Fishing the Mexicoast – Deel 8
En dan denk je dat je alles gehad hebt… Orkaanseizoen: Elk jaar in Oktober. April 2013: 2 orkanen ver op zee. Zeewatertemperatuur die uiteindelijk van 25 naar 27 graden geklommen is in zeven dagen, maar nog altijd drie graden te koud. Gisteren leek er eindelijk wat meer vis onder de kust te liggen en vandaag…
Vandaag voorspellen ze NW5… Met 6 meter ‘swell’ uit het zuidwesten en daar bovenop nu noordwest 5 wordt het echt een enorme klotsbak. Koud water mengt zich met het warme oppervlaktewater en het resultaat laat zich raden. De watertemperatuur zakt naar dezelfde hoogte als onze moed… Tot in de schoenen…
Toch gaan we er voor. Weer of geen weer, vis of geen vis. Jezus laat de beslissing aan ons. Zegt er helemaal niets van te verwachten maar als we willen vissen dan gaat hij zijn best doen. Die instelling mag ik wel. Niets mooier maken dan het is, gewoon eerlijke info.
Elke ochtend weer genieten
Boot traileren Mexican style
Gaat super snel, waarom doen we dat hier niet zo?
En hij krijgt gelijk. Het is echt helemaal ruk deze voorlaatste dag. De enige vangst bestaat uit een zeemeeuw die op mijn pilker duikt. Gelukkig niet gehaakt maar slechts in de lijn verwikkeld. Fillo bevrijdt de krijsende vogel snel.
De rest van de dag is het akelig stil. We trollen met vier hengels maar krijgen geen enkele aanbeet. Slechts sporadisch jaagt er wat vis maar het zijn allemaal hele kleine scholen die geen interesse tonen in ons aas. Tevens is de zee vergeven van de steekkwallen, kan ook niet bevorderlijk zijn voor de vangsten. We spotten weer twee zeilvissen deze dag, maar ook deze vinden de zon interessanter dan kunst, dood of levend aas.
Uren gingen voorbij…
Tegen tweeën keren we terug naar het strand. Door elkaar geklotst, maar toch vastberaden om de volgende dag weer uit te varen. Het is onze laatste mogelijkheid en die willen we gewoon benutten. Bovendien, elke vis kan mega zijn hier! En met die gedachte spreken we opnieuw om zeven uur af.
Laatste visdag
En daar staan we dan, de laatste visdag en aan de zee te zien zal het geen vette afsluiter worden. Zodra we uitvaren gaat bij mij dan ook acuut de knop om. Balen ga ik niet doen hier op vakantie. Geen enkele reden toe ook. Kijk eens hoe mooi het is hier om mij heen.
Jep, ook zij zijn er weer
Ik knal de Halco weer overboord, zet de hengel in de steun en ga er lekker bij zitten. Turend over het water mijmer ik weg naar de prachtige vissen van afgelopen week. Vooral die zeilvis heeft een diepe indruk op me achtergelaten. Zo onverwachts, zo’n spannende dril op het gebruikte materiaal. Een vis die je nooit meer vergeet, gevangen tijdens een trip waar je de rest van je leven aan terugdenkt. Niet elke dag misschien, maar af en toe zal er weer zo’n vlaag voorbij komen, zoals ik dat ook bij voorgaande trips heb. Natuurlijk hoop je met je neus in de boter te vallen tijdens zo’n vakantie. Je hoopt een week te treffen waarin alle vissen van de grote oceaan zich voor de kust van Puerto Escondido bevinden. Een week waarin je elke dag met spierpijn van het water moet, jammerend dat je morgen ‘weer moet’. Maar zeg nou eerlijk, hoe groot is die kans? Hoeveel echte topdagen beleef je nou op jaarbasis in Nederland? Hoeveel zijn dat er in verhouding tot de gemiddelde, of zelfs slechte dagen?
ZZZZZZZZZZZzzzzzzzzzzzz! Het is de hengel van André die af gaat. André grist de hengel uit de steun en gaat er vol in hangen. We beginnen echter al snel een vermoeden te krijgen. Dit gaat niet hard genoeg… Het duurt niet lang voordat de bevestiging boven komt. Zeeschildpad nummer twee van deze week. Met een goede 30kg toch ook een sjiek PR voor André…
We tikken de schildpad los naast de boot en slepen verder. Amper tien minuten later is het weer André’s hengel. Dit keer gaat hij echter hoepeltje rond en de lijn giert van de spoel. Dit is vis! Komt er dan toch nog een zeilvis uit voor André?
