Bellyboaten in Ierland – Deel 1
Het verslag van Gerrit Jan Brinkman, te lezen op Roofvisnet zag er veelbelovend uit en dan hadden zij nog de pech met tropische weersomstandigheden. Wat dat betrefd zag deze week er beter uit, want er werd voor de verandering eens geen absurd weer voorspeld maar prima snoekomstandigheden. Half tot zwaar bewolkt, matige wind en temperaturen rond de 20 graden. Sounds pikie to me!
Als donderdagnacht om twee uur de wekker gaat is het toch wel ff doorbijten. Judith draait zich gelijk weer om dus de boodschap moge duidelijk zijn. Wie gaat er dan ook nu uit zijn bed? Beneden zet ik gelijk een dubbele bak koffie die ik even later met enige tegenzin achterover giet. Snel twee broodjes smeren, Judith gedag zeggen en dan de auto in. Een uur en veertig minuten in het donker staren. Gelukkig sta ik al snel stijf van de koffie. Vanaf Nijmegen rij ik potdichte mist tegemoed. Het zicht hooguit 100 meter, gelukkig is het rustig op de weg…
Mijn tomtom wijst me feilloos de weg en even later rij ik het altijd enorm verlichte vliegveld Weeze binnen. De parkeerplaats is bomvol en ik moet dan ook een kleine tien minuten lopen voordat ik bij de hal ben. Speciaal voor het ene geplande dagje Lough Derg had ik nog een ‘leuke swimbait’ gebouwd van zo’n 450 gram. Te zwaar voor de check in bagage en dus zonder dreggen in de handbagage. Dat kan bijna niet goed gaan en inderdaad mijn koffer gaat nogmaals door de scan. Er wordt me gevraagt of ik kogels bij me heb en of de tas geopend mag worden. Twee grote ogen staren de enorme swimbait aan. Ik wordt voor gek verklaard en mag vervolgens de koffer weer dichtdoen. Door naar het vliegtuig.
De twee uur durende vlucht ‘vliegt’ voorbij en om zeven uur Ierse tijd land ik op Shannon Airport. Een uurtje later komt Herman me ophalen en dus slaap ik nog even wat bij in de aankomsthal. Na het bekende smsje ‘ik ben er bijna’ loop ik naar buiten waar de grote Hilux van Herman voor komt rijden. Handen worden geschud en de koffers gaan in de auto. Op naar Killaloe!
Bij de B&B ontmoet ik Willeke, de vriendin van Herman. Ook Gaatie, de nieuwe en levensgevaarlijke kat is van de partij en na een kort gevecht staan de eerste krassen op mijn handen. Nadat ik mezelf installeer op de kamer worden de hengels opgetuigd. Morgenavond komt Koen en dus kan ik alvast een voorsprong opbouwen. Eerst samen met Willke een middagje Lough Derg op. Willeke heeft een vliegende start gemaakt in de snoekviswereld. De eerste vijf snoeken waren alle vijf boven de 80cm, met als grootste 102. En dan moet ik mijn eerste ‘Derg snoek’ nog vangen…
Herman en ik grappen al dat er nu toch wel een einde zal komen aan die goede reeks. Met mij in de boot op Lough Derg kan dat bijna niet anders. Na een ruime middag vissen blijkt deze grap nog uit te komen ook. Want we vernemen werkelijk geen enkele actie. De grote swimbait kan dus terug in de kast voor de rest van de week. Wat ondanks dat de actie perfect is, zal werpend vissen er niet inzitten met dit monster.
’s Avonds gedrieën naar Crotty’s en uiteraard komt de House Style Steak Burger op tafel. Een hamburger naar mijn smaak en bovendien goed aan de maat… Heerlijk! Na het eten begin ik langzaam maar zeker in te kakken en dus is het tijd om naar bed te gaan. Morgen bellyboaten, kijken of er dan wat te vangen is!
Kwart voor acht gaat de wekker. Na een snelle douche wandel ik naar beneden waar al snel een heerlijk Iers ontbijt geserveerd wordt. Het weer is zoals voorspeld en het vertrouwen is dan ook hoog als we even later in de auto stappen. En half uur lang rijden we door het schitterende East Clare Lakes gebied waarna we, via een smal weggetje, bij het eerste meer van de week aankomen. Het meer, wat een beetje de vorm heeft van een acht, heeft rondom een schitterende brede rietkraag en ook de plompen zijn aardig vertegenwoordigt. Snel opblazen die bellyboats!
