Op jacht naar goud in California

Ik zit in een comfortabele luie stoel van de zon te genieten. Het is een opblaasbare stoel, en mijn benen steken tot aan de knieën in het lauwe water. U raadt het al: ik zit in een bellyboat. Ik kijk rond me en bewonder het spectaculaire zicht waarop ik getrakteerd word terwijl de stroming me meevoert: zeeleeuwen en groepen pelicanen, yachten die een fortuin kosten en zonder uitzondering een of meerdere blonde schoonheden in bikini op het voordek hebben liggen, huizen van wel een miljoen dollar op private eilandjes. “Hier woonde John Wayne vroeger,” legt mijn gids uit, “en dit grote huis hier is van Hugh Heffner, de eigenaar van de Playboy. Hij gebruikt het voor feestjes.” Vandaag valt er niemand te bespeuren, maar mijn gedachten dwalen niettemin toch af… BAMMMM! Ik krijg een aanbeet die zo brutaal is dat mijn hengel bijna uit mijn knuisten gerukt wordt. Alert blijven, ouwe jongen, je bent hier om te vissen, niet om je aan vieze fantasieën over te geven. Na een spectaculair gevecht vindt een vis met een felgoudgekleurde buik zijn weg naar mijn landingsnet: nummer 12 al vandaag. Nee, ik zit dit niet te verzinnen, dit paradijsachtige oord bestaat echt, en het steekt vol schatten. Ik drijf namelijk rond in Newport Beach, een van de vele havens die Zuid California rijk is.

Magneet

California is altijd al een magneet geweest. Al van toen er voor het eerst goud werd gevonden in haar bergen en rivieren, in 1852, hebben mensen zich naar deze plek gehaast. Het goud is al lang verdwenen, maar dat belet niet dat deze staat nog altijd een ware schatkist vormt, want het aantal attracties dat hier opeengestapeld zit is onwaarschijnlijk hoog. Hipperds en acteurs-met-ambitie bezoeken Hollywood in de hoop er een paar van de beroemdste (en rijkste) mensen op aarde tegen het lijf te lopen. Muziekfanaten willen de plekken bezoeken waar beroemde bands als The Doors, Red Hot Chili Peppers of Guns n’ Roses vandaan komen. Natuurliefhebbers trekken het Sequoia National Park in om de grootste bomen ter wereld te knuffelen, of reizen door de woestijn om er naar de Joshua-bomen (een soort gigantische yuka) te staren. Kinderen komen handjes schudden met Assepoester of Mickey Mouse in  Disneyland, gokkers wagen hun kans in de casino’s van Las Vegas. Ik heb het allemaal geprobeerd en ik genoot er enorm van, maar de juwelen die met het meeste imponeerden, hadden toch vinnen en schubben: de vissen uit de havens. Laat ons even onder water gaan kijken om ze te leren kennen.

Ik begin maar even met de machtigste van al: Paralichthys californicus, oftewel de Californische bot (vaak Californische heilbot genoemd). Zijn levensverhaal is zondermeer fascinerend. Pasgeboren visjes zien er normaal uit, met ogen aan beide zijden van de kop. Naarmate de vis groeit, echter, verplaatst één van de ogen zich naar de andere zijde, zodat de vis plat wordt, met een zijwaarts gerichte bek tjokvol vlijmscherpe tanden. Een kant is wit, de andere goudbruin met zwarte stippen. Deze soort is een felle rover, die tot over de 25 kilogram zwaar kan worden, bij een lengte van anderhalve meter. Het grootste deel van zijn leven brengt de vis halfbegraven onder het zand door, in een hinderlaag wachtend tot iets eetbaars voorbijzwemt, maar af en toe gaat hij in de hogere waterlagen op jacht. Ze kunnen werkelijk overal liggen: in kniediep water of in de vaargeul, bij de meerpalen of stenen of ergens midden in de haven – zolang ze er maar genoeg modder of zand treffen om zich in te verstoppen.

Daarnaast leeft de Gevlekte zandbaars hier – “spotted baybass”. Hoewel deze vissen niet groot kunnen worden (het record staat op een kilootje of drie) zijn ze pond voor pond de allersterkste vissen die ik ooit heb ontmoet. Een “spottie” (zoals de locals ze liefkozend noemen) van amper vier pond vecht minstens tien keer zo hard als een breedbekbaars van datzelfde formaat – en die laatste is zo’n beetje de populairste vis ter wereld omdat mensen zijn vechtlust zo waarderen… Spotties houden van obstakels, zoals dokken, touwen, stenen en ankers. Ze jagen op alles wat beweegt en in hun grote bek volt anden past. Ze kunnen er ook al erg koninklijk uitzien, want in het paaiseizoen worden hun kin en buik knaloranje en goud.