Met de hengel in de hand gaat André op de stoel zitten achterin de boot. De run is lang maar er volgen geen sprongen. Kleinere zeilvis dan misschien? Na de lange run komt de vis vrij gemakkelijk naar de boot. Het raden kan beginnen, want aangezien de vis totaal niet in het oppervlak verschijnt, niet spring, niet bonkt en ook geen runs neemt, hebben we geen flauw benul wat dit moet zijn. Als de vis na een aantal minuten langzaam uit de donkerblauwe diepte ophoog komt vallen de monden open… Maar die eten toch alleen plankton..?
Een mantarog! Nee, niet zo’n unit van drie ton en zeven meter spanwijdte, gelukkig niet zeg! Maar een mantarog van circa 130 spanwijdte die de 18cm magnum te grazen genomen heeft, bizar!
Toch weer iets bijzonders bij de boot!
De magnum zit stevig in de onderkaak
En dan krijgen we toch gelijk. Oké, er gebeurt niet veel, maar deze vis maakt de dag op voorhand alweer bijzonder. Mantaroggen worden hier wel vaker gezien, ook de hele grote. Soms springen ze meters hoog het water uit. Er één vangen had Jezus nog nooit van gehoord. Gisteren zagen wij ook al adelaarsroggen springen. Deze zijn bruin en hebben een spanwijdte van rond de meter. Geen idee waarom ze het doen, maar soms hangen ze echt drie meter hoog in de lucht!
Trollen tussen de dolfijnen blijft spannend…
Na uren trollen komen we dichter bij de kust. Er wordt weer volop gejaagd maar binnen het kwartier hebben we het al door. Dit zijn weer die white skipjacks. We gooien er even naar en als ik een pilker razend snel over het wateroppervlak ros krijg ik zowaar vier volgens achter elkaar. Het gemak waarmee deze vissen mee zwemmen is echter beangstigend. Dat ik me het zweet op de rug draai lijkt geen indruk te maken op deze rovers. Elke keer buigen ze voor de boot weer af.
Dan is er nog een crocodile needlefish. Een grote ook! Gaat ver over de meter en volgt ons beider kunstaas. Ook nu weer geen aanbeet… We zien ook een paar zeer zware jacks voorbij komen maar ook deze tonen geen interesse. Weet je wat, laat maar dan… Wij gaan verder!
En zo trollen we terug richting Puerto Escondido. Onderweg komen we meer en meer adelaarsroggen tegen. Die zijn hier om te paaien zo lijkt het, want soms liggen er hele vloerkleden van schurende roggen in het oppervlak. Tien bij tien meter aaneengesloten rog is niets, merkwaardig gezicht!
Ook hij blijft hopen…
Meer dan tien meter wordt het water de lucht in geslingerd
Geen Rooster die daar kan zwemmen nu…
Het vissen is echter helemaal niets meer. Zelfs zeilvissen zien we niet vandaag en dus trollen we maar gewoon terug richting haven. En dan, vlak voor de haven opeens een kolkende watermassa. Nou ja eerder kokend, want het zijn maar kleine visjes. André gooit er als eerste tussen en vangt gelijk een green jack. Daarna blijven we de school volgen en doen er tientallen worpen in, overheen, voor en achter. Aanbeten? Niet dus… Echt onbegrijpelijk met een dergelijke hoeveelheid jagende vis maar toch waar. Na een dik kwartier ben ik er klaar mee. Een blank, het zij zo. Als ze niet gevangen willen worden, dan maar niet…
André met een Green Jack
En zo keren we, na nog een zeer taaie dag, terug in Baya Principal. Voor de laatste keer kijken we over de gezellige baai. Jezus verontschuldigt zich voor de slechte vangsten en belooft ons betere tijden als we terugkomen. “You should have been here” wordt “you should be here”, in ons geval. We bedanken hem, maar zeker ook Fillo hartelijk voor alle inspanningen de afgelopen week, en na een stevige handdruk stappen we in de auto.
