaal fantastisch uit! Beide hangen we een lepel aan de onderlijn en beginnen we te smijten. Gelijk de eerste worp is er actie. Een mooie barracuda van zo’n 80cm volgt mijn lepel tot aan de kant maar draait dan om. Vreselijk hoe goed die vissen kunnen zien onder water. Deze laat zich niet meer foppen…
Na een tijdje gaat André wat foto´s maken. ´Klik je wel als ik aansla´, roep ik voor de grap. Die grap wordt echter werkelijkheid als ik even later een lekkere beuk op de hengel krijg. Ik moet de vis erg strak afdrillen om hem vrij te houden van het koraal. Het wordt nog spannender als er opeens een meter+ barracuda in de buurt komt. Ik heb geen idee wat ik gehaakt heb maar wil hem toch graag als één geheel binnen halen. Dit lukt want de barracuda vertrouwd het niet en gaat er weer vandoor. Even later komt er een prachtige yellowtail in het heldere water omhoog.
Hangeuh!
Kleurenpracht
Er ligt genoeg vis rond het eiland. Regelmatig krijgen we een tik of zien we iets flitsen. Een keer haak ik een sterke zilverkleurige vis die vrij snel weer lost. Leuke jack wellicht. Voor de rest zullen het voornamelijk gepen zijn aangezien er gewoon niets blijft hangen. Dan schiet er vlak voor de kant opeens een donkerkleurige vis onder een steen vandaan. De lepel wordt gegrepen en vervolgens suist de vis weer de diepte in. Met mijn zware materiaal kan ik de vis prima blokken, maar het blijft verbazen hoe snel en sterk deze rovers zijn. Het blijkt een kleine grouper te zijn, voorzien van een prachtige tekening.
´s Werelds stoerste vissen
Als de stek verder niets meer oplevert klauteren we verder over de scherpte rotsen op zoek naar een nieuwe geschikte plaats. Wat we ook proberen, we vangen geen vis meer bij. André´s subwalk wordt nog wel een paar keer gevolgd door een grote geep, maar eens te meer blijkt hoe voorzichtig de vissen hier zijn.
We besluiten weer te gaan bellyboaten. Daar waren we immers voor gekomen. Als we een eindje onderweg zijn hoor ik André opschrikken. ´Mijn hengel!´ Zonder iets te merken is zijn vliegenhengel over boord gegleden. Wonderbaarlijk genoeg staat deze door het gewicht van de reel rechtop op de bodem en steekt de top net boven water uit. Dat scheelde niet veel!
Een half uurtje later staan we weer vanaf de rotsen te gooien. Het water is er te ruig om met de bellyboat veilig te kunnen bevaren. Het lijkt echter wel uitgestorven hier terwijl het er helemaal perfect uit ziet. Iets verder de baai in haken we vrijwel tegelijk vis op de vliegenlat. Mijn vis lost direct, maar André vangt een leuke blue runner. Dan wordt het tijd om weer terug te gaan naar Ron. De zon staat al weer aardig laag en we moeten nog ruim een uur peddelen. We besluiten dit keer de oever te volgen en zo de kantjes uit te gooien. Lange tijd blijft het stil maar dan krijg ik een geweldige aanbeet. Ik sla mijn vliegenlat goed krom en denk een leuke jack gehaakt te hebben. Dit stuitert goed en wat een power! Verbaast staan we te kijken als even later een bont gekleurde papegaaivis het wateroppervlak doorbreekt.
Verassing!
De worp erna is het gelijk weer raak. Deze vis komt echter een stuk sneller binnen en doet onze monden weer open vallen. Wat een merkwaardig beest! Een beetje een grouperachtige, maar dan vrijwel net zo hoog als dat hij lang is. De enorme vinnen maken het helemaal af. Het is de vierde nieuwe soort op rij. Leuke bezigheid!
Drie worpen later heeft ook André vis te pakken. Het is een hagedisvis die zijn vlieg te grazen genomen heeft. Het visje wordt vlug onthaakt en zwemt weer verder. Hebben we ze nu alsnog gevonden dan? Gek genoeg volgt er geen enkele actie meer. Zo vang je kort achter elkaar een paar vissen en vervolgens gooi je nog anderhalf uur naar niets. Eenmaal bij de auto worden de spullen weer opgeruimd en na een praatje met de local rijden we weer terug naar het huisje. Onderweg stranden we in een lange file maar met een portie bubbling muziek uit de speakers maken we er het beste van…
Genieten…
Dag 3
Deze dag besluiten we naar de, op google earth meest interessante, stek te rijden. Een flat die door middel van een mangroven riviertje uitloopt in een ondiepe baai. Een eindje verderop in de baai ligt dan een eiland waar dieper water aan grenst. Op papier een topstek dus en als we na een goed half uur rijden de auto parkeren ziet het er dan ook zeker veelbelovend uit. Ik besluit te starten met de spinhengel in de hoop wat barracuda of iets dergelijks te kunnen vangen. Een goede keus blijkt want gelijk de eerste worp is het raak. Wilde schoten naar links en rechts, dit moet wel barracuda zijn. De eerste van deze trip.
