Dom doordoen

Augustus 2013… Zo flitsend als het seizoen begon, zo doods was het deze maand. Water bloedheet, dan weer afgekoeld en dan weer warm. De vis had er geen zin meer in en dat bleek ook uit de vangsten. Er was werkelijk geen fatsoenlijke beet te krijgen op de rivier. Na vijf keer blanken ben ik het zat en plan ik een dag in naar de randmeren.

Juist dat weekend koelt het af en de snoek gaat helemaal los. Met tussen de 25 en 30 aanbeten, voornamelijk werpend, is het een dag vol actie. De grootste snoek is exact een meter en aan spektakel ontbreekt het niet deze dag. Zo vissen we een hengel van mij op nadat deze, bij een dubbele vast loper, uit mijn handen overboord lanceert en wordt aan het einde van de dag tweemaal niet mijn kunstaas maar het daarvoor hobbelende planerboard aangevallen door een negentiger snoek. Bij de tweede poging neemt de vis zelfs een run de diepte in, met planerboard en al, om vervolgens de lijn door te bijten… Planerboard komt boven, mijn favoriete en compleet kaal gekloven zinkende Fatso niet… Een bekrast planerboard heeft dan wel weer iets stoers op zich…

Maar goed, dan zit zo’n dag er op en denk ik leuk maar weinig voldoening. Het gaat me te gemakkelijk hier. Terug naar de rivier dus en werken voor de vis. In de week erna ga ik een avond. Perfecte omstandigheden, van 5 tot 9 gooi ik me een slag in de rondte. Nul aanbeten maarliefst, wat is dat toch?

De rivier zet je aan het denken, frustreert je soms en bij vlagen tergt ze je tot op het bot. Dit is weer zo’n moment. “Ik snap het gewoon niet meer”. Alle kennis van de afgelopen jaren, het kan allemaal over boord. Goed snoekweer zegt niets, de ‘prime time’ uurtjes ook niet meer. Er zijn wel wat dikke vissen gevangen de afgelopen weken, dus het is niet dat ze op zijn of zo. Wat doe ik dan fout? Wat gaat er mis? Gaat er iets mis?

De rest van de week glijdt tergend langzaam voorbij, het weerbericht wordt constant in de gaten gehouden. De plannen worden gesmeed. Op vrijdagavond bouw ik nog een nieuwe snoektakel, niets aan het toeval overlaten, alles moet tiptop in orde zijn. Morgen gaat er naast het kunstaas ook wat aasvis mee aan boord, dat heb ik niet geprobeerd de laatste weken. Even een keer anders beginnen, wie weet wat het oplevert.

Om half vijf gaat de wekker. In spring uit bed, knal het koffiezetapparaat aan en pak de gesmeerde broodjes uit de koelkast. In recordtijd ben ik onderweg en nadat ik de boot aankoppel rij ik richting rivier. Het is nog donker als ik op het water lig. Geen moment wil ik missen vandaag!

Om me heen beginnen wat roofbleien te jagen. Ik hang een topwater aan de speld en begin te gooien. Het duurt niet lang of er valt een spreekwoordelijke stoeptegel bovenop, heerlijke klap maar de vis hangt niet. Niet veel later wordt er links van de topwater gejaagd, twee tellen later verdwijnt mijn topwater in een grote kolk. Ook weer mis… Op het spiegelgladde water is het moeilijk de roofbleien te foppen. Die missen nooit per ongeluk, met ruig weer missen ze namelijk nooit…

Er worden nog twee vissen gemist en ik vang er één, een vijftiger. Het is inmiddels licht geworden en ik besluit dat het mooi geweest is. Riversnoek, daar kom ik voor vandaag!

Ik vaar naar de eerste stek die ik op het oog heb. Een lange strook planten met 3 a 4 meter water er vrijwel direct naast. Als ik een snoek was… De kakelverse takel gaat aan de onderlijn. 25 Grams dobber, 25 gram lood. Alles staat maximaal op scherp als de voorn de diepte in verdwijnt.

Vijfentwintig meter, verder kom ik niet, als mijn dobber schokt, plopt en verdwijnt. Ziet er allemaal niet bijster spectaculair uit en tevens gaat het de verkeerde kant op. De dobber schuift namelijk zo de planten in, nog voor ik iets kan doen. Hmmmm, daar gaat mijn enige goede aasvis, denk ik nog…

Ik vaar erheen, draai strak maar het hele zwikkie zit muurvast. Ik begin druk te tuinieren en terwijl ik daarmee bezig ben valt mij iets op naast de boot. Als ik focus op hetgeen ik zie, wordt ik toch wel even knap zenuwachtig. Er licht namelijk een beul van een snoek naast de boot, die wel zwemt maar niet vooruit komt. Is dat de mijne..?! Euh ja!

