Laatste kans
Een nieuw weekend voor de boeg. Strenge vorst wordt er voorspeld voor de komende week, dan zal het wel weer gedaan zijn met de visserij dus. Ik heb eindelijk mij elektromotor weer paraat na krap drie maand wachten en sta dus te springen om weer met mijn eigen boot op pad te gaan. André gaat mee en we bekijken de mogelijkheden.
We hakken de knoop door en gaan voor een grote rivierplas. Gericht op snoekbaars dus, alhoewel er ook best een dikke snoek te vangen is. De omstandigheden zijn niet super. Hoog en troebel water, maar veel betere alternatieven hebben we niet.
Als we iets na achten bij de helling aankomen is het druk. Erg druk! Er zijn al een paar boten op het water en terwijl wij de spullen klaarmaken blijven er maar auto’s met boten aan komen rijden. Je zou bijna denken dat er zeer goed gevangen wordt!
Eenmaal op de plas zoeken we de taluds op en kan het peuteren beginnen. Op de bijhengel een middelmaat kolblei, op de handhengel een flinke shad. Het mag allemaal best opvallen in dit strontbruine water. Meer dan 15cm doorzicht is er gewoon niet, al zal dat op diepte misschien iets meer zijn.
Weinig vis op de dieptemeter, sowieso geen scholen en dat maakt het vissen moeilijk. Als de witvis zo verspreid ligt, dan de snoekbaarzen waarschijnlijk ook. Langzaam vult de plas zich met visboten. Niet normaal wat er zo even aan kapitaal voorbij komt. Om ons heen zien we constant brasems springen, een vreemde gewaarwording zo eind januari! Zou alle witvis dan hoog in het water liggen? Zien we daarom nergens vis op de visvinder?
Halverwege de ochtend komt er vanaf de rivier een grote grijze deken opzetten. Huh? Mist! En niet een beetje ook. De gevoelstemperatuur keldert, net als het zicht. Met een meter of 30 is het echt wel gebeurd nu. We besluiten te verkassen naar een helderder deel van de plas. Zonder GPS een onmogelijke opgave, gelukkig heb ik een paar waypoints en vaartracks staan. Maar ook nu is voorzichtigheid geboden. Als we echter ook hier geen vis tegenkomen stel ik voor om er een punt achter te zetten en te verkassen. Als we dat willen doen moeten we het nu doen, anders is er geen tijd meer.
Laten we in ieder geval de zon opzoeken, daar stemt André direct mee in. Bij de helling worden nog steeds boten klaargemaakt om het water op te gaan. 22 Trailers tel ik bij de helling, verderop staan er nog meer. Het lijkt wel een wedstrijd! Wij ruimen snel alles op en stappen weer in de auto. Het is dik drie kwartier rijden naar de volgende stek, maar daar hebben we in ieder geval wel vertrouwen in. Zonder vertrouwen vang je zelden wat, dus gaan met die banaan. Broodje, kop soep en tot onze vreugde rijden we na een kwartier al definitief de mist uit.
Als we bij de 2e stek uit de auto stappen verbazen we ons over de heerlijke temperatuur. Die ligt gevoelsmatig zeker 10 graden hoger hier! We maken opnieuw de boot klaar en rollen hem van de trailer. Op de eerste stek aangekomen direct grote scholen witvis, dat vist direct een stuk fijner! Ook al volgen er niet direct aanbeten, je weet in ieder geval dat je op de juiste plek vist!
Toch lijkt het er niet op dat ons een vis gegund is vandaag. Want hoe en waar we ook vissen, elke vorm van actie blijft uit. Ik probeer er vrede mee te sluiten. Het is werkelijk genieten in het winterzonnetje, de grote watervlakte is spiegelglad en tig soorten vogels passeren ons zichtveld.
Dan, na een paar witvisschampschoten (leuk scrabblewoord) lijkt mijn shad toch echt opgetild te worden. Ik sla hard aan maar voel helaas direct dat de haak niet gezet is. Hmm, was dit er dan toch zowaar één? Een klein kwartier later veert André, inclusief kromme hengel, op van zijn stoel. “Wat een beuk!” Hoor ik hem roepen. In de diepte stompt een mooie snoekbaars er lustig op los. Even later ligt de sterke vis in het grote schepnet. Geen risico’s nu.
André is terecht gelukkig met deze fraaie snoekbaars. Er was heel wat voor nodig vandaag om wat dan ook tot aanbijten te verleiden. We schieten snel een paar platen en daarna mag deze fraaie 70-plusser weer terug naar de jachtgronden.
Toch nog!
Sterke vis
Met gesterkt vertrouwen vissen we verder. Zit er dan toch nog een mooie eindscore in zo tegen het eind van de middag? Niets is minder waar. Tot in de schemering vissen we door zonder enig teken van leven. Het betekend voor mij een keiharde blank, met slechte vooruitzichten voor wat betreft de komende weekenden. Dat steekt, maar meer zat er gewoon niet in vandaag. Beide blij met die ene fraaie snoekbaars ruimen we de spullen weer op en keren huiswaarts. Benieuwd wanneer we weer kunnen…
Groet,
Volkmar Strikkers
