Fishing the Mexicoast – Deel 4
Roca Blanca it is. Vol goede moed arriveren we om half zeven in de haven. Jezus staat al klaar en Fillo is de boot al aan het halen. Wat een gemak als alles zo geregeld wordt elke dag. Je hoeft alleen maar in te stappen en te vissen!
Er is een aardige voorraad aasvissen gescoord. Beetje fint-achtige vissen. Levend was helaas niet mogelijk, maar dood zou, zeker in combinatie met rubby dubby, natuurlijk ook moeten werken. Terwijl we de hengels optuigen gaat het gas erop en turen we over het water. Totaal geen activiteit, net als eergisteren…
Eenmaal bij Roca Blanca gaat het anker overboord, gevolgd door een zak rubby dubby. Nu staat dit gebied niet bekend om haaien, die zitten veel verder uit de kust, maar werkelijk alles wat zwemt zou op deze visgeur af moeten komen. Helemaal nu de boot meters heen en weer geslingerd wordt door de toch wel behoorlijk hoge golven. Bij iedere ruk aan het ankertouw zie je achter de boot een wolk visolie. Ik hang een vissenkop aan een circlehook en laat deze achter de boot hangen op een meter of drie. Dan pak ik, net als André, een stuk kunstaas en begin te gooien. Georges laat ondertussen een stuk aasvis naar de bodem zakken.
Golven en schuim, niet wat we willen zien
Beet, dat duurde niet lang en Georges land de eerste starry grouper van vandaag. Hierna is het echter helemaal mis want hij zit elke keer vast. Niet heel verwonderlijk ook, want door de hoge golven drift de boot steeds over een enorm rotsblok heen. Werpend met klein kunstaas missen André en ik al snel een aantal crocodile needlefishes, toch weet André er ook één te landen.
Crocodile Needlefish voor André
Een half uurtje later zie ik vanuit de diepte een leuke jack vol op mijn topwater rammen. De vis gaat twee meter door de slip en schiet dan los… Grom… Stug doorgooien levert niets meer op en Jezus besluit een stukje door te varen naar wat rustiger water, zodat het bodemvissen beter tot zijn recht komt. Prima natuurlijk en ik draai mijn vissenkop binnen, die helemaal afgekloven blijkt te zijn. Ongetwijfeld kleine knabbelaars geweest, behoudens de schedel zit er geen enkel stukje visvlees meer aan de haak…
Ook op deze stek gaat er weer een vissenkop achter de zak rubby dubby en begin ik te gooien. André schakelt over op de bodemvisserij en het duurt niet lang voordat de eerste aanbeten komen. Helaas veel kleine vis en dus veel aas verwisselen en weinig vangen. Ook worden er de nodige vissen op half water gelost. De haak goed zetten op die harde bekkies valt niet mee. Uiteindelijk blijft er dan toch een flinke egelvis hangen die onder luid protest op de foto mag.
Stekelige puffer, de volledige naam nog niet kunnen vinden
Toch valt het verder tegen en dus verkassen we weer een stuk. Ook hier niet veel respons en het lijkt er op dat driftend vissen de betere optie is voor wat betreft het bodemvissen. We komen bovendien voor de grote rovers en besluiten dan ook maar gewoon stug verder te werpen terwijl we de rots langzaam rondvaren.
De fregatvogels houden ons nauwlettend in de gaten
Dat valt nog niet mee overigens, want de golven beuken er inmiddels over. Het lijkt er op dat de swell, veroorzaakt door de orkaan, nu echt de kust heeft bereikt en dat levert zo rondom een rots een behoorlijke klotsbak op. Een goede plek zoeken en zorgen dat je stevig staat, anders ligt je in no time plat of over overboord. Vooral dat laatste is geen goed idee onder deze omstandigheden en op deze plek.
