Millimeteren

Terug gekomen van een heerlijke vakantie kriebelt het behoorlijk. Er moet weer gevist worden en rap ook. Zaterdagavond doe ik al een poging om een roofblei te vangen, maar net als eerdere vruchtenloze sessies levert het enkel een paar windes op.  Het uitzicht op vismoordende Polen en de constante regen maken het vissen er niet leuker op.

Dinsdag en woensdag heb ik ook een visdag gepland. Woensdag met André, dinsdag staat voorlopig nog open. Als ik maandag Timon aanspreek op msn blijkt hij ook vrij te zijn en even later staat de afspraak. Één probleem: Aasvissen… Aan het eind van de middag rij ik nog snel even langs een haventje met een zak lokvoer en een vaste stok. Ik van een stuk of 10 vissen waarvan er eigenlijk maar twee een beetje van leuk formaat zijn. Het zal er mee moeten en dus spreken we af vooral te gaan werpen met shads en ander rubber.

Om 3:10 gaat de wekker en ondanks de minimale nachtrust sta ik kiplekker naast mijn bed. Lekker een dag buffelen op groot water is toch echt hetgeen ik het liefste doe. Om vijf uur sta ik de boot te traileren en nadat Timon zijn Tomtom even de weg heeft gewezen is hij ook van de partij. Terwijl het net begint te schemeren blazen we over de plas naar de eerste stek.

De twee beste voorns, zegmaar formaatje polder, gaan onder de dobbers en twee kleinere aan de fireball. Ik stuur de boot aan op het talud en probeer strak over de drie meter lijn te varen. We zijn een klein half uur onderweg als mijn dobber in gestaag tempo wegloopt onder het oppervlak. Ziet er goed uit en na de lijn strak getrokken te hebben haal ik vol uit. Tot mijn verbazing sleur ik een klein snoekie half het water uit! Wat een veelbelovende aanbeet voor deze kneiter in spé.

Kneiter in spé

Mijn mooiste voorn komt even later gelukkig bovendrijven en kan dus opnieuw aan de takel, waarna we de sleep voortzetten. We gaan een keer of vijf heen en weer maar op wat vastlopers na blijft het erg stil onder water. Het zonnetje is inmiddels helemaal opgekomen en het is aangenaam vertoeven op het water. We steken de plas over en gaan op de volgende stek aan de gang. Een lang talud van drie naar zes meter wordt bestookt. Als we een meter of honderd gehad hebben voel ik plots een mooie droge tik op de fireball, waarna alle massa wegvalt. De aasvis is duidelijk opgetild en ik sla krachtig aan. Een mooie snoekbaars stompt in de diepte, maar neemt opeens toch wel een erg snelle run. Het blijkt dan ook geen snoekbaars maar een snoek te zijn. Leuke 80er, snel op de foto en weer terug er mee.

Dus toch geen snoekbaars

We varen het talud nogmaals af in tegengestelde richting maar ondanks dat we hier en daar wel vis zien op de visvinder kunnen we geen aanbeet forceren. Tijd voor plan B. Ankeren met een aasvis onder de boot en ondertussen werpend vissen met shads en ander groot rubber. Ik gooi het anker op de ondiepe plaat, laat de boot afdrijven tot hij boven een meter of vijf ligt en leg hem dan vast. Twee aasvissen verdwijnen onder de boot en daarna begin we te gooien. Na een dik kwartier gooien zie ik vanuit mijn ooghoeken mijn dobber een halve meter onder het oppervlak hangen. Ik draai me om en dan komt de dobber weer boven, om vervolgens weer kortstondig onder getrokken te worden. Net als ik de hengel uit de steun gris komt hij helaas weer boven en de roofvis lijkt gevlogen…

Na nog een half uur gooien haal ik het anker weer op en schuiven we een meter of vijftig op langs het talud. Boot weer vastleggen en gooien maar weer. In waaiervorm kammen we het talud en de diepere geul tot de millimeter uit. Als ik na mijn zoveelste worp de shad vanaf het ondiepe naar diepe laat zweven krijg ik een aanbeet die met geen pen te beschrijven valt. Zo ongelofelijk hard en met de bijpassende massa heb ik ze zelden gevoeld! Een duidelijk grote snoekbaars bonkt het talud af en schiet dan gelijk los… Pffffff wat had ik die graag gevangen zeg! De worp erna krijg ik van mogelijk dezelfde vis nog een flinke tik maar daar blijft het helaas bij.

Een kwartier later en nog steeds hevig balend zie ik Timon naar zijn kunstaaskoffer grijpen. Ow nee he… niet de groene twinler! Timon en ik hebben een geschiedenis met dat ding, waarbij dat lelijke apparaat elke keer op de moeilijkste momenten een grote vis oplevert. Lachend gooit hij de Twinler richting horizon met de boodschap dat hij wel ff een dikke gaat vangen. En het is niet te geloven, maar binnen een kwartier zie ik hem zijn baitcaster goed krom slaan. Ja hoor! Grote? Waarom vraag ik het eigenlijk… Kan bijna niet anders!

