Sint Maarten revisited – Deel 4

Dag 6

Vandaag dus met een boot op pad. Wie weet komen we verder uit de kust wat meer vis tegen. De wateren rondom Sint Maarten lijken behoorlijk leeg gevist namelijk. We willen wat gaan bodemvissen en als het kan ook gooien en slepen met kunstaas. Eenmaal bij de haven blijken onze twijfels van gisteren niet zonder reden.

Het bootje waarmee wij uit zouden varen ligt er niet en is dus al vertrokken. Wel zien we nog enkele vissers staan en dus laten we opnieuw merken interesse te hebben in een visdag. Het kost een uur, maar dan zijn de onderhandelingen afgerond en mogen we aan boord stappen van verreweg de mooiste boot van de ‘vloot’. Een degelijke polyester zeevisboot met 150 pk er achter biedt de nodige potentie. Voor veertig dollar de man mogen we bovendien niet klagen over de prijs.

Rond half elf varen we dan de haven uit. We zien cruiseschip Westerdam aan de grote pier liggen, die vorig najaar nog in Rotterdam te bewonderen was. De stevige wind van afgelopen nacht heeft de Atlantische oceaan behoorlijk grimmig gemaakt en we mogen dan ook blij zijn met deze ervaren schipper. Niet domweg volgas geven maar de golven lezen. Af en toe een flinke stuiter, maar we komen uiteindelijk heelhuids aan bij het eerste kleine eilandje.

Genoeg vermogen…

Als aas gebruiken we een soort haring. Japanese crap-fish, noemt de schipper het vanwege het zachte vlees. Inktvis is zijn favoriet maar moeilijk aan te komen. Ach, we doen het er mee.
Als eerste prik ik een kop aan de forse 2/0 haak. Ik heb voor deze visserij mijn Rozemeijer Gentle Jerk meegenomen. Voor het kleine spul misschien een beetje overkill, maar haak je iets van veertig centimeter of meer dan moet je toch echt wel je best doen wil je de vis op tijd bij de stenen vandaan pompen. Dat er vis ligt blijkt vrijwel direct. Een felle dreun en leuk weerstand. Het blijkt weer zo’n kleine grouper te zijn. Snel onthaken en weer terug. Er is eigenlijk constant actie, maar veelal wordt het aas van de haak gegeten door kleine gulzigaards. Dan heeft André een serieuzere vis te pakken. Whiting, volgens de schipper. Goed om als aas te gebruiken maar minder om te eten. Ron vangt zijn eerste grouper, wel een andere soort als de mijne, en even later wordt een kleine vis met grof geweld van mijn haak gerukt. Volop actie in ieder geval!

André met een mooie whiting

Ook deze grouper soort is prachtig gekleurd

Na nog een half uurtje door gevist te hebben stellen we voor te verkassen naar het volgende eiland. Omdat we zoveel mogelijk visuren willen maken doen we dit trollend en al snel vliegen er drie rapala magnums over boord. We vissen alle drie op een andere diepte om zo veel mogelijk water af te dekken. Na ruim een uur trollen bereiken we het andere eiland. We trollen er een rondje omheen als André eindelijk de verlossende aanbeet krijgt. Helaas geen gierende slip maar slechts wat gespartel. Eenmaal bij de boot blijkt het weer een hagedisvis te zijn. Niet helemaal waar we op gehoopt hadden, maar vis is vis.

Weer een mooie hagedisvis

Nadat de vis weer verder zwemt trollen we nog een extra rondje om het eilandje heen. Er volgt geen reactie en dus besluiten we weer te gaan bodemvissen. De schipper wil het nu driftend gaan proberen boven wat dieper water en zodoende varen we wat verder van het eiland af. Eenmaal op de gewenste diepte, een meter of achttien, gaat het aas weer overboord en al na enkele minuten staan zowel Ron, de schipper als ik een leuke vis te drillen. Helaas raakt de lijn van de schipper verstrikt in mijn vis, wat overigens weer zo’n whiting blijkt te zijn. De schipper heeft een grote paars kleurige triggerfish gevangen, die gelijk in de koelbox verdwijnt. Good eating fish, is het duidelijke commentaar. Ron vangt ook een triggerfish, maar dan een heel mooi gekleurd exemplaar.

