Olá Mexico – Deel 5
Nadat ik ’s nachts ook een keer mijn bed uitspring om met de hoofdlamp te bekijken of er nou iets groots in of buiten mijn hor kruipt (‘het’ is er inmiddels al lang vandoor…) zak ik weg in een diepe slaap. ’s Ochtends vroeg op,
een hele dag vissen onder de zon, ’s avonds een paar biertjes en je slaapt als een roos. Wederom gaat de wekker voor zessen en een dik uur later staan we alweer op het strand. Vandaag wil ik het eens met dood aas in
de branding proberen. Gister werd ik ook verrast door een vis die er met een stil liggende pilker vandoor ging, dus dan moet het met een lekker geurend stukje vis toch helemaal goed komen?
De bedoeling is om wat harders te vangen en deze te versnijden tot reepjes aas. Normaal ligt het bij de brug helemaal vol met harders en kun je er zowat over lopen, uiteraard zijn deze vandaag allemaal verdwenen. Wel ligt er Needlefish en ook dat moet goed aas zijn. Dus ga ik aan de gang om wat van deze vissen buit te maken. Andre en Jeroen lopen alvast door naar de geul om het op Snook te proberen. Ik kom een half uurtje later met drie Needlefish als buit. De zware meervalstok wordt opgetuigd. Hondert
gram lood, een 70 ponds titanium onderlijn en daaronder een 40 ponds seven strand takel. Ik neem express de takel als lichtste schakel, mocht ik iets onhoudbaars haken dan zeult de vis in ieder geval geen lange stukken lijn achter zich aan…
Bij Jeroen en Andre is het nog rustig en dus loop ik direkt door naar de uitloop van de geul. Vol vertrouwen gooi ik mijn halve Needlefish richting horizon en dan kan het wachten beginnen. Met de polaroid op blijf ik constant ‘mijn gebied’ afspeuren. Je weet nooit wat er allemaal voorbij komt hier. Dit keer zijn het Permits, een stuk of vijf van zo’n 50 centimeter. Ze zwemmen doodleuk voor mijn voeten langs. En daar huur je dan een gids voor? Een eind achter me staat Jeroen al weer te drillen. Een African
Pompano is voor zijn streamer gevallen.
Na een dik uur zie ik een grote zwarte vlek van links komen. Rog! In de branding is het lastig schatten hoe ver weg de vis is en dus tevens hoe groot de vis is. Ik doe een gok en smijt mijn halve Needlefish in de richting. De worp blijkt veel te kort maar ik laat het zaakje gewoon liggen. Die rog zal dan namelijk ook wel iets groter zijn dan gedacht… Recht voor me remt de rog af, even later draait hij bij en verdwijnt hij uit het zicht. He, waar is die nou gebleven? Een minuut later wordt het duidelijk wanneer ik langzaam de hengel voel krommen. Ik sla aan en voel een weerstand die ik nog nooit eerder gevoeld heb. Direkt roep ik Jeroen, die inmiddels
ook in de branding staat te smijten. Megarog!! Ook Andre komt kijken. Ondertussen is de drill eenzijdig, de vis is echt onhoudbaar! De slip van de Abu molen staat helemaal dicht en ook probeer ik bij te remmen met mijn hand op de spoel. Toch vliegen er meters 65 ponds power pro van de spoel. Ja Volkmar, jij wou weten hoe zo’n echte zoutwatergigant voelt! Lacht Jeroen. Allemachtig, dit is wellicht wel wat veel van het goede!