Geen monster, maar toch ook weer wel
Nadat we de vis bewonderd hebben mag hij weer verder zwemmen. Kort erna volgt de tweede vis. Het blijkt een hagedisvis te zijn. Ook André en Ron vangen er een. Elke keer als je een eindje verder loopt kom je weer een barracuda tegen. De meeste volgen slechts of tikken net een keer het aas aan. Het blijft prachtig om te zien hoe gemakkelijk ze je aas volgen, hoe snel je ook draait. Het lijkt ze gewoon geen enkele inspanning te kosten. Ook staan ze net zo gemakkelijk weer stil.
De diepere rotskant levert niets op. Richting de mangroven zien we opeens een school harders door de lucht vliegen. Grote barracuda of tarpon moet er onder zitten. We krijgen echter niet de kans om dit uit te zoeken. We worden aangesproken door een Fransman die ons verteld dat dit allemaal natuur reservaat is. De boetes voor het vissen hier in bedragen 2000 euro. Naarmate het gesprek vordert blijkt dat een groot deel van de Franse kust reservaat is, inclusief het eilandje waar we gisteren waren. Een enorme tegenvaller want dat zijn dus zo’n beetje alle mooie stekken op dit eiland. Nog vreemder vind ik dat ik hierover niets heb kunnen vinden op internet. De Fransman noemt nog wel een volgens hem goede stek voor grote barracuda en haaien, net buiten het reservaat. We besluiten hier dan maar eens een kijkje te nemen.
De stek bestaat uit een haven in een baai, die door middel van een smalle maar diepe doorgang uitmond in zee. De doorgang ziet er inderdaad uit als een stek voor grote vis. In de ondiepe baai zwemmen een boel harders en kleine snapper achtige vissoorten. Na een tijdje gooien zien we opeens weer vliegende harders. Een geweldige kolk er onder duidt op een grote rover. Snel hang ik een grote popper aan de speld, maar die wordt totaal genegeerd. Ook als het jachttafereel zich verderop nog eens herhaald blijft actie op de popper uit. Het zal toch levend aas moeten zijn wil je een beetje kans maken in dit heldere water.
We lopen naar de zeekant, hier treffen we diep water aan en prachtige koraal rotsen. Toch is er geen vis die omhoog komt voor ons kunstaas. Dan het kunstaas maar naar beneden brengen, denk ik bij mezelf en ik hang een shad aan de onderlijn. Deze visserij is echter van korte duur, want ondanks dat ik denk naast het koraal te vissen zit ik gelijk muur en muur vast. Dat wordt dus helemaal niets hier.
Ik knoop een nieuwe onderlijn aan de hoofdlijn en pak een diep duikende Yo Zuri plug. Gooit als een kanon en haalt werpend al wel een meter of vijf schat ik zo. Snelheid is ook geen probleem en dus ros ik hem met een vaart binnen. Na een kwartiertje gooien een beuk in de diepte. De vis komt snel omhoog. Weer zo’n hagedisvis, wel een grote dit keer. We schieten snel een plaatje en dan kan de vis weer terug.
Prehistorische verschijning
Ik kam de hele doorgang uit maar verneem geen verdere actie. Aan de buitenkant zie ik een vis uit de diepte omhoog schieten om mijn plug te grazen te nemen. Weer een grote hagedisvis rijker. Die kwam minstens een meter of vier omhoog in zijn schot naar het aas.
We vissen nog even door maar bemerken al snel dat kunstaas hier niet de weg naar grote vissen is. In de haven zien we een paar big game boten liggen en we besluiten eens wat rond te vragen hoe en of we aan aasvis kunnen komen. Dit blijkt allemaal nog niet zo gemakkelijk te zijn als het lijkt. Er is wel een vismarkt en een vischarterbedrijf wat ons wellicht verder kan helpen. Ondanks dan het tweede paasdag is besluiten we de rit er aan te wagen. Het vissen is toch wel een beetje klaar voor vandaag. De rit is voor niets. De volgende tegenvaller van vandaag dus. We worden echter wel verrast door een grote school tarpons onder de steiger van het restaurant. Kleintjes, maar ook enorme lappen vis tot ver over de meter liggen rustig in de schaduw te wachten op wat slachtafval. We drinken een drankje en genieten van wat er voor de steiger te zien is. Morgen weer een dag, we hebben geen haast…
Beste bakken…
Tot deel 3,
Volkmar Strikkers
Jok,
Die Bermuda driehoek is wel wat verder dan een uurtje trappelen hoor haha! Geen merkbare getijdestroom rondom het eiland. Alleen wind maar die was aan die kant van t eiland gelukkig aanlandig. Hebben we wel rekening mee gehouden :)
Jurian,
Jep alles heeft tanden daar (behalve tarpon) en de grotere vissen zijn zeker pluggenslopers. Met lepels heb je daar minder last van.
Groet
Volkmar
Mooi avontuur zeg. Een uur uit de kust peddelen met je belly… maar goed dat je nauwelijks getijdestroming hebt in de Carribian. Alhoewel, heb je daar ook niet zoiets als een driehoek in de buurt van Bermuda?
Jammer dat de mooie spots reservaat zijn. Met een beetje de domme tourist uithangen kom je daar meestal niet mee weg. Anyway, mooi verhaal en prachtige vangsten!
Kom maar op met deel 3!!
mooie kleuren hebben die vissen!! en wat een tanden!
je kunstaasjes zijn zkkr kapot gebeten of niet?