Location GTX – Deel 5
Als het ‘s morgens langzaam licht wordt werpen we onze eerste blikken op het nieuwe visgebied. En eerlijk is eerlijk, dit overtreft echt alle verwachtingen. We liggen voor anker naast het eiland van Halim, met op de achtergrond een keten van hoge eilanden, volledig in het groen. Het lijkt wel een mega vulkaan krater, waar wij ons middenin bevinden.
Voordat we gaan vissen, worden we eerst uitgenodigd op het eiland van Halim. Hij runt hier een Eco Lodge en woont hier tevens. De lodge is erg basic, maar dat sluit perfect aan bij de omstandigheden hier. Buiten zijn, genieten en alleen slapen doe je binnen. We struinen wat rond, verbazen ons over zijn moestuin (in strandzand!) met onder andere spinazie, maar dan neemt de visdrang het over en stappen we weer in de visboten.
Panun Paradise Resort, tevens de enige plek met telefoonverbinding, in de weide omgeving
Even struinen
Hier wakker worden…
Storm, boot op de kant, “no problem!”
Zelfvoorzienend
Ik vis vandaag wederom met Ronald en we willen een stek opzoeken waar in verleden de nodige groupers vanaf gekomen zijn, zo hebben we gehoord. Een ondiep rif met een soort fonteinkruid erop. Klinkt goed! Als we na anderhalf uur de plek echter niet hebben kunnen vinden, besluiten we maar verder te zoeken. Op naar de buitenkant van de eilandengroep.
Op zoek naar groupers
Als we aankomen bij de kraterwand worden we toch wel een beetje stil. Bizar, zo mooi is het hier. Een constant dilemma of ik nou de camera of hengel ter hand moet nemen overvalt me en we gooien een half uurtje in een gebied wat eigenlijk helemaal niet zo vissig oogt, geen wind en geen stroming, maar gewoon te mooi is om over te slaan.
Vissen, fotograferen, of gewoon absorberen..?
We vervolgen onze weg door een labyrint van rotswanden bekleed met duizend tinten groen. Waar papegaaien hoog in de bomen voor de nodige vogelgeluiden zorgen en de mensheid niet lijkt te bestaan. En dan onder ons het mooiste koraalrif wat ik ooit zag. Zo veel kleuren, zo onaangetast. Het is echt een voorrecht om hier te mogen zijn, laat staan te vissen.
Af en toe wordt er kortstondig gejaagd door bonitos, maar als we dichterbij komen gaat het echt helemaal los. Een enorme vlakte van ogenschijnlijk kokend water, maar wat we ook proberen er volgen geen aanbeten. De focus ligt op heel klein aas en dat hebben wij vandaag niet bij ons.
Als kokend water
Eindeloos…
Een labyrint van groen beklede rotsformaties
We besluiten dan maar door te varen naar buiten, waar wel de nodige wind staat. Bovendien lijkt de stroming er een beetje in te komen, prima timing dus. Vanaf de kraterwant naar open zee liggen tientallen kleine eilanden en rotsformaties. We besluiten maar wat te zigzaggen van eiland naar eiland en ze allemaal rond te vissen.
Een kleine twee uur later blijkt wel dat de vis verre van los is. Want verder dan een vijftal missers komen we niet. Twee GT’s hebben we gezien, de andere vissen knalden hard op onze stickbaits, zonder zich te laten zien. De gekozen stekken zijn dus goed, maar de vis doet het niet. Want zijn ze los, dan mis je ze zelden.
Aan de zeekant een beetje kabbel, goed voor het vertrouwen
De kapitein weet nog een paar mooie plekken en eenmaal daar blijkt er geen woord aan gelogen. Een smalle doorgang tussen twee grote eilanden, waar het serieus hard stroomt. We zien wat gepen wegduiken bij onze stickbaits en even later krijg ik nog een hele harde beuk van waarschijnlijk een grouper achtige. Maar helaas, ook deze vis hangt niet…
We naderen inmiddels het middaguur en besluiten nog één groot rif in de buurt van de houseboat te bevissen. Maar ook hier blijft het akelig stil. Wel zien we in de verte grotere tonijnen jagen. Wat doen we, gokken dat we op tijd zijn?
We gaan er voor en racen er op af. De tonijnen jagen echter te verspreid en telkens zijn we te laat. Zo eindigen we de ochtendsessie met een blank. Wanneer we bij de houseboat terugkeren zit iedereen al aan tafel. Geen goed teken… Wij blijken als enige boot überhaupt wat actie te hebben gehad, bij de anderen was het volledig stil gebleven.
Zoeken zoeken zoeken…
Gangstahs of tha reefs
Niet best dus en ik stap naar de local manager om te vragen wat onze opties zijn, want het lijkt er op dat de vis hier momenteel niet aanwezig is, wellicht door de weersveranderingen. We hebben echter niet voldoende brandstof om nogmaals heen en weer te varen naar het gebied waar we de afgelopen dagen visten, dus buiten het feit dat we de houseboat binnen dit gebied kunnen verleggen zijn er niet veel opties over.