Een eind weg zien we een grote zwarte vlek in de branding. Alsof er niets aan de hand is zwemt de rog, die toch ook zeker richting 2 bij 2 gaat richting horizon. Als de vis na een meter of 80 wederom versneld besluit ik dat het genoeg geweest is. Dit is echt een klasse te veel zo vanaf de kant. Deze strijd ga ik echt niet winnen. Voor een laatste maal gaat mijn hand om de spoel, en nadat de spoel nog een paar keer slipt valt de spanning weg. Keurig op de takel gebroken, lood en onderlijn heb ik nog. Ik zal de lat toch iets lager moeten leggen…
Jeroen en Andre lopen weer terug naar de geul en al snel haakt Jeroen een sterke vis. Het blijkt een Permit te zijn van zo’n veertig centimeter. Niet helemaal de twintigponder waar Jeroen op gehoopt had, maar er is in ieder geval nog een Permit uitgekomen. En dat gewoon blind in de branding gooiend met een zeebaarsstreamer! Andre komt nu ook in de branding staan. Werpend met een Buster Jerk hoopt hij eenzelfde ram te krijgen als ik gister op mijn Pinky. Helaas gebeurt er in het volgende uur helemaal niks. Zullen
we eens verder op gaan kijken Andre? Daar lijkt wel een soort riff dicht bij de kant te liggen, dat kan alleen maar intressant zijn.
Als we net op weg zijn horen we Jeroen schreeuwen. Zijn Aftma 10 staat hoepeltje rond en zo te horen hangt er echt iets groots aan zijn streamer. Megatarpon is het laatste wat we horen als de lijn weer slapvalt… Een hoge sprong en een glimp van deze prachtige vis was alles wat overbleef…
Balend komen we bij elkaar. Die was zeker zo groot als de jouwe, zegt Jeroen tegen Andre. Gewoon op een zwarte snoekstreamer. Ik blijf hier nog even gooien. Andre en ik lopen weer terug langs het strand. Na een kilometer of vijf komt het donkere ‘riff’ binnen werpafstand. Ik gooi mijn halve Needlefish net voor de scheiding en Andre vist actief met de Buster Jerk. Al binnen een minuut krijg ik een felle ram op de hengeltop. Andre, vis! Met heftige stoten wordt de Needlefish langzaam naar binnengewerkt. Ik wacht tot ik massa voel en sla dan hard aan. Wild gestuiter aan de andere kant, weinig gewicht echter. Dan alleen nog maar gewicht. Heb je wel vis? Vraagt Andre. Ja ik weet het ook niet meer, net in elk geval wel en ik heb niets voelen lossen. Uit de zanderige branding komt een bruine hoop omhoog. Planten? Nee! Een paling?!
Ik sleep de vis het strand op en zie dan pas wat het echt is. Een Murene! De vis probeert zich direkt om de lijn omhoog te werken maar Andre weet uit zijn palingtijd dat schudden met de lijn hiertegen werkt. De vis valt gelijk van de haak en dat is mooi meegenomen. Ga je die oppakken? Vraagt Andre. Nee echt niet, die beesten zijn in de meeste gevallen giftig, opper ik. Maja een foto op het strand is ook niks. Even wachten tot de vis iets rustiger wordt. Dan pak ik voorzichtig de staart beet. Net een paling maar dan nog zachter. Ik pak met mijn andere hand achter de kop. Even snel afspoelen in zeewater. Direkt komt er weer leven in de Murene, de kop draait en de open bek beweegt zich richting mijn hand. In een vloeiende beweging ligt de vis weer op het zand. Dat scheelde niet veel! Ik pak de vis nu nog dichter achter de kop beet en nu kan de vis niets anders dan meewerken. Snel een plaatje en weer terug. Weer een nieuwe soort te pakken, maar niet bepaald moeders mooiste…
Helena Murene, voorzichtig pakken want ook deze zijn giftig…
Tsja, de rest van het aas ligt nog bij de geul, dat wordt een eind terug sjouwen! Andre heeft echter ook wel zin om eens een stukje aas richting riff te smijten. We denken een goede stek gevonden te hebben, dus eerst maar weer wat gepen bijvangen. Nadat we wat gepen bijgevangen hebben besluit ook Jeroen mee te lopen naar de nieuwe stek. Als we maar op tijd terug zijn voor de schemering, is zijn enige eis. Prima en een tijdje later staan we drie man sterk in de branding te smijten. Het riff blijkt toch geen