Dit wordt wel erg heftig…
Het blijft, op een tik voor Georges na, helemaal stil totdat we weer op de hoek liggen waar we vanochtend begonnen zijn. Het was ook deze hoek van het eiland waar het eergisteren bal was en dus blijven we wat langer hangen. De stroming komt er weer in en we zien meer en meer activiteit. Helaas zijn het allemaal gepen die het op ons aas voorzien hebben en die hufters zijn maar lastig te haken, laat staan dat ze blijven hangen. Ik denk dat ik er zeker een tiental op heb gehad deze ochtend, maar daarvan heeft er geen één de boot van dichtbij gezien.
Het is dan zo´n beetje 12 uur en we houden overleg. Wat is wijsheid? De golven worden hoger en hoger en inmiddels is de directe omgeving van de rots één grote schuimbende. Gepen liggen er zat langs die schuimplakkaten, maar volgens Jezus hebben vrijwel alle andere rovers er een hekel aan. Mahi Mahi zou nog kunnen, maar aangezien we die op zee ook nog nergens tegengekomen zijn lijkt ook deze vissoort momenteel niet in de regio te zitten.
De keuze is uiteindelijk vrij simpel. Hier is het niets, langs het strand is het niets. Zoeken dus naar jagende vis verder op zee. Stroomnaden volgen, hopelijk helpen de vogels ons door jachtpartijen kenbaar te maken. Het is niet anders. We gaan zitten en pakken de broodjes erbij, terwijl Fillo de boot de oceaan op stuurt.
Na een goed kwartier van rust beginnen André en ik in de kunstaasbakken te rommelen. Oké, we varen zeker 15 kilometer per uur, maar er zijn pluggen die dat aankunnen en zolang je kunstaas in het water ligt kun je vis vangen. Zo simpel is het… Ik voorzie de zware Kaibutsu spinstok van een 19cm Halco Laser Pro. André heeft vandaag geen zware hengel meegenomen en hangt zodoende een 18cm Rapala Magnum aan zijn Sportex. Pluggen twintig meter achter de boot, net achter het witste schroefwater. Hengels in de steunen en maar kijken wat er gebeurt.
Alle vier speuren we een andere kwart horizon af. Het constante heen en weer scannen is best een leuke bezigheid. Zag ik daar nou? Golftopje, of toch jagende vis. Zijn dat nou meeuwen in de verte? Ruw wordt ik uit mijn staar gerukt door een krijsende molen. Pez! Muy grande pez! Roep ik terwijl ik de hengel met moeite uit de steun trek. Ondertussen is de vis er al een meter of vijftig vandoor, waarna deze plotseling losschiet. Nee! Dat meen je niet! Compleet verbouwereerd sta ik met de hengel in mijn handen achter de boot te kijken. Dit was groot…
Wat er dan gebeurt was ik echter totaal niet op berekend. Alsof mijn plug op een spoorwegovergang door een intercity wordt geschept giert de lijn opnieuw van de molen. Wat een klap! Ik ben blij dat er achterin de boot nog een bank zit waar ik tegenaan land en waartegen ik me af kan steunen, anders was ik wellicht zo overboord gegaan. Wat is dit?!
Kaibutsu krom, en daar is best wat voor nodig, lijn giert van de spoel met een snelheid waar je bang van wordt. En dan… Los… Weer dat hatelijke gevoel van mislukking. Geen krassen op de Halco. Ik gooi de plug opnieuw achter de boot, druk de hengel in de steun en plof neer op mijn stoel. Vervloek in gedachten alle vissen van de grote oceaan en heb het even helemaal gehad. Wordt het weer zo’n vakantie? Mexico 2007, alle grote vissen verspeeld. Sint Maarten 2009, op een fantastische barracuda na ook alle grote vissen verspeeld. Wat is dat toch? Haken zijn scherp, slip stond perfect. Wat een pech, wat een botte pech.