Er zwemmen nog meer soorten zoutwaterbaars rond in de havens, en ze hebben alle één kenmerk gemeen: ze vechten als leeuwen. Calico baars (vaak Kelpbaars genoemd) maken de plantenbedden onveilig; ze kunnen meer dan 7 kilogram wegen en jagen in alle waterlagen. Ze zijn van niemand bang en knallen vaak op anchovissen die zich vlak onder het wateroppervlak bevinden. Gestreepte zandbaars – de naam zegt het zelf – leeft dan weer boven zandbodems. Ze zien er precies zo uit als de Gevlekte zandbaars, maar dan met strepen. En ze worden een heel stuk zwaarder: het Californische record woog rond de zes kilogram, een vis die op 29 augustus 1988 gevangen werd bij Huntington Flats.

Veel hoger in de waterkolom leeft de Californische barracuda. Ze worden een stuk minder groot dan de Giant Barracuda uit tropische wateren: met een pond of 14 heb je een echt monster te pakken. Maar behalve het formaat is er nauwelijks verschil: ze hebben dezelfde bek vol scheermesjes, ze zijn even agressief als ze jagen en hun zilverkleurige gespierde lichaam stelt hen in staat om ontzettend snelle runs te nemen.

De lijst van bewoners is hiermee allesbehalve compleet: ik zou een boek nodig hebben om ze allemaal te beschrijven. Er zijn vleermuisroggen, bijvoorbeeld, Myliobatis californica of “batray”. Hun bijnaam is “moddermarlijn” en dat is niet voor niets: ik heb persoonlijk moeten meemaken dat ze in staat zijn om tijdens de dril maar liefst twee keer na elkaar 200 meter 40/00 gevlochten lijn van een dichtgedraaide Shimano Stella 8000 SW te sleuren… Ook zwemmen er pijlstaartroggen rond, en gitaarroggen, en laat ik de diverse types haai niet vergeten, zoals de onwaarschijnlijk mooie luipaardhaai of de Californische gladde haai. En natuurlijk zitten er ook kleine rovers: diverse soorten croakers, hagedisvissen, haring, etc. etc.

Behoedzaam

‘Yachten? Casino’s? Hollywood? Het moet afschuwelijk duur zijn om daar te kunnen vissen!’ Ik hoor het u denken, en ik begrijp de reactie volkomen. Ik heb echter goed nieuws: ook gewone stervelingen als u en ik kunnen hier vissen zonder eraan bankroet te gaan. Een eenvoudige bellyboat laat je toe om al deze vissen te vangen… met één mogelijke uitzondering: de rondborstige blonde zeemeerminnen op de yachten. Daar heb je waarschijnlijk een stoere speedboat met twee keer 300 PK  voor nodig. Al de andere soorten, echter, zijn binnen het bereik van uw flippers. Sterker nog: door een bellyboat in te zetten, bent u hier strategisch gesproken aanzienlijk in het voordeel ten opzichte van Carolina Skiffs die de locale vissers hier plegen in te zetten. Ten eerste laat een bellyboat u toe om een stek heel behoedzaam en onopgemerkt te benaderen. De vissen hier zijn niet van gisteren en hebben al lang door dat het geluid van een motor en de schaduw van een boot op de bodem (en het gestamp van voeten op het dek) gevaar betekent: ze houden hun kaken dan ook stijf op elkaar. Bellyboats wantrouwen ze echter niet. Ze denken waarschijnlijk dat we een soort watervogel zijn, of een boei – met als gevolg dat ze gefocust blijven op dat ene onderwerp waarop wij willen dat ze zich concentreren: vreten. Zelfs zeehonden of pelicanen bleken niet bang te zijn van mijn bellyboat en ik kon ze onwaarschijnlijk dicht benaderen. Een tweede voordeel dat bellyboats bieden, is dat van absolute controle over uw bewegingen. Voelde u iets knabbelen aan uw kunstaasje? Peddel dan traag tegen de stroming in en u blijft op precies dezelfde plek hangen. Wilt u op vijf centimeter van een havenmuur vissen of een traject volgen tussen de wirwar van verankerde boten en boeien? Geen enkel probleem. Wilt u onder een catamaran of lage brug doorvaren om te zien wat zich daar in de schaduw verbergt? Ga uw gang. Zelfs extreem ondiep water vormt geen probleem, want een bellyboat heeft geen schroef die kapot kan gaan… Dit alles gaat dus véél makkelijker dan mete en boot. U hoeft er zelfs niet bij na te denken, want al heel snel wordt het geflipper een automatisme.

