Op Giant Red Drum in North Carolina deel 2

Op Giant Red Drum in North Carolina dag 2  (vervolg van deel 1)

Nadat ik samen met Claudia gisteravond thuis kwamen van de eerste dag vissen en mijn eerste kennismaking met de Giant Red Drum worden we s’ochtends redelijk laat wakker. We zijn na 1,5 week in de States al weer aardig gewend aan het tijdsverschil van 6 uur. Als ik de gordijnen van het Hampton Inn open trek blijkt het, ondanks de sombere voorspellingen van gisteren, in ieder geval droog. Ik heb met Bryan afgesproken vanochtend een paar uurtjes op haai te vissen. Bryan weet een plek waar je bij zonnig weer en helder water soms haaien kunt zien zwemmen. Die kun je dan vervolgens op zicht “aanwerpen” waarna het spektakel begint. Alhoewel deze trip voor mij geheel in het teken van de Giant Red Drum staat wil ik dit toch wel graag eens proberen. Voorwaarde voor succes met deze haaien visserij is wel zonnig weer en helder water.

Slecht weer op komst

Ik besluit Bryan te bellen om aan de hand van de laatste radarbeelden ons plan te trekken. De voorspellingen zijn niet goed. Alhoewel het nu nog droog is komt er een stevig front aan. Dit zal ons over een uur of 3 bereiken. De ochtendvisserij op haaien gaat het dus niet worden. En het is ook nog maar zeer de vraag of onze geplande middag/avondvisserij doorgang kan vinden. Balen, maar het is niet anders. Claudia en ik besluiten, zolang het droog is, nog even naar het strand te gaan. Ik heb nog steeds een paar boeken die al enige tijd klaar liggen om gelezen te worden.

Op het strand van Atlantic Beach is het rustig. Met een temperatuur van zo’n 27 graden is het ondanks de bewolking toch zeer aangenaam. Af en toe laat de zon zich toch zien. We hebben het prima naar ons zin onder onze “Wallmarkt parasol” en ons dito strandstoeltje. Na verloop van tijd worden de wolken steeds steviger en dreigender.

Dan maar naar het strand van Atlantic Beach

Als het na een paar heerlijke uurtjes toch begint te spetteren gaan we terug. In Morehead City bezoeken we een paar winkels waaronder enkele outdoorzaken. Ook kopen we, wederom bij de Wallmarkt, voor 20 dollar twee regenbroeken. Die zouden we wel eens nodig kunnen hebben. Ik heb met Bryan afgesproken om 15.00 uur weer met hem te bellen. Afhankelijk van de laatste weerberichten zullen we dan besluiten of we vanavond wel of niet gaan vissen. Klokslag 15.00 uur heb ik hem aan de lijn. De regen zal aanhouden en in intensiteit nog verder toenemen, zo luidt zijn bericht. Als ik perse wil, kunnen we echter wel vissen. We moeten ons dan wel voorbereiden op een sessie in hardnekkige reden. It’s up to you, aldus Bryan… Ik hoef niet lang na te denken en zeg dat ik wil vissen. Regen of geen regen. En dus spreken we af voor 16.30 uur.

Net buiten Beaufort zet Claudia mij af bij Bryan. Maar niet voordat we snel even bij de Subway een broodje kopen die ik in mijn rugzak meeneem voor vanavond op de boot. Bij de helling aangekomen regent het flink. Ik ben blij dat Claudia zo verstandig was om niet mee te gaan maar terug te gaan naar het hotel. Urenlang met 2 gekken in de stromende regen in een bootje zitten is “just too much”. De boottocht naar de stek is door de striemende regen in het gezicht minder plezierig. Toch valt de regen, eenmaal aangekomen, nog wel mee. Omdat er meer wind staat vissen we op een andere stek als gisteravond. Die stek is nu te windgevoelig. De visserij is een kopie van die van gisteravond. Geul opzoeken, ankeren, hengels uitgooien en vissen maar. Vanaf de eerste minuut zien we op bijna alle toppen zeer regelmatig korte felle tikken. De “baitstealers” hebben ons aas gevonden. Letterlijk baitstealers want om de 10 minuten draaien we een kale haak naar binnen.