Die avond worden voor de laatste keer hengels, molens en kunstaas afgespoeld met zoet water. Een dagelijks terugkerend ritueel (noodzakelijk), maar dit keer gebeurt het extra grondig. Na het eten pakken we de koffers alvast in en gooien er uit wat we niet perse willen bewaren. Op de terugreis nog een tussenstop bij de Basspro, beetje ruimte qua gewicht kan dus geen kwaad…
Het vertrek
De dag erna is het zo ver. We slapen uit, genieten voor de laatste keer van de verse broodjes, het verse fruitsap en de beukende oceaan. Met de camera’s in de aanslag lopen we nog een rondje door Puertecito, het dorp waar Georges woont. Het ene moment sta je in de woestijn, het andere moment in het oerwoud. De overgangen zijn zeer abrupt en dat maakt het landschap zo bijzonder. Bontgekleurde bijeneters, kolibries, leguanen, hagedissen, ook op de kant is hier super veel te zien! Zoek je de wat meer afgelegen lagunes op dan kun je ook alligator en zoutwaterkrokodil treffen. Of je dit wil, al wandelend op je slippers, is natuurlijk een tweede…
En de golven blijven maar beuken…
De tweede kolibri soort in Georges achtertuin
Prachtig gezicht, zo’n zwevende kolibri
Tegen elven gaan de koffers in de auto, nemen we afscheid van Blanca en rijden we richting vliegveld. In de auto is het stilletjes, iedereen denkt aan de avonturen van afgelopen week. Turend uit het raam geniet ik van de laatste blik op zee, de zwevende gieren en de prachtige vergezichten. Mexico is echt een schitterend land!
Van woestijn naar oase
Waar de natuur dichtbij is
En weer terug de woestijn in
Op het vliegveld worden de handen nog eenmaal stevig ineengeslagen alvorens we ons bij de douane melden. We maken ons op voor de drie uur durende hobbelvlucht naar Houston. Morgen pas het echte werk, al is van enig comfort geen sprake nu.
De volgende morgen staan we bijtijds op. We hebben een auto gehuurd en gaan ‘even shoppen’ bij de Basspro. Twee uur hebben we, en het winkelwagentje is tot de rand gevuld. Met pijn en moeite proppen we alles, uiteraard etiket en verpakkingloos, in de koffers alvorens we terugrijden naar het vliegveld.
De terugvlucht duurt lang. Vier krijsende baby’s om mij heen verzekeren mij van een slapeloze en toch al te korte nacht. Mogen ze van mij acuut verbieden die herrieschoppers, of maak er een aparte cabine voor of zo… Twee dronken Russen voorin het vliegtuig maken het circus compleet. Waar ben ik in beland?
Compleet gesloopt sta ik de volgende morgen op Schiphol. André, die helemaal achterin zat, heeft het beter getroffen en bovendien nog aardig kunnen slapen. We pakken onze koffers van de band en sjokken naar buiten. Daar slaat ook de jetlag al rap toe en de temperatuur bevalt me ook al niet… We zijn weer terug in Nederland… Hoera…
Resumé
Puerto Escondido blijkt een prachtige visbestemming, waar echt heel veel mogelijk is. Toeristisch is het niet en daardoor is het vissen met een boot & gids nog prima betaalbaar. De kans dat je het treft zoals wij deden, is echt heel klein en normaal zou vooral de kustvisserij veel meer op moeten leveren. Lekker smijten met kunstaas richting de branding en dan wachten tot zo’n Rooster, Jack of Sierra je kunstaas met veel geweld te grazen neemt.
De visserij op tropisch zoutwater is zo’n beetje de meest spectaculaire op aarde. Je kunt je werkelijk niet voorstellen hoe sterk, maar vooral snel de vissoorten zijn in vergelijking tot hun formaat. Dat moet je echt eens meegemaakt hebben!
Wij hebben het natuurlijk fantastisch getroffen met de accommodatie. Niet iedereen heeft een vismaat op een toplocatie aan de andere kant van de wereldbol natuurlijk. Via deze weg wil ik Georges en Blanca dan ook nogmaals heel hartelijk danken voor de superweken die we er hadden. ‘Living the dream’, zij doen het en ergens ben ik strontjaloers! Kijk ook eens op Georges blog, waarin je het leven in Mexico vrijwel wekelijks kunt volgen.
Living the dream…
En hiermee komt ook aan de verlagen reeks een einde. Ik hoop dat jullie er van genoten hebben en mogelijk heeft het je zelfs aangespoord zelf ook een dergelijke trip te ondernemen. Inmiddels staan er op Dutchanglers.nl de nodige verslagen over verschillende bestemmingen. Beschrijvingen over het te gebruiken materiaal zijn meestal meegegoten en daar valt echt veel info uit te halen. Heb je specifieke vragen dan kun je die natuurlijk altijd stellen in het reactiesysteem. Wij zullen ze beantwoorden op de site of anders via de mail.
Dus, voor de laatste keer voorlopig:
Hasta luego,
Volkmar Strikkers
Prachtige verhalen en hele mooie foto’s!