Wat zou het geweest zijn? De gids denkt aan een grote tonijn. Geen sprongen, geen krassen, razendsnel. En inderdaad, het is werkelijk met geen pen te beschrijven wat er gebeurt bij zo’n aanbeet. Lijn die met 50-75 km/h van je molen scheurt. Sommige vissen gaan zelfs richting de 100km/h. Betekend dus wel dat zo’n vis in 10-20 seconden mijn spoel kan leeg zwemmen… Een tikkeltje beangstigend toch wel, want ik had niet het idee dat deze vissen binnen die tijd zouden stoppen…
En dan gebeurt het weer. Krijsende molens, ja, twee krijsende molens naast elkaar! André zit met een eng kromme sportex in zijn klauwen terwijl ik mijn eveneens hevig krommende kaibutsu uit de steun gris. Dan schiet de vis van André los. Ik verwacht hetzelfde gevoel binnen enkele secondes, maar dit blijft uit. Terwijl André binnendraait wordt zijn plug opnieuw gegrepen. Wat gebeurt hier? Ah weer los! Mijn vis blijft maar gaan. 10-15 seconden hé, ik begin hem al aardig te knijpen…
André draait zijn plug naar de boot. Als de plug daar is hoor ik een wel heel opgewonden stem. Krijg nou de… Kijk dat dan! Er zwemt een enorme lap van een zeilvis vlak achter zijn magnum, twee meter achter de boot. Zeil omhoog, pure agressie. Maar wacht even hoor… Heb ik dan ook..?
De zeilvis draait haaks bij en André gooit zijn magnum er achteraan. Jezus gebied hem te stoppen. Twee zeilvissen tegelijk is vragen om problemen. Ik zie inmiddels een akelig dunne spoel en deze wordt alsmaar dunner. No línea, no línea! Roep ik tegen Jezus en ik vraag Georges hem te zeggen dat er achteraan moeten. No, tranquilo , tranquilo, stelt Jezus mij gerust. Hij voelt heel snel aan de slip. No problemo, pero muy tranquilo. Huh, maar dit gaat toch niet goed komen zo?
Dan remt de vis langzaam af. Ik denk het ergste gehad te hebben maar dat loopt even anders. In de verte knalt de zeilvis het water uit. Ik zat in mijn stoel maar wordt er zo uit getrokken. Dit is niet te doen met die rekloze dyneema. De vis blijft springen en slaan en ik stuiter door de kuip. Kan niet goed gaan dit, die vis slaat alles kapot straks. Dan giert de lijn weer van de spoel gevolgd door nog een enorme hakpartij aan de andere kant van de lijn. Tachtig ponds fluor carbon voorslag, slechts 1,5 meter. Gaat dat wel goed eigenlijk? Ik heb nog altijd weinig hoop op een goede afloop. Volgens Jezus zal het echter wel goed komen. Springen/klappen is een goed teken. Ze gaat het ieder moment opgeven, zo vertaald Georges.
Alsof je een intercity haakt…
En inderdaad, het beste lijkt er wel vanaf en voor het eerst kan ik wat lijn winnen. Sterker nog, minuten lang wordt er geen meter lijn meer genomen. Heel langzaam komt de vis richting de boot. Jezus checkt regelmatig of de slip nog goed staat en als de vis binnen de vijftig meter komt wordt deze wat losser gezet. Nu komt het lastige deel. De verwachting is, dat de vis opnieuw zal gaan springen als ze bij de boot in de buurt komt. Wat moet ik doen in dat geval, vraag ik. Druk houden, of meegeven zoals bij tarpon? Toch proberen druk te houden, zo luid het advies van Jezus. De vis zal waarschijnlijk erg licht gehaakt zijn dus een slappe lijn is funest nu.
Ik maak me klaar en ga stevig in de stoel zitten. Verwacht nog steeds dat het feest ieder moment over kan zijn. Één keer met de speer langs de dyneema slaan en het is gebeurt natuurlijk. Ik juich pas als ze in de boot ligt, zo neem ik mij voor. Toch blijft de vis opvallend rustig en dan komt ze zelfs in beeld. Bruin, zilver, met daarboven een groot zeil variërend van zwart, via paars, naar blauw. Wauw!
