Brits Guyana #2
Dag 2 donderdag
De volgende dagen gaan we vissen met Steve (Stephen Marslowe), een visgids van 34 van de Arawak tribe, die alle oude bush & hunting skills van zijn grootvader geleerd heeft. Steve verteld ons dat hij jagend met pijl en boog op Pacu al eens gefilmd is voor de USA vis-show “Billschannel” met een go-pro en een drone en wereld beroemd is op youtube; het is een heel gaaf filmpje:
Vergeleken met Steve voel je zo blind als een mol op het water, hij ziet vis overal, waar wij alleen het water zien stromen. Ook deze ochtend zet hij oude indianen skills in bij het vissen op aasvis. Hij heeft een balletje “Konami” bij zich
De konami wordt gemaakt uit de bladeren van de gelijknamige boom, gestampt tot pulp en geroosterd. Het ruikt een beetje zoetig en heel veel vissen zijn er dol op. Steve draait er een paar erwt grote balletjes van en gooit die in het water bij een stroomversnelling. Binnen 5 tot 10 minuten na het eten verliezen de vissen hun gezichtsvermogen en springen ze uit het water, soms op de kant en stenen, soms komen ze boven drijven. Voordat wij goed en wel zien wat er aan de hand is springt Steve het water in en komt boven met een verblinde vis en een vis die al door piranha’s aangevallen is – wow dan heb je guts om de vis voor de piranha’s weg te grissen !
We vissen verder bij een volgende waterval, Roel vangt de eerste kleine peacock van de trip en HJ een zwarte piranha. Bij de volgende grote waterval proberen we de konami truuk nog een keer. En terwijl we wachten op het effect van de balletjes heeft Steve Pacu’s in de hoofdstroom van de waterval gezien. Wij hadden in het viskamp gehoord dat de laatste week een aantal Oostenrijkers success hadden met langzame geviste blinkertjes, waar de vegetarische Pacu getriggerd door de plons, die doet denken aan in het water vallende vluchten of noten en/of dat het spinner blad een plat zaad is waar ze op azen. We hebben van alles bij ons, maar geen spinners – Roel heeft nog wel een klein asp spinnertje, en ondanks dat er een miniscuul dregje aan zit, toch maar maar aan de speld geknoopt en in de richting gegooid die Steve aanwees. De asp spinner wordt gelijk gegrepen wanneer hij in het water landt. Wonder boven wonder weet het dregje het te houden en is de grootste piranha soort, de vegetarische Pacu, een feit als nieuwe soort voor Roel
HJ doet de superieure fishing-skills van Roel af als “dit is wel de meeste mazzel die ik ooit gezien heb” – nou ja, zal wel een HJ-style compliment zijn.
De eerste hole die we aan doen is niet erg diep. Wij willen graag zo’n prachtig getekende shovelnose tiger catfish vangen. We begrijpen van Steve dat dit vaak een lucky bijvangst is. De shovelnose zit niet in de diepe piranha-vrije holes, omdat daar de Lau huist die wel een shovelnoosje lust. Verder heeft de shovelnose een kleine bek, waardoor er met kleinere reepjes vis gevist moet worden. Om kort te zijn, ondiepe holes en kleine stukken vis, dat is ongeveer ook het recept om zwarte piranha te vangen. En dat klopt hier ook, in deze hole miegelt het van de zwarte piranha’s die binnen minuten het aas slopen.
De tweede hole brengt al niet veel meer success; 1 run resulteert in een snag tussen de rotsen, 1 aanbeet resulteert in een (piranha’s) doorgebeten lijn. Wij praten nog eens verder met Steve en vragen of er ook met vissekoppen gevist kan worden. Bij eerdere trips, zoals op aligator gar in texas bleek de kop het superiere aas, terwijl de guides in Guyana vooral met brokken uit het lijf of filets vissen. Steve vertelt ons dat dat prima kan, alleen dat je wat selectiever vist op grote meerval -> niks mis mee !
De volgende plek waar we naar toe gaan is een diepe plek in een stuk waar de Essequibo in 1 channel stroomt – een dikke bloederige zwarte piranha kop gaat op de haak.
Terwijl we net aan de lunch zitten wordt de piranha kop gegrepen resulterend in een gierende run, helaas slaat HJ een gat in de lucht bij de aanslag, shit dit was het type aanbeet van een Lau. Niet getreurd, weer de hengels uitvaren en lunch opeten. Na 15 minuten hebben we weer geknabbel aan het aas – waarschijnlijk piranha kannibalen die zich aan een kop van een minder gelukkige soortgenoot tegoed doen. Dat is een heel praktisch voordeel, van het vissen met een kop dat het aas niet 1-2-3 pleite is als de piranha’s het gevonden hebben. Ten tweede degraderen we de peakcocks niet tot aas maar gebruiken we piranha’s waar het van miegelt in de rivier.