Ik heb ze met erg veel plezier gelezen en bekeken, en herken veel van jullie mooie visavonturen. De omgeving en natuur zijn daar inderdaad geweldig en de vissen inderdaad ongelooflijk sterk: met niks te vergelijken wat je zoal in Nederland of België kunt vangen en heel verslavend. Met een echtgenote uit Oaxaca heb ik het geluk de omgeving waar jullie hebben gevist elk jaar te mogen bezoeken en uiteraard wordt er dan ook regelmatig gevist! Meestal vanuit Huatulco en met eigen, wat lichter materiaal dan dat ze gemiddeld op de visboten in Mexico gebruiken (alhoewel je zeker niet te licht moet vissen). Mijn grootste Siera’s en Aguja’s (needlefish) heb ik trouwens in Puerto Escondido gevangen.
Een roosterfish staat nog steeds hoog op mijn verlanglijstje, hopelijk gaat dat deze zomer veranderen! Na jullie mooie verhalen en info gelezen te hebben, heb ik er nog meer zin in!
Met vriendelijke groet,
Adri
Volkmar en André
Ik heb echt zitten genieten van jullie verslagjes,en natuurlijk van de mooie foto´s Ik heb daar in buurt verschillen keren gewerkt, dus ik weet hoe mooi dat het daar is.
Saludos Erik
Prachtige verslagen en mooie foto’s van hele gave vissen.
En dan te bedenken dat 90% van de Mexicogangers naar zo’n resort gaan. En wat heb je allemaal gedaan? “Uhhh lekker aan het zwembad gelegen natuurlijk, was warm joh.”
Dat een visvakantie niet altijd loopt zoals je van te voren hoopt of zelfs verwacht is jammer maar hoort bij het vissen.
Die zeilert pakken ze je in ieder geval niet meer af, de manier waarop/mee hij is gevangen trekt mij ook wel. Kicke zeg en dat gewoon in Mexico. :-)
Harm
Prachtig beschreven en mooie foto’s Volkmar (en Andre).
Gr. Edwin
Ook ik heb weer (mee)genoten van je verslagen Volkmar!
Ik vertrek vrijdag naar Noorwegen waar ik hopelijk ook mooie avonturen ga beleven..
Ik ga m’n best doen!
zoals vaak kickuh beschreven maat!
genoten van de mooie fotoos…
Eddy,
Alles is het proberen waard idd. Toch denk ik dat ook de lezers liever zelf op vakantie gaan dan hier de verhalen lezen, niet waar? Ik prijs mezelf gelukkig dat ik dit allemaal mee kan maken. Dat is niet voor iedereen weggelegd.
Maar voor de mensen die er op staan, wil ik best mijn bankrekeningnummer mailen hoor, ben de beroerdste niet, haha!
Groet,
Volkmar
je hebt inderdaad zeer goede voorstellen volkmar !
moeten die dotaties rechtstreeks gebeuren of ga je eerst wat uitleg geven , pasop niks mis mee te proberen waard .
Eddy
je hebt de visdagen weer schitterend vertaald in een meerdelig verslag! Ook de foto’s zorgen ervoor dat je weer even terug bent in het mooie Mexico. En dit is slechts een kleine selectie uit 1500 foto’s of zoiets :)
Nu weer sparen en zoeken naar nieuwe (tropische) plekken, ook dat levert genoeg voorpret op!
Groet,
André
Volkmar & André , thanks !!!!!!!!!!
Ik heb alle verslagen 3 maal gelezen een waar genot .
Maar ik hoop in 2014 het zelfde te mogen mee maken ik ga Georges en Blanca ook een bezoekje brengen, ik was namelijk afwezig op zijn afscheidsfeestje in Belgie dus moet ik dit goed maken .
En aan afspraken houd ik me .
Nogmaals bedankt voor de mooie verhalen , ik droom al .
Eddy
Richard,
Langer op vakantie gaan is inderdaad een idee, maar voor de afwisseling is het misschien beter om juist vaker op vakantie te gaan. Meer bestemmingen ,meer vissoorten. Nu ik er over denk eigenlijk wel een heel goed idee. Als onze lezers nou hun vakantiegeld op onze rekeningen storten, besparen zij zich de moeite en rompslomp die zo’n vakantie met zich meebrengt; de lange zit in het vliegtuig, elke keer weer je koffer uitpakken omdat er zo’n verdachte hengelkoker in zit, uren wachten op de luchthaven… Wij offeren ons op en voorzien de lezers van verhalen en foto’s. Precies wat lezers willen, toch?
Of draaf ik nu een beetje door… :)
Bedankt voor de complimenten! Zou graag meer van deze verhalen schrijven, maar er zal toch echt eerst weer gespaard moeten worden dan…
Groet,
Volkmar
Ik heb weer genoten van de verhalen en foto’s, wellicht een idee voor jullie om de volgende keer nog langer op vakantie te gaan (meer visplezier voor jullie, meer leesplezier voor ons ;-)