Daar komt wat aan!
Dan volgen de laatste instructies. We gaan vooruit varen zodat de vis niet in de boot kan springen, zo vertaalt Georges. Zodra Jezus de leader vast heeft moet jij uit je stoel en naar voren toe, buiten bereik van de zeilvis. Hengel vasthouden en lijn controleren voor als de vis er toch nog eens vandoor gaat. Vanaf nu is het aan Jezus en Fillo. De motor gaat in de vooruit en ik moet de slip toch weer een tikkie zwaarder zetten om de vis überhaupt mee te kunnen sleuren. De leader komt dichter en dichterbij en wordt, eenmaal binnen bereik resoluut gegrepen door Jezus. Ik spring uit mijn stoel en kijk toe hoe Jezus de zeilvis bij de speer grijpt. Niet geheel ongevaarlijk met 2 5/0 dreggen tussen zijn handen. Loslaten is geen optie en na wat lompe klappen kan de zeilvis maar één ding doen en dat is opgeven.
Nooit meer loslaten…
Het is gelukt!
Eenmaal in de boot duikt Fillo bovenop de staart en met zijn tweeën houden zij een gigantische lap vis in belang. Niet te geloven dit, het is gelukt! Fenomenaal! Vol ongeloof vraag ik aan André of hij zijn rolmaatje bij zich heeft. Ja hoor, geen probleem en ik geef het ene uiteinde aan Jezus. Rol vervolgens langs de vis en als ik in de buurt van de staartwortel kom stopt de rolmaat met uitrollen. Euh… Huh? Krijg nou wat, hij gaat maar tot twee meter! Twee meter á twee twintig, roep ik. Dan kruip ik achter de vis voor een paar foto’s. Ik kan nog net over dat hoge zeil heenkijken, wat een monsterlijk mooi beest! Snel weer terug!
Mijn eerste zeilvis, die vergeet ik nooit meer!
We tillen de vis samen overboord waarna Jezus de vis bij de speer vasthoud. Fillo vaart de boot vooruit om een goede waterstroom over de vis haar kieuwen te genereren. Na een half minuutje vind ze het mooi geweest en nadat Jezus haar loslaat zwemt ze rustig weg. Felicitaties alom, ik kan het nog steeds maar moeilijk geloven. Ik heb helemaal niets met biggame vissen, maar zo op deze manier is het toch wel héél erg gaaf!
Jezus schat de vis op zo’n 30 kilo. Daarmee is het nog geen grote, want ze worden hier ook wel van rond de 60 kilo gevangen. Ik denk echter niet dat het goed gekomen was bij een dergelijke vis en dat wordt direct bevestigd. Oh nee, die gaan er gemakkelijk meer dan vierhonderd meter vandoor en springen veel meer. Vierhonderd meter, moet je je eens voorstellen..!
Pez Vela! Cinco Pez Vela aqui! Roept Georges opeens. Vlak voor de boot zien we 5 rugvinnen net boven water uitsteken. Ik roep André dat hij mijn hengel maar moet pakken om de zeilvissen aan te gooien, maar die staat al op het voordek samen met Georges. Een 9cm Waxwing en 9cm Sammy vliegen richting de school en worden beide direct aangevallen, maar haken is er niet bij met die kleine dregjes. Na een paar keer volgen taaien de zeilvissen af. Al die tijd ben ik nog bezig met het knopen van een nieuwe leader (dat was wel nodig ook!) en ik verbaas me een beetje over de keuze. Vijf uiterst agressieve zeilvissen voor de boot, aasvissen in de boot en beter materiaal beschikbaar. Met iets meer geduld was het rendement toch een stuk hoger geweest denk ik bij mijzelf.