Het knabbelen aan het aas houdt plotsklaps op en met een gierende run wordt de kop gegrepen. We gaan iets van de kant af om niet in de rotsen verstrikt te raken. HJ slaat aan op iets massiefs onder water dat er gelijk vandoor spurt. HJ zijn missie van deze visvakantie is een massieve red-tail, alle voortekenen zijn nog goed, niet de lange runs die een Lau doet, maar een stevige knok partij onder water; een 5 minuten later schiet een rode staart voor het eerst door het oppervlak, maar de vis wil nog niet van opgeven weten. De Kaibutsu stok doet waar hij voor gemaakt is, stevig weerwoord geven op een weerspannige vis onder water, een paar minuten later moet de red tail zijn meerdere erkennen onder luid kabaal. Het grappige aan red-tails is dat ze heel veel geluid maken een hard snel soort van kwakend maah…mahh..maah, het geeft de beesten een heel eigen karakter. De red-tail wordt door HJ met de handschoen vakkundig aan zijn onderkaak gepakt en wij varen naar de overkant naar een strandje voor de foto shoot.
Na een aantal mooie platen kan de dikke red-tail, nog steeds onder protest geluid weer het diepe opzoeken en laat HJ een luide brul – mission accomplished van deze visvakantie (voor wat de red tail betreft dan) We varen nog 1 keer het aas uit op deze plek, maar merken snel erna dat de gele powerpro op de ene hengel al weer doorgebeten is door piranha’s, het lijkt erop dat de gele kleur of de aanbeet triggered, of veel duidelijker zichtbaar is dan de groene lijn, want het verschil tussen groen en geel qua doorbijten begint nu wel heel significant te worden.
We gaan weer richting het kamp en nemen een ander channel van de rivier en belanden bij wat we vorig jaar “het idyllische plekje” noemden een diep, niet zo grote hole aan het einde van een recht stuk waterval. Aangezien we hier geen grote meervallen verwachten gaan er stukken filet aan de haak. Ook nu heeft de actieve vis het aas weer snel gevonden – op een rustige maar duidelijke run slaat Roel aan op een vis die rustig naar het strand gedirigeerd wordt. Het blijkt een luipaard meerval te zijn, 1 van de wat kleinere soorten, met een prachtig vlekken patroon, maar een katje om niet zonder handschoenen aan te pakken – aan de stralen van vrijwel elke vin zit een vervelende gif-stekel. Roel is reuze in zijn nopjes; ook dit is weer een nieuwe soort voor hem.
Terug in het kamp plaatsen we weer een hengel in het diepe gat voor het kamp, maar behalve wat zeur aanbeetjes van waarschijnlijk heel kleine meerval levert dit niks op, we draaien de hengels er om 11 uur uit. Die avond drinken we nog een biertje met 2 Oostenrijkers in het kamp waarbij grote verhalen natuurlijk uitgewisseld moeten worden – Gerd, 1 van de Oostenrijkers is verwoed meerval visser, dus de Donau, Ebro, Po en Kazachstan komen langs, hij vertelt ons van zijn success met spinners om Pacu te vangen, wij kunnen ze helpen aan de tip om een brok simura meerval als aas te gebruiken, ze krijgen van ons gecoate leader (wij denken dat meerval met zijn baarddraden gevoelig is voor blanke stalen onderlijnen) en goede rechte 10/0 owner haken – zij hebben tot nu toe met 2/0 gevist en veel vis misgeslagen. Afijn veul gepraat en bier later kruipen we in het mandje.
Dag 3 vrijdag
Om onze kans op aasvis te vergroten neemt Steve vandaag zijn pijl en boog mee. In het eerste artikel uit deze serie staat een youtube link naar een filmpje waar Steve met pijl en boog Pacu vangt. De pijlpunt zit los op de schacht, heeft een weerhaal en zit aan een touwtje waarmee de vis binnengehaald kan worden. De boog is van zgn Leopard wood en is super sterk en veerkrachtig, het hout is zeldzaam en peperduur. De jagers bewaren hun boog onder water om hem niet te laten uitdrogen. Gelukkig wil Steve nog wel een keer poseren voor een foto
Op de plek die we ook in de video zien gaat Steve achter Pacu’s aan, hij spot er een paar, schiet 1 keer, maar niet zo fortuinlijk als in de video. Net boven de waterval gaan we met spooks aan de slag. Het water lijkt hier ogenschijnlijk rustig, maar net onder het water is het een doolhof van stenen en rotsen, waar de peacock ligt te wachten als een ambush predator. We kunnen gelukkig snel 2 peacocks scoren.