Ik begin als een malle de lijn los te roppen als ik opeens aan de andere kant van de boot een grote kolk zie. Haart staart wuift net onder het oppervlak alsof ze wil zeggen “toedeledokie sukkel”, en weg is ze. Precies op dat moment weet ik de lijn te bevrijden…

 …………

Even een ‘fatal error’ in de bovenkamer, wat ging hier nu allemaal fout, maar vooral: Dat was een BAK! Voor mijn gevoel is op dat moment de wedstrijd verspeeld. Één zo’n kans, daar mag je al blij genoeg mee zijn op zo’n dag. Laat staan je nog even een bak pakt op dit oh zo moeilijke water. Na al die keren eindelijk beet, grote vis en dan dit… Aan boord klonken mijn gedachten overigens net even anders en vooral minder geciviliseerd, maar die ga ik hier maar niet uiteenzetten…

De aasvis hangt nog aan de takel. Ziet er niet meer uit maar goed, het is de enige van echt mooi formaat dus hop en weer door. Ik vaar een klein stukje terug, gooi de aasvis in en vaar tegen beter weten in nogmaals over de stek.

Snok… Weg is de dobber. Nee joh! Bestaat niet! Heel behoedzaam schuift de dobber dit keer richting dieper water. Ik wacht heel even en draai dan strak. Durf helemaal nergens op te hopen en verwacht straks één of andere zestiger half het water uit te slaan. Zo’n zestiger die dan vervolgens de aasvis van de takel schudt en de haak daarna lost. Zoiets, zo gaat dat altijd. Ik heb ook altijd pech, zij een zeker persoon op zo’n moment vaak… Maar nee, ik draai strak op iets massiefs en haal vol uit. Bam, klats, muurvast..!

Uiterst bedeesd komt er iets richting boot zwemmen en daar ligt ze al, een bak, een lompe brede gespierde bak. Gaan we nog wat doen dan? Ja, deze dame heeft namelijk een plan. Een plan waarbij het mij dunnetjes door de broek loopt. De eerstvolgende twee minuten doet ze namelijk niets anders dan naar de boot toe zwemmen en kopschudden. Bek wagenwijd open. Ik zie maar één haak vastzitten. Vol in de onderkaak, dat wel, maar het blijft maar 1 lullige haak!

Met de billen strak tegen elkaar vaar ik zo een tijdje vol gas achteruit op de elektromotor, terwijl ik haar maar nauwelijks voor kan blijven. Wat is dit joh? Dan besluit ze er plotseling toch voor te gaan. Een duizelingwekkende run richting bodem, zo hard, compleet ‘unstoppable’. Dit is genieten. Hangen in die hengel! Na een drietal zware runs is het beste er wel vanaf. Ze voelt dat dit niet gaat werken zo en het spelletje begint weer van voor af aan. Naar de boot zwemmen en vlak onder de top kopschudden. Compleet waardeloos met maar één meter lijn uit de top maar ik doorsta deze test. Uiteindelijk kan het net eronder en dan, dan is ze binnen!

Ik laat de vis in het water liggen en grijp mijn tang erbij. Als ik haar onder de kieuw pak dringt het pas tot mij door. Dit is helemaal geen dikke 110 vis, dit moet er gewoon één zijn, stamel ik tegen mezelf…

Met de knipex knip ik de loshangende stinger van de takel. Vervolgens is onthaken een eitje. Het water is warmer dan vooraf gedacht, snel handelen nu dus. Meetplank ligt klaar, camera staat klaar. Ik ben er klaar voor!

Ik til de vis uit het net en allemachtig er komt maar geen einde aan. Zelden zo’n brede massieve vis gezien bij deze lengte, ongelofelijk! Ik leg haar neer. De plank mag het me gaan vertellen nu. Bek tegen de opstaande rand en aflezen maar. Exact midden tussen de 122 en 123 stopt haar staart. Wauw, daar wordt je toch even stil van…

Esox Giganticus!

6 Keer blanken? Prima!

Na een snelle fotosessie leg ik haar terug in het net. Hier haak ik vervolgens de weger in. Snel even optillen voor de statistieken en dan terug met deze schoonheid. Netto 16 kilo, wat je noemt een monsterbak, bakkeloeris, knoert, kneiter, beer of spoorbiels.

Terwijl ze in het water ligt schiet ik nog een paar platen, maar dan is het tijd om afscheid te nemen. Tot ziens of tot nooit, het was mij een waar genoegen, bedankt voor dit moment!

Hopelijk tot ziens…

Tsja en dan? Ik vaar de boot in het riet, pak een bak koffie en ook de broodtrommel gaat open. Zelden was de wereld zo mooi en het duurt ruim een uur eer ik weer bij zinnen ben. Zal ik dan maar weer..?

En het viel zeker niet tegen. Ik vang nog een vette 91er op een Magnum Bulldawg, los een bak op een Grinder en verspeel een 90er op een BBZ. Allemaal leuk en aardig, maar als ik heel eerlijk ben, het deed er al lang niet meer toe…

Groet,
Volkmar Strikkers

Gerelateerde artikelen:

• De keuze gemaakt – “Wie zaait zal oogsten”
• De keuze gemaakt
• Synergie
• Tegen beter weten in…
• Keep the faith