Ook voor mij zo’n tropische wijting

Ron met een prachtige triggerfish

We driften een half uur en krijgen regelmatig mooie aanbeten. Het zijn vooral die whitings die ons aas weten te vinden, wat volgens de schipper duidt op een zandbodem. Om wat meer kans te maken op de andere rovers varen we dan ook door naar een klein rotsblok in zee. Hier mag ik al snel aan de bak om een zeer sterke vis bij de rotsen vandaan te houden. Gelukkig lukt dit en even later komt er weer een zeer fraaie grouper soort boven. Heinfish, of Strawberrygrouper, volgens de schipper. Ook deze vis schijnt erg lekker te zijn en verdwijnt dus gauw in de koelbox.

Ron met een kromme hengel, dat is wat ik zie als ik mijn hengel opnieuw beaast heb. Ook dit is weer een super sterke vis. Na een paar minuten komt er een leuke travelly achtige in de boot. Helaas bloed de vis nogal en dus verdwijnt deze zonder foto in de koelbox. Triggerfish, travelly en grouper zullen spoedig op het menu staan. Niet verkeerd!

‘Strawberrygrouper’

Gezelschap

We vissen hier en daar rond het eiland en krijgen volop beet. Helaas zijn het vooral de kleine rifbewoners die ons aas weten te vinden. De tijd vliegt voorbij en dan horen we opeens van de schipper dat het vier uur is en we terug gaan naar de haven. Dat gaat dus mooi niet door! We hebben immers afgesproken voor een hele dag. Volgens onze schipper duurt een dag op de Antillen maar tot vier uur. Daar trappen we natuurlijk niet in. We houden voet bij stuk en nadat we nog een hoop kleine snappers vangen is het tijd om naar de laatste stek van de dag te gaan.

Veel klein spul

Omdat we vanwege de golven niet hard kunnen varen, besluit ik voor de zekerheid mijn rapala magnum achter de boot te gooien. Een beetje een risico gezien het ondiepere water dichtbij het eiland met allerlei scherp gesteente, maar niet geschoten is altijd mis. Ik zet de hengel even in de steun om wat water te drinken en dan gebeurt het…

Dan gebeurt het…

De slip krijst het uit. Vis! Gelijk wordt de motor in zijn vrij gezet. Ik gris de hengel uit de steun terwijl meters lijn van de spoel verdwijnen. Komt daar eindelijk die grote barracuda? De vis is even rustig maar neemt dan opnieuw een pijlsnelle run. Ja hoor, dit moet er gewoon een zijn. Gespannen turen we in het water als de vis na een aantal minuten dichterbij de boot komt. Dan komt daar die zilveren langwerpige schim. Barracuda en een mooie ook! De vis neemt nog een paar korte runs maar moet dan toegeven. Ik grijp haar bij haar staart en pak vervolgens met mijn andere hand onder de kieuw. Die is binnen!

Prachtige barracuda

Gruwelijk gebit!

Helemaal gelukkig poseer ik met deze fraaie barracuda. De magnum zit keurig in de scharnier gehaakt en is zelfs vrijwel volledig bespaard gebleven van het enorme tandenarsenaal. Enerzijds gunstig voor de levensduur van de plug maar anderzijds had ik er graag een paar grote gaten in gezien.

Na de nodige foto’s gemaakt te hebben leggen we de vis even neer op de koelbox om haar later te kunnen nameten. Precies even lang als de koelbox en na release blijkt ze dan 90cm te meten. Een prachtige afsluiter van de dag zo blijkt, want hoewel we helemaal terugtrollen tot in de haven komen we niet verder dan een enkele tik voor Ron.

Eenmaal in de haven bedanken we de schipper en spreken af dat we misschien nog eens terug komen deze week. De vangsten waren dan wel niet enorm, er viel volop actie te beleven en dat is ook wat waard. Na weer de nodige tijd in de file gestaan te hebben eten we nog wat waarna we, nog nadeinend van de ruige Atlantische oceaan, in bed ploffen.

Dag 7

Deze ochtend besluiten we gelijk terug te rijden naar de haven, om te kijken of we de schipper voor morgen kunnen boeken. Het is even zoeken en rondvragen, maar dan wordt André naar zijn huis gebracht. Ondertussen struinen Ron en ik meerdere supermarkten af op zoek naar geschikt aas. Mochten we niet met Ricky mee kunnen dan kunnen we in ieder geval zelf iets proberen met de bellyboat. Helaas blijken ze nergens meer inktvis of die japanse haringen te hebben en na een supermarkt of vier zijn we het aardig zat. Ricky blijkt bovendien niet te kunnen de volgende dag en zodoende staan we aardig onze tijd te verdoen. Gelukkig kunnen we na enig aandringen een dozijn aasvissen van hem over kopen, waarna we eindelijk richting viswater kunnen.