riff te zijn, maar gewoon een gigantisch wierbed. Toch krijg ik al snel weer een aanbeet, helaas weet de vis het aas van de haak te snoepen. Gaat lekker hier met de aanbeten! Ook Jeroen ziet al snel actie. Een grote geep volgt zijn streamer maar mist helaas de haak. Weer zo een met een gifgroene kop. Dan zie ik links van mij nog wat Jacks jagen, gewoon vlak langs het strand. We vissen een uurtje door maar krijgen toch geen beet meer. Best vreemd na zo’n snelle start. He is inmiddels zo’n drie uur en we besluiten terug te lopen naar de geul. De beste tijd komt er weer aan en die willen we niet missen! Ik ga weer op mijn plekkie in de branding staan en smijt wederom een stuk needlefish richting horizon. Andre en Jeroen zwiepen een stel grote tarponstreamers heen en weer…
Hele scholen met speldaas vulden de geul naar zee
Tegen de schemering heb ik geen beet meer gevoeld. Alleen Andre heeft nog vis gevangen. Hij was even overgeschakeld op een kleinere streamer en ving waarempel een bonefish. En dat op een streamer van zeker tien centimeter! Ik besluit het nu eens in de geul zelf te proberen. Ook hier echter geen actie. Als het al echt donker is begin ik vast met opruimen. Ik heb een hoop spullen los liggen die allemaal mee terug moeten, bovendien moeten we nog een aardig eind kayakken naar de auto. Jeroen houd het ook voor
gezien en begint zijn stormcase in te pakken. Dan, vanuit het niets horen we JA achter ons. Niet meer en niet minder. Andre’s aftma 12 staat hoepeltje rond en de lijn giert van de reel. Jeroen rent direkt de zee in. Monstertarpon! Ik pak de filmcamera uit Jeroens stormcase en ren nu ook de zee in. Dan filmen we in ieder geval de drill, hoe die ook zal eindigen. De vis is in slechts enkele seconden al 150 meter richting open zee geknalt, en dreigt net als gister de grote boomstronk te vinden. We moeten er achteraan, roept Jeroen en met zijn drieën lopen we weer richting branding. Het valt niet mee hier te filmen of de camera uberhaupt droog te houden,
maar toch blijf ik stug doorfilmen. Als het weer een tarpon is kan het zo maar weer afgelopen zijn. Jeroen rent naar de boomstronk en bevrijd de lijn. De vis neemt weer een enorme run, nog verder de zee op. Ze springt niet Andre, dat moet echt een hele grote zijn!
Na een minuut of tien begint het tij te keren. Langzaam komt de vis steeds dichterbij. Enkele minuten later zit de vliegenlijn weer op de reel. Toch blijft de vis er zwaar in hangen. In het duister zien we de vis niet totdat deze vlak voor ons in de branding omhoog komt. Een megajack! Roept Jeroen die er het dichtst bij staat. Andre is gerust gesteld, deze vis zal in elk geval niet snel door de shock tippet heen gaan. De vis hangt rustig in de stroming maar heeft niet de kracht om verdere ontsnappingspogingen te ondernemen. Dan grijpt Jeroen de vis resoluut bij de staartwortel. Allemachtig, een twintig ponder Andre!
Een droomvis, de aftma 12 ging hoepelrond en 150 meter backing was zo verdwenen…
Bijna 20 minuten in gevecht met deze super Jack Crevelle!
Een grote hoeveelheid foto’s wordt geschoten en gelukkig heb ik mijn meetlint nog in mijn broekzak zitten. Ik zeg 90 centimeter, Jeroen en Andre gokken iets minder. Uiteindelijk komen we uit op 94 centimeter, wat een fenomenale vis zeg! We bewonderen haar nog even en daarna zwemt ze weer rustig de duisternis tegemoed. Drie vissers in opperbeste stemming achterlatend…
Hoewel we eerst halve plannen hadden om de volgende dag te gaan trollen, wordt nu toch door een meerderheid besloten dit uit te stellen tot de laatste ochtend. Ikzelf zie dit niet helemaal zitten want gebeurt er iets dan gaat het trollen niet door en dat zou ik zelf toch wel erg jammer vinden, aan de andere kant blijkt eens te meer wat voor superstek ‘de geul’ wel niet is en ook daar kunnen we heuze kneiters vangen. We drinken nog een biertje en een cocktail op Andre’s superjack en duiken dan weer onder de lakens. Morgen extra vroeg op, dan pakken we ook de ochtendschemering mee.
