Tarpon vissen in Florida (deel 2)

Vervolg van deel 1

In het Hampton Inn staat draait net als alles op de Keys om vissen. Grote opgezette Sailfish, Mahi Mahi, Bonefish en Tarpon’s hangen her en der verspreid in het hotel. Heerlijk om zo al lekker in de stemming te komen. Hampton Inn ligt op slechts 100 meter van Bud ’n Marys, de bekendste Marina op de Florida Keys. Vanuit deze haven vertrekken elke ochtend talrijke boten om zowel Offshore als Inshore te gaan vissen. Ik heb met “Captain” Rick Stanczyk afgesproken om om 7.00 uur s’ochtends aanwezig te zijn. Claudia gaat ook mee vandaag. Ze vist niet, maar een dag op de boot vindt ze ook geen straf. Ze kan ook nog eens erg goed overweg met een fotocamera wat hopelijk goed van pas komt.

Donkere wolken

Als we sóchtends het hotel uitlopen zie ik in de verte wolken. Ik had het al gezien op de weerradar, vandaag worden er enkele stevige buien verwacht. Heb ik weer, de hele weer hebben we stralend weer en net als ik heb afgesproken om te vissen gaat het regenen. Nou ja, we zullen wel zien. Bij Bud ’N Marys is al volop leven. Visgidsen en sportvissers maken hun spullen klaar voor een dag vissen, drinken een kop koffie en eten wat. Ik ontmoet Rick die jonger blijkt dan ik had gedacht. Hij wacht nog even op levend aas dat zal worden gebracht en dan kunnen we weg. We kijken wat rond in de haven en maken voor het eerst kennis met Tarpon. Onder de bootjes in de boxen krioelt het ervan. De combinatie van elke dag gevoerd worden met visafval en een streng visverbod maakt deze plek tot een ware trekpleister. Ook pelikanen dobberen er in overvloed. Vreemd dat deze mooie beesten familie zijn van de aalscholver. Zal wel aangetrouwd zijn…

De boot van Rick is perfect. Als ik in het buitenland ga vissen met een “gids” let ik altijd op de boot. Ik hou van kleine boten met een lage vrij boord. Niet alleen is het vissen en het landen van vissen veel praktischer uit dergelijke boten, ook de “beleving” vind ik groter uit een klein bootje dan uit een grote “offshore” boot. Wat mij betreft is dit dan ook de ideale Tarpon boot. Als Rick me later verteld dat deze boot uit 1973 is en helemaal gerestaureerd is kijk ik hem met grote verbazing aan. Dat zou je absoluut niet zeggen.

De bootrit naar de plek waar we het voor het eerst gaan proberen ligt op zo’n 15 minuten varen van de haven. Op deze plek wordt de boot geankerd. We liggen nu in een “channel” van zo’n 100 meter breed met een diepte van zo’ 5 meter. Buiten deze channel liggen de ondiepten en de “flats”. De stroom staat naar de op ongeveer 1 kilometer gelegen brug toe. Dergelijke bruggen zijn er legio op de Keys. Over deze bruggen loopt de weg die je van het Noorden van de Keys brengt naar Key West het meest zuidelijke puntje. Aan de oostkant van deze brug ligt de Atlantische Oceaan, aan de Westkant de Golf van Mexico. Ik ken deze bruggen van de video’s en foto’s die ik heb gezien op o.a Youtube. Ik weet ook dat op de pijlers van deze bruggen veel Tarpons worden verspeeld…

Na het ankeren worden de hengels opgetuigd. Twee hengels worden voorzien van een simpele drijver met daaronder een haak voorzien van een levende mullet. Beide hengels worden met de stroom mee ingeworpen. Hierna wordt een derde hengel, de reishengel die ik uit Nederland heb meegenomen opgetuigd. Onlangs heb ik het hengelbouwen weer een beetje opgepakt en een zware glasblank voorzien van pensluitingen, handvat , en geleideogen. Het was veel werk maar over het resultaat ben ik behoorlijk tevreden. Op deze hengel zet ik mijn Shimano Twinpower 10000 voorzien van 65 lbs Powerpro. Alhoewel ik nooit eerder op Tarpon heb gevist, lijkt de combinatie me, op basis van de informatie en verhalen van anderen, prima.

Deze hengel wordt voorzien van slechts een circle hook. Hierop komt een stuk mullet die kort achter de boot wordt gegooid. Door de stroming wordt deze meegevoerd en zinkt langzaam, steeds verder weg van de boot, naar de bodem. Het is de bedoeling met deze hengel lijn te blijven geven totdat het aas zo’n 30 meter achter de boot ligt. Daarna moet de het aas weer worden binnen gedraaid waarna je opnieuw kunt ingooien, zo legt Rick me uit.

Tarpon!