We hebben onze zinnen gezet op een eilandje in de buurt van Creoul Rock, het eiland waar we al eerder geweest zijn met de bellyboat. Vanaf dit noordelijk gelegen eilandje kunnen we prachtig mooi de kust volgen naar Creoul Rock, om vanaf daar weer naar het strand te peddelen. We bevinden ons inmiddels alweer op het heetst van de dag en Ron besluit dan ook even rustig aan te doen. Prima, we spreken af dat hij ons ’s avonds weer op pikt waarna we naar de kust rijden.

Een slagboom en ondoordringbaar resort houden ons tegen op weg naar het eiland. André en ik vragen de beveiliging of we misschien met de auto naar het water mogen, om vanaf daar te water gegaan. Gemakkelijk gaat het niet, maar nadat de bewakers onze kofferbak en bellyboats gecontroleerd hebben krijgen we dan tien minuten om te water te gaan. Het nummerbord van de auto wordt genoteerd en we mogen doorrijden. Serieuze boel hier…

Eenmaal bij de haven maken André en ik de spullen klaar waarna we te water gaan. We moeten door een smal kanaaltje naar de baai en gooien wat met pluggen. Al snel is het André die vlak voor zijn voeten een leuke barracuda ziet missen. Even later zie ik een paar flinke tarpons flanken bij een grote school speldaas. Genoeg vis hier! Bovendien bevinden we ons ver uit de buurt van openbare wegen en is het resort echt muisstil. Dit begint er op te lijken!

Eenmaal in de baai treffen we gelijk diep water. Al snel een meter of acht a tien en helaas vrij kaal. Toch vangt André al snel een hagedisvis waaruit blijkt dat er meer moet zitten. Ik tuur over het water en zie dan iets geelgroens in het oppervlak. Zie ik dat nou goed? Ja, een zeeschildpad! Een meter of twintig bij ons vandaan komt ze even lucht happen. Ik pak mijn camera en stel voor om een eindje richting de schildpad te peddelen. Schildpad en bellyboat, dat lijkt me een geweldige plaat.

Na een halve minuut peddelen zien we de schildpad opnieuw boven komen. Nu echter ruim vijftig meter verderop. Dat kunnen we mooi vergeten dus. Ik schiet nog een paar platen van André als ik vanuit mijn ooghoeken iets op me af zien zwemmen. Ik draai me om en schrik me rot. Een haai! De vis komt recht op me af en ik trek mijn flippers het water uit. De vis schrikt van de roze monsters en draait gelijk om. Snel, snij zo’n haring aan, roep ik tegen André, terwijl ik mijn plug in de richting van de vis gooi. “Haaien pakken eigenlijk geen pluggen”, André heeft het nog niet uitgesproken of ik krijg een geweldige dreun. De slip giert het uit en ik wordt zowat uit mijn stoel getrokken. Niet te geloven, een haai!

Na een tweetal lange runs gaat de vis de diepte in. André pakt de camera van me over voor wat drilplaten. Dan is er geen beweging meer. Nee he, vast gezwommen. Kan niet anders. We peddelen naar de plek en turen in het water. Diep onder ons zien we de haai aan een rotsblok hangen. Er ligt een andere vis van formaat naast. Met behoorlijke kracht komt de vis gelukkig los. Bovendien begint ze langzaam moe te worden. Ik begin me langzamerhand zorgen te maken over de mannier van landen. Dat gaat nog wat worden.

Prachtige strijd

Als de vis voor de zoveelste keer bij de bellyboat in de buurt komt zijn we met stomheid geslagen. Het is namelijk geen haai die de Yo Zuri te grazen genomen heeft maar een hele grote pilotfish. Van boven af gezien is het echt sprekend een haai. Het wordt alsmaar gekker. Pilotfish op een plug, wie had dat gedacht?

Ik probeer de vis bij de staart te pakken. Deze is echt aalglad en super zacht. De vis weet keer op keer te ontkomen. Als ik haar uiteindelijk stevig beet kan pakken kan ik dit vreemde gevaarte voor het eerst goed bekijken. Wat een absurde vis. De zuignap op de kop is bikkelhard en verklaard waarom ik dacht tanden te voelen schuren over de onderlijn. We schieten een serie platen en meten de vis dan even. 85cm, ik wist niet dat ze zo groot werden. Voorzichtig laat ik haar weer te water, waarna ze er rap vandoor gaat. Weer lijkt het sprekend een haai, ongelofelijk!

