Bellyboaten in Ierland – Deel 2
We zijn ruim op tijd bij Shannon airport. Gelukkig land het vliegtuig van Koen ook prima op tijd en even later kunnen we de BBBB begroeten. Handen worden geschud en op de terugreis naar Killaloe zit de stemming er gelijk goed in. Er wordt dom geouwehoerd maar natuurlijk vooral over vissen gepraat, of dat veel minder dom is durf ik niet te zeggen, maargoed dat even terzijde.
Eenmaal aangekomen in de bed and breakfast zoeken we snel de slaapkamers op. Het is een lange dag geweest en we willen morgen weer op tijd op pad. Een groot en kraakhelder meer moet het hopelijk gaan worden, als de wind geen roet in het eten gooit. We zullen zien…
Na een diepe nachtrust gaat om kwart voor acht de wekker. Koen en ik zijn in no time beneden waar opnieuw een voortreffelijk Iers ontbijt geserveerd wordt. Even later gooien we de spullen van Koen achter in de auto, waarna we op weg gaan naar het meer van vandaag. Eenmaal bij het meer aangekomen valt het toch allemaal wat tegen, door de ligging van het meer heeft de wind vrij spel en hoewel de wind niet eens echt krachtig is zal het toch erg taai worden om aan deze kant van het meer te bellyboaten. We besluiten even te kijken of we bovenwinds ergens te water kunnen, maar dit blijkt vrijwel onmogelijk.
Gelukkig zijn er talloze andere meren in de buurt en binnen een half uur staan we bij een kleiner, meer beschut gelegen, meer. Hier doen we twee uur lang flink ons best, maar verder dan een tik op mijn eigenbouw Fatboy komen we helaas niet. De omstandigheden lijken prima, maar ze hebben er gewoonweg geen zin in hier. Verkassen maar weer dus!
Stilte...
Het derde meer van vandaag moet meer zekerheid bieden. In december 2006 vingen Herman en ik hier 16 snoeken op een dag. De meeste welliswaar klein, maar een dergelijke hoeveelheid actie is altijd mooi natuurlijk. Koen is wat langer bezig om zijn bellyboat op te tuigen in verband met de dieptemeter en andere luxe. Herman en ik besluiten dan ook alvast van start te gaan. Als Koen ruim een kwartier later te water gaat horen we binnen vijf minuten Ja Ja Hangûh, maar dan op zijn Belgs. Een goede voorbereiding is het halve werk? Ik peddel richting Koen, maar net op het moment dat de camera tevoorschijn komt vind de snoek het mooi geweest en springt ze van de dreg. Jammer vvan het plaatje, maar we hebben in ieder geval actie!
We vissen verder en een half uur later krijg ik een mooie aanbeet op de eigenbouw Fatboy. Helaas weet deze snoek zich vrijwel direct te lossen van de haak. Al een tijdje zit ik er aan te denken om te wisselen naar een cranebait. In 2006 waren flankers ook veruit favoriet op dit water. Het zal de tweede of derde worp zijn met de cranbait als de eerste snoek zich aan diend. Een heus monster van toch al gauw 35cm!
De jaloezie droop er kennerlijk vanaf bij Herman en Koen, want hoewel ze beide met een camera aan kwamen peddelen, hoor ik achteraf dat er niet één foto gemaakt is. Over vismaten gesproken, daar gaat de vangst van je leven dan weer… Haha!
Gekkigheid natuurlijk, en we vissen geconcentreerd verder. Binnen het uur weet ik nog twee aanbeten uit te lokken op de Cranebait, maar beide vissen lossen ook weer snel. De derde aanbeet blijft langer hangen, maar ook deze vis komt niet bij de boot. Dan is het Koen die plots een denderende aanbeet krijgt. Met grof geweld wordt hij het hele meertje rond gesleept en twee keer dreigt hij kopje onder te gaan. Dan krijgt hij de vis toch onder controle, waarna we een tweetal platen kunnen schieten.
Was het maar een 9" Sandra...
Toch blij met de eerste van de trip!
Koen en ik peddelen helemaal naar het einde van het meer, terwijl Herman het eerste stuk nogmaals bevist. De activiteit lijkt echter helemaal over, want de snoeken reageren nergens meer op. Koen ziet op de dieptemeter veel vis liggen tussen 6 en 8 meter, dus we besluiten het eens diep te proberen. Shads en ratelpluggen worden het talud af gevist, maar ook hier vinden we geen snoek. Als ik later een Lucky Craft Flash Minnow binnen twitch komt er een drietal baarzen meezwemmen. Deze hebben echter meer interesse voor de wartel dan voor de plug.
Zoekend langs het talud...
Als we uiteindelijk terugpeddelen naar de instapplaats mis ik nog een snoekje op de Flash Minnow. Niet te geloven, één vis uit vijf aanbeten. Ze zijn gewoon erg voorzichtig. Als we teurg komen bij Herman verteld hij er 2 gevangen en 2 verspeeld te hebben. Over het formaat wil ik het niet hebben, voegt hij er lachend aan toe. Wederom een dag met de nodige actie dus, maar gering resultaat.
