Oost vier

In eerste instantie zou ik met Hendrik Jan en de boot op pad gaan, maar gezien de weersvoorspellingen hier maar vanaf gezien. In deze tijd van het jaar komt het vangen van vis vaak op details en met windkracht vier klotsend in een boot is echt scherp vissen gewoon niet mogelijk.

Eenmaal op de stek sjor ik mijn warmtepak helemaal dicht. Polaroid op en richting water. De haven ligt er compleet verlaten bij, maar wat wil je ook om kwart voor acht en met dit weer. Ik smijt een groene twinler richting een echte hotspot en vis hem traag binnen. Zie je wel… Ze doen het niet…

De moraal is niet erg hoog, toch ga ik gewoon doorbikkelen vandaag. Zwaar bevochten vissen wegen het zwaarst. Bovendien breekt nu de goede tijd weer aan voor kunstaas. Nog even een paar mooie visdagen meepakken voor het einde van het seizoen, als het even meezit.

Stukje bij beetje schuif ik op. Na een half uur gaat de twinler er af en pak ik een forse shad. Afwisselend vis ik traag over de bodem en wat sneller hoog in het water. Het mag niet baten. Weer een uur later verwissel ik de shad toch maar voor een jerkbait. De Treiter welteverstaan. Vorig jaar bedacht speciaal voor deze tijd van het jaar. Het hoeft nu allemaal niet zo groot en lomp, nee liever een hapklare brok die zo naar binnen schuift. Wiebelt de jerkbait verleidelijk, ook tijdens het stilhangen en al helemaal met ratels, dan heb je echt een dodelijk aasje te pakken nu. Lekker traag vissen, lekker irriteren. Treiteren dus!

Omdat het zojuist beviste stuk over het algemeen het beste stuk is besluit ik het toch nog eens af te vissen. Een goede keus zo blijkt want amper tien minuten later schuift er recht onder de top een tachtiger finaal over de jerkbait heen. Ik sla hard aan maar tot mijn spijt vliegt de jerkbait de kant op…

De snoek waagt zich niet nog eens aan het aasje en dus vis ik verder. Een worp of tien later een brute knal, hangen! Een mooie tachtiger is even de klos. Snel een plaatje en weer verder. Hoe bestaat het. Zo’n traag geviste shad negeren maar zo’n wiebelende rammelaar niet voorbij kunnen laten gaan. Het zijn de details die vissen mooi maken. De moraal fietst fluitend de berg op, dit gaat wel goed komen!

Een jerkbait scoort wel

Als de vis weer wegzwemt smijt ik mijn jerkbaitbait opnieuw naar hetzelfde hoekje. Tik tik BOEM! Helaas lost de vis gelijk, maar de ban is gebroken. Ze liggen er echt wel! Vijf worpen later vreet een 80er mijn jerkbait zowat met hengeltop en al op, wat een heerlijke aanbeet!

De two tone Treiter, gemaakt door Guusbaits, ge-airbrushed door Derkbait

Ik begin weer te gooien, ze liggen werkelijk opgestapeld hier. De een na de andere aanbeet volgt. De ene keer is het slechts een subtiele tik, de andere keer een geweldige dreun. Het is wel duidelijk dat de vissen vooral uit agressie handelen. Veel vissen zitten daarom ook voor in de bek lichtjes gehaakt, daar waar zo’n kleine jerkbait normaal helemaal zou verdwijnen.

Weer een prachtige snoek

De teller loopt op naar vier stuks, ook vier gemist/ gelost. Zo ga je van nul actie in één uur naar een knappe score. Terwijl ik er aan sta te denken schuift er een dikke metervis rakelings langs de Treiter, prachtige tekening ook! Ik vis er nog een keer overheen, geen reactie… Nog een worp… Ze ligt er echt wel! Laatste redmiddel, extreem traag vissen. Ik geef de jerkbait twee haaltjes en laat haar lekker uitwiebelen… eenentwintig… tweeëntwintig… ‘tik’ BOEM! Hebben! Houwe! Lossen… De vis draait weg in het oppervlak en verdwijnt onder de steiger. Daar had ik wel een paar vissen voor in willen ruilen…

Twee worpen verder een volger, tot twee keer toe zelfs en ook dat blijft mooi om te zien. Aan de andere kant van de steiger weer een misser. Het gaat gewoon maar door! Ik schuif een paar meter op en vlak voor mijn voeten schuift er weer een tachtiger overheen. Ik onthaak de vis in het water en mis op de daarna volgende worp alweer een vis. Dan raak ik langzaam uit ‘the zone’. Zat er ook wel een beetje aan te komen gezien het aantal aanbeten, dan liggen ze gewoon allemaal bij elkaar.