Het is nog donker als we alweer in de auto zitten. Nog een uur eerder dan normaal zijn we op pad. Direkt wordt duidelijk dat het allemaal voor niets geweest is. Ook auto nummer twee heeft het begeven. Schakelen doet hij niet meer en ook de airco is kapot. Niet te geloven wat een flutauto is dit zeg! Dat is nummer twee in acht dagen tijd! Bovendien hebben we nu echt een probleem, morgen moeten we 4 uur terug richting vliegveld en in zijn één gaat dit nog veel en veel langer duren. Het ochtendje trollen is bij deze al van de baan en balend sukkelen we verder met dertig kilometer per uur…
Volgens mij hebben we een lekke band, zegt Jeroen als hij net uit een scherpe bocht komt. Zelfs met dertig kilometer per uur blijken we niet genoeg gestraft, want er zit nu ook nog eens een scheur van zeker vijf centimeter in de rechter voorband. Zelfs een buts in de velg, dat is een beste steen geweest…
Hij gaat lekker vandaag!
Als een waar Formule 1 team worden de taken verdeeld en hangt er in no time een splinternieuw wiel onder de auto. Zo, we kunnen weer. Dan uit het niets schakeld de auto ook weer op tot de derde versnelling. Het gaat weer helemaal goedkomen?!
Pats! Een lomp harde knal tegen een van de ruiten, dan komt Jeroens kayak voorbij suizen. De spin is geknapt! De kayak zit met een touw aan de grill vastgebonden en wordt dus meegesleurd naast de auto. Jeroen reageert allert en gaat vol op de rem staan. De nieuwe band is direkt getest… Als een wonder is Jeroens kayak heel gebleven. De mijne ligt op het dak alsof er niets gebeurt is.
Heel lekker… De nieuwe band was gelijk weer gladgeschuurd…
Het moge duidelijk zijn dat de nieuwe band meer grip had dan de andere drie, maar na deze prachtige slip liep alles weer redelijk gelijk. De kayaks worden opnieuw vast gebonden op het dak en even later zijn we alsnog op weg naar de stek, waar we uiteindelijk nog later dan normaal arriveren. De spullen worden weer klaargemaakt en een uur of twee lang staan we weer fanatiek de geul en branding te bevissen. Weer is het Andre die de enige vis mag landen. Na een korte strijd op zijn aftma 10 en 60 ponds leader komt er
alweer een bonefish boven, met de streamer van ruim tien centimeter overdwars in de bek. Wat een mafketels hier. Op de flats schrikken ze al als je een drie centimeter vliegje een meter naast ze gooit, en hier pakken ze rustig een grote streamer die aan een 60 ponds leader met 80 ponds schocktippet door het water gerost wordt.
Het blijkt de enige vis van de ochtend te zijn en dus lopen we terug naar de auto. Jeroen en ik gaan de flat op, Andre zal doorrijden naar de bewoonde wereld, waar hij wederom Alamo zal moeten bellen voor een nieuwe auto. Dit exemplaar mag dan wel weer schakelen af en toe, we nemen liever toch geen risico’s!
Bij de flat aangekomen zijn toch weer twee gidsboten ons voor. Dat is het nadeel als je hier later op de dag komt. Dit keer lijkt het echter niet zo veel uit te maken, want ondanks dat de vissen spooky zijn missen we beide al snel een aanbeet. In het volgende uur weet ik er nog een te lossen en te missen. Ook bij Jeroen blijft er, op een snapper achtige na, niks hangen. Michel Dekker gaf mij de tip het ook eens met kleine twistertjes op de bones te proberen. De hele week ben ik dit van plan geweest maar omdat vliegvissen op de bones wel net zo leuk is heb ik het nog niet gedaan. Nu, op de laatste visdag en na drie vissen verspeeld te hebben vind ik het wel tijd worden voor iets anders. De spinhengel krijgt een lang fluor carbon voorslag, en een met koeiestaart versierd drie centimeter twistertje wordt met anderhalf gram lood weggezet over de flat. Gooit voor geen meter maargoed, toch maar proberen!