Stingray

Na een uurtje vissen volgen er een aantal harde tikken op een van de hengels. Daarna valt de lijn slap. Als ik de lijn begin binnen te draaien voel ik dat er een vis aanhangt. Deze doet echter niet zo heel veel en vecht een beetje vreemd. Even later zien we een schimp van een niet al te grote pijlstaartrog. Mmm, daar ben ik niet zo blij mee. Bryan ook niet echt. Ooit is hij door een pijlstaartrog te grazen genomen, iets wat volgens hem verschrikkelijk pijn doet. Als de vis langs de boot komt en weer wegzwemt schiet de rog los. Iets wat geen van ons beiden erg vind.

Na de bijna-vangst van de rog vissen we nog 2 uur door op verschillende plekken. Er volgt echter geen beet meer van een “Red”. Eerder dan gepland en zonder de vangst van Giant Red Drum besluiten we terug te varen. Het regent nog steeds. Toch ziet het er voor morgen een stuk beter uit. Vannacht trekt het front weg en gaat de wind draaien. De wind zal dan uit het Noorden komen, iets wat volgens Bryan zeer positief voor de vangst is. Morgenavond zou het wel eens erg goed kunnen zijn, zo bezweert hij me. Wat mij betreft een uitstekend vooruitzicht.

Dag 3 – laatste dag vissen op Giant Red Drum

De volgende ochtend blijkt de wind inderdaad gedraaid. Het is weliswaar nog steeds bewolkt maar volgens de verwachtingen zal het aan einde van de ochtend opklaren. Vanavond ga ik voor het laatst vissen. Het weer lijkt dit keer mee te werken. Zonnig, rustig en helder weer met bijna volle maan. Hoewel ik nooit veel waarde heb gehecht aan de maanstand zijn sommige vissers en gidsen overtuigd van het effect op de vangsten. Eerder als gisteren zitten we al om 15.00 uur op het water. Na het fiasco van gisteravond wil ik vandaag een extra lange laatste sessie maken. Hopend op nog één of enkele goede vissen.

Losschieter?

We beginnen op een stek waar we eergisteren ook hebben gevist. De Pamlico Sound ligt er schitterend bij en het is heerlijk weer. Overal om ons heen zien we grote scholen Menhaden aan de oppervlakte. Af en toe worden deze blijkbaar naar het leven gestaan getuige de schrikreactie die het water voor eventjes doet golven. Als we hebben geankerd komt één van de scholen Menhaden binnen werpafstand. Ik monteer een halve Menhaden en werp deze met een flinke zwiep midden in de school. Ik plaats de hengel om vervolgens de andere hengels op te tuigen. Terwijl ik daar mee bezig ben zie ik vanuit mijn ooghoek mijn Beastmaster krom springen. Een gierende sip bevestigd dat dit serieus is. Ik trek de hengel uit de steun maar veel meer als dat kan ik niet doen. De vis bliijft onverminderd lijn nemen. Op zo’n 75 meter van de boot is ineens alle spanning weg. Nee! Los! schreeuw ik. Even nog hoop ik dat de vis een onverwachtse wending heeft gemaakt en nu naar de boot komt zwemmen. Als ik zo snel als kan binnendraai zie ik mijn aasvis over het water heen stuiteren. Nee hij is echt weg. Shit! Dit was een goeie!, roep ik tegen Bryan. Als ik doordraai om de lijn en rig binnen te draaien zie ik ineens iets vreemds. Ik zie wel de aasvis, maar niet het lood en de haak. He?? Als ik verder binnendraai besef ik met een schok wat er aan de hand is. Want plotseling zie ik ook mijn gele Powerpro helemaal naar links lopen! Weliswaar zie ik nog steeds het stuk aasvis maar deze blijkt over de lijn naar boven geschoven. Er zit nog steeds een vis aan! Enkele slingerslagen later heb ik weer vol contact. Yes ! Als we na 5 minuten voor het eerst een glimp van de vis zien valt meteen de opvallende kleur van deze vis op. Na nog wat woeste uithalen die de slip heerlijk doet ratelen draait de vis op zijn zij. Bryan pakt de vis bij de kieuwdeksel, haalt de weerhaakloze circle-hook er routineus uit tilt de vis aan boord. Daar valt de pas echt op hoe bijzonder mooi van kleur van deze vis is. Roodbruin, nee, bijna goudkleurig is deze Drum! Echt onvoorstelbaar mooi. De Red Drum wordt dan ook meteen tot “Golddrum” omgedoopt. Aan de zeeluis te zien die op het lijf zitten komt deze vis nog maar net van de oceaan. Dat verklaart ook de bijzondere kleur, zo legt Bryan uit. Bryan maak met mijn camera snel een paar plaatjes voordat ik de vis weer overboord til. Daar houd ik de vis even vast om ze op krachten te laten komen waarna ze snel wegzwemt. Alhoewel kleiner als mijn laatste vis van gisteren ben ik met deze vis minstens zo blij. Wat een pracht en praal. En dat al binnen 10 minuten na aankomst! Dat belooft wat.

