One of those days…

Al enkele keren hadden we op dit water gevist, met wisselend resultaat. Vissen op zondag op dit water is niet mijn favoriet gezien de vele (plezier)vaartuigen, maar omdat er slecht weer was voorspeld gokten we erop dat het wel zou meevallen. Ik zal trouwens blij zijn als de herfst weer begint, dan hebben we het water weer grotendeels alleen…

Het is nog donker als de parkeerplaats met trailerhelling oprij. John heeft gebeld dat hij 10 minuten later komt – takels vergeten, geeft niks John, we worden allemaal een dagje ouder  ouder;) – dus ik begin op mijn gemak en routinematig alvast de boot in orde te maken. Vandaag besluiten we met voornamelijk met natuurlijk aas te gaan vissen op en onder aan de taluuds. Dit doen we met elk 1 hengel met een dobber en een takel (met daaraan een grote sappige IJsselvoorn of kolblei) en een handhengel met een kleine voorn op een fireball.

Al na een half uur is het raak. De baitrunner van mijn oude Shimano Baitrunner 3500 loopt af. Ik pak de hengel draai strak op de vis en geef een haal. Hangen! Het lijkt geen al te grote vis want de snoek komt snel mee. Bij de boot blijkt het toch nog een mooie maar niet al te sterke snoek van 85 cm lang. Niet slecht om mee te beginnen! Na de vis te hebben teruggezet maak ik de boel weer in orde. De 28-ponds 7-strend takel is flink gekringeld en dus maak ik ter plekke snel een nieuwe. Met een nieuwe aasvis eraan gaat deze weer overboord. Zo maken we vele meters langs het taluud.

We verbazen ons over de enorme scholen witvis die we daarbij tegen komen. Sommige scholen zijn zo dik dat ik de lijn van mijn handhengel (fireball voorzien van een kleine dode voorn) duidelijk voel tikken en bewegen. Waarschijnlijk grote scholen brasems. De meeste vis is trouwens te zien tussen de 3 en 6 meter. Toch zien we ook grote stukken die helemaal leeg lijken te zijn. Als we op zo’n stuk varen meldt ik aan John dat er hier weinig vis zit.

Ik heb dit nog maar net gezegd als ik een tikje zie op de top van mijn handhengel die ik even in de steun had gezet. Als de top heel lichtjes gaat doorbuigen pak ik de hengel uit de steun. Ik klik de baitrunner van mijn Shimano molentje terug, draai strak op de vis en zet de haak. Zo, dat voelt goed aan! De vis neemt meteen een run waarbij deze vele meters lijn neemt. Dit is een hele goede John!, meld ik volstrekt overbodig. De vis hangt er zwaar op en neemt keer op keer meters lijn. Dit moet een dikke meterbak zijn! Na 5 minuten zien we haar voor het eerst. Inderdaad een hele goeie. Vermoedelijk 110+! 5 minuten later ligt ze bij de eerste beste poging in het net. De vis is in het scharnier gehaakt op de enkele haak van de fireball terwijl ook de stinger met de dreg maat 4 keurig voor in de bek zit. Het onthaken is een peuleschil en nieuwsgierig naar de lengte meten we haar zorgvuldig op. Het meetlint stopt bij 121cm! Nu is het zaak snel te handelen. John schiet snel achter elkaar een serie foto’s. Daarna laat ik de vis snel weer in het water zakken. Ik houd haar vast en ze heeft een minuut nodig voordat ze snel weer de diepte inzwemt. We schudden elkaar de handen, wat een schitterende vis! Slechts 2 keer in mijn leven ving ik een grotere vis en ik ben dan ook erg blij met deze bak die zich vergreep aan klein en bewegingsloos gevoerd voorntje op een fireball jig.

het resultaat van een klein voorntje op een fireball jig

We vervolgen onze route weer als er een hele tijd niets gebeurd. Gelukkig valt het vandaag met de pleziervaart inderdaad wel mee. Wind en regen zorgen ervoor dat deze keurig in de haven blijven liggen. Het is al eind van de ochtend als de dobber van John wegzeilt. Na een korte hevige dril later ligt er even later een dikke snoekbaars in de boot. Bij meting blijkt de vis maar liefst 83 cm! Een echt kasteel dus. Omdat de vis diep is gehaakt valt het onthaken ervan niet mee, maar met de nodige voorzichtigheid lukt dit toch. Ook nu maken we snel een paar foto’s en laten we vis snel weer in het water zakken. Ook deze vis houdt John vast totdat ze zelfstandig wegzwemt. Als er na een minuut echter nog steeds geen leven in zit, beginnen we ons zorgen te maken. Wat we ook doen de vis wil niet meer en het lijkt zelfs wel of deze al dood is. Als na enige tijd blijkt dat de vis nog steeds niet wil, proberen we een laatste redmiddel. Ik laat de bun vollopen met water, zet de zuurstofpomp er op en we leggen de snoekbaars voorzichtig in de bun. Het ziet er echter naar uit dat we deze vis moeten fileren en bakken. Op zich geen straf, maar dat doen we dan toch liever met een kleinere vis. Het is echter niet anders. Toch laat ik de circulatiepomp nog even lopen in de hoop dat de vis zo weer bij de positieven komt. Als we na een paar minuten in de bun kijken is de vis inderdaad weer tot leven gekomen! John pakt de vis uit de bun en legt deze in het water. Meteen zwemt de vis in een schuine lijn naar beneden alsof er niets is gebeurd. We kijken elkaar aan. Hoe bestaat het… Geen snoekbaars eten vanavond dus, maar rouwig zijn we daar niet om. Zeker dergelijke grote vissen willen we graag terugzetten en we zijn blij dat dit goed lijkt te zijn gegaan.

een dikke bak voor John

Na onze traditionele shorelunch blijven de beten lang uit. Half de middag is de dobber van John echter ineens verdwenen. De aanslag is raak en ook dit ziet er meteen goed uit. De vis hangt er zwaar op en neemt regelmatig meters lijn. We gaan onze 2e bak vangen, zoveel is wel duidelijk! Na 5 minuten is het mooi geweest en schep ik de vis. Deze zou ook wel eens een heel eind richting de 120cm gaan! Dat lijkt aardig te kloppen want met 117cm is ook dit weer hele beste bak. Deze dag kan niet meer stuk!

…en nog een.

Toch blijkt de koek nog niet op. Eerst los ik nog een kleine snoek op de fireball maar dan, begin van de avond ,is het weer John zijn dobber die aan de wandel gaat. Resultaat; een dikke snoek van 114cm. Ongelooflijk, wat worden we verwend vandaag. 20 minuten later wordt mijn fireball nog een keer bruut gegrepen. Resultaat, een snoek van 100cm… waarmee de teller van het aantal metersnoeken in de boot vandaag op maar liefst 4 stuks komt. Als de dag ten einde loopt, zie ik nog een keer mijn dobber wegzeilen. Dit keer sla ik echter een gat in de lucht. Ik vind het prima en we besluiten in te pakken en terug te varen naar de helling. We hebben een absolute topdag beleefd, belachelijk gewoon.

ter afsluiting

Het is maar goed dat vissen meer is als het vangen van dikke vissen alleen, want over jaar bezien zijn er een qua vangsten doorgaans enkele dagen die uitgesproken slecht zijn, heel veel dagen die matig zijn en een stuk minder hele goede dagen. Echte topdagen met meerdere grote vissen zijn zeer zeldzaam. Vandaag beleefden we echter zo’n dag, Vandaag was het “one of those days”.

Michel Rijnberg

Gerelateerde artikelen:

• Er zijn geen gerelateerde artikelen gevonden