We zijn nog maar net aan het vissen als er ineens een molen van één van de levend aas hengels begint te krijsen. Ik krijg een hengel in mijn handen gedrukt en voordat ik er erg in heb sta ik ineens een vis te drillen. Tarpon! De vis scheurt er in hoog tempo vandoor en aanslaan is niet meer nodig. De vis hangt en goed ook! Na 10 minuten hard drillen ligt de vis naast de boot, het is een kleintje volgens Rick maar ik vind hem prachtig. Net als Claudia langs de boot wat foto’s wil nemen van deze vis die volgens Rick zo’n 50 lbs is, is de vis los. Mmm geen foto’s dus. Ik zal er dus nog één moeten vangen denk ik bij mezelf. Toch ben ik blij met dit snelle succes. Ze zitten er, wat ook blijkt uit het feit dat er met enige regelmaat een vis rolt. Vol verwachting vissen we verder.

Na een half uur zie ik ineens activiteit rondom één van de drijvers. De drijver schiet van links naar rechts. Dan ineens een grote kolk waarna de slip van de molen het uitgilt. Ik trek de hengel uit de houder. De slip draait nog steeds op volle toeren. In no time verdwijnt 150 meter lijn van spoel. Dan springt een overduidelijk grote Tarpon ver van de boot ineens uit water. Waarna de lijn slap valt en alles voorbij is… Shiiiiiit, wat was dit? Verbijsterd over zoveel geweld draai ik de lijn binnen. De vis is losgeschoten, volgens Rick omdat ik de hengel niet naar voren boog toen deze uit het water kwam. De haakpunt is heel iets uitgebogen. Dit naar de vis toe buigen als de vis springt is extreem belangrijk omdat anders in veel gevallen de vis lost. Ik wist het. Ik was ervoor gewaarschuwd. En toch laat ik me verassen. Prutser die ik ben. Komt ‘ie helemaal uit Nederland om een Tarpon te vangen, maanden naar uitgekeken en dan verspeelt íe ‘m. Je kon toch zo goed vissen? Een sukkel, dat ben je. Nou ja, uithuilen en opnieuw beginnen. Haak beazen, ingooien en vissen. Gedane zaken nemen geen keer. Verdomme.

Mijn zelfbouw reishengel ondergaat een live-test!

Een mooie verpleegster

Het weer wordt er ook niet mooier op. Langzaam maar zeker komen donkere wolken onze kant op. Even later begint het te regen. Eerst zachtjes, maar dan iets harder. Tot het met bakken uit de hemel komt. Heb ik weer. Dan voel ik op de handhengel een aanbeet. Ik sla aan en het is raak. Aan de andere kant begint iets lompzwaars te zwemmen. Geen Tarpon, waarschijnlijk een Nurseshark, zegt Rick. Hij zegt het alsof hij het over zijn schoonmoeder heeft. Ik vind het echter wel gaaf! Even later ligt een mooie verpleegster naast de boot. Het regent nu echt pijpestelen en het is onmogelijk fatsoenlijke foto’s te maken. Onze broeken zijn nat tot op de draad. Claudia kijkt alsof ze het niet meer zo naar haar zin heeft. En ook de verpleegster is niet erg gewillig. Ieder keer als ik haar aanraak rolt en tolt ze als een dwaze. Als ze me nou eens even mijn gang liet gaan? Dat doet ze niet. Zonder fatsoenlijke foto neem ik afscheid.
Omdat het in de buurt onweert, moeten we het water af. De hengels worden dan ook in de steunen gezet waarna de Yamaha wordt gestart. In de stromende regen, schuilend onder onze capuchons, varen we terug naar haven. Met 3 gehaakte vissen, maar zonder foto.

Een mooie verpleegster

Na regen komt zonneschijn

Na drie kwartier is het weer droog . De motor wordt dan ook weer gestart en niet veel later liggen we op dezelfde plek. Hier wordt het ritueel herhaald. Vanochtend hoefden we niet lang te wachten op aanbeten, zouden deze nu weer zo snel komen? Na een half uur is het wederom raak op mijn handhengel. De vis hangt en ragt enkele seconden in hoog tempo door de slip. Dan is alle druk weg. Lijn gebroken. De lijn blijkt “clean” te zijn doorgesneden. Met als vermoedelijke oorzaak een barracuda of haai. Omdat we zonder stalen onderlijn vissen (dit schijnt het aantal aanbeten op Tarpon drastisch te verminderen) maak je op deze vissen weinig kans. Aan de fluorocarbon onderlijn van 1,25 mm welke weer aan een 5 meter lange “wind-on-leader” van 0,9 mm fluorocarbon is geknoopt wordt een nieuwe haak bevestigd waarna ik weer kan vissen.

Niet veel later is er actie bij één van de aasvissen. Deze wordt duidelijk achterna gezeten. Als lijn begint te lopen sla ik aan. Echter zonder resultaat. Vlak na de aanslag komt een kleine Tarpon vol uit het water gesprongen. Dat was dus de boosdoener. Vermoedelijk zat wel de aasvis, maar niet de haak in de bek. Aan actie in ieder geen gebrek. Wat heet, het is een gekkenhuis! Het barst hier werkelijk van de vis, zoveel is wel duidelijk.

Ik word gespoeld!

