Ierland, december 2006: Over regen, wind en oja! Snoek… – 2
Dag 4
Vandaag met Dermot op pad. Een van de Ierse vismaten van Herman. In Juni bezorgde hij mij mijn eerste (en tevens enige) Ierse snoek van die trip. Vandaag zouden we hetzelfde meer gaan bevissen. Dermot had er een week eerder met dood
aas erg goed gevangen. Zeven vissen waarvan een aantal rond de 20 pond. Ieren meten hun vissen niet, maar 20 pond ligt rond de metergrens… So you know…
We hebben een lange rit voor de boeg en staan dus redelijk vroeg op. Ontbijtje wegwerken, spullen in de auto en karren maar. Herman staat vandaag in zijn winkel, maar mij even af zetten gaat nog wel. Het eerste stuk rijden we over een
hoofdroute, maar het laatste kwartier is het echt lekker hobbelen geblazen. In Ierland hoef je echt geen Porsche te rijden, daar heb je weinig lol aan.
‘Krijg nou wat?!’ Is de reactie van Herman als we bij het meer aankomen. Er staat ineens een slagboom op de toegangsweg en die zit keurig op slot. Zou Dermot er dan een sleutel van hebben? Laten we hopen van wel…
Het wachten is op Dermot…
Als Dermot aan komt rijden zien we een Ierse variant van Hermans reactie… Geen sleutel dus. Hij stond er vorige week nog niet, oppert Dermot. Ketting er omheen en omtrekken? Snijbrander er op? We besluiten ons in te houden. Verrek nou moeten we een ander meer gaan zoeken, bovendien kost dit een hoop tijd! Ik gooi mijn spullen bij Dermot in de auto, wil bijna aan de verkeerde kant instappen (stomme engelse auto’s…) maar bedenk me dan en ga aan de linker – niet bestuurders – zijde zitten. Oké, welk meer nu? Eigenlijk zijn de mogelijkheden nu beperkt. We hebben al een heel eind gereden en de echt goede doodaasmeren liggen toch wel een eind hier vandaan. Dermot weet er wel een redelijk in de buurt, maar daar loopt wel weer een rivier doorheen… Grote kans dus op hoog en troebel water. Maargoed het is inmiddels al tien uur geweest dus er zit even niets anders op.
Oké, hier rechts het paadje in en daar is de….. huh?! Alweer grote verbazing. De trailerhelling is verdwenen! Evenals de weg en parkeerplaats… Allemaal onder water! Gewoon 30 meter oever spoorloos verdwenen. Nou goed dan traileren
we maar van de weg af. Knipperlichten aan en even alles blokkeren. Gelukkig kan dat in Ierland zonder dat je gelijk een hoop gescheld naar je hoofd geslingerd krijgt. Doodaashengels worden opgetuigd, we vertellen elkaar onze technieken, leren van elkaar en varen dan over de weg richting het meer.
Het is al half twaalf als we eindelijk aan het vissen zijn. Zonde hoor, op een winterdag is van half 12 tot donker vissen niet bepaald lang. Ach, in het verleden heeft Dermot ook op dit meer hele mooie vissen gevangen, dus wie weer gaat dat vandaag ook lukken. Het weer, de omgeving en het sfeertje zijn zo fantastisch vandaag, mijn dag kan al lang niet meer stuk!
Rust…
We ankeren op meerdere goed ogende stekken rondom het meer. Met 4 hengels uit vissen we alle dieptes van het talud af. Variërend tussen de 3 en 8 meter. Voor Dermot zijn de plateau’s van ca 6 meter favoriet. Meestal liggen deze halverwege het talud. Dat is anders dat wat ik gewend ben, ik vang de meeste vissen juist op het talud zelf. Zo zie je maar weer, in elk land is (snoek)vissen weer anders!
We spreken af ongeveer 45 minuten per stek aan te houden. Dat is volgens Dermot lang genoeg om de actieve vissen er uit te pakken. Vaak liggen meerdere snoeken op een bepaald stuk van het meer, dus het is gewoon zoeken geblazen. Een
hele dag op een stek liggen waar geen snoek ligt, dat zou zonde zijn!
Snoek vangen wordt echt een bonus in deze omgeving…
Afijn, de dag vordert snel. Veel te snel eigenlijk want het is gewoon genieten op het water. Zonnetje op je bol, graadje of twaalf. Wie denkt er nog aan snoek vangen? Beide dromen we een beetje weg in onze gedachten. We hebben al wel in de gaten dat de snoek niet actief is vandaag, maar ach, dat is niet nieuws toch?
De dag kwam tot een eind…
Nadat we op verschillende plekken passief gevist hebben stel ik voor even te gaan driften. De manier die ik zelf ook altijd toepas hier in Nederland. Dermot doet dit eigenlijk nooit en dus neem ik ‘het roer’ even over. Stond er aan het begin van de middag nog een lekker driftwindje, nu is het echt bladstil op het water. Golfjes deinen uit totdat het meer spiegelglad is en het zonnetje begint te zakken. Rustig backtrollend varen we terug naar de trailerhelling, genietend van het feit dat we op het water zijn. En dat mensen, dat is vissen!