Waanzinnige vangst!

Absurde kop

Helemaal in onze nopjes peddelen we verder richting het eilandje waar we het op gemunt hadden. Ook hier werpen we een tijd lang met onze pluggen, maar geen enkele rover geeft zich prijs. Dan de andere hengels er maar bij pakken en lekker bodem vissen. Kijken wat voor tropisch gespuis we hier boven kunnen toveren.

Dicht bij het eiland vernemen we geen enkele actie. Langzaam zoeken we dieper water op, totdat we boven donkerblauw water zitten. Op de visboot heb ik gister goed opgelet en vanaf een meter of zestien is de bodem niet meer te zien. We zullen nu dus op een meter of twintig zitten en warempel, de eerste aanbeten zijn een feit. Het lijkt wel of alle vis op een paar vierkante meter ligt, want drift je een eindje weg dan gebeurd er gewoonweg niets meer. Eenmaal op de juiste plek is het keer op keer raak en regelmatig komt er een kleine yellowtail boven. De meeste gaan terug, maar we houden er ook een paar om later als aasvis te kunnen gebruiken. Het schepnet voldoet prima als bun, en wie weet wat er allemaal op dat gespartel af komt…

Prachtig gekleurd en geweldige knokkers

Nadat ik nog een flinke vis verspeel in de diepte besluiten we onze weg voort te zetten naar Creoul Rock. De zon begint duidelijk weer te zakken en we hebben nog een behoorlijk stuk te gaan. We peddelen even naar het eilandje, verorberen een pak koekjes en voorzien twee hengels van een dobber. Grote cirkelhook aan de onderlijn en voorzien van een yellowtail slepen we het geheel een meter of dertig achter de bellyboat aan. Ondertussen blijf ik een beetje bodem vissen, terwijl André zich een slag in de rondte gooit met wat verschillende pluggen.

Er heerst een bepaalde spanning. Diep water onder de bellyboat en dan die yellowtail een kleine drie meter diep onder een dobber. Zou er al groot spul in de buurt liggen? Voor het zelfde geld peddel ik nu over een haai heen. Enerzijds een beetje beangstigend, anderzijds een geweldig gevoel van spanning. Langzaam naderen we Creoul rock en tevens zoekt de zon haar weg naar de horizon. Dé tijd op dé plek, als je het mij vraagt. We zijn nauwelijks in de buurt van het eiland als André luidkeels het woord vis roept. Ik zie zijn aasvis hengel zwiepen in de steun terwijl de slip kabaal maakt voor twee. De slip wordt dichtgedraaid en voor de zekerheid geeft André nog een extra mep. Hangen en goed ook!

De vis neemt een korte run maar komt dan vrij gemakkelijk naar de bellyboat. Ik vraag André of ik moet filmen, maar krijg te horen dat het wel mee valt en het een kleinere barracuda zal zijn. Ik besluit daarom mijn fotocamera te pakken en daar even mee te filmen. Daarna breekt de hel los.

Hangen en goed ook!

De vis wordt goed wakker en blijkt nog veel dieper te liggen dan verwacht. De verwachtingen worden bijgesteld en na een minuut of vijf zijn we er uit dat dit eigenlijk geen barracuda kan zijn. De vis vecht te diep en te traag. Vol van spanning drilt André verder terwijl de tijd maar blijft tikken.

De camera telt 18 minuten film als ik plots bemerk dat ik een hengeltop minder zie in beeld. Meen je niet! Ik kijk langs de camera heen en moet inderdaad constateren dat mijn baitcaster verdwenen is. De stemming slaat even om want die gaan we niet terug vinden hier boven twintig meter water. De hengel was als tweedehandsje nog wel te doen maar de Abu reel die er op zat gebruikte ik in Nederland nog met veel plezier. Voor het moment besluit ik er maar niet te veel aandacht aan te schenken echter. Eerst zorgen dat die krachtpatser binnen boord komt.

Na een minuut of twintig zien we de vis voor het eerst. Het blijkt nu dan wel raak te zijn. Een haai, waarschijnlijk een grijze rifhaai, van ruim een meter heeft in de snapper een lekker maal gezien. Een haai uit de bellyboat, dit wordt wat!