Het derde voordeel is dat bellyboats u niet toelaten om snel te varen. Ik weet het, dat klinkt niet meteen als een voordeel, maar in dit geval is het dat wel degelijk. Door deze eigenschap bent u namelijk wel verplicht om een stek grondig uit te vissen voor u verkast. Dat is iets wat bootbezitters maar al te vaak vergeten: zij hebben te weinig geduld en varen vaak naar een andere plek net voor een stek plots begint te geven. Ook laat deze traagheid u toe om een techniek in te zetten die dodelijk is gebleken in de Californische havens. En als ik schrijf “dodelijk”, dan bedoel ik ook “dodelijk”: deze techniek verpletterde alle andere technieken die de locals gebruikten, keer op keer, met werkelijk choquerende resultaten. Ik voelde me soms alsof ik in de Middeleeuwen terecht was gekomen, en ik de enige was met een tank. Om u een idee te geven: in tien dagen van zo’n 6 uur op het water ving ik rond de 150 baarzen en 33 Californische heilbotten, en nog een heleboel andere soorten om het af te maken. Fervente locale vissers met wie ik sprak vingen dat nog niet in twee seizoenen…

The weapon of choice

De locals hadden nog nooit van deze techniek gehoord, maar in de lage landen is hij wél heel bekend: traag verticalen. Voor wie dat nog nooit heeft gedaan, wil ik de príncipes ervan even kort uitleggen. Het spelletje lijkt eenvoudig, maar het vereist toch wel wat oefening en vooral ook een stevige dosis concentratievermogen om het onder de knie te krijgen. De bedoeling is eenvoudig: het kunstaas mag niet verder dan een centimetertje of tien van de bodem rondschuifelen, zonder dat het bruuske bewegingen maakt. Probeer geen gewonde vis te imiteren, maar wel eentje dat rustig langs de bodem zwemt. Geloof me: die gedragen zich niet extravagant, en ze maken al zeker geen plotse koprollen in de lucht. Nee, ze proberen zo stil en onopgemerkt mogelijk te blijven om geen hongerige rovers aan te trekken. Ik heb ondervonden dat deze techniek vooral bij klaarlichte dag topte. Zelfs op de middag, wanneer de locals niet eens meer wilden vissen omdat ze het zinloos vonden, kreeg ik de ene aanbeet na de andere.

Dat deze slinkse aanpak precies dan zo goed blijft werken, hoeft niet te verwonderen als u erover nadenkt. De meeste vissen zijn dan namelijk niet actief op jacht omdat het water te warm is en daardoor te weinig zuurstof bevat. Ook is er dan te veel licht, waardoor de prooivissen hun belagers te snel zien. Roofvissen houden zich dan ook meestal koest, op de bodem, waar de stroming het minst impact heeft en het water nog relatief fris en donker is – wachtend op de schemering. Door nu het kunstaas precies daar aan te bieden, tergend traag vlak voor hun snuit, wordt zelfs de meest passieve vis verleid tot een aanval op die makkelijke snack.

Er zijn meerdere manieren om deze presentatie te realiseren. De gemakkelijkste manier is het al genoemde verticalen: met een lichte en gevoelige baitcaster en een 10-ponds gevlochten lijn op de reel kan je de bodem perfect volgen. Hoe dunner de lijn, hoe beter, want dan heeft u minder last van de weerstand van het water, zodat het contact met het kunstaas optimaal blijft. Als onderlijn gebruikte ik een eindje fluorocarbon van 20 lbs, en als kunstaas een loodkopje van een gran of tien met daarop een kleine shad (Big Hammer, Salt Shaker van Lunker City en Sassy shads van Mister Twister – alle tussen de 3 en de 4.5 inch – waren perfect). Laat het kunstaas vallen tot de spoel niet meer draait; dan weet u dat het op de bodem ligt. Draai een klein beetje lijn in en houd de hengel vast zonder ermee te bewegen. Laat de stroming het werk doen: u langzaam wegvoeren, en de schoepstaart laten kwispelen. Dat is het. Ga op in de omgeving en doe precies hetzelfde als de miljonairs op hun yacthen: niets.

Kijk heel regelmatig op de dieptemeter, zodat u weet wanneer u wat extra lijn moet geven of nemen. Of zoek af en toe contact met de bodem om zeker te zijn dat uw kunstaas nog in de “hot zone” zwemt.