Eenmaal bij de weg aangekomen blokkeren we nogmaals het verkeer om de boot er weer uit te halen. Spulletjes weer opruimen en dan op naar Killaloe, waar Herman vol spanning zit te wachten op het resultaat. Niets? Helemaal niets?
Zo wordt je natuurlijk nooit visgids Dermot! We kletsen en lachen nog een uurtje door en dan gaat Dermot weer terug naar huis. Herman en ik maken even een flinke pan spaghetti met gehakt en saus en dat gaat er ook wel in na zo’n dagje. Nou waar gaan we morgen heen? Eerst maar eens naar het weer kijken…
Eerder die week werden er nog windsnelheden voorspeld van 100km/h, storm dus! Gelukkig was dit nu wat afgezwakt, we moesten het met een kilometer of 60 doen, wat nog steeds een flinke zucht is! Dermot raadde een groot meer
aan bij hem in de buurt. Een flink eind rijden maar wel een schitterend meer met ook een goed snoekbestand. Bovendien ligt het net achter een hoge bergrug, waardoor het nog redelijk beschut zou moeten zijn. Oke, dan gaan we daar heen…
Dag 5
’s Ochtends zitten we weer vrolijk naar de ruitenwissers te kijken. Ja die Ierse weersvoorspellers hebben het wel bij het juiste eind… Of we daar blij mee moeten zijn is in dit geval een tweede. Gelukkig wordt het langzaam wat lichter en
eenmaal bij de helling is het slechts nog een miezerbuitje. Tijdens het traileren komt er nog een Ierse visser kijken. You must be mad, fishing in this type of weather…. Well, we’re Dutch… En meer hoef je een Ier niet te vertellen…
De Ier verteld nog wel dat er kort geleden nog een snoekwedstrijd gehouden was op dit meer. Zijn vismaat had een vis van 18 pond en een 20 ponder gevangen. Hij was vrij zeker van zijn prijs maar bleek niet eens in de top vijf te zijn geëindigt. Dat zijn goede berichten!
Vandaag is het echter bar en boos. Het regent de hele dag pijpenstelen en de wind blaast de boot echt alle kanten op. We trollen een aantal rondjes maar dit is nauwlijks trollen te noemen, de zijwaartse snelheid is even hoog als de voorwaartse en dat betekend diepe bochten in de lijn. Herman krijgt een tik op zijn Bulldawg, dan ik op de mijne en daarna pakt de snoek hem alsnog. Het is allemaal nauwlijks voelbaar. Toch sla ik en even hangt er een leuke snoek, dan is de pret weer over. Ja hoor, gaat u maar…
De omgeving is schitterend, een oud klooster op de rand van het meer. Dak is weg en ook delen van de muren, er tegenover een gigantische bergrug. Supersteil en met de vele bomen een indrukwekkend geheel. Halverwege loopt nog een
weg met wat huizen er aan. Het zal toch maar je uitzicht zijn zeg… Iets om bij weg te dromen… Aan de overkant staat een verlaten villa. Niet bepaald de mooiste woning, hoekig en een en al beton, maar wat een lokatie. Een grote betonnen veranda boven het meer, een eigen betonnen steiger. Wie verlaat nou zo’n plek?
Vandaag blijven de camera’s de hele dag diep ingepakt. Het is gewoon niet te doen met deze regen. In een beschut hoekje achter een eiland maak ik nog even wat filmopnames, maar foto’s zijn er niet gemaakt vandaag. Is er dan helemaal
niets gevangen? Nou toch wel… Herman loste halverwege de dag een fraaie 90er, driftend met 2 driftzakken aan de boot gingen we echter nog steeds veel te hard om ook maar enigsinds controle over de situatie te krijgen. De vis kwam benedenwinds van ons, spanning nam toe. Als de vis dan ook nog eens springt is het gelijk gedaan. Balen!
We proberen nog een drift in een andere hoek en besluiten er dan mee te stoppen. Dit gaat gewoon nergens meer over. Dan is het toch ineens weer Herman die ja roept. Hoe kan het ook anders, hij krijgt toch net weer die ene aanbeet!
De drijvende fatso is gegrepen en na een leuk gevecht komt er een 70er bij de boot, die snel weer verder mag. De wind zet nog verder aan richting stormkracht en we gaan snel van het water. Die Ier had toch wel gelijk… You must be mad, fishing in this type of weather…
Na een lekkere douche en dito Indische maaltijd duiken we vroeg onder de wol. Zo’n dag in de regen sloopt je echt wel, om die wind niet te vergeten. Morgen de laatste visdag alweer. Lough Derg wederom. Zou er nog een snoek
uit gaan komen voor mij? Ach het maakt me ook eigenlijk niet meer uit. Ik ga gewoon weer lekker lopen genieten, als er iets is wat je niet moet doen is gaan lopen stressen op je laatste visdag, dat verpest hoogstens je vakantie. Komt ie nog, hartstikke mooi. Komt ie niet, dan moet ik nog maar een keer naar Ierland…. Och heden wat een vooruitzicht!