De spullen zijn goed voor elkaar!
Als alle spullen in de waterdichte bakjes zijn gestopt en we onszelf in de waadpakken gehezen hebben is het tijd om te water te gaan. Herman, die slechts een paar keer gebellyboat heeft, trekt zijn flippers aan en stapt vervolgens te water richting zijn bellyboat. Ik waarschuw hem dat hem dat nog een keer een nat pak gaat kosten, maar daar gelooft hij niet zo in geloof ik… Eerst zitten en dan de flippers aan, is na mijn mening wel zo verstandig.
Als mijn roze flippers eenmaal in het bruin gekleurde, maar behoorlijk heldere water peddelen kan het genieten beginnen. Herman begint met een Teaser, terwijl ik mijn eigenbouw Fatboy aan de speld hang. We starten de eerste ronde en werpen zorgvuldig de oever en het aangrenzende talud af. Tjonge, dit ziet er weer mooi uit!
Eerste aanblik...
Na een klein uur vissen hoor ik de bekende spreuk naast me. Ja ja hangûh en iedere visser weet wat dat betekend. De pret is echter ook weer snel gedaan want de snoek weet zich kort na de aanbeet te ontdoen van de haken. Achja, we hebben in ieder geval actie! Voor mezelf is het nog even zoeken hoe ik vanuit de bellyboat de beste actie uit de eigenbouw Fatboy haal. Lange halen en vervolgens slack geven is staand nou eenmaal makkelijker dan zittend. Uiteindelijk komt, net na het landen van de jerkbait, dan toch die verlossende beuk. Spijkerhard en zo voel ik ze graag! Grote? Vraagt Herman gelijk. De vis gaat als een gek tekeer en komt dan traag op me af zwemmen. Moeilijk in te schatten, maar het voelt zeker niet verkeerd.
De vis probeert twee keer onder de bellyboat door te zwemmen en begint dan aardig te stuiteren in de diepte, met als gevolg dat ze lost. Balen! Toch vissen we met vertrouwen verder, want al snel twee aanbeten krijgen is goed voor het vertrouwen. Amper een kwartier verder opnieuw een tik op de Fatboy, gevolgt door een slappe lijn. Uit reflex sla ik aan en dan kan ik de tweede snoek van de dag drillen. De vis vecht aardig en springt een paar keer rondom de bellyboat. Al snel zien we dat deze toch echt niet gaat lossen. De vis is dan wel onder de bek gehaakt, met 2 haakpunten vast kan het bijna niet fout gaan. Landen wordt wel een ander verhaal en dus houden we het bij twee snelle platen, voordat ik de vis naast de bellyboat los tik. Geen risico’s in de opblaasbare stoel.
De eerste
Met een goed gevoel vissen we verder. De nul is er vanaf en het belooft een mooie dag te worden met al die actie. We vissen verder en Herman kiest ervoor om het open water eens een kans te geven, terwijl ik met een grinder dwars door de planten begin te vissen. Na een half uur springt er, gelijk na het landen van de spinnerbait, een snoekje uit het water. Zo te zien van schrik, maar dat wil niet zeggen dat ze niet te vangen is. En ja hoor een paar worpen later komt de verlossende tik. De snoek is amper twee keer zo lang als de spinnerbait maar heeft toch de hele trailerhaak opgeslokt. Omdat ik het visje niet te veel wil beschadigen laat ik de lijn slap vallen naast de boot en na de eerste de beste sprong schud ze de weerhaakloze haak uit de bek. Prima zo!
Jaja, hangeuh en een beste! Klikt er honderd meter verderop. De jerkbaithengel van Herman buigt mooi door en het ziet er naar uit dat er foto’s gemaakt moeten worden. De benenmotor gaat voluit en bijna in plané blaas ik naar de overkant. De camera komt te voorschijn en gaat aan. Ah los… Wat..? Los..? Kon dat niet eerder? Of gewoon niet? We lachen er om en ‘iets minder snel’ peddel ik terug naar de overkant. Het blijft nu echter stil en langzaamaan peddelen we terug naar de auto voor een broodje en een bak koffie.