We gaan weer naar een half-diepe hole van ongeveer 7 meter diepte om te kijken of we wellicht een shovel nose kunnen vangen. Helaas is het hier weer het zelfde spelletje: overal zwarte piranha’s – HJ vangt een hele dikke op de grote hengels, Roel bouwt een lichte montage op de lichte hengel met een 2/0 meerval haak en hengelt er nog een aantal pierengs uit.
We zijn er meer en meer van overtuigd dat de shovelnose een keer een lucky-shot moet zijn, dus terug naar plan A – grote meerval, we varen een eind door naar de plek op het rechte stuk rivier, waar gisteren de grote red-tail gevangen werd. De dikke piranha verlies zijn hoofd als aas. En ook nu hoeven we niet lang te wachten, na wat genibbel speert 1 van de hengels er in een bloedrun vandoor. HJ slaat aan in het niks, als de gele 100 lbs lijn weer stuk gebeten is. Wanneer het zelfde na 10 minuten weer gebeurd, en we al meer montages kwijt zijn als vorig jaar in een hele week bij elkaar, laten we de statistiek spreken – “don’t eat yellow snow – don’t use yellow lines with piranha’s around” de cijfers laten nu toch echt zien dat gele lijn de piranha’s triggered of veel zichtbaarder is. We vissen verder met de twee molens waar donker groene powerpro op zit.
We bewegen ons weer noordelijk richting het kamp, hier splits de Essequibo zich in wel 9 channels. We kunnen het toch niet laten en proberen het nog 1 keer op een 6 meter diepe hole waar volgens Steve al vaker shovel nose gevangen is. Roel gaat de aasvis voorraad aanvullen. Op deze plek loopt de zandbank in 1 glooiing tot in het diepe. Vissen op zwarte piranha is hier net feederen, brokje vis aan de haak, wachten op de eerste aanbeten, lijn strak houden, totdat de lijn een half metertje weggetrokken wordt – aanslaan. Als je hier met een stalen leefnet gaat zitten heb je 40 kg piranha binnen een uur gevangen. Na 15 minuten en alleen maar lege haken op de grote hengels gaan we verder naar een plek waar we nog nooit eerder gevist hebben.
Hier liggen best veel rotsen, Steve zegt ons dat na een aanbeet hier heel stevig gedrild moet worden – nou da’s ons wel toevertrouwd. De actieve vis heeft ook binnen 5 minuten de bloederige kop gevonden en HJ kan de daad bij het woord voegen. Wederom vond een mooie redtail de piranha kop wel een lekker hapje
Onder luidruchtig meebabbelen van de redtail – kwiie-kwiiee worden een paar mooie foto’s gemaakt, waarna de hengels weer snel op de plek liggen. Ook nu hoeven we niet lang te wachten en kan Roel aanslaan. De door Jerry Stam ingewreven “Spro salty beast” hengel kan later zien wat hij kan. Dit is een veel zachtere hengel dan de Kaibutsu’s maar met een mooie dikke meerval die de Arowak “Blinka” noemen heeft hij geen probleem.
De Blinka is een wonderlijke meerval, van een soort die veel minder groot en zwaar wordt dan de red tail, Jau of Lau maar een prachtige verschijning is met dikke afgeplatte baaddraden die wel zo lang als zijn halve lichaamslengte zijn. Het is een nieuwe soort voor Roel, de 4 de nieuwe soort al in deze trip. HJ is sportief en laat aan Roel nog een visbeurt, om wat langer dan 5 minuten achter de hengels te zitten en een kans te hebben op een groter meerval exemplaar. In het uur daarna wordt nog 2 keer misgeslagen op een aanbeet. En net nadat we gezegd hebben: nog 5 minuten, dan gaan we, vertrekken beide hengels. 1 levert een piranha op, de andere de meerval die qua kleur vast de mooiste is van het hele stel: een redtail voor Roel.
Zo kun je maar weer zien dat een laatste uur van een visdag met een paar mooie vissen de hele visdag kan redden.
Ook deze avond levert de hengel bij het kamp geen success. Wel drinken we nog een paar biertjes met onze Oostenrijkste vrienden, die een Simura gevangen hebben, die als aas gebruikt hebben, een onderlijn montage gemaakt hadden met het gecoate staal en de grote haak en een prachtige 2 meter + Lau hebben kunnen landen. Gaaf wanneer advies zich zo snel omzet in resultaat.