Dag 6
We starten rustig vandaag. Lekker ontbijtje, nog even het weer bekijken, broodjes halen voor overdag en dan op naar de boot. Het sfeertje is weer fantastisch. Windstil en het water zo vlak als een spiegel. In de verte een grijze lucht en een fraaie regenboog. Die leg ik snel vast op film. Ja hoor, hoe kan het ook anders met een regenboog in zicht… Het begint te regenen… Even later volgen een paar aardige buien elkaar op. Ach, we zijn inmiddels wel wat gewend niet waar?
Even de dagelijkse portie regen innen
Het grote kunstaas wobbelt, hobbelt en rammelt er weer lekker op los achter de boot en vele kilometers bodem schuiven onder ons door. Witvis ligt er wel degelijk, op sommige plekken zelfs in grote scholen. Maar de snoek lijkt ook vandaag
geen trek te hebben. Nu moet je ook niet denken dat je ’s winters even tien snoeken uit Lough Derg trekt op een dag, maar een of twee moet meestal toch wel lukken, volgens Herman.
Windkracht 4 op Lough Derg, dat gaat nog….
Ook hier zagen we er genoeg van…
De dag verloopt zonder enige actie. Planten, die haken we veel. Grote plukken gras, een soort waterpest en andere groene bossen. Begin december en dan nog zo veel waterplanten, dat is toch wel appart.
‘Oke, laatste stuk van de dag’, oppert Herman. We varen, correctie, stuiteren over het meer naar de laatste stek van de dag. Daar aangekomen schuif ik al mijn ruggenwerfels weer even in een lijn alvorens het vissen kan beginnen. Herman gooit zijn bruine Bulldawg overboord en geeft extra lijn om hem op diepte te laten komen. ‘Shit, dat was een aanbeet!’ Gewoon tijdens het zakken… Zul je altijd zien…
We trollen verder en op het einde van de lange kam is het dan toch weer Herman die zijn hengel heft. Ja hebbes! Hoe is het toch mogelijk? Hij flikt het weer hoor! Ik pak de filmcamera en leg de drill vast op film. Herman die inmiddels
geen gevoel meer heeft in zijn handen, hoofd en voeten drilt de vis naar de boot en na een snelle foto mag deze 90er weer terug. Brrrrrrrrrrrrr, is het commentaar van Herman.
Heb je het koud Herman?
Kunstaas gaat weer overboord. Nog een keer er overheen dan maar. Na een tijdje maakt Herman een te scherpe bocht waardoor mijn lijn in de schroef schiet. Herman moter uit! Herman drukt de moter uit. Oke even optillen en… Wacht
even eerst even een vis drillen… Ja ja Herman nou kom op even… Nee eerst even een vis drillen!! Huh? Het is niet te geloven maar precies op het moment van stilvallen is nu de Bulldawg gegrepen door een leuke
snoek. Ik zal mijn kunstaas maar binnenboord laten, of niet Herman? Waarom neem ik het eigenlijk mee? Uiteraard begint het weer knetterhard te regenen als de snoek bij de boot komt en dus worden foto’s even achterwege gelaten.
Een dikke vis van begin 80 gaat er met krachtige slagen weer vandoor. We trollen de kam nog een keer en dan is het echt tijd om naar huis te gaan. Nog steeds geen Lough Derg snoek voor mij, en dat na 4 volle visdagen
in totaal… Ach ja, we blijven er voor gaan en als die komt, dan is de voldoening alleen maar groter!
De volgende dag moet Herman ’s ochtends naar Cork om iemand op te halen, ikzelf pak mijn koffers weer in en loop nog wat rond door Killaloe. Nog even wat plaatjes schieten van de Shannon. Normaal een rivier die net zo hard stroomd
als de grote Nederlandse rivieren, dat is nu wel anders…
De Niagra falls? Of toch de Shannon?
’s Middags brengt Herman me weer naar Shannon Airport, waar A passion for pike weer uit de tas komt. Verder lezend over Ierland, snoeken, streamers en schotse monsters droom ik weer weg in dit prachtige land. Oke, de vangsten waren
wederom slecht deze trip, maar gezien de extreme omstandigheden was dit niet geheel onbegrijpelijk. Sommige mensen treffen het altijd tijdens vistrips, ik heb tot nu toe minder geluk gehad. Ach, der komen als het
goed is nog heel wat jaren aan. Dus die megasuccesvollevistrip komt vanzelf een keer. Een ding weet ik wel. Megasuccesvol of niet, ik heb weer enorm genoten!
Groeten uit…
Bent u ook geïntresseerd in een dergelijke reis naar dit schitterende
land, kijk dan even op de site van Herman
naar de mogelijkheden. Ierland is een land voor de doorzetters. Zo meer
even 100 snoeken vangen in een week is hier niet aan de orde, hier ga
je naartoe voor het avontuur, de prachtige omgeving en de sterke snoeken.
Bovendien maak je er altijd de kans op die ene echte kneiter, die Ierse
monstersnoek.
Groet,
Volkmar Strikkers
