Bellyboaten in Ierland – Deel 3
Na een half uur rijden moeten we volgens de kaart in de buurt komen. Koen en ik hadden op Google Maps al even gekeken en zagen dat er geen enkele weg direct aan het meer eindigt. Des te mooier natuurlijk, want dan is er ook geen trailerhelling en wordt er vanzelfsprekend niet of nauwelijks gevist. We zoeken een tijdje rond en dan zegt Herman het gebied te herkennen. Als we hier afslaan komen we bij het water. Zo gezegd zo gedaan…
We komen aan bij een piepklein haventje met daarin 3 Ierse longboats. Op de kant staat een groot bord met regels en iets zegt mij dat dit niet dat maagdelijke meer kan zijn. Terwijl we onze bellyboats klaarmaken staat een oud mannetje van een afstandje toe te kijken. Die gaat zo lopen zeuren, dat kan bijna niet anders… Toch blijft het stil en dus klauteren we even later te water. Als we alle drie dan echt het haventje uit peddelen komt het mannetje aanwandelen. Ja hoor daar gaan we… Het blijkt een privé watertje te zijn en dus niet het meer wat wij voor ogen hadden. Dat ligt er namelijk vlak achter. Normale prijs hier is 60 euro per persoon per dag, maar omdat het nu vier uur ’s middags is mogen wij voor 30 euro per persoon. Euh ja… Mooi niet dus en teleurgesteld taaien we af.
We besluiten onze zoektocht voort te zetten en kijken eerst nog bij een ander meer, wat er ook schitterend uit ziet. We besluiten dit tot de laatste visdag te bewaren en nu eerst een ingang te zoeken naar het mysterieuze meer. Uiteindelijk komen we via een smal doodlopend weggetje uit bij een weiland, gelegen in de heuvels. Hier moet gewoon water achter liggen. Kan niet anders! Als we een eindje gelopen hebben doemt achter de laatste heuvel een groot meer op. Gevonden! Dan zien we op de voorgrond nog een kleiner meertje liggen. Omringt door een brede, vrijwel ondoordringbare rietkraag schreeuwt het gewoon om aandacht. We hebben een missie, morgen gaan we knallen hier!
Achter de laatste heuvel...
De volgende morgen zitten we al vroeg in de auto. Aangekomen bij het weiland maken we het hek open, waarna we in ieder geval het eerste stuk met de auto kunnen doen. Bij het tweede hek pakken we de spullen uit, waarna we deze naar het water versjouwen. Terwijl Herman en Koen beginnen met het opblazen van de bellyboats ga ik kijken hoe en of we te water kunnen. Met mijn waadpak aan wals ik door het dichte riet. Ik verwacht ieder moment weg te zakken, maar gelukkig is de bodem hard. Dan, als ik eindelijk open water bereik, ga ik in één stap bijna kopje onder. Gelijk na het riet gaat het talud steil naar beneden en gelukkig kan ik me nog vastgrijpen aan de laatste rietstengels. Ik ben nog droog en wals weer terug naar het vaste land.
Maagdelijk water...
Euhm... tja...
Na een laatste bakkie koffie slepen we de bellyboats door het riet, waarna we een maagdelijk water tegemoed peddelen. Rondom waterlelies grenzend aan diep water. Eén oeverzijde is voorzien van overhangende bomen. Het moge duidelijk zijn dan hier nooit gevist wordt. Is vanaf de kant ook absoluut niet mogelijk door de brede rietkraag. Herman en Koen besluiten linksom te gaan, terwijl ik de andere kant mee pak.
We werden er stil van
Al snel is er actie. Als ik mijn eigenbouw Fatboy langs een mooie uitloper vis voel ik een duidelijke tik. Ik laat de jerkbait even stilvallen en vis dan verder. Verbaast kijk ik toe hoe een viertal grote baarzen de jerkbait tot aan de bellyboat volgt. Drie er van zijn zeker in de veertig centimeter. Met hun rugvinnen fier overeind lijken ze de jerkbait weg te jagen van ‘hun plekkie’. De eerste vis beukt de jerkbait nog een laatste keer opzij, daarna draaien ze weer om.