We steken de koppen bij elkaar en besluiten het jiggen eens een serieuze kans te geven. In één van de doorgangen tussen de eilanden ligt een heel diep gat. Circa tachtig meter diep, tot strak tegen de kant. Met de stroming die daar langsheen giert in potentie een erg interessante stek, hoewel Halim aangeeft dat jiggen hier nooit echt succesvol is geweest. We geven het een kans en zien wel wat er gebeurd.
Na een klein kwartier varen komen we aan op de stek. Lesley, die vanuit Nederland een dieptemeter meegenomen heeft, bestudeert het bodemverloop en kijkt of er wat vis hangt. Dat laatste is het geval en dus besluiten Ronald en ik maar gewoon te gaan jiggen. En we zijn amper begonnen, of ik zie Ronald naast mij de haak zetten. Hangen!
Het blijkt een mooie Yellowspot Trevally te zijn, die zonder foto weer terug mag. Als ik even later mijn jig van de bodem lift wordt deze ook direct gegrepen, maar voor ik de kans krijg om de haak goed te zetten, zwemt de vis zich al vast in het rif. Einde oefening dus… Een kwartier later is het wel goed raak en na een leuke dril komt er een fraaie Yellowspot Trevally boven. Grappig hoe we alleen deze soort steeds vangen jiggend, maar dit keer kan ik er in ieder geval mee op de foto.
Hoewel… De grijze muur, die langzaam dichterbij kroop, heeft ons inmiddels bereikt en out of the blue begint het te storten. Terwijl onze kapitein de deksel van de koelbox vasthoud kan Ronald snel een paar platen schieten, met de camera onder het afdak.
Yellowspot Trevally,
Als de vis terug de diepte in duikt gaan echt alle registers open en zeker een half uur lang regent het wel zo idioot hard, dat we het er gewoon koud beginnen te krijgen. En dan hebben wij er nog niet eens zo veel last van, onze kapitein zit gewikkeld in zwemvesten en alles wat hij kon vinden te rillen in de boot. Als verdere actie uitblijft besluiten we de sessie dan maar af te kappen. Dit is echt geen doen zo.
Bij de houseboat aangekomen wordt het toch weer droog, maar niemand heeft nog echt zin om er opuit te gaan. We trekken een biertje los en Lesley besluit een beaasde verenpatenoster over boord te zetten, waarna Pascal volgt. Dit levert ze nog een aantal sweetlips op en daarnaast vangt Lesley verreweg de mooiste vis van de vakantie. Met wat hulp via facebook en google heb ik de naam uiteindelijk kunnen achterhalen. Chinaman Snapper, wat een kleuren!
De naweeën van El Niño maken het ons niet gemakkelijk.
Chinaman Snapper
Wat een schilderij!
Als Ron en Mark later ook bij de houseboat terugkomen blijkt Mark zowaar nog een GT gevangen te hebben op een stickbait. Aan de achterkant van het eiland waar wij aan het jiggen waren nota bene! Vanwege de regen geen foto’s, maar toch mooi dat er in ieder geval nog één uitgekomen is vandaag. Ook zien we op slechts enkele meters uit het rif een grote zeilvis zeker tien keer uit het water springen, wat de dag toch weer bijzonder maakt.
De avond valt en Andy komt de keuken uit. Hij was er zeker een uur druk mee, maar de eigen gemaakte Mackerel -loempia’s smaken meer dan voortreffelijk. Ongekend gewoon, wat deze man uit de vierkante meter keuken tovert, met slechts een paar ingrediënten. Deeg rollen met een lege wijnfles, beetje geraspte ui , wortel en stukjes Spanish Mackerel en dan frituren in deeg. Aanrader!
Andy tovert in de keuken
En zo is het in no-time weer erg gezellig op het achterdek. Er wordt gedurende de avond druk gejigged en met aas op de bodem gevist. Wat nog een hele aardige Blackfin Barracuda oplevert voor Ronald. Ik los een soortgelijke vis als hij de assist chord van mijn jig doorbijt. Af en toe wordt er ook gejaagd langs de randen van het lichtschijnsel rondom de houseboat en na een aantal pogingen weet Lesley op het juiste moment op de juiste plek te gooien. Hij heeft er vervolgens zijn handen vol mee, want de Horseye Jack geeft zich niet zomaar gewonnen op het lichte spinstokje.
Sweetlips voor Pascal
Avondpret vanaf de houseboat
Biertje, jigje, Barracuda, lekker hoor!
En zo eindigt de dag toch weer positief gestemd, al zijn we allemaal reuze benieuwd of de visserij morgen beter zal zijn.
Groet,
Volkmar