De volgende dag gaan we terug naar het meertje waar Herman en ik de eerste dag gevist hebben. Ik besluit de hele dag met de vlieg te vissen en nadat Herman mij iets onzinnigs weet te melden mis ik de eerste vis van de dag vlak voor mijn flippers. Van je gids moet je het maar hebben haha! Een half uurtje later is Herman zelf aan de beurt maar ik weet hem dus danig in te stralen dat ook deze vis zich ontdoet van de haken. Graag gedaan hoor! Een kwartier later mag Koen een gooi doen naar de 1-0-0, maar ook zijn vis weet zich van de haken te ontdoen. Zelden heb ik zo groot percentage van de aanbeten zien lossen. Het lijkt gewoonweg niet te mogen…
Tussen de middag komt er een busje aan rijden met twee Poolse snoekvissers er in. Met een klein overnaads bootje, amper groter dan een bellyboat, gaan zij hun geluk beproeven op hetzelfde meer. We vermaken ons prima als de Polen wel vier tot vijfmaal terug moeten lopen naar de auto omdat ze weer iets vergeten zijn. Als eenmaal op het water de motor niet aanspringt weten we gelijk wat ze nog meer vergeten zijn. Het duurt ruim tien minuten, maar dan, na 231 keer starten bedenken de Polen zich ook dat ze nog wel eens zonder benzine kunnen zitten. Ze liggen inmiddels midden op het meer en roeien opnieuw naar de trailerhelling voor spullen. Good morning! Is alles wat we er aan toevoegen…Gelukkig zien ze er zelf ook de humor van in.
Zoeken...
Ook de zelf gebouwde bontkikker leverde geen vis op
De tweede ronde zijn we amper gestart als ik wederom een aanbeet krijg op de streamer. Ook nu is het weer overduidelijk een staarthapper en de aanbeet wordt dan ook gemist. We vissen stug door en nadat Herman nog een vis mist op de slider, krijg ik mijn laatste aanbeet van de dag. Op een uitloper die ik al een half uur aan het uitvissen ben, laat ik mijn streamer naar de bodem zinken omdat mijn lijn om de bellyboat geslagen zit. Als ik plots een flinke snok voel probeer ik aan te slaan, maar het gewenste resultaat blijft uit. Want nadat de snoek zich een keer laat zien rolt ook deze van het bont. Juist, ze was niet eens gehaakt…
Enigszins teleurgesteld komen we aan het eind van de middag het water uit. Hoewel we allemaal weten dat de visserij gerust taai kan zijn, hadden we gezien de omstandigheden zeker meer actie verwacht dan dit. Ach, de week is nog jong en we krijgen vast nog meer kansen. Eerst maar eens wat eten, dat hebben we wel verdiend.
Nadat we lekker gedoucht hebben nemen Koen en ik plaats bij Crotty’s voor een stevig avondmaal. Daarna nog even bij Molly’s langs voor een laatste pint en dan terug naar de bed en breakfast. Zo’n dag op het water is toch altijd weer vermoeiender dan je denkt en we zijn dan ook blij als we in bed liggen.
De volgende dag gaan we naar een van Hermans favoriete meren. Belemmerde gisteren de wind ons om dit meer op te gaan, vandaag lijken de omstandigheden perfect. Half bewolkt weer en een lichte kabbel op het water. Ook ik heb een mooie herinnering aan dit meer, namelijk mijn eerste Ierse snoek die ik hier ving. Na het vaste ritueel van ontbijten, rijden en bellyboatjes opblazen stappen we het kraakheldere, donkere water in, op zoek naar een nieuw avontuur.
Met enige fantasie het monster van...?
We doen vreselijk ons best, maar niets lijkt te gaan werken vandaag. Tussen de middag hebben we nog geen vis gezien of gevoeld en het vertrouwen begint langzaam toch een beetje weg te zakken. Koen spot een dode snoek in het riet en ziet even later letterlijk een kruisje op zijn dieptemeter. ‘Ze benne allemoale verzoop’n’, zouden ze hier in Kampen zeggen…
Ook tussen het fontijnkruid liggen ze niet...
Als Herman op den duur zijn jerkbait verwisseld voor een bucktailspinner is het al na drie worpen raak. Bijna verbaast zie ik hem aanslaan. Moet ik je even knijpen Herman? Het is al niet meer nodig, want uiteraard weet ook deze snoek de haak te lossen. Toch stijgt het vertrouwen enigszins. We doen het dus niet helemaal verkeerd!
Langzaamaan peddelen we terug naar de instapplaats. We doen nog één hoekje aan, oppert Herman. Na een groot plantenveld komen we aan bij het laatste stukje riet voor de oever. Ik kan mijn JW Spinnerbait schitterend volgen in het heldere water als er opeens een open muil vol overheen schuift. JA! Hangeuuuh!
De vis vecht totaal niet, wil alleen maar springen. Daar ben ik momenteel niet van gediend en vrijwel de hele dril houd ik de hengel zo ver mogelijk onder water om de vis maar onder het oppervlak te houden. Dan gaat ze er toch voor en na een tweetal springen ligt ze opeens op mijn schoot. ‘Zie je wel, hier in Ierland springen ze vanzelf de boot in!’ Hoor ik lachend op de achtergrond. Verbaast duw ik de snoek weer over boord. Eerst maar eens uitrazen.
Even later kan ik de vis dan toch onder de kieuw vatten en zelden ben ik zo blij geweest met een vis van dergelijk formaat. Perfecte aanbeet, spectakel tijdens de dril. Heerlijk om de stilte zo te doorbreken!
Eindelijk!
We maken ons rondje af en stappen weer aan wal voor een broodje. Op het kaartje zie ik een meer staan waar ik ooit iets over gelezen heb. Volgens mij in een boek van Ad Swier, maar daar ben ik niet zeker van. We besluiten daar eens te gaan kijken. Op bekende meren vissen is namelijk leuk, maar met de bellyboat bestaat er gewoon niets mooiers dan pioneren…
Plaatje!
Groet,
Volkmar Strikkers