pracht en praal

Wat een stoere kop!

Aanbeet op film

We tuigen de hengels weer op. Omdat ik wil proberen een aanbeet en dril te filmen zet ik ook een GoPro camera op mijn (jaja ik weet het) kop. Maar zo snel als de eerste beet kwam zo weinig gebeurd er in de 2 uren daarna. We gaan verkassen. Op de nieuwe stek gebeurt aanvankelijk ook weinig. Zou toch leuk zijn als ik voordat het donker wordt nog een vis weet te vangen, zo mijmer ik hardop, relaxt onderuit liggend op de punt van de boot. Ik schrik op van een paar harde tikken op mijn hengel. Baitstealers, mompelt Bryan. Dan zwiept de rechtopstaande hengel alsnog als een omgekeerde katapult in een enorme curve. Omdat ik er vlak bijzit heb ik in een reflex de hengel in mijn handen. De vis neemt geen run en hangt maar wat aan de hengel. Ik kan wat lijn nemen maar moet deze even later weer af staan. Echt lange uithalen maakt de vis echter niet. Toch voelt de vis behoorlijk zwaar aan. De vis blijft om de boot heen zwemmen. Iets waar ik niet zo blij mee ben omdat het risico groot is dat de lijn met het ankertouw in contact komt. Na 10 minuten geeft de vis het op. Het is wederom een prachtvis en weer een vrouwtje. Normaliter vang je tijdens deze visserij zowel mannetjes als vrouwtjes, maar de mannetjes laten zich niet zien.

Double hook-up

Na een paar plaatjes met op achtergrond de opkomende maan gaat ook deze weer terug in het mysterieuze water van de Pamlico Sound. Ondanks dat de schemerperiode vaak de periode is dat meerdere aanbeten volgen, blijft het na deze vis een uurtje stil. Net als we ons afvragen om misschien toch weer te verkassen volgt wederom een aanbeet. Ook deze vis weet ik te verzilveren. Wederom een goudkleurige Drum met her en der zeeluis op het fijn beschubde lijf. Ik verbaas me er eigenlijk toch wel over hoe goed de montage en de weerhaakloze circle-hooks hun werk doen. Nog niet één vis is lossgeschoten. Ja ik weet het, dit zijn heel gevaarlijke gedachten die meestal alsnog met een losschieter worden beloond…