Een tweede manier om zo te vissen, vereist het gebruik van een vliegenhengel met een zware lijn (400 grain) om de streamer in de buurt van de bodem te krijgen. Gooi uit en tel hoe lang het duurt voor de streamer op de grond ligt, zodat u bij de volgende worp weet hoe lang u moet laten zinken. Vis het kunstaas al dubbelstrippend binnen – traagzaam.

Met beide technieken zijn er drie kapitale fouten die u kunt maken: te snel vissen en met te veel actie; te hoog boven de bodem vissen; het kunstaas door het zand trekken (= te laag vissen). Vermijd die drie, en u kunt zeker zijn van succes. Ik ving zelfs haai en pijlstaartrog op die manier, op shads!

In de VS is iedereen gelijk voor de wet …

Staat u me toe om dit artikeltje met een anekdote te eindigen. Strikt genomen heeft ze maar weinig te maken met vissen, en toch spreekt ze boekdelen. Ik drift voorbij een kast van een huis met een dikke boot ervoor, vastgemaakt aan een privésteiger. De eigenaar amuseert zich wat met het oppoetsen van de RVS-stukjes van zijn schip – hij verveelde zich waarschijnlijk en besloot dat hij ook maar eens wat handarbeid zou doen. Een gigantische zeeleeuw komt aangezwommen. Hij springt op de steiger om er wat te zonnen. De booteigenaar vindt dat maar niets en begint naar het dier te schreeuwen, dat zijn kop zelfs niet heft. Dan gaat de man naar binnen om kookpotten en pannen te halen; hij produceert een oorverdovend geluid met die spullen. Tevergeefs: het zeezoogdier is niet onder de indruk. Onze man wordt knalrood van woede en grijpt naar de hogedrukreiniger. Hij richt de straal op de zeeleeuw, die zich op zijn andere zijde wentelt: hij lijkt het wel leuk te vinden, zo’n douche, en laat zich helemaal afspoelen. De eigenaar belt vervolgens de politie en probeert hen ervan te overtuigen te komen om dat beest weg te jagen… Inmiddels rol ik bijna uit mijn bellyboat van het lachen. De man kijkt plots in mijn richting, woest, met de hogedrukspuit in zijn handen. Ik kies eieren voor mijn geld en laat me meevoeren door de stroming, op naar de volgende stek. Dat gedeelte van de American dream is dus in elk geval waar: iedereen is gelijk voor de wet… toch in de ogen van een zeeleeuw!

Bellyboaten en andere informatie

Er zijn vele types bellyboat op de markt. Ik gebruik altijd het type dat me zo hoog mogelijk boven het water houdt, omdat ik dat comfortabeler vindt. Ook kan ik mijn kunstaas beter controleren door de hogere positie. De dikte van het materiaal is van crucial belang; het wordt uitgedrukt in “denier”. 400 denier en hoger is excellent. Goede merken zijn Outcast, Mac Fishing, Berkley en Creek Company. Ik leerde recent de Ultralight Float Tube van Creek Company kennen en was zeer gecharmeerd. Hij is niet duur, stevig (420 denier) en weegt amper vier kilogram: een gigantisch voordeel voor de vliegende visser (http://creekcompany.com/product.php?productid=16305&cat=249&page=1). Als u besluit om ook een keer op Californisch goud te gaan vissen, is het verstandig om een goede visgids te boeken. Ik heb een hele goede ervaring gehad met Tom Watanabe (www.catalinaflycompany.com – tom@catalinaflycompany.com). Hij is niet duur en heeft bellyboats en goede hengels voor zijn gasten; ook maakt en verkoopt hij bijzonder effectieve heilbotstreamers. Tom is een van de meest bekwame en gemotiveerde vissers die ik heb ontmoet en hij kent de interessantse havens als zijn broekzak.

Verblijf kan zo duur of zo goedkoop zijn als u zelf wilt. Er zijn natuurlijk luxehotels zat, maar ook zijn er talloze aantrekkelijk gelegen én geprijsde campings langs de kust. Vluchten gaan rechtstreeks vanuit Amsterdam naar Los Angeles, en van daaruit is er een shuttle naar veel van de tophavens. Een kleine kamper huren is misschien ook een optie, zeker als u met uw familie reist: www.jucyrentals.com.

Tom

Gerelateerde artikelen:

• Fishing in Norway: Nyvoll Brygge / big halibut!
• Zanzibar – Pole pole versus hardcore vissen
• Location GTX – Deel 2
• Part 3: Saltstraumen Brygge, a fisherman’s paradise!
• Lyngenfjord, een verjaardagscadeau, deel 2