Voelt niet heel groot, hoor ik Timon zeggen. De vis blijft echter mee te zwemmen en komt dan een meter of vijftien voor de boot in het oppervlak. Dat is een dikke 120er! De vis heeft het nu ook door en dan gaat het gas vol open. De vis neemt een lange zware run en schiet daarbij ook onder het ankertouw door. Timon stapt naar achteren in de boot met het idee dat de vis over het touw heen gezwommen is en ik roep dat hij zijn hengel direct onder water moet houden. Hij ziet het nu ook en gelukkig kan hij de vis onder het touw keren en terug pompen. Een heerlijke dril volgt en met de dreg stevig vast in de scharnier kan er maar weinig fout gaan.

Timon op weg naar zijn nieuwe PR

Klaar voor de landing

Als Timon even later de vis aan boord tilt valt er zichtbaar een last van zijn schouders en vol bewondering staat hij naar de immense kop van deze bak te kijken. Wat een gigant! Ik schiet snel een serie platen waarna we de vis op de meetplank leggen. 114 Is Timons ex-PR en daar gaat deze vis dus een heel eind overheen. We komen tot 122 en dan mag ze weer over boord. Ik schiet nog wat release platen waarna de vis met krachtige slagen wegzwemt. Wat een heerlijke bak! Ik feliciteer Timon en samen genieten we nog een tijdje na van deze topvangst. We eten een broodje, drinken wat en pakken dan de hengels er weer bij.

Wat een heerlijke bak!

In een roes vissen we verder. Dit soort vissen maken je hele dag en wat er verder nog gebeurd is eigenlijk bijzaak. Ik ben blij voor Timon dat hij zijn vis eindelijk te pakken heeft. Met de opening van het seizoen verspeelde hij al een mogelijk PR en verder ging ik er steeds met de grotere vissen vandoor. Dan is het toch geweldig dat hij er nu wel uit komt en nog werpend op kunstaas ook!

Na nog een half uur gooien verkassen we weer, maar helaas levert het niets meer op. Ook de laatste plaats waar we ankeren levert geen stootje. Dan maar weer door naar de volgende stek. Een ondiepe plaat vol mossels waar nog wel eens een mooie snoekbaars vandaan komt. Ook hier geven de vissen geen thuis vandaag. Het is taai maar dat kan ons eigenlijk al niet meer schelen, hoewel die dikke aanbeet nog wel kriebelt…

We gaan terug naar de stek waar we begonnen zijn en werpen ook hier het hele talud secuur uit. Dan weer backtrollen met de dobberhengel en fireball. Aan het einde van de drift loopt mijn dobber voor de zoveelste keer vast in de planten. Ik zet de fireballhengel in de steun en pak de dobber hengel erbij. Na twee slagen van de reel begint ook de ratel van mijn fireballhengel te ratelen. Ook vast in de planten…? Ik zet de reel in de vaste stand en richt me op mijn dobberhengel. Dan zie ik opeens een bonk op de top en besef ik mij dat ik geen planten maar een vis gehaakt heb op de fireball. Snel pak ik de hengel erbij en sla hard aan. Een kleine snoek komt in het oppervlak, schiet los en de fireball plus takel flitst rakelings langs mijn hoofd… Dat is even geluk hebben!

We keren om, volgen het talud en dan verspeel ik een aasvis tussen de planten. Ik hang een nieuwe aasvis aan de fireball, laat hem zakken en als ik hem op wil tikken lukt dit niet… Huh? RRRRRRRRRRRr een flinke spurt door de ratel. Geef even lijn, sla dan hard aan maar helaas komt er een lege fireball boven. Had ik nou maar gelijk aangeslagen… Achja het blijven lastige momenten.

We proberen het nog even en besluiten de dag af te sluiten op de stek waar Timon zijn PR ving. Wederom ankeren we en gooien we een half uur lang in de rondte. Dan verkassen we weer vijftig meter en herhalen we het spelletje. Als de moed eigenlijk begint weg te zakken wordt mijn shad plots onderschept op het diepste stuk van de geul. Ik sla hard aan en tot mijn genoegen hangt de vis!

Toch nog! Super blij dat het doorzetten toch beloond wordt dril ik de vis uit en met 87cm is het een prima formaat snoek. Nadat we de vis terug zetten begint het direct te druppelen en aangezien we al bijna 12 uur op het water zitten besluiten we er gelijk maar mee te stoppen. We blazen vol gas naar de helling en ruimen snel de spullen op, voordat de regen echt door begint te zetten.

Het millimeteren beloond

Al met al een taaie dag met gek genoeg bijna alle aanbeten voor mij. Toch had ik best willen ruilen met die ene aanbeet van Timon. Een vangst om trots om te zijn en een serie foto’s waar je lang van kunt genieten. Morgen weer een dag, nu zo snel mogelijk mijn bed in!

Groet,
Volkmar Strikkers

Gerelateerde artikelen:

• Surreavistisch
• Niets wordt alles
• Surreavistisch – De film!
• Verkenningstocht
• Een valse start én bloemen bij de finish…