De zin en onzin van een vliegvisclub
Glad ijs, daar begeef ik me op. De één zweert bij een club, de ander moet er niets van hebben. Een stukje over de zin en onzin van een vliegvisclub kan dus eigenlijk niet. Het is een heel persoonlijke keuze. Toch ga ik het proberen. Daar waar mogelijk objectief en in de eerste plaats informatief.
.
Een paar jaar geleden
Liever liet ik me kielhalen dan lid te worden van een vliegvisclub of welke club dan ook. Waar mensen zijn, zijn clubs. Waar clubs zijn, zijn regels en dus regelaars. Voorzitters, penningmeesters en vooral een flinke dosis gecamoufleerde hiërarchie. Nee, mij niet gezien. Persoonlijk zoek ik alles wat ik weten wil wel op in een bibliotheek of tegenwoordig via internet. Kom ik een heel eind mee. Ik vliegvis al een aantal jaren. En net zo goed of slecht als de gemiddelde vliegvisser. De toegevoegde waarde ontbreekt voor mij. Dus ben ik geen lid van een club.
.
De zeldzame momenten dat ik mijn mening over clubs in het algemeen deel, komt men steevast met het woord gezelligheid op de proppen. Het is toch gezellig! Nou krijg ik van het woord gezellig alleen al de kriebels, laat staan samen in één zin met club. Deze zogenaamde gezelligheid komt vaak neer op min of meerdere clubleden die elkaar niet moeten. Gezeur over van alles en niets tot aan vermeende handtastelijkheden op de door drank gesponsorde neem je partner eens mee naar de clubavond avonden.
.
Even teruglezend blijft van mijn, in de eerste alinea beloofde objectiviteit, , weinig overeind. Laten we dus maar over gaan tot het informatieve gedeelte.
.
Zal toch niet waar zijn
Om aan informatie te komen doe je onderzoek. En onderzoek begint tegenwoordig met internet. Al snel bleek dat ik daar niet echt veel wijzer van werd. Iedere club communiceert ongeveer hetzelfde. Bindavonden in de winter. Werpavonden in de zomer en af en toe een visuitje. Kom eens vrijblijvend langs! Nee, als ik echt iets te melden wilde hebben, moest ik lid worden van een club. Na lang twijfelen uiteindelijk gekozen voor een club in de buurt. Vliegvisclub Almere.
Vliegvisclub Almere; vliegbindknusheid!
.
Vliegvisclub Almere
Het eerste wat mij opviel was de locatie. Vliegvisclub Almere huurt voor één avond per week een locatie aan het water. Geen jeugdhokachtige betonnen buurthuis maar een prettig van veel hout voorzien restaurant annex doe maar ruimte. Aan het water! Niet verkeerd hoor ik mezelf mompelen. Eenmaal binnen sluit de inrichting goed aan bij de buitenkant. Dikke houten balken steunen het dak wat het geheel een houthakkers/ lodge aanblik geeft. Ik ben aan de late kant en er zitten al mensen druk te binden. Na een paar bekende gezichten even kort begroet te hebben, sommige ken ik vaag van een vliegviswinkel waar ik wel eens kom, pak ik er een stoel bij en ga ik aan een lange rij tafels zitten. Wat me opvalt is dat niemand vraagt wat ik kom doen. Ook geen vragen over wie ik ben. Dus geen altijd lastige AA manier van: ’stel je eens even voor’. Nee, ik wordt gewoon stilzwijgend opgenomen in een onbekende wereld die toch erg vertrouwd lijkt. Ik pak mijn vice en de rest van mijn spullen en zet een haak op. Zal wel zien waar het schip strand. Het schip strandt twee minuten later als blijkt dat de ingenieus opgehangen tl verlichting toch niet genoeg licht geeft om te kunnen zien wat ik doe. Om mij heen kijkend blijkt dat ik de enige ben zonder “bindlamp”.
Georganiseerde bende
.
De Professor
.
Naast mij schuift een man aan. Kijkt even naar mij en daarna naar mijn vice. Pakt zijn lamp uit zijn tas en stelt die tussen ons op met de woorden:’ zo, zie je tenminste ook wat’. Niet veel later komt er ergens een extra lamp vandaan en heb ik zonder één woord gezegd te hebben hulp gekregen van een stel totaal onbekende mensen. Dat moet je op straat eens proberen. Als je bent gevallen met je fiets. Het eerste wat je dan krijgt is een mobiele telefoon met video functie onder je neus. Het gezicht achter de camera roept opgewekt of je erge botbreuken dan niet verschrikkelijke bloedingen hebt, ondertussen je lichaam naar verwondingen afzoekend met zijn video functie. Kan niet anders zeggen dat het me meevalt. Tot nu toe dan.
.
Stel oude bejaarden
Eén van mijn vooroordelen die ik nog niet genoemd heb is deze: vliegvis/bindclubs bestaan voor het merendeel uit bejaarden. Nou hier kan ik kort over zijn. Tegenover mij zitten twee jongens van een jaar of dertien. En geen “slome ik kan nergens anders terecht jongens” dus ik ga maar een beetje breien op een haakje, maar een stel goed van de tongriem gesneden intelligente jongens, die liever bindles krijgen dan buiten te hangen. Die, bleek later, ook de wedstrijden meevissen die de club organiseert. Deze twee halen de gemiddelde leeftijd van de club natuurlijk een stuk naar beneden.
Jong gedaan
.
Maar in alle eerlijkheid, het gemiddelde bij deze club is veertig jaar. En dat is lang niet slecht voor bejaarden. Daarbij zorgt dit jonge spul voor een soort grensvervagend geheel. Niemand is meer oud of jong, maar vliegbinder. Het club gevoel overheerst dus. Voor het eerst in mijn leven begin ik vaag maar met toenemende zekerheid te beseffen dat ik iets gemist zou kunnen hebben.
.
Feit
Nu weet ik niet of het volgende voor alle clubs geld maar in Almere is er geen hiërarchie. Dat betekent in dit geval een penningmeester en verder niets. Heeft iemand een idee, dan komt hij daarmee. Ieder lid is vrij om te komen. Sommige binden meer dan ze vissen en anderen zie je alleen als het seizoen van het buiten werpen en een glaasje op het terras aankomende is. Niets moet alles mag. Wil je les, dan krijg je die. Kom je alleen voor de…de…. eeeuh ge-zel-lig-heid, prima. Feit is dat je in een jaar bij een club meer leert en te weten komt dan in tien jaar in je eentje. Of het nu gaat om stek informatie, goedwerkende bindpatronen, de juiste werptechniek of adresjes in het buitenland, in een club zit altijd wel iemand die ergens iets van weet wat jij nog niet weet. Zelf ben ik er achter gekomen dat er along the way een werp fout ingeslopen is die ik met een beetje hulp van leden van de club, in het aankomende voorjaar, recht ga breien.
Hetzelfde hemd, dezelfde vlieg
.
Geen zin? Onzin!
Uiteindelijk komen we uit bij het begin. Het lid worden van een club is een keuze. Een zeer persoonlijke keuze. Er bestaat geen goed of slecht, alleen de keus. Sommige van mijn vooroordelen zijn gestaafd. Andere juist niet. Het mooie is dat je ze tegen elkaar kan laten wegvallen. Wat overblijft bepaald je keuze. Zelf ben ik lid geworden van deze club. En ja, daar verbaas ik me nog regelmatig over. Prettig verbaasd in deze.
Peter Sikking
Beetje napraat-tafelen: gezellig!
