Als ’t even tegen zit…
Ieder jaar komt er wel een voorbij, een mindere periode in het vissen. Het lijkt of het niet mag, of je bent ‘het’ gewoon even kwijt. Daar waar 2010 echt stormachtig goed liep tot de tweede week van september, viel het daarna behoorlijk stil. Ja, er zaten nog een paar topdagen tussen, maar in de regel was het taai. Vooral voor de tijd van het jaar.
Was het najaar taai, met het begin van de winter was het helemaal afgelopen. Vorst, sneeuw, afgelaste visdagen en op die spaarzame dagen dat er dan toch gevist werd zat het gewoon niet mee. Wrong time wrong place of gewoon botte pech, 2010 werd afgesloten met maarliefst vier blanksessies op rij.
Met zes dobbers naast elkaar in een wak, is het wachten geblazen. Arend vangt de enige vis van die middag, terwijl Sander en ik visloos blijven
Hopelijk zou 2011 meer soelaas brengen. De eerste afspraak stond op twee januari. Met Bernd, Thijs, Tom en Sam bellyboatend op jacht naar stekels. Een goede twee uur rijden en dan hoop je op een mooie dag. Na een wandeltocht met bellyboat en toebehoren zien we ijs… Het lijkt niet te dik en verderop is het open, dus we besluiten er voor te gaan. Terwijl ik wiebelend in mijn bellyboat een geul door het ijs breek zie ik Thijs een vis missen. Kort erna is het wel hangen en nog voordat we in de buurt van de stek zijn mag hij een knappe 60er snoekbaars landen. Dat belooft wat…!
Vrijwel direct heeft Thijs succes
Zelfs ijs kan ons niet tegenhouden!
Dachten we… Het blijkt een uiterst moeilijke dag te worden. Met een watertemperatuur van 0,5 graad kun je ook weinig anders verwachten. Een zeer trage beet op de aan de bijhengel geviste spiering is mijn enige actie tot het middaguur, waarna Thijs en ik even pauze houden in het zonnetje. Leuk om weer eens bij te praten op zo’n dag!
In de middag vinden we een mooi talud en aldaar zakt mijn steunhengel heel langzaam door. Ik denk aan talud maar vergis me… Te laat! Ik zet mijn handhengel in de steun en pak de steunhengel, om de spiering te controleren. Dan zakt de handhengel door op vrijwel dezelfde plek. Ik sla hard aan maar kan met twee hengels in mijn hand onmogelijk de lijn strak houden… Een goed voelende vis schiet los en ik vrees even voor mijn enige kans van de dag… Kort erna zie ik ook Thijs een beet missen. Daarna is het weer over…
Op een plek waar we redelijk was vis tegenkomen besluiten we gewoon te blijven hangen tot het einde van de middag. Bernd voegt zich bij ons, Tom en Sam vissen een ander gebied af. Weer wordt een beet gemist op de spiering. Niet normaal hoe traag en voorzichtig ze zijn… Dan krijgt Bernd zijn enige aanbeet van de dag, de vis lost halverwege. Just one of those days…
De fut is er een beetje uit. Het is koud en het bijtuurtje waar we op hopen blijft uit. Als ik op den duur mijn verticaalstok op schoot leg om mijn telefoon even te controleren gebeurt het dan toch. Ik berg mijn telefoon op, pak de hengel en voel gewicht. Voor de zekerheid toch maar slaan en tot mijn verbazing maar tevens opluchting begint het te bonken. Een leuke snoekbaars van rond de 60 is mijn deel. Ik ben er blij mee!
Toch nog!
Eenmaal weer aan land blijkt Sam twee beten gemist te hebben. Tom heeft überhaupt niets gevoeld. We sluiten de dag af in een locale snacktent maar ook daar is het taai om resultaat te boeken. Dit keer echter als gevolg van een chaoot achter de balie…
’s Avonds rij ik weer naar huis. Ruim 400 kilometer voor één snoekbaars… Ach, het was toch ook wel genieten op een bladstil water. Gelukkig telt dat minstens zo zwaar als die paar vissen!
Lekker wegdromen
Eenmaal thuisgekomen pak ik gelijk de spullen in voor de volgende dag. Met André naar het water waar Hendrik Jan en consorten zo vreselijk hebben huisgehouden de dag ervoor. Het plan lag er al maar de spanning is nu wel hoger. Zouden we net zo’n topdag beleven? Op voorhand bedenken we ons dat het wel eens erg moeilijk kan gaan worden. Dit zie je wel vaker in de winter. Metabolisme van de vis op een laag niveau en dus hoeven ze niet elke dag te eten. Is het de ene dag goed, dan is de kans behoorlijk dat het de dag(en) erna weer minder is. Maar goed, we weten in ieder geval zeker dat ze er liggen!
Prachtige zonsopkomst, met de maan er vlak naast!
Het is een prachtige ochtend en al snel mis ik een knalharde aanbeet op een afgesteunde shad. Kort erna is het André die de eerste vangt, ook op een afgesteunde shad. Een mooie start, maar vervolg laat lang op zich wachten… Heel lang…
Een vroege start
We proberen van alles maar niets lijkt te werken. Tegen de middag besluit ik om backtrollend naar een andere stek te varen. Ik zet een 9” Fox shad in de steun. Alles of niets? Op den duur een mooie bult, van 11 naar 8,5 en weer terug. Boven op de bult een mooi signaal. Zou het…? Een gortdroge beuk op de steunhengel, maar gelijk veert deze weer terug. Hoe bestaat het! Twee keer 2/0 Gamakatsu. Kijken is hangen, vandaag niet… Diepe scheuren verraden een boel… Balen…
De andere stek bied geen soelaas en we besluiten de middag stug vol te houden op het eerste stuk. De schemer doet reeds zijn intrede als ik geheel onverwacht toch een mooie ‘tok’ krijg op een Spro shad. Lange tijd denk ik aan een grote baars maar het blijkt een knappe snoekbaars te zijn. Achter in de 60 en fraai van bouw, ik ben er maar wat blij mee. Gister was het al dezelfde shad die de dag redde, toch wat vaker aan de speld?
Toch nog een mooie vis!
Een klein kwartiertje later is het ook raak bij André. Een 50er tekent voor het bijtuurtje waar we in zitten. We missen een paar beten, krijgen nog een heuse dubbel hook up en ik vang daarna nog een vis. Geen grote formaten, maar we vermaken ons ermee. De aanbeten zijn stevig en de shads steeds helemaal opgeslokt. Met zes vissen op de teller sluiten we de dag af. Niks bijzonders, maar toch tevreden. Vissen is mooi, ook als het even niet mee zit…
Een goed 2011 gewenst,
Volkmar Strikkers