Het gevreesde probleem komt nu erg dichtbij. Hoe gaan we die landen? André heeft het geluk zijn benen op een van de pontoons neer te kunnen leggen. De vis is echter super sterk en hapt gevaarlijk om zich heen wanneer André haar bij de staart pakt. Keer op keer hervind ze haar krachten voor weer een paar rondjes om de bellyboat. Uiteindelijk besluiten we de vis dan toch maar te scheppen, met als risico dat ze door het net heen hapt en een nog grotere puinhoop veroorzaakt. Wonderwel gaat het allemaal goed en dan kan André trots poseren met deze geweldige vangst.

Weer eens wat anders!

Zuinig zijn op deze prachtige wezens

Af en toe volgt er een korte worsteling en de vis onthaken is dan ook veel te gevaarlijk met die enorme rij tanden. Ik krijg de eer om met een klein schaartje de onderlijn door te knippen. De haai houd zich rustig en zodoende kan ik de onderlijn kort bij de bek afknippen. Die haak zal spoedig wegroesten en André laat de haai snel over boord zakken. Na een korte reanimatie zwemt ze rustig de diepte in. Ons tevreden achter latend. We meten de vis na op André’s hengel en komen tot 123. Wat een vangst!

De verdwenen hengel zit me niet lekker, maar gebeurd is gebeurd en afgezien daarvan beleven we een prachtige dag. De zon is gedurende de dril van de haai onder de horizon verdwenen en het wordt rap donker. Dan bedenk ik me dat ik Ron al had moeten bellen. Die zal wel ongerust zijn inmiddels!

Ik bel Ron terwijl ik mijn aasvishengel stevig vast houdt. Een hengel op een dag verliezen is wel genoeg immers. Het gesprek is net goed en wel opgang als ik een tik voel, waarna de slip het werkelijk uit giert. Ik roep snel dat ik vis heb en stop de telefoon weg in het zijvak van mijn bellyboat. Ongelofelijk wat een snelheid! Opletten, niet aanslaan, denk ik bij mezelf als ik de slip dichter draai. De cirkelhook doet waar hij voor gemaakt is en dan barst de hel pas echt los. Met een enorme vaart worden meters lijn van mijn spoel getrokken terwijl de zware beastmaster zich volledig kromt. Ik moet hard blijven peddelen om niet voorover uit mijn stoel getrokken te worden. Wat een kracht!

Toch een grote barracuda dan? Ook deze vis zoekt behoorlijk de diepte op en zal dan ook een haai. Het gevecht gaat echt hard tegen hard want in tegenstelling tot André’s haai neemt de mijne echt belachelijk snelle runs. We besluiten rustig richting het eiland te peddelen want aangezien het inmiddels volledig donker is wordt landen in de bellyboat nu echt veel te gevaarlijk. Dan, na een minuut of vijf a tien slaat het noodlot toe. Tijdens de zoveelste belachelijke run valt opeens de druk weg. Nee toch, dit ga je niet menen! Terwijl de adrenaline uit mijn oren spuit en mijn bloed door mijn aderen kookt draai ik een wapperende lijn binnen. André leeft met me mee. Wat een geweldige goedmaker had kunnen zijn maakt de dag voor mij alleen maar erger. Eerst een hengel, dan de vis van mijn leven.

André concludeert al snel dat de lijn doorgeschuurd moet zijn door de ruwe huid van een haai. Normaal gebruik je naast je stalen onderlijn nog een lange en dikke fluor carbon voorslag om dit te voorkomen. Aangezien wij niet op haaien gerekend hadden vandaag hebben we hier niet aan gedacht. Bij André ging het goed, ik heb de pech dat het fout gaat. Helaas…

Teleurgesteld peddelen we terug naar het strand. Het is nog bijna twee uur peddelen en wetende dat er jagende haaien in de buurt zijn vragen we ons toch af hoe gek we wel niet zijn. Ze zullen wel niets doen, maar vergist er zich eentje dan zijn de gevolgen groot. Iets wat we ons terdege beseffen.

Moe van het peddelen komen we aan bij het strand. Snel worden de spullen opgeruimd, waarna we ons verhaal doen aan Ron. Ik heb het echt helemaal gehad voor vandaag en wil het liefst gewoon slapen. Wat verreweg de mooiste dag van de vakantie had kunnen zijn loopt uit in frustraties. We moeten nog eens terug, ik eis een tweede kans…

Tot deel 5,
Volkmar Strikkers

Gerelateerde artikelen:

• Sint Maarten revisited – Deel 7
• Zanzibar – Pole pole versus hardcore vissen
• Location GTX – Deel 2
• Sint Maarten revisited – Deel 6
• Sint Maarten revisited – Deel 5