Rondom perfecte stekken
Het daarop volgende uur blijft het angstvallig stil. Ik hang een cola kleurige Bulldawg aan de speld en begin het diepere water te verkennen. Ik kom er achter dat het oever talud vrijwel direct afloopt naar 6 meter. Midden op de plas staat zelfs 14 meter water! En dat op een meertje van misschien 150 bij 50 meter. Ik besluit een drift over open water te maken en de bulldawg steeds vanaf de bodem schuin omhoog te vissen. Midden op de plas een tik. Raak ik ergens mijn bellyboat? Bonk… Huh wat is…. BOF! Ik zet de haak maar gelijk rolt de vis van de haak. Shiii…..
We vissen nog een tijdje door en alleen Herman ziet nog actie. Bij dezelfde uitloper als waar ik de baarzen zag krijgt hij ook een viertal baarzen achter zijn jerkbait. Dit keer gaat het echter om kleinere exemplaren en ze blijken bovenden meer geïnteresseerd in de onderlijn dan het kunstaas. Het wordt tijd voor Lough 2!
We struinen aan de andere kant van het meertje het water uit en lopen dan over de daarna volgende heuvel. Wat volgt is een adembenemend uitzicht over slechts een deel van dit grote meer. Uitgestrekte rietvelden en waanzinnig helder water. Hier gaat elk snoekvissershart sneller van kloppen! We weten niet hoe snel we te water moeten gaan vol spanning vissen we verder.
Het kan dus nóg mooier!
En helderder...
We doen onze stinkende best, maar het lijkt wederom niet te mogen. De stekken lijken gewoonweg perfect. Mooie open rietvelden grenzend aan diep water. Op veel plekken staat wel acht meter water naast het riet. Ook andere plantenvelden die we tegen komen stinken gewoon naar snoek. Maar die laatste hebben er helaas gewoonweg geen zin in deze week. Of…?
Vanuit het niets horen we Koen roepen. Hij was wat aan het slepen met een 9″ relax shad toen er plots toch een aanbeet volgde. De vis vecht voor elke centimeter en voelt als een mooie beloning op de geïnvesteerde moeite. Ze liggen er wel!
Toch nog!
Prachtig snoekje
Komt nu dan de ommekeer? Het lijkt niet zo te zijn. Wel geeft Herman nog een geweldige show weg als hij even (met flippers aan, ik had hem gewaarschuwd) zijn bellyboat uit stapt voor een paar foto’s. Na een fraaie achterwaardse beweging zie ik hem met veel moeite voorover zwiepen, om vervolgens ter aarde te storten. Ik kan het niet laten en terwijl de tsunami rustig mijn kant uit deint sms ik ‘gelukkig is hij waterdicht’ (de camera) naar de duikende bellyboater. Een moment wat ik voor geen geld had willen missen, haha!
Een kijkje in het heldere water, soms van heel dichtbij! He Herman?! Haha!
Het blijft genieten
De middag loopt tegen zijn eind en we lopen terug naar het eerste meertje. Daar is het opnieuw Koen die HANGEUH! Schreeuwt en dit keer krijgt hij het ‘aan de stok’ met een waardige tegenstander. De eerste secondes geeft ze geen millimeter mee maar dan is het toch gauw over. Een echte Ierse stronk en toch al gauw een meter lang. Uiteraard wordt deze netjes terug gezet.
Nadat we ons opnieuw door het riet banen sjouwen we alles weer heuvel op terug naar het weiland. Herman haalt de auto op en even later zijn we weer op weg naar Killaloe. Hoewel de vangsten weer niet om over naar huis te schrijven waren heerst er toch een tevreden gevoel. Als je dan toch niets vangt, doe het dan op nieuw water. Dan heb je in ieder geval wat geleerd.
Offroad...