Prachtige uitlopers
Na de lunch tuig ik mijn vliegenlat op. Dat lijkt me toch wel het mooiste, een Ierse snoek, vanuit de bellyboat, op de vlieg. We maken hetzelfde rondje als voor de middag maar nu blijft het, op een tweetal missers voor Herman na, erg stil. De vis lijkt behoorlijk diep te liggen en dus pak ik een grote en verzwaarde streamer met breed profiel, in de hoop dat ze daarvoor wel omhoog komen. De wind zet behoorlijk aan en echt lekker vliegvissen is er niet meer bij. Met veel kracht weet ik de streamer toch telkens stijf tegen de planten te parkeren, totdat het met een akelige knak mis gaat…
Als ik omhoog kijk zie ik dat mijn topdeel ontbreekt, die ligt verderop in het wateroppervlak. Dat meen je toch niet! Snel strip ik binnen en ik bekijk de schade. Precies waar ik al bang voor was. Door het krachtige zwiepen van mijn kant is het topdeel los geschoven en deze heb ik zojuist te water gezwiept. Gelukkig lijkt de schade behoorlijk mee te vallen. De hengel is slechts enkele milimeters voor de deling gebroken, en kan nog prima in de bus geschoven worden. Nog vaker de delen controleren dus. Elk half uur dan maar…
Gelukkig weet Herman even later het tij te keren met een mooie aanbeet op de Salmo Slider. De snoek doet aardig zijn best en Herman geniet zichtbaar van de dril. De gebroken hengel is weer vergeten en snel schiet ik een paar platen van deze mooie 80er.
Prachtige omstandigheden
En een mooie snoek!
Ik besluit door te peddelen naar de bovenwindse kant van het meer. Daar kan ik wat meer uit de wind vissen en dus een beetje fatsoenlijk blijven werpen. Als Herman een half uur later ook om de hoek komt meld hij twee snoeken gelost te hebben. Een vlak bij de bellyboat, de ander kort na de aanbeet. Heb ik dan toch verkeerd gegokt met de vliegenlat? Het lijkt er op dat ik toch nog niet diep genoeg vis en ik besluit de streamer na elke worp wat te laten zinken alvorens hem binnen te strippen. Bij de eerstvolgende uitloper lijkt het te werken, want plots voel ik een flinke snok op de lijn. Ik zet de haak en ben helemaal in mijn nopjes, totdat ik de vis letterlijk van de streamer vol glijden. Die heeft aan de zonker staart gehangen in plaats van de haak, dat kan bijna niet anders.
Even zit ik te balen, maar dan vis ik door. Dit had toch een mooie goedmaker kunnen zijn voor de schade aan de hengel, denk ik bij mezelf. Erg lang hoef ik echter niet te treuren, want een kwartier later krijg ik een geweldige dreun op de streamer. Dit keer hangt de vis er gelijk goed in en als we de vis na een tweetal minuten voor het eerst zien weten we dat het goed zit, die rolt er echt niet meer vanaf!
Genieten!
Veel voldoening bij de eerste Ierse vliegvissnoek
De vis geeft goed partij op de aftma 10 en wordt na een paar platen weer terug gelaten in het koele Ierse water. Toch nog die vis op de vliegenlat, wat voelt dat goed na een viertal uren zwiepen! Vol vertrouwen vissen we verder richting de auto, totdat opnieuw het noodlot toeslaat… Een lusje in de vliegenlijn schiet bij de afworp door de hengelogen en daarbij springt één oog uit de wikkeling. Het metaal is behoorlijk verbogen en als ik het voorzichtig probeer terug te buigen breekt het gelijk af. Dat meen je toch niet! Mijn goede humeur is bij deze definitief verdwenen want het vliegvissen lijkt er wel op te zitten voor de rest van de week. We besluiten gelijk te stoppen en peddelen terug naar de auto, waarna de spullen worden opgeruimd.
Terug bij Herman wordt de schade aan de hengel nog eens bekeken en ik besluit ’s avonds een reparatiepoging te doen met een oude spinstang en wat garen. Eerst maar eens een happie eten, want na een dag bellyboaten gaat er niets boven een warm maal. Willeke blijkt een heuze ster in de keuken en even later genieten we gedrieën van een paar heerlijke zalm moten en eigen gemaakte tiramisu. In één woord verukkelijk!
De avond wordt lezend en relaxend doorgebracht, want tegen elven moeten we Koen nog ophalen van Shannon airport. Best vermoeiend na zo’n lange dag, maar het komt nu eenmaal zo uit. Vanaf vanavond verder met zijn drieën, hopelijk blijven de snoeken net zo actief als deze eerste dag, al mogen er wel wat meer blijven hangen…
Groet,
Volkmar Strikkers