We slepen door en turen opnieuw naar de horizon. We komen enorme wolken krill tegen waar we vervolgens om- en doorheen trollen. Enkele jaren geleden altijd goed voor geelvintonijn, maar die soort is behoorlijk gedecimeerd door onder andere de Japanners. Het blijft dan ook akelig stil totdat we opeens dertig meter naast de boot een zeilvis zien springen. En nog eens… En nog eens.. En… Zeker tien keer komt de vis meters hoog het water uit, totdat ik de filmcamera aanzet… Juist…
We draaien de boot bij en wachten gespannen af. Er gebeurt niets. Dan zie ik de zeilvis weer springen, 200 meter achter de boot of zo… Die beesten zijn zo verschrikkelijk snel!
Pas in de buurt van de haven zien we weer actie. Een grote school jagende vissen en ze komen recht op ons af. Terwijl Jezus en Fillo de pluggen binnendraaien haasten wij ons naar het voordek. Snel wordt mijn pilker gevolgd door een tonijnachtige maar deze draait helaas weg. Even later doet een niet al te grote Jack hetzelfde.
We gooien door en krijgen dan bijna simultaan alle drie een aanbeet. Georges en ik missen, de vis van André giert er vandoor. Ik vind het wel best, een beweeg me richting camera. Ook een mooie vis voor André vandaag. Of toch niet want nog voordat ik kan beginnen met filmen schiet de vis los. Twee haakpunten staan haaks op de haak. Een domper voor André, maar al snel gaat het weer over die fantastische zeilvis. De volgende zeilvis is voor jou, zo beloof ik, terwijl we terug naar het strand varen.
Eenmaal thuis rol ik de rolmaat nog eens uit om even het zout eraf te spoelen. Terwijl ik daar mee bezig ben valt mij op dat er nog 20cm leeg lint volgt na het laatste streepje, alvorens het klosje volgt. Betekend dat die zeilvis nog 20cm langer was dus, 220-240 maarliefst! Die avond kijken we wat filmpjes terug op de laptop en uiteraard komen de foto’s ook voorbij. Ik drink een paar biertjes ter viering en we kijken nog wat tv. Morgen niet vissen. Eens kijken wat we dan gaan doen.
Rustdag
Uitslapen, althans dat was de bedoeling. Keurig om half zes lig ik echter klaarwakker in mijn bed en ook de rest is er al uit. We doen lekker rustig aan, ontbijten en duiken dan met onze camera’s de tuin in. Tegen achten stappen we bij Blanca in de auto, die ons naar Puerto Escondido brengt. Hier sjokken we het strand op en neer en kijken een tijdje bij de golfsurfers, die hier nu wel prima omstandigheden hebben. Ruim zes meter golfhoogte en prachtige tunnels zodra de golf het strand oprolt. Dit is geen beginnerstrandje hier. Spectaculair om te zien is het wel!
De rest van de dag luieren we lekker verder. Voor morgen hebben we afgesproken wederom verder op zee te gaan zoeken. We zien wel wat we tegenkomen, ik heb mijn vis van de vakantie alvast binnen in ieder geval!
Ochtendgymnastiek voor vogels
Fred vind fotoshoots maar niks…
Kolibrie in de achtertuin
Hoe langer je kijkt, hoe meer je ziet bewegen…
De huisleguaan laat zich ook zien
En wat worden we toch in de watten gelegd door Blanca!
Hoe vaak eet je zo lekker…
… En bij dit uitzicht?
Hasta Luego,
Volkmar Strikkers
fantastisch verslag Volkmar ! zonde van die golven man . miss zitten we volgend jaar al in Cabo !
groetjes ! Steven
Grandioso!
Geweldig verhaal jongens mijn kompliment .
Hoop dat ik er nog in de toekomst en heen kan gaan.
De uitnodiging is er al nu nog even sparen.
Groetjes Pieter Musch
Ga zo door met het goede wat jullie doen.
Wow, Volkmar wat een vangst, gefeliciteerd! Was alsof ik mee was aan boord.
Groeten, Auke