De laatste visdag breekt aan en heel toepasselijk gaan we op ‘Fin Lough’ ons geluk beproeven. Ditkeer vergezeld door echt Iers weer en dat betekend regenpak aan en gaan! Bij de helling spot ik nog een mooi varend bankstel uit 1902 maar bij nadere inspectie blijken er toch lichte gebreken te zijn. Ik besluit dan ook maar gewoon vanuit de bellyboat te vissen.
Een rondje trollen zat er helaas niet in
Het meer blijkt een bijzondere bodem te hebben. Bijna 60% is niet dieper dan een meter en werkelijk de hele bodem is volgegroeid met een soort sterrenkruit. We verspreiden ons voor een verkenningsrondje en na een tijdje vind Koen een diepe kom aan één uiteinde van het meer. Terwijl wij het talud bestoken met groot aas verdwijnt Herman om het hoekje om de andere kant van het meer te herkennen.
Opeens hoor ik hem roepen. Moet je kijken, dikke meter! De flippers gaan weer op volle toeren maar al snel loop ik vast op het ondiepe. Half trappelend vervolg ik mijn weg tot ik bij Herman aan kom. Geen kromme hengel, wat krijgen we nou? Er zwemt hier een dikke meter rond, met een grote zeelt in de bek. Huh? Dan komt de vis opnieuw boven en het is inderdaad een hele beste snoek. Waarschijnlijk probeert ze de zeelt te laten stikken, om hem later te kunnen keren. Of ze wil er vanaf. Het is in ieder geval een beste worstel partij in het oppervlak. Helaas krijgen we niet de kans om er een plaat van te schieten en even later verdwijnt de snoek weer in de diepte.
We vervolgen onze weg over het smalle stuk van het meer als ik vanuit het niets een mooie dreun krijg op mijn bulldawg. Hehe, toch nog hangen! De pret is echter van korte duur want na de eerste de beste vluchtpoging weet ook deze snoek de haken te lossen. Om gek van te worden!
Een uur later komt Koen bij ons aan. Hij heeft twee snoeken gelost en twee snoeken gemist. Toch wat activiteit dus! Even later lijkt de reden zichtbaar, als er een enorm buienfront boven de heuvels groeit. We horen de regen aankomen en terwijl ik even kijk hoe lang het nog duurt wordt mijn, inmiddels stilhangende bulldawg, met een doffe dreun gegrepen. De vis lost uiteraard direct en nog voordat ik kan vloeken gaat de kraan los en krijgen we eindelijk een beetje echt Iers weer over ons heen.
Toch nog!
We besluiten de dag rond een uur of vier met een dikke nul als resultaat. Jammer, maar het is niet anders. De natte zooi wordt in de auto gepropt waarna we richting Shannon Airport rijden om Koen af te zetten. Nog even een bakje koffie in een luxe hotel en ondertussen kan Koen zijn spullen inpakken. Op Shannon Airport worden even later de handen geschudt en dan rijden Herman en ik voor de laatste keer deze week naar Killaloe.
Terwijl ik boven mijn koffers in pak, maakt Willeke een heerlijk warm maal klaar om de week in stijl af te sluiten. We moeten al voor vijven op de volgende ochtend en dus liggen we al vroeg te pitten die avond.
Het heeft weer niet zo mogen zijn, die Ierse super snoek vakantie. Toch heb ik net als voorgaande keren enorm genoten van het prachtige land. Zelfs na zes (vis)vakanties gaat dit land nooit vervelen. Vang je niks dan kun je heerlijk wegdromen in het prachtige landschap. Al helemaal zittend in een bellyboat! Even alles aan de zijlijn en gewoon genieten van wat je ziet. Alleen al je kunstaas zien aankomen in dat heldere water, dat is vissen op zich. En of die Ierse kneiter ooit nog komt? Het blijft nog even spannend…
Groet,
Volkmar Strikkers
Kijk voor meer info over het bellyboaten in het East Clare Lakes District even op de site van Herman, www.FisHerman.nl.