Het middaguur nadert, ik loop weer terug naar het goede stuk. Na een lange worp wordt mijn jerkbait bruut gestopt, een prachtige vette vis van rond de negentig heeft de Treiter verzwolgen. Gelukkig zit ze slechts licht gehaakt en hoeft er geen kniptang aan te pas te komen. Paar plaatjes met de zelfontspanner en ze zwemt alweer. Ik vis nog een uur door maar het is gedaan. Één volger nog, de rest houd de kaken stijf op elkaar.

Helemaal opgeslokt

Mooie dikke vis

Eindelijk tijd om te lunchen dus. Rammel als een Treiter van de honger, dat krijg je als de vangsten goed zijn. Nou, eigenlijk ook als de vangsten niet goed zijn. Vissen komt bij mij altijd voor eten, zonde van mijn vistijd!

Als ik uitgegeten ben rij ik naar een andere haven. Hier is de havenmeester druk in de weer helaas, wordt dus niets nu. Ach, vanochtend al lang genoeg kunnen vissen. Ik stap weer in de auto en zie het langzaam opklaren, dan begint het weer te kriebelen. Vorig jaar 20 februari ving ik mijn twee dikste snoeken ooit, binnen een paar uur, op een grote zandplas. Één van de mooiste vissessies van mijn leven, na jaren geblankt te hebben bij soortgelijke vistrips. Vorige week stond ik er al, maar nog duidelijk voor niets… Het is nog steeds erg koud, maar de wind valt weg en er komt een wazig zonnetje door. Ik heb nog een paar uur, gewoon proberen dus!

Als ik later uit de auto stap is het weer totaal omgeslagen. De wind is er compleet vanaf en het is gewoon aangenaam buiten, toch wel een graadje of 5 schat ik zo. Het lijkt alsof ik aan een tweede visdag begin als ik me richting oever beweeg. Windje staat mooi op het talud, water is niet te helder. Ziet er gewoon heel goed uit!

Het is wel even een omschakeling. Van een redelijk actieve visserij in de haven naar een dodelijk trage visserij hier op de zandplas. Ik vis een talud af wat van 1,5 naar ruim 6 meter afloopt, dus is het zaak de jerkbait na de inworp eerst af te laten zakken naar een meter of 2-3, om hem vervolgens met rustige haaltjes en veel pauzes binnen te vissen. Na elk haaltje even slack, maar niet te veel want zelfs het lulligste tikje kan vandaag genoeg zijn. Het is een visserij waarbij je heerlijk geconcentreerd te werk kunt gaan en je kunt de aanbeet al bijna voelen (het helpt ook wel om er soms even één te simuleren…).

Als ik na een half uur vissen bij een mooie inham in het talud kom neemt de concentratie nog verder toe. Hier gebeurde het vorig jaar. Twee keer zelfs… Als ik net voorbij het hoekje sta, en mijn jerkbait heerlijk laat nawiebelen halverwege het talud, volgt dan plots toch de beuk der beuken. Ik sla mijn jerkbaitstok mooi rond en zie al vrij snel een moddervette snoek door het oppervlak rollen. Yes! Hebben!!!

De vis neemt een tweetal goede runs en daarna begint ze te schudden en te rollen. De zenuwen gieren door mijn lijf als ik zie dat niet langer de buikdreg in de scharnier zit maar de staartdreg slechts een velletje mee pakt aan de buitenkant van de bek… Kan bijna niet goed gaan! Weer neemt de vis een run. Ik zet de reel in de vrijloop en vang de kracht voorzichtig op. Dan is ze even rustig en ik wacht geen moment. Ik land de vis en direct valt de jerkbait op de grond. Het zit mee vandaag. En wat een vis!

Topdag!

Dit zijn de vissen waar je voor gaat!

Ik kom er achter dat ik geen meetlint bij me heb. Gebeurt me ook voor het eerst.  Een weger zit dan weer wel bij m’n onthaakspullen en dus weeg ik de vis even. 24 pond en nog geen meter lang, wat een topgewicht! Helemaal als je bedenkt dat die vette 110 die ik drie weken terug met Sander ving 27 pond woog. Een echte supervis en nadat ik haar snel langs de hengel houd mag ze weer verder zwemmen. Even blijft ze me voor de kant staan aankijken… Jou krijg ik nog wel… Is goed… ga maar…

Als ze wegzwemt vis ik met een grijns van oor tot oor verder. Er gebeurt helemaal niets meer maar het interesseert me geen moer. De blank van het weekend ervoor is niet voor niets geweest. Voor een vis als deze blank ik rustig een paar keer. Dit zijn ze gewoon voor mij, die hard op een moeilijk water. Er bestaat niets mooiers! Thuis meet ik de hengel nog even na. 96cm, maar voldoening voor 120!

Groet,
Volkmar

Gerelateerde artikelen:

• De keuze gemaakt – “Wie zaait zal oogsten”
• De keuze gemaakt
• Voorbij voordat het begon
• It ain’t over till the fat lady hits
• Gericht op monsterbaars