Zoals altijd zijn de bones snel gevonden. De eerste 10 worpen leveren echter enkel wegschrikkende vis op. Ik moet er nog verder van af gooien dus, lastig… Als ik de zoveelste bone zie aankomen gooi ik er zeker drie meter voorbij. De lijn valt echter precies boven de Bonefish in het water en deze stuifd er als een malloot van door, precies over de plek van mijn twister heen. De twister weet op merkwaardige mannier vlees te haken en de slip van mijn Red Arc giert het uit. Zijn bones in de bek onhoudbaar, dit gaat helemaal nergens meer over. De vis is een dikke tweehondert meter weg als plotseling het haakje losschiet. En dan moet je héél
lang draaien…
Jeroen komt ook weer om de hoek gelopen. Hij heeft er toch drie kunnen vangen vandaag. Allemaal op een zwarte vlieg. De laatste werd zelfs gevolgt door een grote Barracuda, zeker 120 en hij lag vlak naast me. Kijk dat zijn de vissen waar Andre en ik nu al de hele week naar opzoek zijn! Misschien een bone onder de dobber hangen dan maar?
Als er weer een flinke school bones van rechts komt gooi ik het twistertje ruim tien meter voor de school, in de hoop dat ze in dezelfde richting blijven zwemmen. Dit gebeurt en als ik het twistertje een keer op tik begint meteen een korte strijd waarna ik aansla op een leuke bone. Deze krijst direkt een meter of veertig door de slip. Niet zo ver als op de vliegenlat maargoed ik had de slip dan ook redelijk strak afgesteld. Helaas is de accu van Jeroens camera op dat moment leeg en de mijne ligt tweehondert meter verderop
in de kayak. Oke, dan maar zonder foto. Ze lijken toch allemaal op elkaar.
Ik loop weer richting de kayak en gooi mijn twistertje een eind een smal mangrove kreekje in. Vlak voor mijn voeten zie ik enkele Mangrove Snappers volgen, welke opeens wegschrikken voor een Barracua van zo’n veertig centimeter. Zou me niets verbazen als die nog een shadje van mij in zijn bek heeft… De Barracuda staat ineens vlak voor mijn voeten, maar herkend kennerlijk toch mijn benen en gaat er als een haas vandoor. Wel een mooi gezicht natuurlijk! De Mangrove Snappers liggen iets verderop maar laten zich
niet verleiden door het twistertje. Totdat ik een keer echt tussen de mangrovetakken werp. Een harde knal gevolgt door een belachelijk snelle run terug onder de takken. Wat een acceleratievermogen zeg in deze visjes!
Prachtige en super sterke Mangrove Snappers die als een kogel onder de mangroven vandaan schieten…
Ik heb het spelletje nu door en weet er op zicht nog een stuk of vier onder de takken vandaan te plukken. Ook komt er een grouper achtige van zo’n veertig centimeter de bosjes uit, maar deze mist op een haar na het twistertje. Dat was vast een leuke drill geworden!
Het is inmiddels een uur of drie en dus gaan Jeroen en ik weer terug naar de geul, waar we afgesproken hebben met Andre. Ik zie een brandschone auto staan bij de brug en ga er vanuit dat we een nieuwe auto hebben. Niet blijkt minder waar. Bijna hadden we zelfs helemaal geen auto meer gehad.
We kregen geen nieuwe, zegt Andre. Er kwamen twee mechanics langs, met orders om deze auto mee te nemen. Op de vraag hoe Andre dan met alle spullen bij ons en de volgende dag op het vliegveld moest komen kwam geen antwoord. Het was de tweede al en dus lag het aan ons. Geen nieuwe auto en deze inleveren, geen andere optie. Andre heeft echter niet getwijfeld, is ingestapt en weggereden met de auto. Liever een kapotte auto dan geen auto… Hoe we dat met Alamo regelen zien we morgen wel weer.
Die avond is het weer erg spectakulair in de geul. Pelikanen, grote tarpons en harders vliegen ons om de oren. Toch blijven de streamers al die tijd onberoerd. Dan, als het eigenlijk al te donker is, krijgt toch Andre nog een aanbeet. Een kort en slap gevecht duid op Andre’s eerste African Pompano. Die wilde Andre toch wel erg graag vangen. Wellicht niet sportvis nummer een maar
wel een maffe verschijning!