Ik ben dan ook niet eens meer verbaasd als niet veel later de lijn van mijn hengel waarmee ik aan het free-linen ben ineens snel strak loopt. Ik begin te draaien aan de molen om de druk geleidelijk op te bouwen zodat de circle-hook kan indraaien. Het werkt. 2 seconden later krijgen de slipplaten van mijn Twinpower de schrik van hun leven als een sterke vis er wederom in sneltreinvaart vandoor gaat. De slip jankt nu op volle toeren en ik kan niets anders doen dan afwachten. Dan zie ik de lijn uit het water komen waarna de vis het luchtruim kiest. Nu ben ik wel alert en buig onmiddellijk de hengel naar voren Het gaat goed, de Tarpon hangt nog steeds waarna deze weer gas geeft. Verbijsterd moet ik toekijken hoe in no-time de spoel van mijn toch niet kinderachtige molen al voor de helft is leeggetrokken terwijl Rick nog de boot moet losgooien. Verdomme hij moet opschieten anders gaat ook dit mislopen, ik ga gespoeld worden! Als Rick de boot heeft losgegooid, voor mijn gevoel doet hij daar uren over, is de spoel al voor driekwart leeg. En ipv moe te worden zet de Tarpon nog maar eens een tandje bij. Dit gaat helemaal mis, over maximaal 10 seconden is mijn spoel leeg! Ik meld dit totaal overbodig aan Rick die zijn uiterste best doet zo snel mogelijk de boot te draaien. Ik verwacht eigenlijk elk moment de laatste meters te zien verdwijnen om met een enorme knal wederom een droom in duigen te zien spatten. Toch gebeurd dit niet. De boot is gedraaid en met en flinke dot gas waarbij ik me moet vasthouden om niet gevloerd te worden zet Rick de achtervolging in. Net op tijd, want mijn spoel is echt bijna leeg! “That was close”, meldt Rick nog even droogjes. Dat kun je wel zeggen ja! Varend achter de Tarpon aan kan ik dan eindelijk wat lijn terugwinnen. Ik durf langzaam weer te geloven in een goede afloop.

Hebbes! Beetje uitgesneden maar hij staat er goed op. Goud waard, zo’n camera vrouw!

A dream come true

Na een half uur drillen heb ik de vis, een prachtige Tarpon die de magische 100 lbs grens zeker doorbreekt, al 2 keer langs de boot gehad. Echter iedere keer als ik denk de vis nu toch eindelijk moe te hebben hervind deze zich en begint het hele circus van voren af aan. Ongelooflijk wat zijn dit taaie rakkers. Maar nu lijkt er toch echt een eind aan te komen. Omdat ik heel graag met een Tarpon op de foto wil heb ik met Rick besproken de ondiepe zijkanten van de Channel op te varen zodra dit mogelijk is. Het plan is om dan uit de boot te springen waarna ik staand in het water met de Tarpon op de foto kan. We zijn inmiddels zo’n 500 meter verwijderd van de plek waar ik de vis haakte als de Tarpon voor de 3e keer langszij ligt. Zo ver als hij durft vaart Rick langzaam de ondiepte op. Ik geef Rick mijn hengel en spring uit de boot. Vriend Tarpon is echter niet van plan mee te werken aan mijn plannetje en zet nog eens aan. Rick staat weer met een hevig kromme hengel in zijn handen en de vis neemt opnieuw vele meters lijn. Ik klim dan ook maar weer via het zwemplateau de boot in om het drillen over te nemen totdat de vis voor de vierde keer langszij ligt. Dan geef ik Rick weer de hengel en jump voor de 2e keer overboord.

Als Rick me de hengel weer terug geeft gaat de Tarpon er, logisch, voor de zoveelste keer vandoor. Ongelooflijk, die beesten geven gewoon niet op! Toch krijg ik de vis onder controle en even later ligt deze voor mij. Ik geef Rick de hengel en probeer de Tarpon aan de leader naar me toe te trekken. Dat valt nog niet mee en enkele keren weet de vis weer kortstondig te ontsnappen. Dan kan ik eindelijk mijn armen onder de buik klemmen en vis goed vast houden. Hebbes! Claudia schiet vanuit de boot een aantal foto’s terwijl de vis nog is gehaakt. Dan haalt Rick met een tangetje de haak uit de bovenlip van de Tarpon. Echt vast zat die haak niet! Als ik na nog een aantal foto’s zeker weet dat deze er goed op staat laat ik de prachtige reuze-haring langzaam los. Al wadend wil ik haar weer op krachten laten komen maar nodig blijkt dit niet. Al na enkele seconden zwemt ze met een paar stevige staartslagen weg. Mij als gelukkigste man ter wereld staand in het water van de flats van de Florida Keys achterlatend. Het is gelukt! Ik heb hem!

Michel Rijnberg

Binnenkort deel 3

En weer gaat deze er vandoor…

Tarpon wrestling

Dat valt nog niet mee!

a dream come true…

One happy man

Gerelateerde artikelen:

• Er zijn geen gerelateerde artikelen gevonden