Nog geen 10 minuten na het terugzetten volgt wederom een aanbeet. Terwijl ik deze aan het drillen ben zie ik ook een andere hengel in een hoepel schieten. Twee aanbeten tegelijk! Om ellende met de andere uitstaande lijnen te voorkomen begint Bryan eerst de overige hengels binnen te draaien. Dit duurt nogal even en ik verwacht dan ook dat de 2e vis, ik ben die van mij nog steeds aan het drillen, vermoedelijk zal lossen. De vis blijft er echter gewoon aanzitten getuige het feit dat ik de hengel, die nog steeds in de steun staat, iedere keer opnieuw zie bewegen. Soms worden er vele meters lijn genomen, dan valt de lijn weer slap. Om vervolgens weer strak te lopen. Als Bryan de overige hengels heeft binnen gedraaid kan hij dan eindelijk de hengel met de 2e vis pakken. Die er nog steeds aan blijkt te zitten! Ongelooflijk die circle-hooks. We willen proberen om beide vissen gelijktijdig te landen zodat we een foto met 2 Drums kunnen maken. Als de vis van Bryan echter al klaar is voor de kieuwgreep heeft die van mij er nog totaal geen zin in. Ik vraag aan Bryan dan ook zijn vis maar terug te zetten. Het zou immers zonde zijn de vis te lang in de boot te hebben. Als ook mijn vis even later binnenkomt zijn we allebei meer dan happy. Doorvissen zal zeker nog enkele aanbeten tot gevolg hebben want het lijkt erop dat de vis inmiddels volop aan het azen is. Het is echter tijd om terug te gaan. En ik heb mijn doel meer dan bereikt. In 3 sessies heb ik 7  prachtige vissen weten te vangen. De boottocht door de nacht is bijzonder aangenaam.

Afscheid van Giant Red Drum vissen in North Carolina

Als we 20 minuten later aankomen aan de haven kijk ik nog een laatste keer uit over de eindeloze watervlakte. Ik vraag me af of ik hier ooit nog zal terugkomen? In ieder geval heb ik er in de afgelopen dagen mooie uren beleefd. Uren die voor altijd in mijn herinnering opgeslagen zullen blijven. Op zoek naar Giant Red Drum in North Carolina. Maanden had ik me erop voorbereid en er naar uitgekeken. En ondanks de moeilijke omstandigheden viel uiteindelijk alles op zijn plek. Met een voldaan gevoel neem ik afscheid van een bijzondere visserij op één van de mooiste vissen die ik tot nu toe heb gevangen. Ik hoop hier nog eens terug te komen. In de 25 minuten durende rit over de donkere en verlaten wegen richting Beaufort en Morehead City beleef  ik nog een keer de afgelopen dagen.

Aangekomen in Beaufort let ik daarbij even niet op de snelheid. Claudia attendeert me daar op. En op een politieauto die langs de weg staat. Ik minder vaart. Toch zie ik de politieauto de weg opdraaien. Als even later de zwaailichten aangaan voel ik nattigheid. We worden langs de kant van de weg gedirigeerd en een jonge agent vraagt me om mijn rijbewijs. Als ik deze aan hem geef vraagt hij waar we vandaan komen. Ik leg hem uit dat we toeristen zijn en uit Nederland komen. De agent vraagt me of ik ook een internationaal rijbewijs heb? Nee, heb ik niet. Volgens mij heb ik die ook niet nodig in USA, meld ik hem voorzichtig? Hij geeft aan een andere mening te hebben. Bovendien hebben ze ons geklokt met een snelheid van 47 mijl waar 35 was toegestaan. Oei, dat gaat geld kosten, denk ik bij mezelf. Hij loopt terug naar zijn auto, waarschijnlijk om te overleggen. Als hij een paar minuten later terugkomt zegt hij dat we door mogen rijden. We moeten ons echter wel aan de snelheid houden. Dat beloof ik hem plechtig…

Binnenkort deel 3 (laatste deel)

Michel Rijnberg

Gerelateerde artikelen:

• Er zijn geen gerelateerde artikelen gevonden