Toch nog een Pompano voor Andre
De spullen worden weer opgeruimd en voor de laatste maal rijden we over het hobbelige pad richting Punta Allen. Ik heb de eer te mogen rijden en gelukkig doet de auto het weer. Waarom is niet bekend, maar we zijn er zeker blij mee!
Omdat we niet het risico willen lopen de vlucht te missen besluiten we toch niet te gaan trollen de volgende morgen. Jammer want dit was toch vast een leuke afsluiter geweest. Dan gaan we maar eens lekker uitslapen. Dit lukt mij prima, tot een uur of zes. Zo snel wen je dus aan het vroege opstaan…
De tassen worden weer gepakt en om door de laatste pesos heen te komen nemen we een lekker uitgebreid ontbijt in het kleine maar gezellige restaurantje. Dan begint de lange terugtocht naar Cancun. Gelukkig doet de auto het weer en we schieten dus lekker op. Bij Playa del Carmen stoppen we toch nog even voor een stevige verassingsmaaltijd van Mac Donnalds en in Cancun lopen we nog even door een grote shopping mal. Dan wordt het toch echt tijd om naar het vliegveld te gaan. Daar worden we door zes mechanics
van Alamo opgewacht welke de hele auto inspecteren. Een dik uur van zinloze discussies volgt en er wordt gedreigt met hoge boetes. Uiteindelijk wordt afgesproken dat het geregeld zal worden als wij weer terug zijn in Nederland, wat voor ons betekend dat het wel goed zit. Dan kunnen we in elk geval onze vlucht halen, creditcard blokkeren is zo gepiept…
Op het vliegveld begint het lange wachten en ook hier worden we niet van gezeur bespaard. Andre’s bagage, die op schiphol aan alle eisen voldeed lijkt nu 150 dollar boete op te gaan leveren, maar na een goed gesprek met de supervisor van Martinair en wat lullige stukjes tape mag het allemaal opeens toch weer.
In het vliegtuig kijk ik nog een paar uur tv en dan zak ik weg in een diepe slaap, om pas boven Engeland weer wakker te worden. Er staat een ontbijt voor me neus en dat om drie uur ’s nachts Mexicaanse tijd. Eenmaal boven Nederland giert de regen langs de ramen van het vliegtuig. Ja hoor, we zijn weer thuis…
Andre en Jeroen, het was beregezellig van begin tot eind en ook qua vangsten
hebben we niks te klagen gehad. Ik wil jullie bedanken voor het beschikbaar
gestelde materiaal, de vele info en wellicht staan we nog eens samen tot
onze knieën in dat heerlijke tropische water. Want een ding is zeker,
dit ga ik vaker doen!
Ik hoop dat jullie, en dan doel ik op de bezoekers van Poldersnoeken.nl,
net zo genoten hebben van dit verhaal als ik van de trip naar Mexico,
want in dat geval heb ik alles goed overgebracht. Voor jullie zal het
wellicht bij een verslag of informatief stuk blijven, ik hoop dit over
wie weet hoeveel jaar nog eens terug te lezen en dan weer dezelfde grijns
op mijn gezicht te krijgen als nu ik deze laatste woorden type…
Mochten er trouwens nog vragen zijn omtrent deze trip, het gebied of andere zaken
dan kunt u altijd reageren in ons gastenboek. Voor meer foto’s verwijs
ik u naar Arcticlodge.com
Hier vind u een serie foto’s gemaakt met Jeroens camera. Deze foto’s staan
niet in dit verslag. Naast bovenwater foto’s ziet u ook enkele onderwater
foto’s. Zeker de moeite waard dus! Bovendien zal Jeroen in een van de
volgende uitgaven van het VNV (vliegvis) blad een informatief artikel
typen over het zelf boeken van een dergelijke trip en alles wat er bij
komt kijken. Ook dit is zeker iets om in acht te nemen!
Adios,
Volkmar Strikkers
